De zaterdag voor we vertrokken, de dag van de bruiloft, werd Maria ziek. Hoge koorts, boven de 40 graden. Er waren ook anderen ziek, dus de kans was groot dat het een virus was. Maar omdat we geen malaria-medicatie hadden genomen, sloeg de schrik me om het hart. Dus ben ik haar maar gaan behandelen. Het was wel even spannend of ze niet te ziek was om te vliegen, maar gelukkig ging het zondag alweer iets beter. We zijn wel op de bruiloft geweest, maar helemaal erbij waren we niet. Anna kreeg 's avonds een flinke huilbui, ze wilde in Tanzania blijven, ze vindt de mensen zo lief en zou Linda weer zo gaan missen. Nu weten we niet wanneer we weer kunnen gaan, en dat vond ze moeilijk te verwerken. In ieder geval gaat ze sparen voor een ticket.
In Nairobi hadden we 1,5 uur vertraging en daar werd Anna ook ziek. Dus de terugreis was geen pretje met 2 zieke kinderen die om de haverklap naar de toilet moesten, alleen maar wilden slapen op zo'n onhandige vliegtuigstoel en niets wilden eten en drinken. Op Schiphol stond Gaspard ons op te wachten bij de bagageband en ik was stomverbaasd. Hoe wist hij dat ik wel wat hulp kon gebruiken met 5 koffers en 2 zieke kinderen? En hoe was hij door de douane heengekomen? Wat bleek: hij was een weekendje met Isabelle naar Londen gegaan en een uur voor ons geland. Kaj stond ons ook nog op te wachten met Lennart, even koffie gedronken en toen naar huis. Het was heel koud en er lag sneeuw. Om 21.30 eindelijk thuis, bleek de verwarming kapot.
Maria is op maandag nog thuisgebleven ivm algehele slapte, Anna wilde perse naar school. Wat een contrast, van de droge bruinrode aarde naar de sneeuw. Ik kon het de eerste dagen gewoon niet warm krijgen.
Afgelopen zaterdag hebben we gesleed op een heuse skipiste op de Cauberg, wat een giller. Het is zelfs op het Journaal geweest. En zondag in de wei van de Roksjes, met voor de ouders een heuse steh-tisch met koek en zopie.
Nu is de rust wel weergekeerd. Voor mij is het heel goed geweest om terug te gaan. Het heimwee-gevoel is minder, wat blijft is een warm gevoel over Moshi en over de mooie tijd die we gehad hebben. Het weten dat er nog een plek op de wereld is waar ik me thuis voel, en dat het hier in Nederland ook goed is.
Nou, dit lijkt me eigenlijk wel een goed einde voor deze weblog. Dank, aan iedereen die de blog gevolgd heeft en voor de reacties. Wie weet begin ik nog wel een keer een nieuwe, want het is leuk om te doen.
KWAHERI!
