stent

Gaspard moet een stent laten plaatsen in 1 van de ergste vernauwingen. Dat gaat a.s. vrijdag gebeuren. Het is dezelfde soort ingreep als de hartcatheterisatie, maar dan wordt er een soort ballpenveertje geplaatst op de plek van de vernauwing. Hiermee wordt het vat weer beter doorgankelijk. Er bestaat de mogelijkheid dat dit weer dicht gaat zitten (in 20% van de gevallen), maar dat gaat meestal geleidelijk, dus dan is er hopelijk tijd genoeg om terug naar Nederland te gaan voor een nieuwe ingreep.
We zien dit maar weer als een extra argument om een jaartje gas terug te nemen. En niet als een signaal dat we niet moeten gaan. Tegenslagen horen erbij.

De meiden beginnen er langzamerhand toch wel zin in te krijgen. Ik ben met Isabelle en haar vriendinnetje Manouk en haar moeder Monique een weekend naar Parijs geweest. Erg leuk en vermoeiend. Voor de meiden een leerzame ervaring, vooral de confrontatie met zoveel verschillende soorten mensen. Zo ongeveer 40% van de inwoners is van Afrikaanse afkomst. Voor Isabelle goed om alvast aan de kleur te wennen. Want dat schijnt toch wel een schok te zijn in het begin, dat je als 1 van de weinige blanken tussen alleen maar zwarte mensen zit. Daar trek je wit van weg.

Ik ben nog steeds bezig met Swahili-les bij Emma Crebolder in Maastricht. Het is niet makkelijk om een taal in 3 maanden onder de pet te moeten krijgen. Maar goed, ik leg nu een basis en ga daar gewoon verder studeren.
Verder ben ik vooral bezig met regeldingetjes en opruimacties. Vorige week zijn we geinterviewd door TV Valkenburg over onze plannen. Ze zijn van plan om een vervolgreportage te maken op locatie!

Kink in de kabel

Drie weken voorbij. Drie weken waarin Moeder Natuur weer een verrassing voor ons in petto heeft gehad.
Gaspard had de laatste weken het gevoel dat zijn conditie niet meer je dat was. Einde april merkte hij, tijdens de beklimming van een Valkenburgs heuveltje, dat het misschien meer was dan conditie alleen. De afgelopen weken werden gevuld met de gebruikelijke onderzoeken: hartfilmpje, inspanningstest, bloedonderzoek... een hartcatheterisatie bleek noodzakelijk, en deze werd verricht afgelopen vrijdag 14 juni. De uitkomst van al deze onderzoeken? Mmmh niet vrolijk stemmend.
De gang van zaken in het ziekenhuis daarentegen wel!
Het begon al met de oproep voor de inspanningstest: deze zou door het ziekenhuis worden thuisgestuurd. Nou mooi niet natuurlijk, dus dan maar zelf gebeld. Op de poli aangekomen toch maar eens gevraagd hoe dat nu mogelijk was: de huisarts had toch het huisadres op de aanvraag gezet en alles gefaxt?
'Ha nee meneer: kijk uw adres staat bij ons in de computer!'
'Ja maar mevrouw: daar woon ik al 18 jaar niet meer. De huisarts had toch het goede adres op de verwijzing geschreven?'
'Meneer kijkt u eens, wij gaan uit van onze computer. U moet wel uw adreswijzigingen aan het ziekenhuis doorgeven hoor!'

Niemand hoeft lang in spanning te zitten voor het vervolg: de oproep voor de hartcatheterisatie, inclusief de bijbehorende adviezen, heeft ons ook nimmer bereikt, ook al was het adres onmiddelijk in de ziekenhuiscomputer aangepast.

De hartcatheterisatie verliep vlotjes. Tijdens onze co-schappen cardiologie was het nog een heel gedoe, maar het verstrijken van 25 jaar bleek hier heel wat winst te hebben opgeleverd! Daarna 4 uur stilliggen en gevoerd worden door je eigen vrouw.

Er bleek een aantal vernauwingen te zijn. Dus wat nu? In ieder geval 4 soorten tabletten voor de rest van zijn leven en mogelijk een dotterprocedure.
Eindelijk de problemen met de waarneming opgelost en nu dit weer. Toch blijven we ervan overtuigd dat we kunnen gaan.