Drie weken voorbij. Drie weken waarin Moeder Natuur weer een verrassing voor ons in petto heeft gehad.
Gaspard had de laatste weken het gevoel dat zijn conditie niet meer je dat was. Einde april merkte hij, tijdens de beklimming van een Valkenburgs heuveltje, dat het misschien meer was dan conditie alleen. De afgelopen weken werden gevuld met de gebruikelijke onderzoeken: hartfilmpje, inspanningstest, bloedonderzoek... een hartcatheterisatie bleek noodzakelijk, en deze werd verricht afgelopen vrijdag 14 juni. De uitkomst van al deze onderzoeken? Mmmh niet vrolijk stemmend.
De gang van zaken in het ziekenhuis daarentegen wel!
Het begon al met de oproep voor de inspanningstest: deze zou door het ziekenhuis worden thuisgestuurd. Nou mooi niet natuurlijk, dus dan maar zelf gebeld. Op de poli aangekomen toch maar eens gevraagd hoe dat nu mogelijk was: de huisarts had toch het huisadres op de aanvraag gezet en alles gefaxt?
'Ha nee meneer: kijk uw adres staat bij ons in de computer!'
'Ja maar mevrouw: daar woon ik al 18 jaar niet meer. De huisarts had toch het goede adres op de verwijzing geschreven?'
'Meneer kijkt u eens, wij gaan uit van onze computer. U moet wel uw adreswijzigingen aan het ziekenhuis doorgeven hoor!'
Niemand hoeft lang in spanning te zitten voor het vervolg: de oproep voor de hartcatheterisatie, inclusief de bijbehorende adviezen, heeft ons ook nimmer bereikt, ook al was het adres onmiddelijk in de ziekenhuiscomputer aangepast.
De hartcatheterisatie verliep vlotjes. Tijdens onze co-schappen cardiologie was het nog een heel gedoe, maar het verstrijken van 25 jaar bleek hier heel wat winst te hebben opgeleverd! Daarna 4 uur stilliggen en gevoerd worden door je eigen vrouw.
Er bleek een aantal vernauwingen te zijn. Dus wat nu? In ieder geval 4 soorten tabletten voor de rest van zijn leven en mogelijk een dotterprocedure.
Eindelijk de problemen met de waarneming opgelost en nu dit weer. Toch blijven we ervan overtuigd dat we kunnen gaan.