Gaspard is gelukkig weer heelhuids teruggekomen uit donker Afrika. Hij heeft het fijn gehad, maar vond het wel erg stil zonder ons. Met het diabetesproject is het goed gegaan. Gaspard vindt het belangrijk om de Tanzanianen zoveel mogelijk zelf te laten doen. Helaas zijn er ook sommige blanken bij het project betrokken die nog niet doorhebben dat de tijd van de missionarissen voorbij is. Dus dat leverde af en toe wel wat frustratie op. Coaching werkt vaak veel beter: help de ander om zichzelf te ontwikkelen. Ja, daar weet ik inmiddels al het één en ander van. Ik ben flink bezig met gesprekken voeren met oefencliënten, reflectieverslagen en persoonlijke ontwikkelingsplannen schrijven. Ondertussen moet je je eigen functioneren onder de loep nemen. Ik ben dus al gaan onderzoeken waar mijn heimwee naar Moshi vandaan komt. Het heeft voornamelijk te maken met het verlangen om genoeg rust in m'n leven te creëren. In Moshi was dat gemakkelijk, vooral door het baanloos zijn en veel minder prikkels. In Nederland zit je al snel in een tredmolen. Er zijn weer allerlei verplichtingen. Veel is ook leuk om te doen, maar er zitten maar een beperkt aantal uren in een dag. Ik wil proberen aandacht te hebben voor wat echt belangrijk is, zoals de kinderen. Wat je van een kind al niet kunt leren! Op een zaterdagavond vroeg Maria aan mij: "zullen we een spelletje doen?" "Ja straks", antwoordde ik. 5 minuten later: "mam, gaan we nog een spelletje doen?" "Jaha, effe wachten" zei ik, en rommelde door met wat administratieve dingetjes. 10 minuten later en iets dwingender: "maham, we zouden toch een spelletje gaan doen?". Waarop ik uitbarstte: "je ziet verdorie toch dat ik bezig ben!!" Maria antwoordde gedecideerd: "als je dat meteen had gezegd, had ik er rekening mee kunnen houden". Ik stond met mijn mond vol tanden en kon alleen maar stamelen: "je hebt gelijk, sorry". Toen zijn we maar snel een paar potjes Uno gaan doen en hadden veel pret.
Al met al kost het veel tijd om een goede balans te vinden. Daarbij rekening houden met het leven vóór Moshi, waarom wilden we zo graag een jaar weg uit Nederland, wat wilden we loslaten? Het leven ín Moshi, waar genoten we van, voelden we ons goed bij? En het leven na Moshi, hoe zorgen we dat wat we wilden loslaten ook los blijft, en wat we fijn vonden, beklijft. Ja, het is bijna Sinterklaas.
Met Isabelle gaat het inmiddels wat beter op school. Ze was in het begin erg overweldigd door de enorme hoeveelheden huiswerk op 2 gym. Met Latijn loopt ze een jaar achter natuurlijk, maar met wat bijles trekt dat wel bij. Voor haar is het een interessante belevenis om 's een keer een paar vette onvoldoendes te halen. Deze week gaan ze op excursie naar Amsterdam, in het kader van een project over de Gouden Eeuw. Om 7 uur in de trein en 's avonds om 22.00 weer aankomen in Maastricht. Het enige waar ze het over heeft is dat ze 2 uur vrij hebben om te shoppen in de Kalverstraat!
Anna freewheelt lekker door groep 8. En Maria lijkt het wel te trekken in groep 4. Gisteren is ze met haar groep op bezoek geweest in onze praktijk in het kader van een project over het menselijk lichaam. 18 kinderen over de vloer, zich verbazend over het feit dat je plas en bloed kunt onderzoeken. Als uitsmijter mochten ze bij elkaar verbandjes aanleggen. Ze vonden het geweldig.
Ik geniet erg van mijn baan. De patiënten hebben altijd wel interessante levens. Uiteindelijk zijn ze in de problemen gekomen, maar veel hebben toch de veerkracht om er uit te komen. Ik heb wel een beetje last van het "projectiesyndroom": zoals als je graag zwanger wil worden, je overal kinderwagens ziet. Ik denk steeds vaker alcoholisten en mensen die op een burnout of depressie afstevenen te zien. En wat kunnen ze doen voordat ze als laatste strohalm opgenomen moeten worden: een coach nemen!
