Gaspard zit inmiddels ruim 2 weken in Moshi en komt zaterdag weer thuis. Hij is druk bezig met het diabetesproject en het aanhalen van de banden met onze vrienden ter plaatse. Dit weekend heeft hij gekampeerd aan de Keniaanse grens. De Mitsubishi is er na de vierde motorrevisie niets beter op geworden,en wordt verkocht.
Gaspard heeft de afgelopen week iemand gevonden die ons huis gaat overnemen, met inboedel en al. Met pijn in het hart verlaten we ons leuke huis en de lieve staff. We zijn er inmiddels achter dat verhuur voor korte tijd weinig zin heeft, want dan gaan mensen toch allerlei meerdaagse trips maken en hebben geen huis nodig. Voor langere verhuur moeten we veel meer aan PR gaan doen, en daar hebben we geen tijd voor. Daarbij zijn de vliegtickets naar Moshi erg duur, als je gebonden bent aan schoolvakanties. Dus we zouden sowieso niet vaak zelf kunnen gaan. Natuurlijk hadden we dat allemaal kunnen bedenken voor we teruggingen naar Nederland. Blijkbaar waren we niet in staat om op dat moment de banden te verbreken. Ook was er toen niemand die de huisraad integraal wilde overnemen, en was het heerlijk dat we tot het einde toe lekker konden wonen. Het boeken van de tickets voor de kerstvakantie heeft eigenlijk de knop bij ons omgedraaid. Het is zo prijzig dat we hebben besloten dat Gaspard en Isabelle thuisblijven. Maria, Anna en ik gaan 2 weken, er zijn gelukkig genoeg plekken waar we kunnen logeren, en wij nemen dan de laatste persoonlijke bezittingen mee. We hebben alle drie periodiek een heimwee-aanval naar ons leventje in Moshi. Maar hier gaat alles ook weer helemaal z'n gangetje. Ik heb niet eens tijd om er teveel aan te denken. Zitten we dan nu alweer in de fuik van werken en drukdrukdruk, een van de redenen voor onze sabbatical? Aan de ene kant wel, het contrast met Moshi is natuurlijk enorm. Daar waren we veel meer baas over onze eigen tijd. Aan de andere kant doe ik zelf nu wel dingen die ik ook heel leuk vind. Ik heb een interessante parttime baan, waar ik 's nachts tenminste niet wakker van lig. Want in mijn laatste managementbaan in de ouderensector had ik dat wel regelmatig. Daarbij de coach-opleiding, die veel tijdsinvestering en discipline vraagt, maar ook erg boeiend is. Nu Gaspard 3 weken weg is, heb ik wel m'n handen vol aan alles. Vooral het iedere dag zelf koken valt me zwaar...
Mijn eerste vrijwilligersbaantje heb ik binnen: af en toe op vrijdagmiddag achter de bar staan bij de hockeyclub. Ik heb tot nu toe 1 keer commentaar gekregen op een tapbiertje. Van een engelsman die vond dat-ie teveel schuim in zijn bier had. Hij zei: "dit is een half biertje". Wat een beetje flauwekul was, want het was 2/3, zeg maar 4 vingers. Dus bood ik hem aan, als hij de helft op had, nog 's bij te tappen. Dat vond hij blijkbaar een vreemd voorstel, want ik heb 'm niet meer gezien. Het bier kost daar maar 1,25, dus weinig reden tot klagen lijkt me. Maar ja, die Engelsen willen nou eenmaal alleen maar geel zien in hun glas. Gelukkig heb ik geen tosties hoeven maken. Ooit heb ik gewerkt in een cafe op de Ceintuurbaan in Amsterdam, en daar een keer iemand een tosti gegeven die zeer donkerbruin van buiten was, en bevroren van binnen. De kroegeigenaar dronk 125 pilsjes per dag. Als ie nog leeft zou hij een goeie klant zijn voor het U-Center (waar ik nu werk), daar zitten veel mensen met een alcoholverslaving. Als je ziet wat voor ellende dat kan aanrichten, heb je meteen geen trek meer. Nou ja, dat is overdreven, een koud Kilimanjaro-biertje op z'n tijd is natuurlijk niet te versmaden.
