Ik begin wel een beetje ontrouw te worden aan de blog. Een goed teken? Misschien wat minder verlangen naar wat was. Op mijn werk word ik in elk geval goed afgeleid, want ik heb het behoorlijk druk. We moeten alles wat we doen verantwoorden, door het werken met DiagnoseBehandelCombinaties (DBC). Dus elk contact dat met een patiënt te maken heeft, moet geregistreerd worden en wordt later afgerekend met de patiënt cq verzekering. Dus is er weinig tijd voor een kletspraatje met collega's, een kopje koffie of even rustig plassen. Ik doe veel adviesgesprekken, dat houdt in gesprekken voeren met mensen die mogelijk opgenomen kunnen worden. Ik moet inschatten of hun problematiek hanteerbaar is in onze setting en of ze kunnen profiteren van ons behandelprogramma. Voor veel mensen is het een heel grote stap om zich aan te melden bij een kliniek. Ik vind het mooi werk om ze op hun gemak te stellen, rustig te luisteren naar wat er aan de hand is en wat ze hopen te bereiken. Het is wel een enorm verschil met m'n baan in de verpleeghuissector, ik zie nu voornamelijk mensen die fysiek in orde zijn, die nog voor zichzelf kunnen zorgen en hopelijk weer verantwoordelijkheid kunnen nemen voor hun eigen leven. Ook is het heerlijk om niet bezig te hoeven zijn met bezuinigingen of personeelsproblemen.
Het herfstige weer spreekt me wat minder aan hier, ik vond het echt niet erg om een jaartje herfst-winter over te slaan. Behalve natuurlijk toen iedereen in NL aan het schaatsen was onder een strakblauwe hemel, dat was een moment waarop ik een heftige heimwee-aanval had.
Ik ben flink aan het aanhikken tegen Het Digitale Tanzania Fotoboek. Het moet er gewoon komen, maar ik lijdt aan een Digitale Blokkade. Het zijn zo ongelofelijk veel foto's. Tijd voor een zwangerschapsverlof, geintje!!
Over kinderen gesproken, het gaat goed met de meisjes. Behalve plastic in haar mond, de onzichtbare beugel, krijgt Isabelle nu ook plastic op haar oogbollen. Ze blijkt al een tijdje rond te lopen met behoorlijk slechte ogen. Maria mist nog steeds 2 voortanden. Anna ziet er normaal uit.
Gaspard heeft het gitaarspelen weer opgepakt, krijgt les van Anita van Cafe Classic. Hij is helemaal enthousiast.
Verder begin ik me langzaam geestelijk voor te bereiden op mijn Tanzania-trip met Anna en Maria. We gaan met vrienden van daar rond de kerstdagen naar Pangani, aan de kust. Dat wordt een witte kerst, maar dan geen sneeuw maar zand. In eerste instantie werd ik een beetje zenuwachtig van het idee om zonder Gaspard te gaan, en was ik ook bang voor een tegenvaller. Nu ik weet dat ik bij onze nederlandse vrienden René en Christine ga logeren, ben ik gerust en krijg ik er echt zin in.
