Knop om

Gaspard zit inmiddels ruim 2 weken in Moshi en komt zaterdag weer thuis. Hij is druk bezig met het diabetesproject en het aanhalen van de banden met onze vrienden ter plaatse. Dit weekend heeft hij gekampeerd aan de Keniaanse grens. De Mitsubishi is er na de vierde motorrevisie niets beter op geworden,en wordt verkocht.
Gaspard heeft de afgelopen week iemand gevonden die ons huis gaat overnemen, met inboedel en al. Met pijn in het hart verlaten we ons leuke huis en de lieve staff. We zijn er inmiddels achter dat verhuur voor korte tijd weinig zin heeft, want dan gaan mensen toch allerlei meerdaagse trips maken en hebben geen huis nodig. Voor langere verhuur moeten we veel meer aan PR gaan doen, en daar hebben we geen tijd voor. Daarbij zijn de vliegtickets naar Moshi erg duur, als je gebonden bent aan schoolvakanties. Dus we zouden sowieso niet vaak zelf kunnen gaan. Natuurlijk hadden we dat allemaal kunnen bedenken voor we teruggingen naar Nederland. Blijkbaar waren we niet in staat om op dat moment de banden te verbreken. Ook was er toen niemand die de huisraad integraal wilde overnemen, en was het heerlijk dat we tot het einde toe lekker konden wonen. Het boeken van de tickets voor de kerstvakantie heeft eigenlijk de knop bij ons omgedraaid. Het is zo prijzig dat we hebben besloten dat Gaspard en Isabelle thuisblijven. Maria, Anna en ik gaan 2 weken, er zijn gelukkig genoeg plekken waar we kunnen logeren, en wij nemen dan de laatste persoonlijke bezittingen mee. We hebben alle drie periodiek een heimwee-aanval naar ons leventje in Moshi. Maar hier gaat alles ook weer helemaal z'n gangetje. Ik heb niet eens tijd om er teveel aan te denken. Zitten we dan nu alweer in de fuik van werken en drukdrukdruk, een van de redenen voor onze sabbatical? Aan de ene kant wel, het contrast met Moshi is natuurlijk enorm. Daar waren we veel meer baas over onze eigen tijd. Aan de andere kant doe ik zelf nu wel dingen die ik ook heel leuk vind. Ik heb een interessante parttime baan, waar ik 's nachts tenminste niet wakker van lig. Want in mijn laatste managementbaan in de ouderensector had ik dat wel regelmatig. Daarbij de coach-opleiding, die veel tijdsinvestering en discipline vraagt, maar ook erg boeiend is. Nu Gaspard 3 weken weg is, heb ik wel m'n handen vol aan alles. Vooral het iedere dag zelf koken valt me zwaar...
Mijn eerste vrijwilligersbaantje heb ik binnen: af en toe op vrijdagmiddag achter de bar staan bij de hockeyclub. Ik heb tot nu toe 1 keer commentaar gekregen op een tapbiertje. Van een engelsman die vond dat-ie teveel schuim in zijn bier had. Hij zei: "dit is een half biertje". Wat een beetje flauwekul was, want het was 2/3, zeg maar 4 vingers. Dus bood ik hem aan, als hij de helft op had, nog 's bij te tappen. Dat vond hij blijkbaar een vreemd voorstel, want ik heb 'm niet meer gezien. Het bier kost daar maar 1,25, dus weinig reden tot klagen lijkt me. Maar ja, die Engelsen willen nou eenmaal alleen maar geel zien in hun glas. Gelukkig heb ik geen tosties hoeven maken. Ooit heb ik gewerkt in een cafe op de Ceintuurbaan in Amsterdam, en daar een keer iemand een tosti gegeven die zeer donkerbruin van buiten was, en bevroren van binnen. De kroegeigenaar dronk 125 pilsjes per dag. Als ie nog leeft zou hij een goeie klant zijn voor het U-Center (waar ik nu werk), daar zitten veel mensen met een alcoholverslaving. Als je ziet wat voor ellende dat kan aanrichten, heb je meteen geen trek meer. Nou ja, dat is overdreven, een koud Kilimanjaro-biertje op z'n tijd is natuurlijk niet te versmaden.

het gewone leven

Het Hollandse leven is nu toch wel in volle hevigheid losgebarsten. De meiden zijn eindelijk weer naar school. Isabelle met een rugzak van bijna 8 kilo, omdat ze nog geen kluisje heeft. Anna met enige tegenzin, omdat ze niet bij al haar vriendinnen in de klas zit. Maria heeft het sociaal gezien erg naar haar zin in groep 4, maar vindt de leerstof moeilijk. Ik heb alweer de nodige stressmomentjes gekend: sleutels kwijt, slordig met autorijden, telefoon/tas vergeten. Ik kwam aan op mijn werk en op de parkeerplaats stonden allemaal patiënten te roken. Er was nog een klein plekje om file te parkeren. Waar ik al bang voor was gebeurde: pas na 3 pogingen stond-ie goed. Het commentaar was natuurlijk niet van de lucht. Voor hun eigen zelfbeeld, wat vaak laag is, is het natuurlijk leuk om te zien dat de dokter ook maar een mens is. Dezelfde dag haalde ik Maria op bij Carlo. Om daar uit te parkeren moet je achteruit van een helling. Eerst knalde ik bijna tegen een paal en na correctie naar de andere kant eindigde ik in een heg. "Ik wil naar bed!" riep ik wanhopig.
Na La Palma zijn we nog een paar dagen naar Oostenrijk geweest met onze buren, de Roksjes. Ze hebben een erg leuk huis in Bichlbach, een prachtig gebied zowel in de zomer als de winter. We zijn de bergen in geweest, meestal omhoog met een kabelbaan, en dan een stukje lopen. Met altijd weer de beloning in een Stube, met groβe Bieren, Kaisersmarrn, Suppen en Apfelstrudel. Mijn duits ging weer geweldig, ik vroeg om Forken, moet zijn Gabeln. En zei "nein danke, keine Nachrichte", voor "geen toetje". Het was erg gezellig met z'n allen.
Afgelopen weekend hebben we nog een inhaalkampeerweekend bij MJ en Luuk in Terwolde gehad. In het begin was het een beetje nat, maar in de loop van de zaterdag knapte het op en hebben we heerlijk gezwommen in hun nieuwe verwarmde zwembad. We hebben ons weer prima vermaakt in en om de boerderie en de kinderen hadden het geweldig met elkaar. Isabelle heeft bijvoorbeeld al jaren geleden op het kampeerweekend haar vriendin Dorien leren kennen, die ook bij ons in Tanzania is geweest. Na al die reisjes en uitstapjes van de afgelopen tijd heb ik nu wel genoeg van in- en uitpakken. Ik blijf voorlopig hier, maar Gaspard vertrekt zondag voor 3 weken naar Moshi, om verder te gaan met het diabetesproject. Wat zou ik graag even meegaan. De praktijk gaat 2 weken dicht voor een renovatie. De wachtkamer wordt omgebouwd tot spreekkamer voor Floor en Gaspard's spreekkamer wordt geverfd en krijgt een wasbak.
Vorige week ben ik dus begonnen met mijn nieuwe baan in het U-Center. Het is een dynamische werkplek, met een enorme groei in het aantal patiënten. Het is indrukwekkend en soms ontroerend om te horen in welke nesten mensen zich gewerkt hebben door hun verslaving en hoe ze proberen weer perspectief te krijgen. Na 5 jaar ben ik weer aan het dokteren, dat is wel even wennen. Maar met behulp van wat handige boeken en collegiaal overleg met Gaspard kom ik een heel eind. Eigenlijk vind ik het praten met de mensen het leukst, dus dat sterkt me wel in mijn overtuiging dat ik met de coach-opleiding een goede weg ben ingeslagen. Heel irritant is dat de opleiding ivm gebrek aan aanmeldingen (kredietcrisis!) verplaatst is van Sittard naar Eindhoven. Ooit heb ik al 2 jaar iedere maandagavond naar Eindhoven gereden voor een managementopleiding, "dat nooit meer!", maar hup daar gaat-ie weer, je moet er wat voor over hebben.
Isabelle krijgt een beugel. Het is iets nieuws, Invisalign Teen, een soort transparant bitje, wat elke 2 weken moet worden gewisseld. De beugels kunnen uit tijdens het eten en je ziet het bijna niet. Dus geen etensresten op van die ijzeren slotjes en geen irriterende draadjes. Het wordt niet volledig vergoed door de verzekering, en maar weinig orthodontisten hebben er ervaring mee, dus het wordt nog niet algemeen toegepast. Voor een ijdele puber is het een ideale oplossing. En wij maar werken.