Voor het eerst sinds 3 weken zijn we weer met z'n vijven. De vrouwen hebben het een beetje moeilijk. Vrijdagavond afscheid genomen van Chris en Marcel en de kinderen, en jaloers op het mooie winterweer in Nederland. In gedachten zie ik een strakblauwe hemel boven Noordhollandse weilanden en grijsglanzend bevroren sloten, en hoor ik het gekras van schaatsen op het ijs. Dit heimwee-gevoel had ik al een beetje sinds ik in Limburg woon wanneer het kwik onder 0 daalde, maar nu is het natuurlijk een graadje sterker. In Tanzania zijn we beland in de heetste tijd van het jaar. De meeste dagen is het boven de 30 graden en bij het minste geringste breekt het zweet je uit. In ruil voor kofferruimte voor de souvenirs, hebben we handdoeken en lakens gekregen van onze gasten. Want daar hadden we echt een tekort aan met die warmte.
Vandaag zijn we teruggekomen van de kust, gelogeerd bij Peponi, met voor beide gezinnen 4 nachtjes een “familybanda”. Het complex ligt pal aan het strand, er is een heerlijk zwembad en een restaurantje waar je versgevangen vis kunt eten. De auto's zijn het terrein niet af geweest. We hebben gewandeld, gezwommen, gelezen, gegeten, spelletjes gedaan, schelpen gezocht, kortom zeer relaxed allemaal. Marcel, Ipo, Seb, Anna en Gaspard zijn nog een ochtend gaan vissen met een dhow, een vissersbootje, niks gevangen maar wel bijna...
Het hele uitje was bijna in het water gevallen. Solomon had de dag voor vertrek 14 uur aan de Mitsubishi Pajero gewerkt om 'm rijklaar te maken. We waren Moshi nog niet uit of Gaspard ontdekte dat-ie olie lekte. Dus we moesten terug naar huis. Terwijl Solomon de auto nakeek, ging zijn telefoon. Het was Jean, zijn zus, die vlak in de buurt was. Van Jean hebben we in het begin van ons verblijf hier de Toyota Hilux mogen lenen. Binnen een minuut stond ze op het erf, Solomon vroeg haar of we van auto konden ruilen, en ze zei ja! Dus even later konden we met onze Suzuki en Jean's Hilux toch op pad. We hadden een overnachting geregeld in een hotelletje in de Usambara-mountains, halverwege de weg naar de kust. We zouden 's middags een wandeling gaan maken met een gids. Dat liep helemaal in de soep, want we vertrokken al veel later dan de bedoeling was, en toen kreeg de Hilux onderweg ook nog een lekke band. Na veel gepruts met een te kleine krik in de brandende zon, konden we weer verder, maar we kwamen pas eind van de middag aan in de bergen. De kinderen natuurlijk blij dat de wandeling niet doorging.
Op Peponi hadden we donderdagochtend nog een wildwest-ervaring. Marcel en ik hadden een stuk hardgelopen en toen we terugkwamen zat iedereen in z'n banda. Het bleek dat Denys, de eigenaar van Peponi, in z'n auto onderweg naar Tanga was beschoten, vlakbij waar Marcel en ik waren gekeerd om terug te gaan naar Peponi. Behalve de schutter, lagen er 4 handlangers in de berm klaar om te assisteren bij de overval. Denys, de 70 gepasseerd en sinds 1946 in Afrika, gaf echter een flinke dot gas, reed de schutter aan en scheurde weg. Hij belde meteen naar Peponi, waar flinke stress ontstond bij het personeel en iedereen naar de banda werd gestuurd. De politie zei later dat hij de schutter beter meteen dood had kunnen rijden. De theorie is dat iemand van de medewerkers de dievenbende heeft ingeseind op het moment dat Denys van Peponi vertrok. Waarschijnlijk dachten ze dat hij veel geld naar de bank ging brengen, omdat alles volgeboekt was geweest in de kerstvakantie.
Onze terugreis op vrijdagmorgen ging probleemloos. Aangekomen in Shantytown bleek dat het verhaal over de overval Moshi reeds bereikt had, maar dan in een wat ergere versie: er waren 3 overvallers met mitrailleurs op Peponi zelf geweest, en het werd iedereen afgeraden om er naartoe te gaan...
Solomon heeft 's avonds Chris en Marcel naar het vliegveld gebracht met, eindelijk, de Pajero. Het was onze bedoeling geweest om deze 3 weken met de gasten de beschikking te hebben over 2 auto's, maar dat is dus op z'n Afrikaans om allerlei redenen mislukt. Nou ja, uiteindelijk zijn we met af en toe een taxi en de Suzuki toch overal gekomen. Het record staat op 9 personen in de Suzuki, net een Dalla-dalla.
Het waren 3 heerlijke weken, vertrouwd en gezellig, en heel leuk om onze vrienden een inkijkje te geven in ons leven hier. Aanstaande woensdag is, na 3½ week, de kerstvakantie afgelopen en begint het drukke leven weer, ahum.
