morgen marathon

Zo langzamerhand begin ik zenuwachtig te worden voor de marathon. Deze week rustig aangedaan, nergens een pijntje, gunstige weersvooruitzichten, en waarschijnlijk het meeste sponsorgeld opgehaald. Dus het moet gaan lukken.

Mimi en Rob, m'n schoonouders, zijn veilig teruggekomen van een geweldig mooie safari. Veel dieren en prachtige landschappen gezien. Ze hebben zelfs gekampeerd, weliswaar in een grote tent met badkamer, maar toch, het blijft een tent. 's Morgens hoorden ze wat gesnuif en gebrom, liep er een familie olifanten voorbij. Vooral Mimi was moe bij thuiskomst, want ze hadden wel 1200 km gereden, grotendeels over hobbelige wegen.

In de tussentijd waren Anna en Gaspard met Anna's klas op fieldtrip in Magara, vlakbij Lake Manyara National Park. Het was fantastisch. De eerste nacht en ochtend wel heel veel regen, maar dat mocht de pret niet drukken. Het ontbijten in de regen was heel bijzonder, een bakje cornflakes waarbij regenwater melk overbodig maakte. Ze hebben 3 stammen bezocht en interviews afgenomen over hun leven. Verder gezwommen onder een waterval en een flinke wandeling gemaakt. Gaspard had onze Pajero meegenomen en die rammelde bij thuiskomst aan alle kanten, de wegen waren zo slecht. Ja, zei mister David, Anna's onderwijzer, achteraf: “meestal komen de auto's kapot terug, vandaar dat ik dit jaar míjn auto maar heb thuisgelaten”. Dus Solomon kon meteen aan de slag. Gisteren zijn Gaspard en z'n vader naar Marangu vertrokken, om vandaar uit naar de eerste hut op de Kilimanjaro te wandelen. Vanmorgen telefoon, de Pajero startte niet meer. Ter herinnering: op precies dezelfde plaats hebben we met de Suzuki een aantal uren stil gestaan door een steen. In ieder geval, Solomon kon weer aan de bak, met de Suzuki naar Marangu. Hij heeft de Pajero aan de praat gekregen en de mannen moeten nu thuis zien te komen met de Suzuki. En dan te bedenken dat we in het begin alleen een fiets hadden, en ons nu amper kunnen redden met 2 auto's. Om de beurt moeten ze naar de garage.

Anna's verjaardag kon ze gelukkig toch thuis vieren, omdat de fieldtrip 1 dag korter was dan gepland. Natuurlijk super dat haar bopa en boma erbij waren. 's Middags zijn we gaan zwemmen. Eindelijk hebben we al onze verjaardagen gehad, 5 in 3 maanden. En in plaats van winterverjaardagen, nu allemaal bij tropische temperaturen.

We realiseren ons hoe bijzonder het allemaal is: Gaspard die met Anna mee op schoolreisje kan, met zijn vader een stukje Kili kan beklimmen, en op een verjaardag niet tussen spreekkamer en taart heen en weer hoeft te rennen.

Maria had gisteren het feestje van Malaika. Haar moeder is Amerikaans en dat was wel te merken aan het thema van het feestje: een heuse Miss-verkiezing, met de jongens van de klas en de ouders als toeschouwers. Alle meiden in lange jurken, opgemaakt, op hakjes. Ze moesten hun hobbies vertellen en een raadsel voor de toeschouwers over hun streek van herkomst. Die streken waren plekken in Tanzania, en Maria was Miss Pangani. Er was gelukkig geen badpakken-onderdeel en uiteindelijk kregen ze een kroontje en waren ze allemaal winnares. Als Opzij-vrouw vond ik het natuurlijk maar zo-zo, maar ja je past aan.

Maandagavond vertrekken Mimi en Rob weer. Bijna hadden ze zondagavond al op het vliegveld gestaan, maar gelukkig toch even op het ticket gekeken. 

schoonouders

Zaterdagavond bleven Skye en Nicoli slapen, een vriendinnetje en vriendje van Maria. Voor hun allebei hun eerste logeerpartij. De volgende dag waren ze natuurlijk vroeg wakker. We zeggen altijd: “niet met deuren spelen”. Maar op een onbewaakt ogenblik deden ze dat toch. We hoorden een enorm gekrijs. Nicoli voelde een weerstand, duwde even flink door en dacht dat Maria aan 't lachen was. Maar nee, ze zat met haar duim tussen de deur, aan de scharnierkant. Het was niet gebroken, wel een wondje en flink dik. Een pleister met een valentijnshart erop getekend hielp wat tegen de pijn. Dat was het begin van Gaspard's verjaardag.
We hadden besloten het in gezinsverband te vieren met een uitje naar de Kilemakyaro-lodge. We hebben lekker gezwommen en in de zon gelegen, en omdat we weten dat de keuken niet al te snel is, bestelden we om 16.00 het eten. Om 17.30 werd het geserveerd en het was het slechtste wat we tot nu toe hebben gegeten in Tanzania. Koude friet, kleine verbrande drumsticks, een hotdog met een broodje dat over was van het ontbijt, verdrinkend in chilisaus met een koud worstje, ook nog hele kleine porties, maar dat laatste was in dit geval niet erg. Gaspard vroeg de manager te spreken. Ja, ze hadden al 3 maanden problemen met deze kok... Uiteindelijk hoefden we de helft te betalen, maar daar gaat het natuurlijk niet om. De hangmat die we aan Gaspard hebben gegeven viel gelukkig wel in de smaak.
Gisteren leek het erop dat de regentijd is begonnen. Op maandagmiddag run ik de Funrunclub, beetje gezellig hardlopen met de kinderen uit de hoogste klassen van de basisschool. Doel is om ze voor te bereiden op de 5 km die tegelijk met de marathon wordt gelopen op 1 maart. We hadden het terrein nog niet verlaten of de regen kwam met bakken uit de hemel. Iedereen nat tot op z'n ondergoed, overal diepe plassen en modder. Op de motorkap van de Suzuki was een enorme tak terechtkomen, deuk. Toen ik thuis kwam, had ik het voor het eerst echt koud hier. Hete douche, warme sokken aan en even onder een fleecedeken. Een uur later scheen de zon, en hup het zweet breekt je weer uit.
Gisteravond zijn m'n schoonouders gearriveerd. Het leek wel Sinterklaas, zoveel handige en lekkere dingen kwamen er uit de koffer. Ik maakte een cracker met de meegebrachte jonge kaas, en het water liep me in de mond. Grappig dat zoiets normaals plotseling haute cuisine wordt, als je het maar lang genoeg niet eet.
Overigens loopt het goed met de sponsoring van het Scholarshipprogram, geweldig! Ik word er wel een beetje zenuwachtig van, nu moet ík nog goed gaan lopen. Ben de trainingskilometers flink aan het terugschroeven, want ik moet niet oververmoeid aan de start verschijnen. Tot nu toe ben ik de enige van het ISM-team die de hele marathon doet, de meesten doen de halve. Waarschijnlijk zijn zij al door ervaring wijs geworden. Ach, ik ga het gewoon halen, geen gezeur.
Gaspard is met zijn ouders Moshi al in geweest. Ze vonden het tamelijk indrukwekkend, op de foto's ziet het er toch wel iets geciviliseerder en minder druk uit dan in het echt. Hebben al hun eerste souvenirtje gescoord. 's Middags regende het weer, tja daar zijn ze toch niet voor uit Nederland gekomen... We zullen het maar optimale acclimatisatie noemen. Daarna een rondleiding op school, en even koffie gaan drinken bij een vriendin, van wie we een tros bananen uit eigen tuin meekregen. En of het programma van de eerste dag nog niet enerverend genoeg was: 's avonds kregen we de langste powercut tot nu toe. Pas vanmorgen hadden we weer stroom. En toen bleek het water ook nog op, en konden we niets uit de reserveput oppompen omdat er geen electriciteit was. Maar gelukkig vonden ze het niet erg, want het deed ze erg aan vroeger denken. Vrijdag tot dinsdag gaan m'n schoonouders op safari, met z'n tweetjes met chauffeur, naar Tarangire, Serengeti en de Ngorogorokrater.

Sponsors gezocht

Laatst vertelde ik dat Libe, het weesmeisje dat bij onze medewerkers woont, niet naar school kan omdat ze geen geboortecertificaat heeft. We hebben wat navraag gedaan en het bleek wel te kunnen. Solomon en ik zijn haar gaan inschrijven bij de directrice, een non. Volgens Solomon maakt het een groot verschil als er een blanke bij is, dan zou ze niet gaan verzanden in allerlei bureaucratisch geneuzel. Het is een enorme basisschool de “Kilimanjaro Primary School”, er zitten wel 1000 kinderen op, meisjes in blauwe rok en witte blouse, jongens in bruine broek met wit overhemd. We waren er vlak voor de school begon en veel kinderen liepen met een bezempje het terrein aan te vegen. We hadden als “smeergeld” 2 leren voetballen (geschenk van de familie Budé) meegenomen, en dat viel wel in de smaak bij Moeder Overste. Het eerste waar mijn oog op viel, toen we in het kantoortje zaten, was een bordje met een tekst in het Engels die er op neer kwam dat een goed pak slaag op z'n tijd geen kwaad kan om een kind discipline bij te brengen. De onderwijzers lopen allemaal rond met een lange dunne tak, waar desgewenst een zwiep mee wordt uitgedeeld. In de klassen zitten 50 tot 100 kinderen, met z'n drieën in een bankje, waar er eigenlijk maximaal 2 in kunnen. Toch was het een vrolijke boel en Libe kon meteen de volgende dag beginnen. Ondanks dat ze ongeveer 9 is, kan ze nog helemaal niet lezen en schrijven, dus ze begint bij de kleintjes. Na een aantal maanden kan ze dan naar haar eigen klas. Basisscholen in Tanzania zijn gratis. We hebben alleen een bijdrage voor de maispap voor tussen de middag betaald. WC-geld werd apart afgerekend, voor een heel jaar nog geen 2 euro. Eigenlijk nog vrij duur als je bedenkt dat het meestal maar een gat in de grond is. In eerste instantie wilde Libe niet gaan, omdat ze de niet geheel onterechte angst had dat ze geslagen zou worden. Maar toen Solomon haar had uitgelegd dat, als ze naar school zou gaan, ze later een goede baan zou kunnen vinden, misschien wel minister, toen wilde ze wel. Ze is nu 2 dagen geweest en ze vindt het heel leuk.

Het kopen van een schooluniform was een belevenis op zich. Violet, Isabelle, Anna, Libe, Linda en ik gingen de stad in. We kwamen op een soort markt terecht waar schooluniformen verkocht worden. We kregen meteen 6 kerels om ons heen, die ons van alles wilden aansmeren. Libe stond er als een verlegen schoolmeisje bij, die ongevraagd allerlei kleren en schoenen aangepast kreeg. Ondertussen vroegen ze veel te veel geld, alleen maar omdat ik als blanke zou gaan betalen. We hebben wel onderhandeld, maar uiteindelijk toch teveel betaald. De ene keer helpt het om een Bleekgezicht te zijn, de andere keer werkt het tegen je.

In het kader van “investeren in onderwijs helpt mensen en een land vooruit”, hebben we nog een succesje geboekt. Vrienden van mijn ouders, die onze weblog volgden, wilden graag met hun kerkgemeenschap een project ondersteunen. En omdat wij nu hier zitten, dachten ze dat wij misschien wel iets zouden weten. Dus ben ik gaan rondvragen en kwam in contact met een man die met een organisatie, Peace House Africa, o.a. individuele studenten ondersteunt, onder het motto: 'We'll help you to be a job creator, not a job seeker'. De organisatie betaalt de studiekosten voor een 22-jarige vrouw, Eusebia, die Accountacy studeert, maar een belangrijke geldschieter had zich helaas teruggetrokken. Het zag er naar uit dat ze de laatste 1,5 jaar van haar studie niet zou kunnen afmaken, want zij of haar moeder kunnen de kosten absoluut niet zelf opbrengen. Vlak voor kerst zijn Marie José en ik naar haar universiteit toe gegaan om ons er van te vergewissen of ze a) wel echt bestaat en b) of ze het waard is om in te investeren. We troffen een zeer gemotiveerde, getalenteerde meid aan, die precies weet wat ze wil, keihard studeert en goede resultaten behaalt. Groen licht voor Eusebia! Dus nu kan ze haar studie afmaken, dankzij de Protestantse Kerk van Zaandam.

Verder gaat het allemaal goed hier. Maria is vorige week 2 dagen op schoolreisje geweest naar Arusha. Volgens haar werd er midden in de nacht een DVD vertoond van de Incredibles, waardoor ze niet kon slapen. Isabelle is nu op fieldtrip naar Lake Manyara en Lake Eyasi, 3 nachten kamperen. Ze gaan een studie doen naar de veranderingen in de Rift Valley en hoe mensen daar wonen en werken. Maar ze zullen ook wel vooral met elkaar bezig zijn. Anna heeft veel last van ontstekingen, nu weer aan beide oogleden. Er is zo weinig aan te doen, echt zielig. Vandaag kreeg ze een leuke brief van haar klas van de St. Josephschool, was ze heel blij mee.

We hebben de terugreis geboekt, 8 juli komen we 's avonds aan in Frankfurt! Dan hebben we de tijd om de overgang naar scholen en praktijk glad te laten verlopen. Het voelde bijna net zo spannend als het boeken van de heenreis. Natuurlijk weten we nu wél waar we terechtkomen, maar hoe zal het zijn om hier weg te gaan en weer in het Nederlandse leven terecht te komen. Vooral Anna zal het heel moeilijk vinden om afscheid te nemen van de twee-jarige Linda. Zodra ze elkaar zien in de tuin, zijn ze met elkaar bezig en communiceren in een soort kinder-swahili.

Op 1 maart is de marathon, en ik ben er helemaal klaar voor. Afgelopen zaterdag heb ik getraind met Simon Mtuy, de man die in 9 uur de Kilimanjaro op- en af rent. We zijn de 10 kilometer lange heuvel opgegaan, die je na 20 km in het parcours aantreft. Zijn tempo lag natuurlijk te hoog voor mij, maar ik heb wel ruim 2 uur harder gelopen dan anders, dus al met al een goede training. Zijn streeftijd voor de marathon (42 km) is 2 uur 27 minuten, de mijne tussen de 4 en 4,5 uur. Maar eigenlijk streef ik gewoon naar de finish. En passant vertelde hij dat-ie na de marathon nog een 50 en een 100 mijl (160 km) in Amerika gaat lopen. Zucht.

Maar goed, de reden waarom ik terug kom op de marathon is dat ik sponsors zoek. We hebben met de Internationale School (ISM) een team gevormd dat geld gaat inzamelen voor het Scholarship Fund. Dat is hetzelfde doel als waarvoor we in november brood hebben gebakken. Het gaat om het betalen van het schoolgeld voor de laatste 2 jaar van de middelbare school op ISM voor zeer getalenteerde en gemotiveerde Tanzaniaanse studenten, die dat zelf niet kunnen financieren. Met een ISM-diploma op zak hebben ze een veel grotere kans op een universitaire opleiding. Bij hun sollicitatie voor het Scholarship Fund moeten ze aantonen dat ze maatschappelijk betrokken zijn. Het hogere doel is dat deze mensen een belangrijke rol gaan spelen in het maatschappelijk leven van Tanzania. Ja, weer dat investeren in onderwijs!

Dus wie mij (maar eigenlijk de getalenteerde Tanzaniaanse studenten) wil sponsoren, maakt niet uit welk bedrag, liefst voor 1 maart:

rekeningnummer 5312117 tnv A. Kruit, Valkenburg. Onder vermelding van Sponsor ISM Scholarship Fund. Ik zorg dat het goed terecht komt. Bedankt alvast, en natuurlijk komen alle resultaten op de blog.

ongelukkig

De afgelopen weken zijn er aardig wat ongelukken gebeurd. Op de beruchte weg tussen Moshi en Arusha 3 ongevallen met bijna 60 doden. De oorzaak is meestal idioot rijgedrag, maar ja wat wil je, van de 600.000 bestuurders in Tanzania hebben 10.000 op de officiële manier hun rijbewijs gehaald.
In de kwekerij van onze Nederlandse vrienden is een man van het dak gevallen, gelukkig “alleen” zijn elleboog gebroken. Alle doktersrekeningen worden door de werkgever vergoed, wat doet die oen: maakt op de rekeningen voor de wondcontroles van 1500 shilling 6500 shilling (dus van 80 cent 4 euro....). Gevolg: ontslag.
Paar weken later, zelfde plaats: man op dak laat baco naar beneden vallen, op iemands hoofd, half uur bewusteloos. Maar waarschijnlijk geen gevolgen verder.
Laatst waren Anna en Gaspard getuige van een brommerongeluk in de stad. Het been van de man lag compleet verdraaid onder de brommer. Gaspard liep er heen want het zag eruit als een vreselijke fractuur. De man begint wat aan zijn been te prutsen en draait het onderbeen eraf. Het was een kunstbeen.
Vorige week: Isabelle, een Canadees meisje uit Anna's klas, maakt een rare beweging met voetbal. Enkel gebroken, inmiddels geopereerd, 2 schroeven erin.
Dag later: Didier en Martin, jongens uit Anna's klas, botsen tegen elkaar. Didier slaat met zijn voortanden in Martin's voorhoofd. Enorm bloedbad, Didier's ene voortand afgebroken en de andere half naar binnen gedrukt. Hij is inmiddels met zijn moeder in Zuid-Afrika naar de tandarts, want ze hebben geen vertrouwen in de tandartsen hier.
De omgeving waar Anna eind februari op fieldtrip gaat is nogal afgelegen en rotsachtig, dus nu heeft de leraar Gaspard meegevraagd vanwege zijn medische achtergrond.

Afgelopen zaterdag hebben we Maria's feestje gehad. We hadden alle kinderen van de klas uitgenodigd. Want het is een schoolregel dat je óf alle kinderen uitnodigt, óf je mag de uitnodigingen niet op school uitdelen. Dus er waren in totaal zo'n 20 kinderen, waarvan een derde ongeveer 1,5 uur te laat kwam, midden in mijn zorgvuldig opgebouwde spellencircuit, grmmpff. De meeste lol hadden ze echter met de kussens van de bank en de stoelen: hutten bouwen, troon maken, als slee gebruiken om de woonkamer door te zeilen. Qua kleur en stevigheid zijn ze behoorlijk kind-bestendig, dus we lieten het maar gebeuren. Gaspard had weer een piñata gemaakt, dit keer een hart van kippengaas, kranten en crêpe-papier. Hij was er een beetje laat aan begonnen en de zon liet het wat afweten, dus hij was maar net op tijd af. Gaspard heeft Anna gesmeekt of zij op haar feestje af wil zien van een piñata, maar helaas. Het is erg leuk dat de kinderen dit jaar eindelijk een keer hun verjaardagsfeestje in de zomer hebben.

Vorige week heeft het een paar keer flink geregend, dus gelukkig hebben we weer voldoende water. Stroom en internet blijven erg wiebelig.
Af en toe hebben de meiden en ik een heimwee-stroomstootje (hoe was het Carnagala???), maar over het algemeen hebben we het zeer naar onze zin. Gaspard mist NL nog het minst. We zijn ons aan het beraden wat we nog graag willen doen en zien, en wanneer we de terugreis gaan aanvaarden. Het zal ergens in juli worden. De marathon ligt nog in het verschiet, ik zou graag de Kilimanjaro beklimmen en we willen Dar es Salaam en omgeving gaan verkennen. Verder krijgen we in ieder geval nog bezoek van onze ouders en van vriendin Jacqueline met gezin. Afgezien van het zelf missen, word ik soms een beetje verdrietig van het feit dat mensen ons missen. Wij maken allerlei nieuwe dingen mee, maar voor de thuisblijvers is zo'n jaar best lang. Vooral voor de mensen en kinderen die nauw verbonden zijn met het dagelijkse leventje in Valkenburg. Maar voor je het weet is alles weer normaal, zitten we bij de AGA of de open haard, staan we op schoolplein en hockeyveld, en rent Gaspard het gebouw weer rond. Ik moet me trouwens nog goed gaan bezinnen op mijn eigen toekomst qua werk. Alle adviezen en aanbiedingen zijn welkom. (Aline, dit is echt iets voor jou!!!)