Werkelijk geweldig, de opbrengst van de marathonsponsoring, 1944 euro! Ik weet nog niet wat de totale opbrengst is van het hele ISM-team, maar het zal me niet verbazen als dit bedrag ongeveer de helft uitmaakt van het hele opgehaalde bedrag. Iedereen die heeft gegeven: hartelijk dank! Tanzania is een land met economische groei en heeft goed opgeleide mensen nodig. We hebben hier met z'n allen een steentje aan bijgedragen.
Groep 7/8 van de st. Josephschool in Valkenburg, de klas van Anna, verdient een aparte vermelding. Op initiatief van Els (moeder Tunde) en Monique (moeder Nadine) hebben ze een actie gehouden om geld in te zamelen voor het Scholarshipfund. De kinderen hebben allerlei klusjes gedaan en daarmee 222,50 opgehaald, fantastisch!
Sinds de marathon heb ik niet meer kunnen hardlopen vanwege pijn in mijn knie. Maar dat komt wel weer goed, als ik even rustig aan doe. Al met al is het niet gezond hoor, zo'n marathon, maar wel leuk.
Ik weet nog dat ik de 6 chemokuren die ik 5 jaar geleden kreeg met het lopen van een marathon vergeleek. Nummer 1 en 2, de eerste 20 kilometer, gaan nog wel, nummer 3 en 4, tussen 20 en 30 kilometer, zijn slopend en nummer 5 en 6, richting 42 kilometer zijn zwaar, maar dan is het eind in zicht. En daarna overvalt je een opluchting vermengd met leegte. Ik had 5 jaar geleden, toen het borstkankerverhaal begon, natuurlijk nooit gedacht dat ik ooit nog een marathon zou kunnen lopen. De 5-jaarsgrens is sowieso een mijlpaal, de kans dat de kanker niet meer terugkomt, is nu heel groot. Het hardlopen heeft me er goed doorheen geholpen, zowel mentaal als lichamelijk. Bij wijze van spreken het gevoel dat ík met mijn lichaam loop, en mijn lichaam niet op de loop gaat met mij. Mijn ziekte-story is een belangrijke reden waarom we dit jaar in Tanzania zitten. Het heeft ons laten realiseren dat je dingen die je heel graag wil, niet moet uitstellen. En gelukkig is het tot nu toe goed bevallen, zo'n pas op de plaats.
We hebben ons derde kinderfeestje achter de rug, eindelijk zijn we klaar met onze verjaardagenreeks van 5 in 3 maanden. Anna had 13 kinderen op bezoek en we hebben een bananenblad-workshop gedaan onder leiding van Solomon. De kinderen konden kaarten en wandversieringen maken met bananenblad, erg leuk. Anna was zo lief om af te zien van zo'n vreselijk arbeidsintensieve pinata. Toch kon Gaspard het niet helemaal laten. We hebben een kartonnen doos ingepakt, voorstellend een kadootje, en daar konden ze op slaan. Eigenlijk was het de beste tot nu toe, pas 20 minuten en vele slagen later, vertoonde zich de eerste scheur en viel het snoep eruit.
Het grappige is dat er hier ook wel weer sleur ontstaat. Veel dingen zijn al niet meer zo interessant om te melden. Iedereen weet nu wel dat de stroom om de haverklap uitvalt, er telkens een auto gerepareerd moet worden, we regelmatig te weinig water hebben, dat Anna steeds weer huidontstekingen heeft, dat de hitte vermoeiend is, het slome internet ergerlijk is, dat we 2-wekelijks leuke hash-wandelingen maken, dat we blij zijn met tekenen van leven uit Nederland, dat we een gezellig internationaal sociaal leven hebben, dat Tanzanianen zo bijzonder zijn, dat we met minder luxe ook gelukkig kunnen zijn, de meiden al zo goed engels spreken en dat Gaspard inmiddels een agenda nodig heeft voor zijn afspraken. En dan de sleur van iedere dag om 6 uur de wekker.
Wel enige nieuwswaarde:
Gaspard had laatst voor het eerst een beetje heimwee.
Maria klom gisteren in de hangmat en viel er meteen aan de andere kant weer uit: mond vol met afrikaanse aarde, tand door de lip en bloedneus.
Afgelopen nacht heb ik 12 muggen geëlektrocuteerd.
Isabelle's favoriete paard, Moscow, is vannacht overleden aan koliek. Ze vindt het heel erg.
Zaterdag komen mijn ouders 2 weken op bezoek. Het contrast La Palma en Tanzania is natuurlijk groot, maar wel iets minder dan Nederland en Tanzania. Van een bananenboom zullen ze in ieder geval niet opkijken en ook de hitte zal wat makkelijker te verdragen zijn. Aan veel negers zijn ze niet gewend. Op La Palma is er maar 1, namelijk Albert, hun tuinman, die zich immer in de nesten werkt en door mijn ouders steeds weer op de rails moet worden gezet. Het levert wel altijd goeie verhalen op, en dat is ook wat waard.
