29 juli was het een jaar geleden dat we in Moshi arriveerden. Ik weet nog precies wat ik dacht: "moet ik hier een jaar gaan wonen?" Om 6 uur 's ochtends reden we in een auto uit het jaar 0 door een dor en droog landschap, met een grijs wolkendek erboven. Langs de weg sjouwden wat armoedige bruine mensen. In Moshi braken we bijna onze enkels door de hobbels en kuilen in wat een stoep moest voorstellen, en waren we vanwege onze bleekheid en de 3 ongelukkig kijkende meiden een lokale attractie. En wij de moed er maar in houden, wat is het hier leuk hè, toch!??!?
Maar goed alles went en de rest van het verhaal is bekend: we hadden grote moeite om 49 weken later Moshi te verlaten en hebben nog allerlei verbintenissen. Maria kreeg een paar dagen geleden zelfs een enorme huilbui, ze miste haar vriendinnetjes en haar juf van Moshi.
Gaspard heeft vorig week 1 dag spreekuur gedraaid en wat visites afgelegd, maar nu is de praktijk 2 weken dicht. Nicky, de assistente en Floor, de waarnemend huisarts die met Gaspard de praktijk gaat delen, hadden namelijk nog helemaal geen vakantie gehad. Dus helaas, hebben wij ook weer vrij..... Kunnen we nog even rustig doorploeteren met de administratie. Verder hebben we natuurlijk veel aanloop en zijn we naar Zaandam geweest. Eindelijk hebben we Viggo gezien, ons neefje dat vorig jaar werd geboren op de dag dat wij in Moshi aankwamen. Hij loopt al aan de hand en is de liefste 1-jarige van Nederland en omstreken. Lacht alleen maar, niet eenkennig, echt een superdreumes. Dat is vooral fijn voor Kaj en Marjolein, want met 2 grotere kleintjes van 5 en 3 hebben ze hun handen al vol genoeg.
Isabelle en Anna zijn deze week op ponykamp, waar vriendinnetje Tunde gisteren helaas van het paard gevallen is en een gebroken pols heeft opgelopen. Maar niet getreurd, ze is alweer terug in het kamp en gaat Inge helpen met lesgeven.
Ik ga ondertussen voort met mijn sollicitatieperikelen. Deze week een aantal dagen ter oriëntatie meegelopen in de verslavingszorg. Onder andere het heroïneverstrekkingsproject gezien, waar hardnekkig verslaafden een aantal maal per dag gratis heroïne kunnen krijgen. Het doel is zogenaamde "harmreduction", wat inhoudt het beperken van gezondheidsschade en criminaliteit. Ze hoeven door de gratis verstrekking namelijk niet meer de hele dag bezig te zijn met geld verzamelen om te dure heroïne op straat te kopen. Om 9.00 stonden er 15 onrustige junks met zweet op het voorhoofd klaar om hun dosis in ontvangst te nemen. Ze krijgen bij een loketje een plastic zakje met daarin een stuk aluminiumfolie, een aansteker, een rietje en een aantal gram zuivere heroïne. Vervolgens nemen ze dat rokend tot zich in een soort aquarium, en zie je ze langzaam gelukkig worden. Interessant om 's mee te maken. Ook ben ik nog op gesprek geweest bij een privé-kliniek voor verslavingszorg, waarover later wellicht meer.
Morgen gaan we naar de crematie van Herman, een professor van de universiteit van Maastricht, die ons aan contacten en informatie over Moshi heeft geholpen voor we gingen. En zelfs in april nog bij ons langs is geweest, omdat hij voor het werk in het KCMC moest zijn. Pas 49 jaar, overleden door een hartstilstand tijdens wielrennen. We vinden het zo erg voor zijn vrouw en 3 tienerkinderen.
Gaspard komt net thuis, heeft zijn eerste dienst gedraaid op de huisartsenpost. Alsof hij nooit was weg geweest, zo goed ging het hem af, hij vond het zelfs leuk.
woensdag 29 juli 2009
dinsdag 21 juli 2009
Wennen
Niet te geloven dat we alweer bijna twee weken in Nederland zijn. We zijn inmiddels tamelijk gewend hier en kunnen er ook van genieten. Af en toe gaat er een steek door me heen "oeh, ik mis Moshi", maar dat is goed te verdragen. Omdat de vakantie hier nog niet begonnen is, zien we veel bekenden. Meest gehoorde reactie: "Maar jullie zijn helemaal niet bruin!" Met andere woorden, waar was al die heisa nou voor nodig. En: "Tjeetje, zijn jullie nu al terug, wat is dat snel gegaan!" Wij maar denken dat we zo gemist werden, maar dat viel dus ook wel mee.
Toch zijn er in een jaar wel dingen veranderd. In plaats van de gele treinen, zoeft er nu een kruising tussen een metro en een trein achter ons huis langs. De zogenaamde lightrail maakt een stuk minder lawaai. Er is een mooi appartementencomplex gebouwd op de Nieuweweg, van mergel. Eindelijk 's mooie nieuwbouw in Valkenburg. Rond de begin- en eindtijden van de school mag je de Bosstraat niet meer in met de auto, een stuk veiliger voor de kinderen van de St. Josephschool. Hebben we het jaren over gehad, over de onveilige verkeerssituatie daar. In ons favoriete wandelgebied, richting Schin op Geul, is een nieuw wandelpad aangelegd, op een traject waarvan we altijd zeiden "goh, wat is het toch jammer dat je hier niet omhoog kunt". Blijkbaar vonden meer mensen dat een gemiste kans, en voila. Ik heb al weer een paar keer hardgelopen en gewandeld en dan kun je niet anders dan constateren dat we in een schitterend gebied wonen. Graan, mais, bieten, kool, haastig overstekende konijntjes en prachtige vergezichten. Omdat mijn eigen schoonheidsspecialiste het afgelopen jaar met pensioen is gegaan, moest ik nu naar iemand anders. Monique, eigenlijk meer een vriendin, heeft me goed onder handen genomen. Dat was nog 's wat anders dan op de rechte stoel in Moshi, met de rest van het personeel als toeschouwer, het ene smeerseltje na het andere op mijn gezicht, zonder dat er een meeëter of verdwaalde wenkbrauwhaar werd verwijderd.
Pluisje, onze buitenkat, die al maanden voor vermist was opgegeven, is weer aan komen lopen. Hij miauwde een stuk minder dan voorheen, dus ik was blij. Helaas, nu begint-ie op krachten te komen en het gejank klinkt als vanouds. Het huis is alweer bijna heringericht, dat was nog een behoorlijke klus. Ook wel leuk om weer spullen tegen te komen die we al vergeten waren. De prijzen in de winkels vallen me trouwens mee. En er zijn andere autonummerborden, met 3 letters in het midden. Langzamerhand komen telefoonnummers en namen weer bovendrijven, zo gek is dat, net of ze in een dicht laatje in m'n hoofd hebben gezeten een jaar lang.
Een baan als bedrijfsarts lijkt er voorlopig toch niet in te zitten. De recessie heeft ook de Arbo-diensten getroffen. Volgende week ga ik een paar dagen meekijken op de afdeling verslavingszorg van Mondriaan, voor de functie van verslavingsarts. Nooit aan gedacht, zo'n baan, maar interessant om 's op te oriënteren.
Met de meiden gaat het prima, alsof ze niet zijn weggeweest. Anna had het vorige week een beetje moeilijk op school en kreeg een acute heimwee-aanval naar Linda, Vaileth en Mister David, haar onderwijzer op ISM. Isabelle heeft al 2 gastspreekbeurten gehouden in groep 5/6 van de St. Josephschool over Tanzania. Gaspard heeft frequent contact over het diabetesproject, dus dat loopt ook. Het is wel fijn dat hij niet meteen in de praktijk hoeft te beginnen. Er zijn zoveel dingen te regelen na zo'n lange afwezigheid.
We voelen ons tevreden, in Moshi was het goed, en hier ook.
Toch zijn er in een jaar wel dingen veranderd. In plaats van de gele treinen, zoeft er nu een kruising tussen een metro en een trein achter ons huis langs. De zogenaamde lightrail maakt een stuk minder lawaai. Er is een mooi appartementencomplex gebouwd op de Nieuweweg, van mergel. Eindelijk 's mooie nieuwbouw in Valkenburg. Rond de begin- en eindtijden van de school mag je de Bosstraat niet meer in met de auto, een stuk veiliger voor de kinderen van de St. Josephschool. Hebben we het jaren over gehad, over de onveilige verkeerssituatie daar. In ons favoriete wandelgebied, richting Schin op Geul, is een nieuw wandelpad aangelegd, op een traject waarvan we altijd zeiden "goh, wat is het toch jammer dat je hier niet omhoog kunt". Blijkbaar vonden meer mensen dat een gemiste kans, en voila. Ik heb al weer een paar keer hardgelopen en gewandeld en dan kun je niet anders dan constateren dat we in een schitterend gebied wonen. Graan, mais, bieten, kool, haastig overstekende konijntjes en prachtige vergezichten. Omdat mijn eigen schoonheidsspecialiste het afgelopen jaar met pensioen is gegaan, moest ik nu naar iemand anders. Monique, eigenlijk meer een vriendin, heeft me goed onder handen genomen. Dat was nog 's wat anders dan op de rechte stoel in Moshi, met de rest van het personeel als toeschouwer, het ene smeerseltje na het andere op mijn gezicht, zonder dat er een meeëter of verdwaalde wenkbrauwhaar werd verwijderd.
Pluisje, onze buitenkat, die al maanden voor vermist was opgegeven, is weer aan komen lopen. Hij miauwde een stuk minder dan voorheen, dus ik was blij. Helaas, nu begint-ie op krachten te komen en het gejank klinkt als vanouds. Het huis is alweer bijna heringericht, dat was nog een behoorlijke klus. Ook wel leuk om weer spullen tegen te komen die we al vergeten waren. De prijzen in de winkels vallen me trouwens mee. En er zijn andere autonummerborden, met 3 letters in het midden. Langzamerhand komen telefoonnummers en namen weer bovendrijven, zo gek is dat, net of ze in een dicht laatje in m'n hoofd hebben gezeten een jaar lang.
Een baan als bedrijfsarts lijkt er voorlopig toch niet in te zitten. De recessie heeft ook de Arbo-diensten getroffen. Volgende week ga ik een paar dagen meekijken op de afdeling verslavingszorg van Mondriaan, voor de functie van verslavingsarts. Nooit aan gedacht, zo'n baan, maar interessant om 's op te oriënteren.
Met de meiden gaat het prima, alsof ze niet zijn weggeweest. Anna had het vorige week een beetje moeilijk op school en kreeg een acute heimwee-aanval naar Linda, Vaileth en Mister David, haar onderwijzer op ISM. Isabelle heeft al 2 gastspreekbeurten gehouden in groep 5/6 van de St. Josephschool over Tanzania. Gaspard heeft frequent contact over het diabetesproject, dus dat loopt ook. Het is wel fijn dat hij niet meteen in de praktijk hoeft te beginnen. Er zijn zoveel dingen te regelen na zo'n lange afwezigheid.
We voelen ons tevreden, in Moshi was het goed, en hier ook.
zondag 12 juli 2009
Weer thuis
We zijn weer thuis! Zo hartelijk, verwelkomd met ballonnen, spandoeken en slingers op de parkeerplaats. Familie, vrienden, vriendjes en vriendinnetjes van de meiden stonden ons op te wachten, in regen en wind. En vorige week was het zo heet, ja ja. De reis was perfect verlopen, om 4.00 vertrokken uit Moshi en om 21.00 zaten we aan de wijn in onze eigen keuken. Op het aanrecht stonden wat eerste behoeftes zoals hagelslag, ontbijtkoek en veel spekjes klaar en de koelkast was gevuld, heel attent en erg handig.
Het inpakken voor vertrek was natuurlijk toch wel weer wat meer werk dan verwacht. Vooral omdat de stroom de één na laatste avond uitviel. En inpakken met een zaklantaarn gaat niet echt soepel. De laatste avond zijn we nog gezellig uit eten geweest met een paar mensen, leuke afsluiting.
Het huis in Valkenburg was gelukkig tamelijk netjes achter gelaten. 's Nachts heerlijk geslapen in ons eigen bed, dat toch wel een stuk zachter is dan dat in Moshi.
Vanaf donderdag zijn de meiden alleen maar met hun vriendinnen geweest, ze zijn heel blij om terug te zijn. Anna is continu bezig om het haar van al haar vriendinnen in te vlechten. Wij hebben het iets moeilijker. Aan de ene kant heerlijk om iedereen weer te zien, aan de andere kant wel wat weemoed. En het weer werkt natuurlijk niet erg mee, het is lang geleden dat we vier dagen achter elkaar geen zon hebben gezien. We hebben de AGA en de open haard maar aangemaakt.
Het autorijden gaat goed, als je al die keren dat we de ruitenwisser aanzetten in plaats van de richtingaanwijzer en instappen aan de verkeerde kant niet meetelt. Wat zijn de wegen gelijkmatig, en wat glimmen al die kleine autootjes mooi. Lang geleden dat we voor een verkeerslicht hebben gestaan, in Moshi is er namelijk niet één.
Gaspard wilde een beetje boos worden omdat ik zijn belegen kaas had geraspt. Maar schat, zei ik, we kunnen zo weer nieuwe kopen. O ja! zei hij. Gisteren ben ik voor het eerst naar Albert Heijn geweest. Ik zou onder andere wat flesjes bier gaan kopen, en wilde daarvoor wat lege meenemen om in te ruilen. O nee, dat hoeft hier niet. Ik heb anderhalf uur rondgedoold, en allerlei lekkers in de wagen gegooid, zoals gerookte zalm, franse kaasjes, poffertjes en witte chocola. Wat een keus. In Moshi is er per product meestal maar 1 merk te koop. Natuurlijk kwam ik wat bekenden tegen, dus daardoor duurde het ook zo lang. We hebben nu de neiging, hopelijk tijdelijk, om veel te snoepen en te snacken. En raar dat we het water niet eerst door de filter hoeven te gooien.
Wat missen we?
De negers. Afgelopen donderdag zag ik er één in de verte lopen op het Berkelplein, maar dat was het dan. Oké, we zullen snel een keer naar Amsterdam komen.
Onze kippen. Het groente-afval gaat nu weer in de GFT-bak, geen super-verse eitjes, geen hanengekraai en kippenruzies meer.
Vaileth (op onze laatste dag ontdekte ik hoe ze haar naam spelt, ik schreef altijd Violet) en Linda. Linda van 2½, met de spekbenen, die al zo leuk engels sprak. En swahili met Anna.
Het huis, lekker overzichtelijk, zonder trappen en met niet al teveel spullen.
Het relaxte leven, met iedere dag wel weer een nieuwe, meestal grappige, ervaring.
Onze internationale vriendenkring, van Nederlander tot Amerikaan, tot Mauritiaan, tot Zuidafrikaan, tot Tanzaniaan, tot Duitser, tot Brit, tot Canadees enzovoort.
Maar, het is ook goed om weer terug te zijn. Gaspard heeft nog 3 weken vrij, en heeft er een fijne collega bij zodat hij daarna iets minder uren kan gaan werken. Het is goed gegaan in de praktijk, met name dankzij de enorme inzet van de assistentes en de waarnemers. Ik heb grote kans op een baan als bedrijfsarts bij ArboNed, via Tempo Team Professionals. Anna en Maria mogen nog 2 weken naar school, in hun oude klas. Anna gaat naar groep 8 en Maria naar 3 of 4. Isabelle kan naar 2 gymnasium op het Stella Maris College in Meerssen. In de vakantie moet ze wel wat Latijn en Grieks inhalen. Op haar nieuwe middelbare school gaat Isabelle een intensief programma, “Fast Lane English” volgen. Het einddoel is een Cambridge Certificate voor de Engelse taal. Mooi dat ze haar nieuw verworven vaardigheden meteen kan gebruiken.
Verder zijn we erg blij met het snelle internet, de betrouwbare stroomvoorziening en dat het zolang licht is 's avonds. Maria wil zelfs om 22.00 nog niet naar bed, want “het is nog geen avond”. Deze week gaan we besteden aan het weer op zijn plaats krijgen van al onze spullen. En hopelijk snel lekker in de tuin zitten, sociale banden aantrekken en verhalen herkauwen.
Terugkijkend voelen we ons heel blij en tevreden over het afgelopen jaar. Het was een geweldige ervaring. Eigenlijk is alles wat we hoopten en verwachtten uitgekomen. En nu maar proberen om al het goede vast te houden. Ik zal verslag blijven doen op de weblog.
Het inpakken voor vertrek was natuurlijk toch wel weer wat meer werk dan verwacht. Vooral omdat de stroom de één na laatste avond uitviel. En inpakken met een zaklantaarn gaat niet echt soepel. De laatste avond zijn we nog gezellig uit eten geweest met een paar mensen, leuke afsluiting.
Het huis in Valkenburg was gelukkig tamelijk netjes achter gelaten. 's Nachts heerlijk geslapen in ons eigen bed, dat toch wel een stuk zachter is dan dat in Moshi.
Vanaf donderdag zijn de meiden alleen maar met hun vriendinnen geweest, ze zijn heel blij om terug te zijn. Anna is continu bezig om het haar van al haar vriendinnen in te vlechten. Wij hebben het iets moeilijker. Aan de ene kant heerlijk om iedereen weer te zien, aan de andere kant wel wat weemoed. En het weer werkt natuurlijk niet erg mee, het is lang geleden dat we vier dagen achter elkaar geen zon hebben gezien. We hebben de AGA en de open haard maar aangemaakt.
Het autorijden gaat goed, als je al die keren dat we de ruitenwisser aanzetten in plaats van de richtingaanwijzer en instappen aan de verkeerde kant niet meetelt. Wat zijn de wegen gelijkmatig, en wat glimmen al die kleine autootjes mooi. Lang geleden dat we voor een verkeerslicht hebben gestaan, in Moshi is er namelijk niet één.
Gaspard wilde een beetje boos worden omdat ik zijn belegen kaas had geraspt. Maar schat, zei ik, we kunnen zo weer nieuwe kopen. O ja! zei hij. Gisteren ben ik voor het eerst naar Albert Heijn geweest. Ik zou onder andere wat flesjes bier gaan kopen, en wilde daarvoor wat lege meenemen om in te ruilen. O nee, dat hoeft hier niet. Ik heb anderhalf uur rondgedoold, en allerlei lekkers in de wagen gegooid, zoals gerookte zalm, franse kaasjes, poffertjes en witte chocola. Wat een keus. In Moshi is er per product meestal maar 1 merk te koop. Natuurlijk kwam ik wat bekenden tegen, dus daardoor duurde het ook zo lang. We hebben nu de neiging, hopelijk tijdelijk, om veel te snoepen en te snacken. En raar dat we het water niet eerst door de filter hoeven te gooien.
Wat missen we?
De negers. Afgelopen donderdag zag ik er één in de verte lopen op het Berkelplein, maar dat was het dan. Oké, we zullen snel een keer naar Amsterdam komen.
Onze kippen. Het groente-afval gaat nu weer in de GFT-bak, geen super-verse eitjes, geen hanengekraai en kippenruzies meer.
Vaileth (op onze laatste dag ontdekte ik hoe ze haar naam spelt, ik schreef altijd Violet) en Linda. Linda van 2½, met de spekbenen, die al zo leuk engels sprak. En swahili met Anna.
Het huis, lekker overzichtelijk, zonder trappen en met niet al teveel spullen.
Het relaxte leven, met iedere dag wel weer een nieuwe, meestal grappige, ervaring.
Onze internationale vriendenkring, van Nederlander tot Amerikaan, tot Mauritiaan, tot Zuidafrikaan, tot Tanzaniaan, tot Duitser, tot Brit, tot Canadees enzovoort.
Maar, het is ook goed om weer terug te zijn. Gaspard heeft nog 3 weken vrij, en heeft er een fijne collega bij zodat hij daarna iets minder uren kan gaan werken. Het is goed gegaan in de praktijk, met name dankzij de enorme inzet van de assistentes en de waarnemers. Ik heb grote kans op een baan als bedrijfsarts bij ArboNed, via Tempo Team Professionals. Anna en Maria mogen nog 2 weken naar school, in hun oude klas. Anna gaat naar groep 8 en Maria naar 3 of 4. Isabelle kan naar 2 gymnasium op het Stella Maris College in Meerssen. In de vakantie moet ze wel wat Latijn en Grieks inhalen. Op haar nieuwe middelbare school gaat Isabelle een intensief programma, “Fast Lane English” volgen. Het einddoel is een Cambridge Certificate voor de Engelse taal. Mooi dat ze haar nieuw verworven vaardigheden meteen kan gebruiken.
Verder zijn we erg blij met het snelle internet, de betrouwbare stroomvoorziening en dat het zolang licht is 's avonds. Maria wil zelfs om 22.00 nog niet naar bed, want “het is nog geen avond”. Deze week gaan we besteden aan het weer op zijn plaats krijgen van al onze spullen. En hopelijk snel lekker in de tuin zitten, sociale banden aantrekken en verhalen herkauwen.
Terugkijkend voelen we ons heel blij en tevreden over het afgelopen jaar. Het was een geweldige ervaring. Eigenlijk is alles wat we hoopten en verwachtten uitgekomen. En nu maar proberen om al het goede vast te houden. Ik zal verslag blijven doen op de weblog.
Abonneren op:
Posts (Atom)