De afgelopen weken stonden nogal in het teken van Anna's Exhibition. Het doel was om een tentoonstelling te organiseren met de hele klas over een bepaald thema. Het thema van dit jaar was “de waarde van geld”. In groepjes van 3 à 4 kinderen moesten ze een aspect van geld uitwerken. Anna's groepje had als thema: hoe worden de prijzen op de markt bepaald. Ze hebben kopers en verkopers op diverse markten geinterviewd en zelfs een onderzoekje verricht of blanken nu inderdaad meer betalen dan autochtone tanzanianen. Het leek er wel even op, meester David die blank is en alleen engels spreekt betaalde 5x meer voor 3 sinaasappels dan Sia, de zwarte klasse-assistent die swahili sprak. Echter, een blanke proefpersoon, die vloeiend swahili spreekt, kreeg dezelfde prijs als Sia. De conclusie van de meiden was: het is niet de huidskleur die bepaalt dat de één meer betaalt dan de ander. Veel meer is het de kennis van gangbare prijzen, de vaardigheid in onderhandelen en de kennis van het swahili. Dit is ook onze eigen ervaring. We hebben het idee dat we soms wel wat meer betalen dan een Tanzaniaan, maar we weten nu zo langzamerhand wat iets kost en we kunnen in het swahili onderhandelen. Zodra je merkt dat je als westerse toerist wordt beschouwd en er een niet-marktconforme prijs wordt gevraagd, moet je ongeveer een kwart tot een derde van de vraagprijs bieden. Gisteren kocht Gaspard een zonnebril. De verkoper begon met 17.000 shilling, uiteindelijk betaalde hij 5000. En de verkoper bedankte Gaspard uitgebreid voor de klandizie. Andere tips zijn: neem de tijd en maak het persoonlijk door bijvoorbeeld de naam van de verkoper te vragen. Natuurlijk is het niet zo erg om wat meer te betalen in dit arme land, aan de andere kant voelt het ook niet goed om belazerd te worden.
Woensdagavond was de daadwerkelijke tentoonstelling, met presentaties van iedere groep, zang- en dans door de kinderen en een toneelstukje. Daarnaast hadden de kinderen marktstalletjes gemaakt om producten te verkopen voor een goed doel. Anna's groep deed het voor een schooltje voor kinderen van medewerkers op het terrein van ISM en voor het Scholarshipfund. Van diverse mensen in Nederland hadden we dingen gekregen om weg te geven, zoals ballen, pennen en proefparfummetjes. Die hebben ze nu verkocht en met het geld kunnen ze bijvoorbeeld boeken kopen voor het schooltje.
Interessante bevindingen van andere groepen waren: Tanzania geeft relatief veel meer geld uit aan onderwijs en wegenbouw dan Duitsland. De school van de meiden heeft, vergeleken met een lokale school in Moshi, 4x minder kinderen en 6x meer budget. Vandaar dat de lokale klassen vaak uit 50-70 kinderen bestaan.
Lokale inwoners kopen vrijwel al hun boodschappen op de markt, en de internationale gemeenschap veel meer in supermarkten. De internationals houden meer van vaste prijzen dan van onderhandelen. Ze geven 10-20x meer uit per maand aan boodschappen dan lokalen.
Al met al heeft Anna er veel van geleerd: het formuleren van een onderzoeksvraag, het zoeken naar informatie, het daadwerkelijk naar mensen toestappen voor interviews, een verslag schrijven, samenwerken, posters maken voor de tentoonstelling, het houden van een presentatie voor een zaal met mensen, en het verkopen van spullen voor het goede doel. En dat allemaal voor kinderen van 11 jaar, menig volwassene zou het niet voor elkaar krijgen.
Het begint een beetje kouder en bewolkter te worden. We hebben de winteropstelling ingevoerd, namelijk de eettafel in de woonkamer in plaats van op de veranda. 's Morgens en 's avonds is het ongeveer 17 graden, en de rest van de dag 20-25. Binnenkort lopen de Tanzanianen weer in winterjassen en mutsen, terwijl wij het eigenlijk nog aangenaam vinden. De meiden niet hoor, die zitten op 1 lijn met de Tanzanianen.
Gaspard gaat eind mei Mount Meru beklimmen en ik op 8 juni de Kilimanjaro. Erg leuk om dat nog in het vooruitzicht te hebben. Een goede oefening voor de Vaalserberg, want over minder dan 2 maanden zijn we terug in Limburg...
