Niet te geloven dat we alweer bijna twee weken in Nederland zijn. We zijn inmiddels tamelijk gewend hier en kunnen er ook van genieten. Af en toe gaat er een steek door me heen "oeh, ik mis Moshi", maar dat is goed te verdragen. Omdat de vakantie hier nog niet begonnen is, zien we veel bekenden. Meest gehoorde reactie: "Maar jullie zijn helemaal niet bruin!" Met andere woorden, waar was al die heisa nou voor nodig. En: "Tjeetje, zijn jullie nu al terug, wat is dat snel gegaan!" Wij maar denken dat we zo gemist werden, maar dat viel dus ook wel mee.
Toch zijn er in een jaar wel dingen veranderd. In plaats van de gele treinen, zoeft er nu een kruising tussen een metro en een trein achter ons huis langs. De zogenaamde lightrail maakt een stuk minder lawaai. Er is een mooi appartementencomplex gebouwd op de Nieuweweg, van mergel. Eindelijk 's mooie nieuwbouw in Valkenburg. Rond de begin- en eindtijden van de school mag je de Bosstraat niet meer in met de auto, een stuk veiliger voor de kinderen van de St. Josephschool. Hebben we het jaren over gehad, over de onveilige verkeerssituatie daar. In ons favoriete wandelgebied, richting Schin op Geul, is een nieuw wandelpad aangelegd, op een traject waarvan we altijd zeiden "goh, wat is het toch jammer dat je hier niet omhoog kunt". Blijkbaar vonden meer mensen dat een gemiste kans, en voila. Ik heb al weer een paar keer hardgelopen en gewandeld en dan kun je niet anders dan constateren dat we in een schitterend gebied wonen. Graan, mais, bieten, kool, haastig overstekende konijntjes en prachtige vergezichten. Omdat mijn eigen schoonheidsspecialiste het afgelopen jaar met pensioen is gegaan, moest ik nu naar iemand anders. Monique, eigenlijk meer een vriendin, heeft me goed onder handen genomen. Dat was nog 's wat anders dan op de rechte stoel in Moshi, met de rest van het personeel als toeschouwer, het ene smeerseltje na het andere op mijn gezicht, zonder dat er een meeëter of verdwaalde wenkbrauwhaar werd verwijderd.
Pluisje, onze buitenkat, die al maanden voor vermist was opgegeven, is weer aan komen lopen. Hij miauwde een stuk minder dan voorheen, dus ik was blij. Helaas, nu begint-ie op krachten te komen en het gejank klinkt als vanouds. Het huis is alweer bijna heringericht, dat was nog een behoorlijke klus. Ook wel leuk om weer spullen tegen te komen die we al vergeten waren. De prijzen in de winkels vallen me trouwens mee. En er zijn andere autonummerborden, met 3 letters in het midden. Langzamerhand komen telefoonnummers en namen weer bovendrijven, zo gek is dat, net of ze in een dicht laatje in m'n hoofd hebben gezeten een jaar lang.
Een baan als bedrijfsarts lijkt er voorlopig toch niet in te zitten. De recessie heeft ook de Arbo-diensten getroffen. Volgende week ga ik een paar dagen meekijken op de afdeling verslavingszorg van Mondriaan, voor de functie van verslavingsarts. Nooit aan gedacht, zo'n baan, maar interessant om 's op te oriënteren.
Met de meiden gaat het prima, alsof ze niet zijn weggeweest. Anna had het vorige week een beetje moeilijk op school en kreeg een acute heimwee-aanval naar Linda, Vaileth en Mister David, haar onderwijzer op ISM. Isabelle heeft al 2 gastspreekbeurten gehouden in groep 5/6 van de St. Josephschool over Tanzania. Gaspard heeft frequent contact over het diabetesproject, dus dat loopt ook. Het is wel fijn dat hij niet meteen in de praktijk hoeft te beginnen. Er zijn zoveel dingen te regelen na zo'n lange afwezigheid.
We voelen ons tevreden, in Moshi was het goed, en hier ook.
