Het Hollandse leven is nu toch wel in volle hevigheid losgebarsten. De meiden zijn eindelijk weer naar school. Isabelle met een rugzak van bijna 8 kilo, omdat ze nog geen kluisje heeft. Anna met enige tegenzin, omdat ze niet bij al haar vriendinnen in de klas zit. Maria heeft het sociaal gezien erg naar haar zin in groep 4, maar vindt de leerstof moeilijk. Ik heb alweer de nodige stressmomentjes gekend: sleutels kwijt, slordig met autorijden, telefoon/tas vergeten. Ik kwam aan op mijn werk en op de parkeerplaats stonden allemaal patiënten te roken. Er was nog een klein plekje om file te parkeren. Waar ik al bang voor was gebeurde: pas na 3 pogingen stond-ie goed. Het commentaar was natuurlijk niet van de lucht. Voor hun eigen zelfbeeld, wat vaak laag is, is het natuurlijk leuk om te zien dat de dokter ook maar een mens is. Dezelfde dag haalde ik Maria op bij Carlo. Om daar uit te parkeren moet je achteruit van een helling. Eerst knalde ik bijna tegen een paal en na correctie naar de andere kant eindigde ik in een heg. "Ik wil naar bed!" riep ik wanhopig.
Na La Palma zijn we nog een paar dagen naar Oostenrijk geweest met onze buren, de Roksjes. Ze hebben een erg leuk huis in Bichlbach, een prachtig gebied zowel in de zomer als de winter. We zijn de bergen in geweest, meestal omhoog met een kabelbaan, en dan een stukje lopen. Met altijd weer de beloning in een Stube, met groβe Bieren, Kaisersmarrn, Suppen en Apfelstrudel. Mijn duits ging weer geweldig, ik vroeg om Forken, moet zijn Gabeln. En zei "nein danke, keine Nachrichte", voor "geen toetje". Het was erg gezellig met z'n allen.
Afgelopen weekend hebben we nog een inhaalkampeerweekend bij MJ en Luuk in Terwolde gehad. In het begin was het een beetje nat, maar in de loop van de zaterdag knapte het op en hebben we heerlijk gezwommen in hun nieuwe verwarmde zwembad. We hebben ons weer prima vermaakt in en om de boerderie en de kinderen hadden het geweldig met elkaar. Isabelle heeft bijvoorbeeld al jaren geleden op het kampeerweekend haar vriendin Dorien leren kennen, die ook bij ons in Tanzania is geweest. Na al die reisjes en uitstapjes van de afgelopen tijd heb ik nu wel genoeg van in- en uitpakken. Ik blijf voorlopig hier, maar Gaspard vertrekt zondag voor 3 weken naar Moshi, om verder te gaan met het diabetesproject. Wat zou ik graag even meegaan. De praktijk gaat 2 weken dicht voor een renovatie. De wachtkamer wordt omgebouwd tot spreekkamer voor Floor en Gaspard's spreekkamer wordt geverfd en krijgt een wasbak.
Vorige week ben ik dus begonnen met mijn nieuwe baan in het U-Center. Het is een dynamische werkplek, met een enorme groei in het aantal patiënten. Het is indrukwekkend en soms ontroerend om te horen in welke nesten mensen zich gewerkt hebben door hun verslaving en hoe ze proberen weer perspectief te krijgen. Na 5 jaar ben ik weer aan het dokteren, dat is wel even wennen. Maar met behulp van wat handige boeken en collegiaal overleg met Gaspard kom ik een heel eind. Eigenlijk vind ik het praten met de mensen het leukst, dus dat sterkt me wel in mijn overtuiging dat ik met de coach-opleiding een goede weg ben ingeslagen. Heel irritant is dat de opleiding ivm gebrek aan aanmeldingen (kredietcrisis!) verplaatst is van Sittard naar Eindhoven. Ooit heb ik al 2 jaar iedere maandagavond naar Eindhoven gereden voor een managementopleiding, "dat nooit meer!", maar hup daar gaat-ie weer, je moet er wat voor over hebben.
Isabelle krijgt een beugel. Het is iets nieuws, Invisalign Teen, een soort transparant bitje, wat elke 2 weken moet worden gewisseld. De beugels kunnen uit tijdens het eten en je ziet het bijna niet. Dus geen etensresten op van die ijzeren slotjes en geen irriterende draadjes. Het wordt niet volledig vergoed door de verzekering, en maar weinig orthodontisten hebben er ervaring mee, dus het wordt nog niet algemeen toegepast. Voor een ijdele puber is het een ideale oplossing. En wij maar werken.
