Hamjambo allemaal!
Gisteravond tijdens het kerstdiner heeft Aline mij de toezegging weten te ontlokken om een kort verslag van de afgelopen week te maken voor de weblog. Wij waren in de zomer van 2007 bijna de eersten die hoorden van het idee om er ooit een jaartje tussenuit te knijpen. Zeer vererend, maar meteen ook de verplichting op ons genomen om langs te komen (toen nog geen idee waar ...), aldus steun betuigend aan dit prachtige plan.
Iedereen is vandaag alweer halverwege; wij op de helft van een heerlijke vakantie, de Knopsjes van een heel bijzonder jaar. Voor ons erg plezierig om aan te haken bij een gezelschap dat er al zoveel huiswerk op heeft zitten en heel erg leuk om te zien hoe het onze expats hier vergaat.
De familie is hier overduidelijk ingeburgerd. Engels en Swahili worden vlot toegepast, dit geldt ook voor de kinderen. Elke andere blanke wordt begroet als een oude vriend. De meesten zijn bekenden van school of van het hardloop-netwerk van Aline. Gaspard rijdt in de 4WD Suzuki als een ware neokoloniaal. Op de markt koopt hij exotische groenten voor een prijs waar een lokalo zich niet voor hoeft te schamen. Het behoeft geen betoog dat uit de keuken de hele dag de heerlijkste geuren komen drijven. Buiten de keuken wordt het meeste werk verricht door de tuinman/chauffeur en zijn echtgenote, die op het terrein wonen en al aan komen rennen als je met de auto voor de poort staat. Personeel is hier sowieso geen probleem: waar nodig worden dus extra mensen en auto's ingezet om het de groep zoveel mogelijk naar de zin te maken.
En we hebben het naar onze zin. De kinderen vinden zichzelf elke dag terug in een ander zwembad. Het een nog fraaier dan het andere. Vanzelfsprekend een hoop palmbomen en andere tropische decoratie en altijd cola en ijs in overvloed. Je hoeft hier maar met je vinger te knippen en de bediening komt aangerend. Dat zal thuis wel weer even wennen worden voor de dames en heren.
Voor deze eerste week hebben we gekozen om zoveel mogelijk in de buurt te blijven en door middel van bezoekjes aan Moshi, de markt, the International School, een watervalletje etc. zoveel mogelijk van de couleur local op te pikken.
Zelfs met een beetje tropenervaring valt op dat het overdag snoeiheet is. In de schaduw blijven is dan het devies. 's Nachts valt het allemaal wel mee. Het heeft zowaar een keer heel licht geregend, dat was wel plezierig vanwege al het stof. Alleen de echte hoofdwegen zijn geasfalteerd, de rest is onverhard en dus ongelooflijk stoffig.
Misschien wel leuk om nog te vertellen dat de meeste gesprekken over Afrika gaan en (dus) niet over Nederland. Helaas beste mensen, wie had verwacht dat Aline en Gaspard aan onze lippen hingen over credietkrisis of andere zogenaamde hollandse/westerse hot issues, komt bedrogen uit.
Wij daarentegen raken niet uitgefilosofeerd over de ontelbare paradoxen en echte tegenstellingen van dit continent, waarvan dit ook nog eens een van de meest vruchtbare regio's is. Confronterende cliche's: deze arme mensen zijn altijd voorkomend, en eigenlijk meestal ook vriendelijk en vrolijk. En: Oorzaak en gevolg van ontwikkelingshulp, laten we het zo maar samenvatten.
Nu we aldus de directe omgeving en het wereld verbeteren wel zo'n beetje hebben gehad zijn we klaar voor het echte werk: overmorgen vertrekken voor een vijfdaagse safari met drie Landrovers.
De Afrika-veteranen Chris en Marcel haken daarvoor met de kinderen vanavond aan bij de groep.
Om een lang verhaal kort te maken: een grandioze vakantie in een indrukwekkende, maar ook vertrouwde omgeving. Nederland is ver weg. Maar niet veel verder dan de stekkerdoos van de internetaansluiting. Je ontkomt niet aan dagdromerij, stiekem sommetjes maken over hoelang je hier zou kunnen wonen als je thuis de boel verkoopt. Bewondering voor Aline, Gaspard en de kinderen die ons de spiegel weer eens voorhouden. Nederland is maar een heel klein landje (en momenteel redelijk koud bovendien, als we het allemaal goed begrepen hebben). Wij blijven nog even plakken!
