De afgelopen weken zijn er aardig wat ongelukken gebeurd. Op de beruchte weg tussen Moshi en Arusha 3 ongevallen met bijna 60 doden. De oorzaak is meestal idioot rijgedrag, maar ja wat wil je, van de 600.000 bestuurders in Tanzania hebben 10.000 op de officiële manier hun rijbewijs gehaald.
In de kwekerij van onze Nederlandse vrienden is een man van het dak gevallen, gelukkig “alleen” zijn elleboog gebroken. Alle doktersrekeningen worden door de werkgever vergoed, wat doet die oen: maakt op de rekeningen voor de wondcontroles van 1500 shilling 6500 shilling (dus van 80 cent 4 euro....). Gevolg: ontslag.
Paar weken later, zelfde plaats: man op dak laat baco naar beneden vallen, op iemands hoofd, half uur bewusteloos. Maar waarschijnlijk geen gevolgen verder.
Laatst waren Anna en Gaspard getuige van een brommerongeluk in de stad. Het been van de man lag compleet verdraaid onder de brommer. Gaspard liep er heen want het zag eruit als een vreselijke fractuur. De man begint wat aan zijn been te prutsen en draait het onderbeen eraf. Het was een kunstbeen.
Vorige week: Isabelle, een Canadees meisje uit Anna's klas, maakt een rare beweging met voetbal. Enkel gebroken, inmiddels geopereerd, 2 schroeven erin.
Dag later: Didier en Martin, jongens uit Anna's klas, botsen tegen elkaar. Didier slaat met zijn voortanden in Martin's voorhoofd. Enorm bloedbad, Didier's ene voortand afgebroken en de andere half naar binnen gedrukt. Hij is inmiddels met zijn moeder in Zuid-Afrika naar de tandarts, want ze hebben geen vertrouwen in de tandartsen hier.
De omgeving waar Anna eind februari op fieldtrip gaat is nogal afgelegen en rotsachtig, dus nu heeft de leraar Gaspard meegevraagd vanwege zijn medische achtergrond.
Afgelopen zaterdag hebben we Maria's feestje gehad. We hadden alle kinderen van de klas uitgenodigd. Want het is een schoolregel dat je óf alle kinderen uitnodigt, óf je mag de uitnodigingen niet op school uitdelen. Dus er waren in totaal zo'n 20 kinderen, waarvan een derde ongeveer 1,5 uur te laat kwam, midden in mijn zorgvuldig opgebouwde spellencircuit, grmmpff. De meeste lol hadden ze echter met de kussens van de bank en de stoelen: hutten bouwen, troon maken, als slee gebruiken om de woonkamer door te zeilen. Qua kleur en stevigheid zijn ze behoorlijk kind-bestendig, dus we lieten het maar gebeuren. Gaspard had weer een piñata gemaakt, dit keer een hart van kippengaas, kranten en crêpe-papier. Hij was er een beetje laat aan begonnen en de zon liet het wat afweten, dus hij was maar net op tijd af. Gaspard heeft Anna gesmeekt of zij op haar feestje af wil zien van een piñata, maar helaas. Het is erg leuk dat de kinderen dit jaar eindelijk een keer hun verjaardagsfeestje in de zomer hebben.
Vorige week heeft het een paar keer flink geregend, dus gelukkig hebben we weer voldoende water. Stroom en internet blijven erg wiebelig.
Af en toe hebben de meiden en ik een heimwee-stroomstootje (hoe was het Carnagala???), maar over het algemeen hebben we het zeer naar onze zin. Gaspard mist NL nog het minst. We zijn ons aan het beraden wat we nog graag willen doen en zien, en wanneer we de terugreis gaan aanvaarden. Het zal ergens in juli worden. De marathon ligt nog in het verschiet, ik zou graag de Kilimanjaro beklimmen en we willen Dar es Salaam en omgeving gaan verkennen. Verder krijgen we in ieder geval nog bezoek van onze ouders en van vriendin Jacqueline met gezin. Afgezien van het zelf missen, word ik soms een beetje verdrietig van het feit dat mensen ons missen. Wij maken allerlei nieuwe dingen mee, maar voor de thuisblijvers is zo'n jaar best lang. Vooral voor de mensen en kinderen die nauw verbonden zijn met het dagelijkse leventje in Valkenburg. Maar voor je het weet is alles weer normaal, zitten we bij de AGA of de open haard, staan we op schoolplein en hockeyveld, en rent Gaspard het gebouw weer rond. Ik moet me trouwens nog goed gaan bezinnen op mijn eigen toekomst qua werk. Alle adviezen en aanbiedingen zijn welkom. (Aline, dit is echt iets voor jou!!!)
