Iemand die ergens verstand van heeft of een bepaald ambacht beheerst, wordt hier een Fundi genoemd. Van automonteur tot loodgieter, van telefoonaansluiter tot gordijnenopmeter: vraag het de Fundi. Nu wil het geval dat deze kwalificatie geen enkele garantie biedt. Onze ervaringen met Fundi zijn inmiddels zodanig dat we ze er liever niet bij halen dan wel. Ze werken óf slordig, óf moeten 5x terugkomen om eerder gemaakte fouten te herstellen, of je ziet ze helemaal niet meer terug terwijl het nog niet af is.
In onze slaapkamers zitten kastenwanden die heel saai grijs zijn geverfd. Dus die wilden we graag een vrolijker kleurtje geven. Ik vroeg Solomon of hij een schilder-fundi wist. Ja, riep hij enthousiast, ik! Dus wij naar de stad, jacarandapaarse en blauwe verf kopen, 6 liter verf op oliebasis, voor in totaal 16 euro. Even later kwam Solomon, in zijn schilderfundipak, en met een zelfgetimmerde trap, het huis binnen en ging aan de slag. We hadden er het volste vertrouwen in, tenslotte had hij ons tot nu toe niet teleurgesteld met zijn monteurs- en tuinactiviteiten. Twee uur later, toen we 's even gingen kijken, kwamen we erachter dat we net zo goed Maria's klas hadden kunnen vragen om de klus te klaren. Omdat de eerste laag niet dekte, had hij er meteen een tweede en een derde overheen gedaan, dus het was één en al plakkerigheid met zakkers. De geur was niet te harden, hij had inmiddels driekwart liter thinner verwerkt. Daarbij vlekken op de muren en op de handgrepen, blauw op paars en vice versa, overal plakkende losse kwastharen, kortom we riepen oh en ah, maar niet van bewondering. We hebben hem helaas van de klus af moeten halen. Vervolgens hebben we nog geprobeerd te redden wat er te redden viel, maar echt mooi zal het wel niet meer worden, en dat net op Isabelle's kamer. 's Middags stond hij beteuterd de moestuin water te geven, en Gaspard vroeg hem: “goh Solomon, zeg 'ns eerlijk, hoe vaak heb je een deur of kast geverfd?” Zijn antwoord: “eigenlijk was dit was de eerste keer”.
Inmiddels ben ik dus maar zelf aan het schilderen geslagen, gezien ons geringe vertrouwen in fundi. En erger ik me aan de slechte kwaliteit van de verf, slechte dekking, en aan de waardeloze kwasten die continu haren verliezen. Een lakroller is hier niet te krijgen. Hopelijk gaat mijn hersenfunctie niet teveel achteruit door die verf op oliebasis. In Nederland mag het door schilders al niet meer worden gebruikt.
Voor wie mocht denken dat we alleen maar vakantie vieren, leuke wandelingetjes maken en cocoonen: ondertussen zijn we bezig met het schrijven van een automatiseringsplan voor het KCMC. We krijgen steeds meer verhalen te horen over de slechte medische en verpleegkundige zorg daar. De patiënt heeft vrijwel geen rechten en eigenlijk zouden er dus veel basaler verbeteringen moeten worden aangebracht. Vaak komen ze van ver en in een veel te laat stadium. We begrijpen nu wel waarom er allemaal winkeltjes met doodskisten en rouwkransen langs de weg naar het KCMC te vinden zijn.
Zondag hebben we een leuk dagje gehad: met de Amerikaanse paardenjuf van de meiden, en een Italiaans en een Duits gezin naar een Polotoernooi geweest vlak bij Arusha. Teams van 4 spelers op een paard moeten met een soort hockeystick de bal in het doel krijgen. Een wat elitair gebeuren, maar wel grappig om 's mee te maken.
