Wie heeft er al 's een leuk digitaal fotoboekje in elkaar gezet? Ik heb het idee om hier voor een paar mensen een soort herinneringenboekje te maken. Bijvoorbeeld voor het vriendinnetje van Maria en haar moeder, waar ik bevriend mee ben geraakt. Nou, daar heb je wel een sabbatical year voor nodig. Wat een tijdrovend werkje. Eerst met veel moeite de software gedownload, ging hier natuurlijk heel langzaam, toen alle foto's uitzoeken. Vervolgens de foto's in een format plaatsen en teksten erbij zetten. Ik geloof dat ik wel 5x opnieuw ben begonnen. Ik word af en toe zo moe van die digitale fotografie. We hebben inmiddels ruim 5000 foto's op de computer staan. Zonder echt systeem en ook niet goed opgeschoond. Belofte: we houden geen dia-avond.
Voor een fotoboekje voor het personeel had ik al die foto's doorgeploegd op zoek naar leuke shots. Wil ik de selectie gaan exporteren naar de Fotofabriek om een album te maken: map weg. Vroeger kon ik ook wel wanhopig worden van schoenendozen vol foto's, maar in een zwangerschapsverlof was het inplakken een aardig tijdverdrijf. Ik verlang soms naar de tijd dat je gewoon een rolletje wegbracht naar het Kruidvat en een paar dagen later vol verwachting met je strookje in de hand in die enorme laden kon gaan kijken. “Zal ik de envelop hier openmaken of thuis?” “O, wat jammer dat die te donker is.” “Laat ik ze gelijk even in een plastic mapje schuiven, zodat ik ze aan oma kan laten zien.” In ieder geval, ik ben er al dágen omheen aan het draaien en heb nog niets concreet af. En de tijd gaat wel een beetje dringen, vooral als de albummetjes nog uit Nederland moeten komen.
Iets anders: we hebben besloten om ons huis aan te houden, omdat we onze band met Moshi niet willen verbreken. Gaspard blijft verbonden aan het diabetesproject, en daarnaast vinden we het jammer van alle investeringen die we gedaan hebben. Onze huisbaas is al lang blij dat wij blijven huren en we hebben de vrije hand gekregen. Ons plan is om het huis aan te bieden aan mensen die ook een sabbatical willen houden. Of aan mensen die hun proefschrift af willen maken, een boek schrijven, vrijwilligerswerk doen, hun digitale foto's willen reorganiseren, what ever. We hebben al zo vaak gehoord “goh, dat zou ik ook wel willen, maar ........”. Wij kunnen nu een instapklaar huis aanbieden, volledig ingericht, met personeel, auto, internet en kippen. Daarnaast hebben we goede contacten opgebouwd voor het regelen van safari's en bergbeklimmingen, en gaan we een mapje aanleggen met allerlei tips. Want we begrijpen wel dat niet iedereen er zin in heeft om het wiel uit te vinden. Dit land, deze plek, heeft zoveel te bieden. Gaspard heeft een website gemaakt (nog wel onder constructie).
maandag 25 mei 2009
vrijdag 15 mei 2009
Geld
De afgelopen weken stonden nogal in het teken van Anna's Exhibition. Het doel was om een tentoonstelling te organiseren met de hele klas over een bepaald thema. Het thema van dit jaar was “de waarde van geld”. In groepjes van 3 à 4 kinderen moesten ze een aspect van geld uitwerken. Anna's groepje had als thema: hoe worden de prijzen op de markt bepaald. Ze hebben kopers en verkopers op diverse markten geinterviewd en zelfs een onderzoekje verricht of blanken nu inderdaad meer betalen dan autochtone tanzanianen. Het leek er wel even op, meester David die blank is en alleen engels spreekt betaalde 5x meer voor 3 sinaasappels dan Sia, de zwarte klasse-assistent die swahili sprak. Echter, een blanke proefpersoon, die vloeiend swahili spreekt, kreeg dezelfde prijs als Sia. De conclusie van de meiden was: het is niet de huidskleur die bepaalt dat de één meer betaalt dan de ander. Veel meer is het de kennis van gangbare prijzen, de vaardigheid in onderhandelen en de kennis van het swahili. Dit is ook onze eigen ervaring. We hebben het idee dat we soms wel wat meer betalen dan een Tanzaniaan, maar we weten nu zo langzamerhand wat iets kost en we kunnen in het swahili onderhandelen. Zodra je merkt dat je als westerse toerist wordt beschouwd en er een niet-marktconforme prijs wordt gevraagd, moet je ongeveer een kwart tot een derde van de vraagprijs bieden. Gisteren kocht Gaspard een zonnebril. De verkoper begon met 17.000 shilling, uiteindelijk betaalde hij 5000. En de verkoper bedankte Gaspard uitgebreid voor de klandizie. Andere tips zijn: neem de tijd en maak het persoonlijk door bijvoorbeeld de naam van de verkoper te vragen. Natuurlijk is het niet zo erg om wat meer te betalen in dit arme land, aan de andere kant voelt het ook niet goed om belazerd te worden.
Woensdagavond was de daadwerkelijke tentoonstelling, met presentaties van iedere groep, zang- en dans door de kinderen en een toneelstukje. Daarnaast hadden de kinderen marktstalletjes gemaakt om producten te verkopen voor een goed doel. Anna's groep deed het voor een schooltje voor kinderen van medewerkers op het terrein van ISM en voor het Scholarshipfund. Van diverse mensen in Nederland hadden we dingen gekregen om weg te geven, zoals ballen, pennen en proefparfummetjes. Die hebben ze nu verkocht en met het geld kunnen ze bijvoorbeeld boeken kopen voor het schooltje.
Interessante bevindingen van andere groepen waren: Tanzania geeft relatief veel meer geld uit aan onderwijs en wegenbouw dan Duitsland. De school van de meiden heeft, vergeleken met een lokale school in Moshi, 4x minder kinderen en 6x meer budget. Vandaar dat de lokale klassen vaak uit 50-70 kinderen bestaan.
Lokale inwoners kopen vrijwel al hun boodschappen op de markt, en de internationale gemeenschap veel meer in supermarkten. De internationals houden meer van vaste prijzen dan van onderhandelen. Ze geven 10-20x meer uit per maand aan boodschappen dan lokalen.
Al met al heeft Anna er veel van geleerd: het formuleren van een onderzoeksvraag, het zoeken naar informatie, het daadwerkelijk naar mensen toestappen voor interviews, een verslag schrijven, samenwerken, posters maken voor de tentoonstelling, het houden van een presentatie voor een zaal met mensen, en het verkopen van spullen voor het goede doel. En dat allemaal voor kinderen van 11 jaar, menig volwassene zou het niet voor elkaar krijgen.
Het begint een beetje kouder en bewolkter te worden. We hebben de winteropstelling ingevoerd, namelijk de eettafel in de woonkamer in plaats van op de veranda. 's Morgens en 's avonds is het ongeveer 17 graden, en de rest van de dag 20-25. Binnenkort lopen de Tanzanianen weer in winterjassen en mutsen, terwijl wij het eigenlijk nog aangenaam vinden. De meiden niet hoor, die zitten op 1 lijn met de Tanzanianen.
Gaspard gaat eind mei Mount Meru beklimmen en ik op 8 juni de Kilimanjaro. Erg leuk om dat nog in het vooruitzicht te hebben. Een goede oefening voor de Vaalserberg, want over minder dan 2 maanden zijn we terug in Limburg...
Woensdagavond was de daadwerkelijke tentoonstelling, met presentaties van iedere groep, zang- en dans door de kinderen en een toneelstukje. Daarnaast hadden de kinderen marktstalletjes gemaakt om producten te verkopen voor een goed doel. Anna's groep deed het voor een schooltje voor kinderen van medewerkers op het terrein van ISM en voor het Scholarshipfund. Van diverse mensen in Nederland hadden we dingen gekregen om weg te geven, zoals ballen, pennen en proefparfummetjes. Die hebben ze nu verkocht en met het geld kunnen ze bijvoorbeeld boeken kopen voor het schooltje.
Interessante bevindingen van andere groepen waren: Tanzania geeft relatief veel meer geld uit aan onderwijs en wegenbouw dan Duitsland. De school van de meiden heeft, vergeleken met een lokale school in Moshi, 4x minder kinderen en 6x meer budget. Vandaar dat de lokale klassen vaak uit 50-70 kinderen bestaan.
Lokale inwoners kopen vrijwel al hun boodschappen op de markt, en de internationale gemeenschap veel meer in supermarkten. De internationals houden meer van vaste prijzen dan van onderhandelen. Ze geven 10-20x meer uit per maand aan boodschappen dan lokalen.
Al met al heeft Anna er veel van geleerd: het formuleren van een onderzoeksvraag, het zoeken naar informatie, het daadwerkelijk naar mensen toestappen voor interviews, een verslag schrijven, samenwerken, posters maken voor de tentoonstelling, het houden van een presentatie voor een zaal met mensen, en het verkopen van spullen voor het goede doel. En dat allemaal voor kinderen van 11 jaar, menig volwassene zou het niet voor elkaar krijgen.
Het begint een beetje kouder en bewolkter te worden. We hebben de winteropstelling ingevoerd, namelijk de eettafel in de woonkamer in plaats van op de veranda. 's Morgens en 's avonds is het ongeveer 17 graden, en de rest van de dag 20-25. Binnenkort lopen de Tanzanianen weer in winterjassen en mutsen, terwijl wij het eigenlijk nog aangenaam vinden. De meiden niet hoor, die zitten op 1 lijn met de Tanzanianen.
Gaspard gaat eind mei Mount Meru beklimmen en ik op 8 juni de Kilimanjaro. Erg leuk om dat nog in het vooruitzicht te hebben. Een goede oefening voor de Vaalserberg, want over minder dan 2 maanden zijn we terug in Limburg...
maandag 4 mei 2009
Water
Vrijdag, een ruime week geleden, zijn Jacqueline, Marcel, Doris en Kaat gearriveerd. Ze kwamen aan in een met kaarsen verlicht huis, want de stroom was weer eens uitgevallen. Erg leuk om elkaar weer te zien. De volgende dag zijn we de stad in geweest. Vooral Kaatje trok de aandacht met haar blonde haartjes. Op de markt keken ze natuurlijk hun ogen uit, vooral op de vleesafdeling. Wie niet zeker weet of-ie vegetariër wil worden, moet hier absoluut een keer gaan kijken. De volgende dag zijn we wat gaan toeren over de hellingen van de Kilimanjaro en de koffieplantages. En kwamen we vast te zitten in de modder met de auto. Onder aanmoediging van wat locals kregen we weer vaste grond onder de wielen. We wilden gaan zwemmen bij de Kilimakyaro-lodge, maar helaas, wegens laagseizoen geen water in het zwembad. Ander hotel geprobeerd, ook geen water in het bad. Ondertussen waren we al bijna 2 uur aan 't rijden. Uiteindelijk kwamen we uit bij het zwembad van het Impalahotel, op 5 minuten van ons huis.
Maandag zouden Marcel en Jacqueline naar de populaire Chinese Massage gaan. Helaas, tot nader bericht gesloten. De één zegt vergunningsproblemen, de ander dat de 3 masseurs al 3 maanden geen salaris hadden kregen en toen het vliegtuig terug naar China hebben genomen. Vervolgens zijn M en J maar wat geld gaan uitgeven in de stad aan leuke sarongs en t-shirtjes. 's Middags hebben de meiden een bezoekje gebracht aan de Internationale School. Doris wil inmiddels niet meer terug naar Nederland, zo leuk vindt ze alles. Vooral ook de kikkervisjes, gekko's, salamanders, kippen en eenden bij ons in de tuin. Inmiddels zijn ze op safari geweest naar de Ngorogoro-krater en de Serengeti, en dat was natuurlijk wel even andere koek dan het kinderboerderijtje hier. Afgelopen vrijdag zijn ze naar Zanzibar gevlogen en ook van daaruit alleen maar positieve berichten.
Inmiddels regent het vrijwel iedere nacht. Het wordt behoorlijk modderig op de dirtroads. Voor het hardlopen is het geen pretje, vooral omdat ik nogal geneigd ben tot vallen met letsel. Overigens is mijn knie weer helemaal genezen. Wel bijna 6 weken rust nodig gehad.
De laatste maanden voor de zomervakantie staan in het teken van wie er weggaat en wie er blijft van de buitenlanders. Veel leerkrachten hebben 2-jaarcontracten en gaan na afloop daarvan terug naar hun moederland of naar een Internationale School elders. Veel anderen hebben ook tijdelijke contracten. Voor de buitenlanders die hier permanent wonen, is dat wel moeilijk. Iedere keer moeten ze opnieuw investeren in vriendschappen. Ook kinderen zien aan het eind van het schooljaar zo'n beetje hun halve klas vertrekken. Maria's beste vriendin Skye gaat terug naar Zuid-Afrika. Anna's vriendin Isabelle naar Canada. De vriendinnen van onze Isabelle zijn bijna allemaal boarders, en die blijven wel. Veel mensen bieden hun inboedel en auto te koop aan.
Koninginnedag ging eigenlijk helemaal aan ons voorbij, tot we hoorden van het vreselijke drama in Apeldoorn. Zo afschuwelijk. Het was echt internationaal nieuws want we kregen het van allerlei buitenlanders te horen.
Gisteren hebben we vlakbij Moshi een prachtige kloof met een rivier ontdekt. Gaspard heeft nog even gezwommen met wat lokale kinderen, die natuurlijk behoorlijk onder de indruk waren van zijn blanke torso. Het was weer een beetje klauteren, dus ik liep op mijn bekende houterige wijze naar boven, en werd gepasseerd door een 8-jarig meisje op kapotte slippers met een emmer water op haar hoofd. Zo zielig, een paar honderd meter verder struikelde ze over een steen, en lag ze met de emmer water op de grond. Hopelijk heeft ze geen straf gekregen. Wat is het toch een contrast met het leven van onze kinderen.
Maandag zouden Marcel en Jacqueline naar de populaire Chinese Massage gaan. Helaas, tot nader bericht gesloten. De één zegt vergunningsproblemen, de ander dat de 3 masseurs al 3 maanden geen salaris hadden kregen en toen het vliegtuig terug naar China hebben genomen. Vervolgens zijn M en J maar wat geld gaan uitgeven in de stad aan leuke sarongs en t-shirtjes. 's Middags hebben de meiden een bezoekje gebracht aan de Internationale School. Doris wil inmiddels niet meer terug naar Nederland, zo leuk vindt ze alles. Vooral ook de kikkervisjes, gekko's, salamanders, kippen en eenden bij ons in de tuin. Inmiddels zijn ze op safari geweest naar de Ngorogoro-krater en de Serengeti, en dat was natuurlijk wel even andere koek dan het kinderboerderijtje hier. Afgelopen vrijdag zijn ze naar Zanzibar gevlogen en ook van daaruit alleen maar positieve berichten.
Inmiddels regent het vrijwel iedere nacht. Het wordt behoorlijk modderig op de dirtroads. Voor het hardlopen is het geen pretje, vooral omdat ik nogal geneigd ben tot vallen met letsel. Overigens is mijn knie weer helemaal genezen. Wel bijna 6 weken rust nodig gehad.
De laatste maanden voor de zomervakantie staan in het teken van wie er weggaat en wie er blijft van de buitenlanders. Veel leerkrachten hebben 2-jaarcontracten en gaan na afloop daarvan terug naar hun moederland of naar een Internationale School elders. Veel anderen hebben ook tijdelijke contracten. Voor de buitenlanders die hier permanent wonen, is dat wel moeilijk. Iedere keer moeten ze opnieuw investeren in vriendschappen. Ook kinderen zien aan het eind van het schooljaar zo'n beetje hun halve klas vertrekken. Maria's beste vriendin Skye gaat terug naar Zuid-Afrika. Anna's vriendin Isabelle naar Canada. De vriendinnen van onze Isabelle zijn bijna allemaal boarders, en die blijven wel. Veel mensen bieden hun inboedel en auto te koop aan.
Koninginnedag ging eigenlijk helemaal aan ons voorbij, tot we hoorden van het vreselijke drama in Apeldoorn. Zo afschuwelijk. Het was echt internationaal nieuws want we kregen het van allerlei buitenlanders te horen.
Gisteren hebben we vlakbij Moshi een prachtige kloof met een rivier ontdekt. Gaspard heeft nog even gezwommen met wat lokale kinderen, die natuurlijk behoorlijk onder de indruk waren van zijn blanke torso. Het was weer een beetje klauteren, dus ik liep op mijn bekende houterige wijze naar boven, en werd gepasseerd door een 8-jarig meisje op kapotte slippers met een emmer water op haar hoofd. Zo zielig, een paar honderd meter verder struikelde ze over een steen, en lag ze met de emmer water op de grond. Hopelijk heeft ze geen straf gekregen. Wat is het toch een contrast met het leven van onze kinderen.
Abonneren op:
Posts (Atom)