Godlisten

We hebben een erg geslaagd safari-weekend gehad. Vrijdag overnacht in Lake Manyara Tented Camp, overzichtelijk en knus. En zaterdag in de Tarangire Safari Lodge. Iets minder intiem, maar wel uniek door het schitterende uitzicht op de Tarangire-vlakte en midden in het park. Terwijl je een biertje drinkt op het terras, zie je beneden een giraffe of olifant voorbij schuiven. De kinderen moesten steeds onder begeleiding naar de tent, want je weet nooit wat je tegenkomt. En 's nachts mochten we de tent niet meer uit. In Arusha NP hebben we in Momella Lake duizenden flamingo's gezien, een onvergetelijke ervaring. Onze gids was geweldig, vooral zijn naam: Godlisten. Hij was tamelijk fanatiek en stopte voor alles wat bewoog. Gerda, die zoals bekend nooit te lang op een zelfde plek wil blijven, hoorden we regelmatig wat sputteren: It's so hot. Okay, very nice, we can go. Now I like a Cold White Wine in the Lodge. Ja, daar hebben we al 5 foto's van. The children want to swim.

Uiteindelijk listende hij ook wel naar ons, en lagen we om half vijf 's middags met z'n allen in het zwembad.

Violet is ziek: malaria. Nu wordt die diagnose hier wel erg gemakkelijk gesteld. Zodra je je ook maar een beetje niet lekker voelt: malaria-test. En natuurlijk komen daar soms verkeerde uitslagen uit. In deze regio komt malaria heel weinig voor. Wij zijn zelf dan ook gestopt met de pillen in verband met teveel bijwerkingen. En eerlijk gezegd maakt Violet niet de doodzieke indruk die je bij malaria ziet, maar heeft ze waarschijnlijk een griepje. Dus zijn we vandaag zelf aan 't poetsen. Gisteravond stak er namelijk een flinke wind op vanaf de Kili, en omdat er veel open staat, ligt alles binnen de kortste keren onder een laag stof.

Volgende week hebben de kinderen weer ruim 2 weken vakantie. We zijn nog aan het bedenken waar we naartoe willen. Mogelijk wordt het Zanzibar. Het is laagseizoen, dus dat is gunstig. Gerda en Henk zitten er nu, en ze belden gisteren om te vertellen hoe fantastisch het is. Ze zouden zelfs met dolfijnen gaan zwemmen. Misschien helpen ze Henk wel van het roken af! De dolfijnen schijnen namelijk nogal sterke therapeutische effecten te hebben op mensen. Toen ik een keer van dichtbij dolfijnen zag vanaf een boot op La Palma, moest ik bijna huilen. Maar ja, ik krijg ook tranen in mijn ogen van Klaar-Overs in de regen, dus dat zegt niet zoveel.

Maria is inmiddels ook haar tweede voortand kwijt, beetje vroeg, dus dat wordt waarschijnlijk 2 jaar rondlopen met een groot gat. Haar uitspraak van het engels was al goed, maar nu is de engelse th van “thing” en “the” helemaal perfect. 

ouders

Zaterdagavond stond er een eenzaam echtpaar op Kilimanjaro-airport. Om half negen zou het vliegtuig landen, dus Gaspard kwam om negen uur rustig aangewandeld, bleek het vliegtuig wind mee te hebben gehad en waren de formaliteiten allemaal erg vlot afgehandeld. Een licht gevoel van paniek had al postgevat bij mijn ouders: we weten niet eens waar ze wonen! We hebben geen telefoonnummer! Maar gelukkig, een klein uur later stonden we met z'n allen met stukken kaas, een pak hagelslag en een zak spekjes in onze woonkamer.

Maandag zijn ze naar de stad geweest en waren flink onder de indruk van het kleurige straatbeeld en de gaten in het wegdek. Verder hebben we al leuke plannetjes gemaakt. In het weekend gaan we met z'n allen een mini-safari doen. Zondag wordt Henk 70, dus dat wordt een speciale verjaardag. Maandag tot donderdag gaan ze met een vliegtuigje van Drop Air naar Zanzibar. Gisteren hebben ze beiden een Chinese massage gehad. Henk had een béétje een stijve nek namelijk, en inmiddels is het een hele érge stijve nek. Maar dat had de masseur ook voorspeld: het zou eerst erger worden. Maar zo erg! De westerse brufen helpt gelukkig wel.

De eindstand van de sponsoropbrengst is bekend gemaakt. Het is het hoogste bedrag dat ooit met een schoolactie is verkregen. Hieronder het stukje dat door de directeur in de nieuwsbrief aan alle ouders is geschreven:

Kilimanjaro Marathon

Team ISM had nearly 100 participants in the Kilimanjaro Marathon and Fun Run which took place on 1st March. 90 of these were runners and there were a number of volunteer assistants including our current scholarship students. To date TSh 5,290,700/- has been raised for the Scholarship Programme through this fantastic effort.

Special thanks got to:

• Aline Kruit. The only Team ISM runner to do the full marathon also raised the most money for the ISM Scholarship Programme. She fundraised on her blog and raised TSh 3,200,000/=. Aline wants to give a special acknowledgement to children of Anna Knops's class in Holland who raised $282 by doing all kinds of work for their parents, neighbours and family like carwashing, gardening etc. Aline wins the i-pod nano.

• Mari Skarp (D1). Mari was the top fund-raising student on the Moshi Campus. Mari raised TSh 474,700/= and wins the i-pod shuffle.

• Maike Kusserow (P6). Maike was the top fund-raiser in Arusha Campus who raised TSh 250,000/=. She wins the i-pod shuffle.

Congratulations to all involved. If you still have some outstanding pledges, please bring them to the Development Office in school as soon as possible.

5,2 miljoen shilling is ongeveer 3200 euro. Leuk, een i-pod nano, ben benieuwd hoe lang ik 'm uit de handen van de meiden kan houden. Ondertussen zit ik nog steeds met de gevolgen, pijnlijke knie na ongeveer 1 kilometer hardlopen. Heb nu besloten dat ik de komende 2 weken geen hardloopschoen mag aanraken, en dat ik ga zwemmen met Gaspard. Dus waarschijnlijk was dit m'n eerste en laatste marathon, ik ben er blijkbaar niet op gebouwd of al te oud voor.

Isabelle en Anna hebben een afscheidsdienst gehad voor Moscow, het overleden paard. Hij is begraven ergens achter de school op een braakliggend terreintje. Terrie, de eigenaresse, leidde de dienst. Ze had een tafel neergezet, er was kinderchampagne en een aantal paardenmeisjes droeg een gedicht voor. Judith, één van de meisjes, kon het niet aan. Dus Terrie las haar gedicht voor, met zonnebril op. Er werd menig traantje geplengd, maar het was dan ook het beste paard van stal. Isabelle zou met hem een examen afleggen, level 7. Nu met een ander paard, mister Bean, dat lang niet zo veel beheerst als Moscow, wordt het level 3 of 4.

Iedereen die mijn ouders een beetje kent, weet dat ze altijd nogal met het weer en temperaturen bezig zijn. Dus hebben we een klok met temperatuurmeter van ze gekregen. En wat blijkt, het is midden op de dag wel tussen de 35 en 38 graden, in de schaduw. Nu snap ik waar die zweetaanvallen vandaan komen, ik dacht al dat het opvliegers waren. 's Morgens vinden we het altijd zo lekker koel, en tot onze verbazing is het dan nog 22 graden. De meiden zitten dan bijna klappertandend aan het ontbijt.

Afgelopen weekend was er “international day” op school. Allerlei landen had een eigen kraampje met nationale versieringen en eten. Er waren o.a. kraampjes van Duitsland, Zuid Amerika, Canada, Zuid Afrika, Australië, Mauritius, Tanzania, Engeland, India. Wij hadden op de Nederlandse tafel delfts-blauwe en oranje spulletjes, en klompen. Als eten poffertjes, appeltaart en speculaas om uit te delen. Verder konden de kinderen ganzenborden en oud-hollands memory spelen. Alle Nederlanders hadden oranje shirts aan en geschminkte vlaggetjes op de wangen. Beetje stereotiep natuurlijk allemaal, maar ja, wat moet je anders laten zien, de gevolgen van de kredietcrisis? En het blijft altijd leuk om mensen aan de neus te hangen dat we allemaal op klompen lopen.

eindstand sponsoring

Werkelijk geweldig, de opbrengst van de marathonsponsoring, 1944 euro! Ik weet nog niet wat de totale opbrengst is van het hele ISM-team, maar het zal me niet verbazen als dit bedrag ongeveer de helft uitmaakt van het hele opgehaalde bedrag. Iedereen die heeft gegeven: hartelijk dank! Tanzania is een land met economische groei en heeft goed opgeleide mensen nodig. We hebben hier met z'n allen een steentje aan bijgedragen.

Groep 7/8 van de st. Josephschool in Valkenburg, de klas van Anna, verdient een aparte vermelding. Op initiatief van Els (moeder Tunde) en Monique (moeder Nadine) hebben ze een actie gehouden om geld in te zamelen voor het Scholarshipfund. De kinderen hebben allerlei klusjes gedaan en daarmee 222,50 opgehaald, fantastisch!

Sinds de marathon heb ik niet meer kunnen hardlopen vanwege pijn in mijn knie. Maar dat komt wel weer goed, als ik even rustig aan doe. Al met al is het niet gezond hoor, zo'n marathon, maar wel leuk.

Ik weet nog dat ik de 6 chemokuren die ik 5 jaar geleden kreeg met het lopen van een marathon vergeleek. Nummer 1 en 2, de eerste 20 kilometer, gaan nog wel, nummer 3 en 4, tussen 20 en 30 kilometer, zijn slopend en nummer 5 en 6, richting 42 kilometer zijn zwaar, maar dan is het eind in zicht. En daarna overvalt je een opluchting vermengd met leegte. Ik had 5 jaar geleden, toen het borstkankerverhaal begon, natuurlijk nooit gedacht dat ik ooit nog een marathon zou kunnen lopen. De 5-jaarsgrens is sowieso een mijlpaal, de kans dat de kanker niet meer terugkomt, is nu heel groot. Het hardlopen heeft me er goed doorheen geholpen, zowel mentaal als lichamelijk. Bij wijze van spreken het gevoel dat ík met mijn lichaam loop, en mijn lichaam niet op de loop gaat met mij. Mijn ziekte-story is een belangrijke reden waarom we dit jaar in Tanzania zitten. Het heeft ons laten realiseren dat je dingen die je heel graag wil, niet moet uitstellen. En gelukkig is het tot nu toe goed bevallen, zo'n pas op de plaats.

We hebben ons derde kinderfeestje achter de rug, eindelijk zijn we klaar met onze verjaardagenreeks van 5 in 3 maanden. Anna had 13 kinderen op bezoek en we hebben een bananenblad-workshop gedaan onder leiding van Solomon. De kinderen konden kaarten en wandversieringen maken met bananenblad, erg leuk. Anna was zo lief om af te zien van zo'n vreselijk arbeidsintensieve pinata. Toch kon Gaspard het niet helemaal laten. We hebben een kartonnen doos ingepakt, voorstellend een kadootje, en daar konden ze op slaan. Eigenlijk was het de beste tot nu toe, pas 20 minuten en vele slagen later, vertoonde zich de eerste scheur en viel het snoep eruit.

Het grappige is dat er hier ook wel weer sleur ontstaat. Veel dingen zijn al niet meer zo interessant om te melden. Iedereen weet nu wel dat de stroom om de haverklap uitvalt, er telkens een auto gerepareerd moet worden, we regelmatig te weinig water hebben, dat Anna steeds weer huidontstekingen heeft, dat de hitte vermoeiend is, het slome internet ergerlijk is, dat we 2-wekelijks leuke hash-wandelingen maken, dat we blij zijn met tekenen van leven uit Nederland, dat we een gezellig internationaal sociaal leven hebben, dat Tanzanianen zo bijzonder zijn, dat we met minder luxe ook gelukkig kunnen zijn, de meiden al zo goed engels spreken en dat Gaspard inmiddels een agenda nodig heeft voor zijn afspraken. En dan de sleur van iedere dag om 6 uur de wekker.

Wel enige nieuwswaarde:

• Gaspard had laatst voor het eerst een beetje heimwee.

• Maria klom gisteren in de hangmat en viel er meteen aan de andere kant weer uit: mond vol met afrikaanse aarde, tand door de lip en bloedneus.

• Afgelopen nacht heb ik 12 muggen geëlektrocuteerd.

• Isabelle's favoriete paard, Moscow, is vannacht overleden aan koliek. Ze vindt het heel erg.

Zaterdag komen mijn ouders 2 weken op bezoek. Het contrast La Palma en Tanzania is natuurlijk groot, maar wel iets minder dan Nederland en Tanzania. Van een bananenboom zullen ze in ieder geval niet opkijken en ook de hitte zal wat makkelijker te verdragen zijn. Aan veel negers zijn ze niet gewend. Op La Palma is er maar 1, namelijk Albert, hun tuinman, die zich immer in de nesten werkt en door mijn ouders steeds weer op de rails moet worden gezet. Het levert wel altijd goeie verhalen op, en dat is ook wat waard.  

Marathon

De marathon is goed gegaan. Ondanks de warmte, het was tegen de 30 graden, en de nare helling tussen 20 en 30 km. Uiteindelijk heb ik er 4 uur en 45 minuten over gedaan. Het was een geweldige ervaring. Het eerste gedeelte ging door de buitenwijken van Moshi, daarna over de vermaledijde Arusha-road, 6 km heen en 6 km terug, toen door de stad langs het stadion waar we gestart waren, daarna de berg op langs de koffieplantages, en dezelfde helling weer naar beneden. De Arusha-road was weer gevaarlijk, er reden gewoon vrachtwagens en bussen langs en op een brug lag een net overreden dode hond. Op mijn heenweg kwamen de snellen alweer terug, de eerste 40 alleen maar Tanzanianen en Kenianen. Bij 8 km werd ik tot mijn enorme verbazing ingehaald door snelle Simon. Hij was een kwartier te laat begonnen want zijn auto wilde niet starten. De halve marathon ging alleen de berg op en naar beneden, dat was heel leuk want toen ik begon met omhoog lopen, kwamen er allerlei mensen die ik ken naar beneden rennen. Ze leken heel blij dat ze mij niet waren. Op die berg had ik het wel zwaar, pijn in m'n zij en een beetje in m'n knie. Gelukkig had ik regelmatig support van Gaspard en de rest van de familie. Ik moest af en toe een stukje lopen, maar dat deden er meer. Op de weg naar beneden zag ik nog vrij veel mensen naar boven komen, dus ik was beslist niet de laatste, gelukkig. Naar beneden ging natuurlijk een stuk makkelijker. Er liepen steeds kinderen op slippers stukjes mee. Wel schattig, maar ook irritant ivm struikelrisico. Nadat ik over de finish kwam, kon ik bijna geen poot meer verzetten. En nu loop ik nog rond alsof ik net bevallen ben. Maar het was het helemaal waard.

En wat niet onvermeld mag blijven: Isabelle heeft de FunRun gedaan, 5,8 km in ongeveer 40 minuten. Ze was de enige van haar klas. Ze is trots, maar wil wel naar het KCMC (ziekenhuis) ivm de pijn in haar benen. 

Daarna zijn we gaan lunchen met de meiden-club waar ik altijd mee ren, met de gezinnen. Zij hadden de halve volbracht en waren ook helemaal opgetogen (endorfine-effect). Een erg leuke afsluiting, en we hebben meteen maar een herstelloopje gepland voor as dinsdag. Na twee maanden dronk ik eindelijk weer een biertje, heerlijk.

De einduitslag van de sponsoropbrengst en de foto's volgen één dezer dagen. Het was fijn om te weten dat er meegeleefd werd in Nederland.