Gehaald! De top van Kilimanjaro, Uhurupeak, 5895 meter! Het was fantastisch en zwaar.
Samen met Gordana en Rosalind, mijn huidige hardloopmaatjes, hebben we in 5 dagen 69 km gelopen en 4000 meter hoogteverschil overbrugd. De eerste dag liepen we in 4 uur naar de Mandarahut, op 2727 meter, door het tropisch regenwoud, langs riviertjes en watervalletjes, geobserveerd door de zwart-witte colobus aap.
Als we ons zouden houden aan de volgende tips, zou het halen van de top geen probleem zijn:
Pole Pole lopen, m.a.w. zo langzaam stijgen, dat het bijna niet normaal aanvoelt. We namen dit zo serieus, dat we altijd als één van de laatsten bij een hut aankwamen.
Veel drinken, minimaal 4 liter per dag. Dus veel toilet-stopjes achter struiken en rotsen.
Goed insmeren met zonnebrand. Ondanks factor 30 ben ik toch nog een beetje verbrand in mijn gezicht. En de lippenbalsem bleek maar een factor 6 te hebben, dus ik heb nu net zulke lippen als Marijke Helwegen.
De tweede dag richting Horombohut op 3720 meter. We passeerden de boomgrens en kwamen terecht in een landschap met struiken, heide en rotsen. Kilimanjaro heeft 2 pieken, Kibo en Mawenzi, en op een gegeven moment stonden we op een punt met een schitterend uitzicht op beide.
Kibohut bereikten we op dag 3, 4703 meter, dus al hoger dan Mount Meru. Inmiddels zaten we in een soort maanlandschap.
We hadden de trip geboekt via het Maranguhotel, en het was geweldig verzorgd. Een team van 7 personen: 3 dragers, 1 kok, 2 assistentgidsen en 1 oppergids, Charly. Elke dag kregen we een ontbijt met havermoutpap, je bent er gek op (zoals ik) of je krijgt het niet door je keel, en gebakken eieren. Voor tussen de middag een lunchpakket en iedere avond een drie-gangen diner. En dan te bedenken dat alles, maar dan ook alles, naar boven gedragen moet worden. Water kregen we uit de riviertjes, prima drinkbaar. We sliepen met z'n drieën in een hutje, zonder licht of water, en kóud dat het 's nachts was. Ik sliep in 2 t-shirts, 2 fleecetruien, 2 trainingsbroeken, sokken, een winterjas op de matras, in een slaapzak en daarover heen nog een slaapzak en dan alleen een neuspuntje in de openlucht. Geen pretje dus om er uit te moeten om te plassen. Omdat het zo koud was 's avonds gingen we na het eten meteen naar bed.
De derde dag in de Kibo-hut moest dat ook, want die nacht zouden we naar de top gaan. Om 23 uur werden we gewekt, en om middernacht begonnen we aan de slopende tocht naar boven. Mijnwerkerslamp op en dan achter elkaar aan sloffen, stijl omhoog door het lavazand en langs de rotsen. Halverwege kreeg Rosalind wat last van hoogteziekte, misselijk en overgeven, maar gelukkig niet zo erg dat ze terug moest. Om de reden dat er mogelijk iemand terug moet ivm hoogteziekte of uitputting, werden we ieder door een eigen gids begeleid. Om kwart voor 6 bereikten we de kraterrand, Gillman's point, op 5685 meter. Daar een snel kopje thee, het begon inmiddels langzaam licht te worden en in de verte zagen we Uhuru-peak liggen. We veegden onszelf bij elkaar om verder te gaan, nog 1,5 uur langs de krater. De uitzichten waren fantastisch, enorme gletschervelden in de ochtendzon, Mount Meru op de achtergrond. We zaten weer in de achterhoede en er helemaal doorheen, en werden aangemoedigd door degenen die al op de terugweg waren. Om ongeveer 7.30 bereikten we Uhuru-peak. Het was steenkoud en winderig, dus na de obligate foto's gingen we snel weer lopen. Terug op Gillman's point viel ik bijna in slaap, zo moe. Toen aan de afdaling begonnen, ook geen pretje als je benen eigenlijk geen zin meer hebben. Rosalind moest nog steeds overgeven, dus enige haast was geboden om naar beneden te gaan. Afdalen is namelijk de beste remedie bij symptomen van hoogteziekte. Zelf had ik last van een lichte hoofdpijn en enige misselijkheid, maar niets verontrustends. Om 11 uur waren we terug in de Kibo-hut en mochten we een half uur liggen, lunchen, en hup verder afdalen naar de Horombo-hut. Moe maar gelukkig, kwamen we daar aan rond 16.00. Rosalind voelde zich een stuk beter, want we zaten 2000 meter lager dan die ochtend. Na deze superlange dag vielen we na het eten als een blok in slaap en droomde ik dat we terug in Nederland waren.
De vijfde en laatste dag bestond uit de afdaling van de Horombo- naar de Mandarahut. Weer 8 uur afdalen. Ik heb m'n tenen ongeveer 30 keer gestoten aan boomstronken en stenen, dus echt prettig voelen ze nu niet aan. Om 16.00 waren we weer bij de ingang van de Marangu-gate, vies en moe. Bij het Maranguhotel kregen we ons certificaat uitgereikt en was er een soort ceremoniële afsluiting met het team. Alle leden kregen een fooi, zongen een eeuwenoud Kilimanjaro-lied en dronken een paar biertjes op onze kosten. Nou, dat hadden ze ook wel verdiend. Ongelofelijk, hoe die mannen kunnen sjouwen. We hebben ontzettend geluk gehad met het weer, iedere dag was het stralend. Bij aankomst thuis in Moshi was alles donker, want weer 's geen stroom, en het regende. M'n Kilimanjaro-biertje smaakte desondanks heerlijk. Wat een berg, de hoogste van Afrika, en de hoogste vrijstaande berg in de wereld. Een aantal jaar geleden had ik de euvele moed om in een aanval van opruimwoede Gaspard voor te stellen het certificaat van zijn Kili-beklimming van 23 jaar geleden weg te gooien. Nu begrijp ik wel waarom hij, verbijsterd over mijn gebrek aan respect, dat weigerde.
Thuis had Gaspard de boel goed draaiende weten te houden. Alles draaide om school, want er was van alles te doen in het kader van de bijna laatste schoolweek. Isabelle had een fashionshow. Alle kinderen moesten een zelfontworpen kledingstuk laten maken en showen. Ze heeft een jurk ontworpen, met daarin verwerkt 2 culturen. Afrika werd gesymboliseerd door een band met bananenbladfranje, en de rest was in Amerikaanse Westernstyle. De jurk werd gemaakt door een plaatselijke kleermaker uit 2 grote bruine jurken van de tweedehandsmarkt, die samen 30 eurocent kostten. Daarbij geleende roze cowboylaarzen en een roze cowboyhoed. Ze had er veel succes mee. De volgende dag zat ze op school op een bankje met een Tanzaniaans vriendinnetje en een Indisch meisje, 3 kleuren op een rij, en werden ze gevraagd om te poseren voor reclamefoto's van de school. Dus binnenkort verschijnt Isabelle op billboards in Dar es Salaam, Dodoma en Arusha om reclame te maken voor ISM.
Anna heeft een diploma gekregen voor het afronden van de lagere school. In Nederland gaat ze overigens gewoon nog naar groep 8. Ze hebben allerlei dingen gedaan voor de vertrekkende leerkracht en Anna heeft al heel wat traantjes vergoten over het naderende afscheid van haar klasgenootjes. Want ondanks af en toe wat moeilijkere periodes heeft ze met hen een sterke band gekregen. In de klas is ze tweede op het gebied van de engelse taal, na een jongen uit Amerika. Haar bijnaam is de Human Spell Check, ze heeft het hoogste niveau van spelling gehaald en corrigeerde zelfs haar Australische onderwijzer. Echt geweldig als je bedenkt dat ze bijna geen woord engels sprak toen we hier kwamen.
Binnenkort meer over de oplossing van onze personeelsproblemen en over de streken van de electriciteitsleverancier. Anders wordt het wel een erg lang verhaal.
