29 juli was het een jaar geleden dat we in Moshi arriveerden. Ik weet nog precies wat ik dacht: "moet ik hier een jaar gaan wonen?" Om 6 uur 's ochtends reden we in een auto uit het jaar 0 door een dor en droog landschap, met een grijs wolkendek erboven. Langs de weg sjouwden wat armoedige bruine mensen. In Moshi braken we bijna onze enkels door de hobbels en kuilen in wat een stoep moest voorstellen, en waren we vanwege onze bleekheid en de 3 ongelukkig kijkende meiden een lokale attractie. En wij de moed er maar in houden, wat is het hier leuk hè, toch!??!?
Maar goed alles went en de rest van het verhaal is bekend: we hadden grote moeite om 49 weken later Moshi te verlaten en hebben nog allerlei verbintenissen. Maria kreeg een paar dagen geleden zelfs een enorme huilbui, ze miste haar vriendinnetjes en haar juf van Moshi.
Gaspard heeft vorig week 1 dag spreekuur gedraaid en wat visites afgelegd, maar nu is de praktijk 2 weken dicht. Nicky, de assistente en Floor, de waarnemend huisarts die met Gaspard de praktijk gaat delen, hadden namelijk nog helemaal geen vakantie gehad. Dus helaas, hebben wij ook weer vrij..... Kunnen we nog even rustig doorploeteren met de administratie. Verder hebben we natuurlijk veel aanloop en zijn we naar Zaandam geweest. Eindelijk hebben we Viggo gezien, ons neefje dat vorig jaar werd geboren op de dag dat wij in Moshi aankwamen. Hij loopt al aan de hand en is de liefste 1-jarige van Nederland en omstreken. Lacht alleen maar, niet eenkennig, echt een superdreumes. Dat is vooral fijn voor Kaj en Marjolein, want met 2 grotere kleintjes van 5 en 3 hebben ze hun handen al vol genoeg.
Isabelle en Anna zijn deze week op ponykamp, waar vriendinnetje Tunde gisteren helaas van het paard gevallen is en een gebroken pols heeft opgelopen. Maar niet getreurd, ze is alweer terug in het kamp en gaat Inge helpen met lesgeven.
Ik ga ondertussen voort met mijn sollicitatieperikelen. Deze week een aantal dagen ter oriëntatie meegelopen in de verslavingszorg. Onder andere het heroïneverstrekkingsproject gezien, waar hardnekkig verslaafden een aantal maal per dag gratis heroïne kunnen krijgen. Het doel is zogenaamde "harmreduction", wat inhoudt het beperken van gezondheidsschade en criminaliteit. Ze hoeven door de gratis verstrekking namelijk niet meer de hele dag bezig te zijn met geld verzamelen om te dure heroïne op straat te kopen. Om 9.00 stonden er 15 onrustige junks met zweet op het voorhoofd klaar om hun dosis in ontvangst te nemen. Ze krijgen bij een loketje een plastic zakje met daarin een stuk aluminiumfolie, een aansteker, een rietje en een aantal gram zuivere heroïne. Vervolgens nemen ze dat rokend tot zich in een soort aquarium, en zie je ze langzaam gelukkig worden. Interessant om 's mee te maken. Ook ben ik nog op gesprek geweest bij een privé-kliniek voor verslavingszorg, waarover later wellicht meer.
Morgen gaan we naar de crematie van Herman, een professor van de universiteit van Maastricht, die ons aan contacten en informatie over Moshi heeft geholpen voor we gingen. En zelfs in april nog bij ons langs is geweest, omdat hij voor het werk in het KCMC moest zijn. Pas 49 jaar, overleden door een hartstilstand tijdens wielrennen. We vinden het zo erg voor zijn vrouw en 3 tienerkinderen.
Gaspard komt net thuis, heeft zijn eerste dienst gedraaid op de huisartsenpost. Alsof hij nooit was weg geweest, zo goed ging het hem af, hij vond het zelfs leuk.
