Isabelle's feestje was een succes. We hebben alleen nog nooit zoveel tijd nodig gehad om een feest voor te bereiden. Gaspard had een zogenaamde Pinata (spreek uit: pinjata) gemaakt. Dat is een Zuidamerikaanse verjaardagsgewoonte die we hier hebben leren kennen. Het is een gevaarte, gemaakt van takken en papier-maché, gevuld met snoep. Die van Isabelle moest een lippenstift voorstellen, en dat is aardig gelukt. We waren namelijk bang dat het op een raket of fallus zou gaan lijken. De pinata wordt in een boom gehangen en dan slaan de kinderen, om de beurt en geblinddoekt, er met een tak op tot-ie stuk is en alle snoep op de grond valt. Uuuren werk, in 5 minuten aan flarden. Maar kinderen vinden het geweldig.
Dan: het boodschappen doen. Veel dingen zijn wel verkrijgbaar bij de Highwaysupermarket, maar bijvoorbeeld literflessen frisdrank waren in heel Moshi niet te krijgen. Frisdrank in blikjes, uit Saoedi- Arabië, zijn niet te drinken, zo waterig en vreemd zoet. Dus je moet allemaal kleine flesjes kopen. Maar ze hebben een nogal vreemd statiegeldsysteem. Voor je een flesje koopt, moet je een lege inleveren. Dus je hebt veel lege flesjes nodig, wil je een goede voorraad aan kunnen leggen. Vervolgens wordt het 1 grote stress aan de kassa, want je hebt 4 lege flesjes Fanta ingeleverd en je wil er Cola Light voor terug, dat kan eigenlijk niet. Drie mannen in stofjassen gaan zich er mee bemoeien en voor je 't weet ben je een half uur verder. Ook voelt het tamelijk genant om zoveel boodschappen te doen. We jagen er naar Tanzaniaanse begrippen 4 gemiddelde maandsalarissen doorheen, alleen maar voor een feestje. Voor een fles wijn moeten sommige mensen 3 dagen werken. Gaspard had een wok gekocht bij de Highway, voor op de gasbrander. Die gasbrander hebben we na lang dubben toch maar aangeschaft, omdat we een electrisch fornuis hebben en de stroom zo vaak uitvalt. Het kostte trouwens de grootste moeite om aan een gasfles te komen, want we konden geen lege inleveren! Maar, de wok. Thuisgekomen bleek er een schroefje te ontbreken aan het handvat. Gaspard ging terug, geen probleem, de winkelbediende haalt een schroefje uit een andere wok. En zet vervolgens de wok zonder schroefje terug in de schappen, bovenop de anderen. Het is aan de ene kant lachwekkend, maar aan de andere kant tekenend voor de Afrikaanse mentaliteit "wie dan leeft, dan zorgt". Het heeft onmiskenbaar voordelen om zo te leven, maar er blijft ook wel veel liggen op deze manier.
Ook de spiegellijsten voor het mozaïeken, sommige gewoon hartstikke scheef. Gaspard keurde er een paar af, en dat vindt de meubelmaker dan onbegrijpelijk. 5 keer terug om uiteindelijk de hele bestelling rond te krijgen.
We kunnen ons wel voorstellen dat westerse mensen die hier langer wonen en moeten werken, soms gefrustreerd raken. Want voor ons maakt het nu niet zoveel uit, we hebben de tijd. Wat is dat trouwens moeilijk uit je systeem te krijgen, de begrippen "tijd" en "nut". Ik heb nog zo vaak, als ik wat lanterfant, of als ik ergens op moet wachten: "kan/moet ik nu niet iets anders doen? Nee, ik mag nu rustig een boekje lezen, ik kan naar de zoveelste schoolbijeenkomst gaan, ik mag een middagdutje doen, ik kan 4x per week hardlopen". Het is maar goed dat we wat van die vrijwillige klusjes hebben, anders zou ik waarschijnlijk in een crisis belanden.
We zijn hier nu 4 maanden. Hoewel veel nu wel gewoon wordt, blijft er nog genoeg over om te ontdekken. Wat betreft heimwee, sluit het ene gevoel het andere niet uit. Natuurlijk is er soms het verlangen naar Nederland, naar de mensen die ons na staan, naar de gemakkelijkheid en bekendheid van alles. Aan de andere kant maakt dat verlangen niet dat we nu terug zouden willen. Isabelle en Anna missen soms wel hun vriendinnen en het luxe-shoppen. Maria riep laatst vanuit het niets: "en vandaag wil ik terug naar Nederland!" Alledrie zijn ze echter vrolijk, hebben veel sociale contacten en beginnen thuis al engelse zinnen door het nederlands heen te gooien. Daarbij hebben ze het ook gewoon druk met school en de nevenactiviteiten. Ze waarderen meer het "kleine" en zien het grote contrast met Nederland. Nepmerken doen het hier heel goed, dat is zo lachen. Isabelle heeft Cucci-sandaaltjes, Anna Abibas-sportschoenen en Gaspard slippers van Tomny Hilficer. En dan het lettertype en de kleuren precies zoals bij het echte merk. Veel komt uit China en is van zeer matige kwaliteit. Gaspard's chinese fiets gaat om de haverklap kapot. Laatst heeft-ie 2 dagen zonder slot bij de schoolpoort gestaan en nog was hij niet gestolen. Iedereen weet blijkbaar dat het rotzooi is. Gaspard voelt zich trouwens prima. Hij heeft regelmatig contact met de praktijk en gelukkig loopt alles naar wens.
In de kerstvakantie krijgen we bezoek uit Nederland (Marie José/Luuk en Chris/Marcel met hun gezinnen), allemaal 2 weken, met 1 week overlap. In de overlap-week gaan we met z'n allen op safari, zin in!
Kortom, tot nu toe is het nog steeds zoals we gehoopt hadden dat het zou zijn. Ik kan het soms niet geloven.
