Laatst vertelde ik dat Libe, het weesmeisje dat bij onze medewerkers woont, niet naar school kan omdat ze geen geboortecertificaat heeft. We hebben wat navraag gedaan en het bleek wel te kunnen. Solomon en ik zijn haar gaan inschrijven bij de directrice, een non. Volgens Solomon maakt het een groot verschil als er een blanke bij is, dan zou ze niet gaan verzanden in allerlei bureaucratisch geneuzel. Het is een enorme basisschool de “Kilimanjaro Primary School”, er zitten wel 1000 kinderen op, meisjes in blauwe rok en witte blouse, jongens in bruine broek met wit overhemd. We waren er vlak voor de school begon en veel kinderen liepen met een bezempje het terrein aan te vegen. We hadden als “smeergeld” 2 leren voetballen (geschenk van de familie Budé) meegenomen, en dat viel wel in de smaak bij Moeder Overste. Het eerste waar mijn oog op viel, toen we in het kantoortje zaten, was een bordje met een tekst in het Engels die er op neer kwam dat een goed pak slaag op z'n tijd geen kwaad kan om een kind discipline bij te brengen. De onderwijzers lopen allemaal rond met een lange dunne tak, waar desgewenst een zwiep mee wordt uitgedeeld. In de klassen zitten 50 tot 100 kinderen, met z'n drieën in een bankje, waar er eigenlijk maximaal 2 in kunnen. Toch was het een vrolijke boel en Libe kon meteen de volgende dag beginnen. Ondanks dat ze ongeveer 9 is, kan ze nog helemaal niet lezen en schrijven, dus ze begint bij de kleintjes. Na een aantal maanden kan ze dan naar haar eigen klas. Basisscholen in Tanzania zijn gratis. We hebben alleen een bijdrage voor de maispap voor tussen de middag betaald. WC-geld werd apart afgerekend, voor een heel jaar nog geen 2 euro. Eigenlijk nog vrij duur als je bedenkt dat het meestal maar een gat in de grond is. In eerste instantie wilde Libe niet gaan, omdat ze de niet geheel onterechte angst had dat ze geslagen zou worden. Maar toen Solomon haar had uitgelegd dat, als ze naar school zou gaan, ze later een goede baan zou kunnen vinden, misschien wel minister, toen wilde ze wel. Ze is nu 2 dagen geweest en ze vindt het heel leuk.
Het kopen van een schooluniform was een belevenis op zich. Violet, Isabelle, Anna, Libe, Linda en ik gingen de stad in. We kwamen op een soort markt terecht waar schooluniformen verkocht worden. We kregen meteen 6 kerels om ons heen, die ons van alles wilden aansmeren. Libe stond er als een verlegen schoolmeisje bij, die ongevraagd allerlei kleren en schoenen aangepast kreeg. Ondertussen vroegen ze veel te veel geld, alleen maar omdat ik als blanke zou gaan betalen. We hebben wel onderhandeld, maar uiteindelijk toch teveel betaald. De ene keer helpt het om een Bleekgezicht te zijn, de andere keer werkt het tegen je.
In het kader van “investeren in onderwijs helpt mensen en een land vooruit”, hebben we nog een succesje geboekt. Vrienden van mijn ouders, die onze weblog volgden, wilden graag met hun kerkgemeenschap een project ondersteunen. En omdat wij nu hier zitten, dachten ze dat wij misschien wel iets zouden weten. Dus ben ik gaan rondvragen en kwam in contact met een man die met een organisatie, Peace House Africa, o.a. individuele studenten ondersteunt, onder het motto: 'We'll help you to be a job creator, not a job seeker'. De organisatie betaalt de studiekosten voor een 22-jarige vrouw, Eusebia, die Accountacy studeert, maar een belangrijke geldschieter had zich helaas teruggetrokken. Het zag er naar uit dat ze de laatste 1,5 jaar van haar studie niet zou kunnen afmaken, want zij of haar moeder kunnen de kosten absoluut niet zelf opbrengen. Vlak voor kerst zijn Marie José en ik naar haar universiteit toe gegaan om ons er van te vergewissen of ze a) wel echt bestaat en b) of ze het waard is om in te investeren. We troffen een zeer gemotiveerde, getalenteerde meid aan, die precies weet wat ze wil, keihard studeert en goede resultaten behaalt. Groen licht voor Eusebia! Dus nu kan ze haar studie afmaken, dankzij de Protestantse Kerk van Zaandam.
Verder gaat het allemaal goed hier. Maria is vorige week 2 dagen op schoolreisje geweest naar Arusha. Volgens haar werd er midden in de nacht een DVD vertoond van de Incredibles, waardoor ze niet kon slapen. Isabelle is nu op fieldtrip naar Lake Manyara en Lake Eyasi, 3 nachten kamperen. Ze gaan een studie doen naar de veranderingen in de Rift Valley en hoe mensen daar wonen en werken. Maar ze zullen ook wel vooral met elkaar bezig zijn. Anna heeft veel last van ontstekingen, nu weer aan beide oogleden. Er is zo weinig aan te doen, echt zielig. Vandaag kreeg ze een leuke brief van haar klas van de St. Josephschool, was ze heel blij mee.
We hebben de terugreis geboekt, 8 juli komen we 's avonds aan in Frankfurt! Dan hebben we de tijd om de overgang naar scholen en praktijk glad te laten verlopen. Het voelde bijna net zo spannend als het boeken van de heenreis. Natuurlijk weten we nu wél waar we terechtkomen, maar hoe zal het zijn om hier weg te gaan en weer in het Nederlandse leven terecht te komen. Vooral Anna zal het heel moeilijk vinden om afscheid te nemen van de twee-jarige Linda. Zodra ze elkaar zien in de tuin, zijn ze met elkaar bezig en communiceren in een soort kinder-swahili.
Op 1 maart is de marathon, en ik ben er helemaal klaar voor. Afgelopen zaterdag heb ik getraind met Simon Mtuy, de man die in 9 uur de Kilimanjaro op- en af rent. We zijn de 10 kilometer lange heuvel opgegaan, die je na 20 km in het parcours aantreft. Zijn tempo lag natuurlijk te hoog voor mij, maar ik heb wel ruim 2 uur harder gelopen dan anders, dus al met al een goede training. Zijn streeftijd voor de marathon (42 km) is 2 uur 27 minuten, de mijne tussen de 4 en 4,5 uur. Maar eigenlijk streef ik gewoon naar de finish. En passant vertelde hij dat-ie na de marathon nog een 50 en een 100 mijl (160 km) in Amerika gaat lopen. Zucht.
Maar goed, de reden waarom ik terug kom op de marathon is dat ik sponsors zoek. We hebben met de Internationale School (ISM) een team gevormd dat geld gaat inzamelen voor het Scholarship Fund. Dat is hetzelfde doel als waarvoor we in november brood hebben gebakken. Het gaat om het betalen van het schoolgeld voor de laatste 2 jaar van de middelbare school op ISM voor zeer getalenteerde en gemotiveerde Tanzaniaanse studenten, die dat zelf niet kunnen financieren. Met een ISM-diploma op zak hebben ze een veel grotere kans op een universitaire opleiding. Bij hun sollicitatie voor het Scholarship Fund moeten ze aantonen dat ze maatschappelijk betrokken zijn. Het hogere doel is dat deze mensen een belangrijke rol gaan spelen in het maatschappelijk leven van Tanzania. Ja, weer dat investeren in onderwijs!
Dus wie mij (maar eigenlijk de getalenteerde Tanzaniaanse studenten) wil sponsoren, maakt niet uit welk bedrag, liefst voor 1 maart:
rekeningnummer 5312117 tnv A. Kruit, Valkenburg. Onder vermelding van Sponsor ISM Scholarship Fund. Ik zorg dat het goed terecht komt. Bedankt alvast, en natuurlijk komen alle resultaten op de blog.
