De nacht voor vertrek ging om 2.00 de telefoon, we hadden toch een taxi besteld? Misverstandje, moest zijn 14.00. Volgens mij had ik duidelijk 2 uur s' middags gezegd, maar ja.
Een SMS ontvangen van Kaj: s'nachts was Simon geboren! Een paar uur later bleek hij plotseling Viggo te heten. Kaj en Marjolein hadden zich opeens gerealiseerd dat de naam Simon misschien toch niet zo goed matcht met Kruit: Simon Kruit kun je ook uitspreken als Siem Onkruid. Een gezonde zoon, een pittige bevalling en inderdaad, we zien hem helaas pas als-ie 1 is.
De vlucht vanuit Frankfurt vertrok op tijd, ondanks de stakingen bij Lufthansa. Er stonden allemaal cameraploegen op de luchthaven, dus wij droegen Gaspard op om te vragen welke beroemdheid ging arriveren. Nou, het ging dus over de stakingen en daarbij, we stonden in de vertrekhal. Dus hopelijk is deze conversatie niet opgenomen.
Op de roltrap drukte Anna even op een rode knop, waardoor de roltrap abrupt tot stilstand kwam en ik bijna met 2 stuks handbagage vooroverkukelde. (Houdt altijd 1 hand aan de leuning!) Overigens heeft ze deze actie pas vandaag opgebiecht.
In het vliegtuig was het sober. Door de staking 1 maaltijd en alleen water te drinken, maar dat was geen probleem. We hebben slecht geslapen, echt heel weinig beenruimte.
We werden opgehaald door een taxi via het hotel: een Peugeot 504 Familial uit 1977. Een sterk beestje, want hij heeft 160 kilo bagage en ons erbij zonder probleem vervoerd.
Tja, en dan sta je plotseling op afrikaanse bodem en voel je je heel erg blank. Het was zwaarbewolkt en het regende een beetje. We mochten gelukkig meteen in onze hotelkamers om 7.30. Een keurig hotel overigens, the Parkview Inn. Na het ontbijt zijn we 2 uurtjes gaan slapen.
Daarna de stad in en dan weet je niet wat je overkomt. Een stoep van aarde vol met kuilen, overal donkere mensen, links- en te hard rijdende auto's, veel aftandse gebouwen, straatverkopers. En dan denk je toch wel even bij jezelf: "gaan we ons dit vrijwillig een jaar aandoen?" De meiden keken hun ogen uit en voelden zich, net als ik, niet echt op hun gemak.
Gaspard ging wat regeldingen doen en ik ging met de meiden op een muurtje zitten. Maria viel prompt op mijn schoot in slaap en ik voelde me een beetje afrikaans: wachtend met een kind op schoot. Daarna onze eerste ervaring met de afrikaanse horeca in de "Coffeeshop" (geen hasj, wel lang wachten), een trefpunt met voornamelijk blanken waar we naartoe gingen om huisadvertenties te zien.
Vanmiddag hebben we meteen al 1 huis bekeken, in de "goede" wijk Shantytown. Het huis was mooi, maar erg groot en niet gemeubileerd. Dus we gaan nog even verder zoeken.
Langzamerhand bewogen we ons met iets meer gemak door de stad. De mensen zijn heel vriendelijk. Er kwamen allemaal schoolmeisjes op onze meiden af, maakten een praatje en liepen hand in hand met Isabelle en Maria een stukje op. We hebben de hele dag geen blank kind gezien, dus blijkbaar is dat toch wel bijzonder in het stadscentrum zelf.
Vanavond in het hotel gegeten. We waren de enige gasten, er stonden 4 vrouwen in de keuken en toch weer 1, 5 uur gewacht op een tomatensoepje als voorgerecht, hoe krijgen ze het voor elkaar! Maar het was lekker en een hele vriendelijke bediening. Dit wordt echt een jaar les in geduld.
En we hebben wel mooi internet op de hotelkamer.
woensdag 30 juli 2008
maandag 28 juli 2008
nog 1 nachtje slapen
Het wordt nu echt tijd dat we gaan. Vanmorgen was ik nog even wanhopig, te veel spullen en te weinig kofferruimte, maar het gaat waarschijnlijk toch lukken. Stop bijvoorbeeld een regenjack in een paardrijlaars! Ik ga een inpakboek schrijven!
Vrijwel nooit staat er iets over Tanzania in de krant. Maar vanmorgen stond er in de Trouw een bericht over de zoveelste door medicijnmannen vermoorde albino. Albino's schijnen nogal een geneeskrachtige werking te hebben, maar dan wel vermalen in een potje. Laten we er maar vanuit gaan dat dit soort dingen niet in de stad gebeurt en dat we net niet wit genoeg zijn.
Verder was het een emotioneel weekend. Veel afscheiden, o.a. van onze ouders. De mensen om ons heen zijn zo lief en hartelijk. De meiden zijn nu eigenlijk sterker dan ik. "Mam, sta je nou alweer te janken?"
In Zaandam zijn trouwens de weeën begonnen!
Om 14.00 rijden we met een taxibusje richting Frankfurt en om 20.15 stijgen we op. Er is 2 uur tijdsverschil, maar ik weet eigenlijk niet welke kant op. In ieder geval komen we om 5.30 aan. Goedemorgen!
Volgende bericht vanuit Moshi....
Vrijwel nooit staat er iets over Tanzania in de krant. Maar vanmorgen stond er in de Trouw een bericht over de zoveelste door medicijnmannen vermoorde albino. Albino's schijnen nogal een geneeskrachtige werking te hebben, maar dan wel vermalen in een potje. Laten we er maar vanuit gaan dat dit soort dingen niet in de stad gebeurt en dat we net niet wit genoeg zijn.
Verder was het een emotioneel weekend. Veel afscheiden, o.a. van onze ouders. De mensen om ons heen zijn zo lief en hartelijk. De meiden zijn nu eigenlijk sterker dan ik. "Mam, sta je nou alweer te janken?"
In Zaandam zijn trouwens de weeën begonnen!
Om 14.00 rijden we met een taxibusje richting Frankfurt en om 20.15 stijgen we op. Er is 2 uur tijdsverschil, maar ik weet eigenlijk niet welke kant op. In ieder geval komen we om 5.30 aan. Goedemorgen!
Volgende bericht vanuit Moshi....
vrijdag 25 juli 2008
voor en na
Het leven lijkt op dit moment te bestaan uit voor en na het vertrek. Net als bij een bruiloft en een bevalling. Alles is gericht op die ene datum. Dit en dat nog even doen, en achter 29 juli bevindt zich een soort black box. Want wat hebben we nu concreet? We komen 30 juli om 5.30 aan en als het goed is staat er dan een busje van het hotel. Vervolgens een week hotel geboekt, en dan maar op zoek naar een huis. We krijgen hulp van Claudette en we weten dat er aanbod is, maar toch blijft het een gek idee dat we daar straks staan met 3 kinderen een zootje koffers en een draagbare digitale piano. Op dat moment eerst de onderste lagen van de pyramide van Maslow maar in orde brengen, zorgen dat de meiden een beetje op hun gemak raken en dan kunnen we beginnen aan onze persoonlijke verwerkelijking of innerlijke groei of hoe heet dat bovenste puntje ook alweer?
Gisteren had ik echt een off-day. Was de hele dag duizelig. Ik heb het geduid als een bijwerking van de lariam (malariapillen), maar het zou natuurlijk net zo goed een anticiperend heimweeverschijnsel kunnen zijn of een psychische voorbereidingszwakte. Of het begin van een twee weken durende zware griep. Maar gelukkig gaat het vandaag alweer beter.
Anna en Maria kwamen terug van een logeerpartijtje bij bopa en boma in Geleen, tassen werden in een hoek gedumpt en ze gingen voor de tv liggen. Om energie op te doen om elkaar daarna elk kwartier de kop in te slaan. Vanmorgen wenste Maria Anna "stommemorgen!" Ze zijn bezig met aankondigen welk speelgoed allemaal beslist mee moet naar Afrika. Veel te veel natuurlijk.
Isabelle is op dit moment onderweg vanuit Friesland. Heeft daar gezeild met de familie van Remmen. Een gezin met 3 jongens en 1 meisje, Dorien, vriendin van Isabelle. Veronique, de moeder, vroeg aan Isabelle hoe ze dat ervaarde zo'n ander soort gezin. Ja, zei Isabelle, het is wel een andere cultuur...
Dus ik riep net enthousiast tegen Anna en Maria dat Isabelle bijna thuiskomt, wat op de blijde reactie "Nee, he!" kon rekenen.
Gaspard heeft vandaag zijn voorlopig laatste dag spreekuur. Dit is de laatste eh eerste dag van de rest van m'n leven riep hij. Gek idee hoor.
Gisteren had ik echt een off-day. Was de hele dag duizelig. Ik heb het geduid als een bijwerking van de lariam (malariapillen), maar het zou natuurlijk net zo goed een anticiperend heimweeverschijnsel kunnen zijn of een psychische voorbereidingszwakte. Of het begin van een twee weken durende zware griep. Maar gelukkig gaat het vandaag alweer beter.
Anna en Maria kwamen terug van een logeerpartijtje bij bopa en boma in Geleen, tassen werden in een hoek gedumpt en ze gingen voor de tv liggen. Om energie op te doen om elkaar daarna elk kwartier de kop in te slaan. Vanmorgen wenste Maria Anna "stommemorgen!" Ze zijn bezig met aankondigen welk speelgoed allemaal beslist mee moet naar Afrika. Veel te veel natuurlijk.
Isabelle is op dit moment onderweg vanuit Friesland. Heeft daar gezeild met de familie van Remmen. Een gezin met 3 jongens en 1 meisje, Dorien, vriendin van Isabelle. Veronique, de moeder, vroeg aan Isabelle hoe ze dat ervaarde zo'n ander soort gezin. Ja, zei Isabelle, het is wel een andere cultuur...
Dus ik riep net enthousiast tegen Anna en Maria dat Isabelle bijna thuiskomt, wat op de blijde reactie "Nee, he!" kon rekenen.
Gaspard heeft vandaag zijn voorlopig laatste dag spreekuur. Dit is de laatste eh eerste dag van de rest van m'n leven riep hij. Gek idee hoor.
maandag 21 juli 2008
zucht
Het is niet te geloven, maar ik ben nog steeds niet klaar met het verplaatsen van spullen. De berg "mee te nemen" groeit gestaag, vooral boeken. Maar ook het proces van wat uit het huis moet worden gehaald om ruimte te maken voor de huurders loopt nog steeds. Ondertussen heb ik tijd om na te denken over de mogelijke oorzaken hiervan:
Ja, er zijn inderdaad veel spullen, maar ook wel hele leuke. Zoals een sentimentendoos met liefdesbrieven van exen, foto's, maar ook felicitatiekaarten van de geboortes van de meiden en beterschapskaarten toen ik ziek was. En die bewaar je toch om er nog 's een keer naar te kijken.
Blijft over: ik ben te langzaam. Nou ja, dat klopt natuurlijk wel. Ik ben in de loop van de jaren een beetje een bureauridder geworden. Ik heb nog meer respect gekregen voor Margriet, die ons huis en de praktijk schoonhoudt, fysiek is dat echt geen makkie. Nu is dat langzame misschien wel goed als voorbereiding op Tanzania, want daar schijnt het tempo ook niet al te hoog te liggen. Het is maar goed dat ik al gestopt ben met werken, want ik had het anders echt niet gered. Of met een behoorlijke franse slag en allerlei slecht geregelde dingen waar je dan pas achter komt als je al weg bent.
Ondertussen zijn we ook aan het afscheid nemen. Af en toe met dikke tranen van Isabelle en Anna. Het afscheid van hun vriendinnen valt ze behoorlijk zwaar. Zelf sta ik ook regelmatig te slikken en te snuffen. Gelukkig regent het veel, valt het niet zo op. En volgend jaar is het misschien hetzelfde verhaal, als er afscheid moet worden genomen van de nieuwe vriendinnen in Moshi. Gelukkig is er msn, skype, hyves...Ik kan daar nog steeds verbaasd over zijn, over die ongekende mogelijkheden van het worldwideweb. Hoe regelden we vroeger dingen, hoe kwamen we toen aan onze informatie etc. Een 40-plus verzuchting zullen we maar zeggen.
We hebben nog precies een week om de laatste losse eindjes weg te werken en de koffers te pakken. Ben benieuwd op hoeveel kilo we gaan uitkomen.
Maar ook ben ik benieuwd naar ons nieuwe neefje of nichtje dat 1 dezer weken geboren gaat worden in Zaandam, de derde van broer Kaj en Marjolein. Zien we de baby nog met navelstrengstomp, of pas als-ie al kan zitten en zelf een danoontje probeert te eten?
- ik ben te langzaam
- er zijn teveel spullen
- ik word tegengewerkt
Ja, er zijn inderdaad veel spullen, maar ook wel hele leuke. Zoals een sentimentendoos met liefdesbrieven van exen, foto's, maar ook felicitatiekaarten van de geboortes van de meiden en beterschapskaarten toen ik ziek was. En die bewaar je toch om er nog 's een keer naar te kijken.
Blijft over: ik ben te langzaam. Nou ja, dat klopt natuurlijk wel. Ik ben in de loop van de jaren een beetje een bureauridder geworden. Ik heb nog meer respect gekregen voor Margriet, die ons huis en de praktijk schoonhoudt, fysiek is dat echt geen makkie. Nu is dat langzame misschien wel goed als voorbereiding op Tanzania, want daar schijnt het tempo ook niet al te hoog te liggen. Het is maar goed dat ik al gestopt ben met werken, want ik had het anders echt niet gered. Of met een behoorlijke franse slag en allerlei slecht geregelde dingen waar je dan pas achter komt als je al weg bent.
Ondertussen zijn we ook aan het afscheid nemen. Af en toe met dikke tranen van Isabelle en Anna. Het afscheid van hun vriendinnen valt ze behoorlijk zwaar. Zelf sta ik ook regelmatig te slikken en te snuffen. Gelukkig regent het veel, valt het niet zo op. En volgend jaar is het misschien hetzelfde verhaal, als er afscheid moet worden genomen van de nieuwe vriendinnen in Moshi. Gelukkig is er msn, skype, hyves...Ik kan daar nog steeds verbaasd over zijn, over die ongekende mogelijkheden van het worldwideweb. Hoe regelden we vroeger dingen, hoe kwamen we toen aan onze informatie etc. Een 40-plus verzuchting zullen we maar zeggen.
We hebben nog precies een week om de laatste losse eindjes weg te werken en de koffers te pakken. Ben benieuwd op hoeveel kilo we gaan uitkomen.
Maar ook ben ik benieuwd naar ons nieuwe neefje of nichtje dat 1 dezer weken geboren gaat worden in Zaandam, de derde van broer Kaj en Marjolein. Zien we de baby nog met navelstrengstomp, of pas als-ie al kan zitten en zelf een danoontje probeert te eten?
dinsdag 15 juli 2008
opruimen
Niet alleen een huis kan worden opgeruimd, maar ook een mail-account. Want wat moet je met 6 afstandsbedieningen, 13 doosjes lucifers, 4 kapotte printers en 5 doosjes krijtjes? En dan heb ik het nog niet over de eindeloze hoeveelheid adaptors, opladers, snoertjes en cd-rommetjes, altijd handig! Leuke boektip: "Opgeruimd! van Zamarra Oomes-Kok. Rode draad: durf weg te gooien of weg te geven en berg logisch op. Het is wel een echt westers probleem, geloof ik.
Nee, dan mijn adresboek in gmail. Van sommige mensen heb ik wel 5 verschillende E-mailadressen. Na mijn rondzendmail met het weblogadres erin kreeg ik zeker 40 onbezorgbare mails terug. Dus een goede aanleiding om die adressen er maar eens uit te gaan halen.
Ook het rubriceren van digitale foto's is eigenlijk net zoveel werk als het vanuit de schoenendoos in een foto-album plakken. We fotograferen nu zoveel mogelijk mensen, voor het geval we heimwee krijgen.
Het heeft allemaal met tijd te maken. Ben benieuwd of we anders tegen het begrip tijd gaan aankijken in Tanzania.
Nee, dan mijn adresboek in gmail. Van sommige mensen heb ik wel 5 verschillende E-mailadressen. Na mijn rondzendmail met het weblogadres erin kreeg ik zeker 40 onbezorgbare mails terug. Dus een goede aanleiding om die adressen er maar eens uit te gaan halen.
Ook het rubriceren van digitale foto's is eigenlijk net zoveel werk als het vanuit de schoenendoos in een foto-album plakken. We fotograferen nu zoveel mogelijk mensen, voor het geval we heimwee krijgen.
Het heeft allemaal met tijd te maken. Ben benieuwd of we anders tegen het begrip tijd gaan aankijken in Tanzania.
donderdag 10 juli 2008
nog even
De laatste grote hobbel is ook genomen: we hebben mensen voor het huis. Een gezin met 2 kinderen, jongetje van 9 en meisje van 8. Ze komen vanuit Noord-Holland. De vrouw komt oorspronkelijk uit Limburg en ze willen hier graag in de buurt gaan wonen. Het komend jaar gaan ze benutten voor het zoeken van een huis.
Inmiddels zijn we begonnen met de vaccinaties: gele koorts, hepatitis en de vaccins die onze kinderen nog niet hadden gekregen ivm onze principiële bezwaren tegen het te vroeg en teveel vaccineren van kleine kindjes. Daarnaast de malariapillen, gelukkig maar 1x per week. Anna kon het helemaal niet verdragen, moest erg overgeven. Ondertussen roepend: "jullie ook met je stomme plannen!"
Anna en Isabelle zijn op ponykamp op de manege van Inge in Meerssen, kamperen. En net als vorig jaar veel regen.
Gisteravond ook afscheid genomen van Loopgroep Sibbe. Ik heb een heel leuk t-shirt van ze gekregen met alle namen erop. In maart is de Kilimanjaro-marathon en ik denk dat ik ga trainen voor de halve. Van Claudette, de vrouw die in Moshi woont, heb ik begrepen dat er wel loopmaatjes te vinden moeten zijn.
Ik ben nog steeds bezig met een grote huisopruiming. Ons jaartje-weg is een goede aanleiding om eens helemaal schoon schip te maken. Inmiddels heb ik al 9 dozen met spullen voor de rommelmarkt in Sibbe. Met de swahililes gaat het wat minder, ik vind het heel moeilijk om me te concentreren. Over 3 weken zitten we daar...
Inmiddels zijn we begonnen met de vaccinaties: gele koorts, hepatitis en de vaccins die onze kinderen nog niet hadden gekregen ivm onze principiële bezwaren tegen het te vroeg en teveel vaccineren van kleine kindjes. Daarnaast de malariapillen, gelukkig maar 1x per week. Anna kon het helemaal niet verdragen, moest erg overgeven. Ondertussen roepend: "jullie ook met je stomme plannen!"
Anna en Isabelle zijn op ponykamp op de manege van Inge in Meerssen, kamperen. En net als vorig jaar veel regen.
Gisteravond ook afscheid genomen van Loopgroep Sibbe. Ik heb een heel leuk t-shirt van ze gekregen met alle namen erop. In maart is de Kilimanjaro-marathon en ik denk dat ik ga trainen voor de halve. Van Claudette, de vrouw die in Moshi woont, heb ik begrepen dat er wel loopmaatjes te vinden moeten zijn.
Ik ben nog steeds bezig met een grote huisopruiming. Ons jaartje-weg is een goede aanleiding om eens helemaal schoon schip te maken. Inmiddels heb ik al 9 dozen met spullen voor de rommelmarkt in Sibbe. Met de swahililes gaat het wat minder, ik vind het heel moeilijk om me te concentreren. Over 3 weken zitten we daar...
woensdag 2 juli 2008
geen stent
Afgelopen vrijdag zaten we al om 8.00 in het ziekenhuis, uiteindelijk was Gaspard pas om 14.00 aan de beurt. Om 15.00 kwam hij terug op de zaal: zonder stent. De interventiecardioloog deelde de mening niet van de andere cardioloog, die dringend had geadviseerd om een stent te plaatsen, en wilde eerst nog een extra drukonderzoek doen. Dit is ook een onderzoek d.m.v. catheterisatie via de lies, maar dan met extra buisjes, die de bloedstroom voor en achter de vernauwing kunnen meten. Het bleek dat er nog voldoende bloed door de vernauwing stroomde. Blijkbaar had de medicatie toch al wat effect gehad. Gaspard was eigenlijk wel opgelucht, want hij zag de stent al niet zo zitten. Volgens de cardioloog kunnen we gewoon naar Tanzania gaan, medicijnen blijven slikken, af en toe bloedcontrole, niet teveel stress en voldoende lichaamsbeweging. Moet lukken. Na de ingreep heeft Gaspard nog 15 uur stil op zijn rug moeten liggen, dat was echt geen pretje. En hij moest dus een nacht blijven. Nou ja, al met al is de uitkomst wel positief.
Helaas konden we hierdoor niet naar het jaarlijkse kampeerweekend in Terwolde bij MJ en Luuk.
We hebben een (van oorsprong engelse) vrouw ontmoet die al 8 jaar in Moshi woont. Ze is hier ivm een cursus aan de universiteit van Maastricht. Zij heeft het zo langzamerhand wel gezien daar. Het is een tamelijk klein wereldje, waarschijnlijk precies goed voor een jaar. Ze werd wel een beetje gek in Maastricht, zo druk, zoveel winkels, zoveel aanbod van hetzelfde. Volgens haar moeten we vooral ondergoed meenemen van hier. Er is maar 1 winkel die dat verkoopt in Moshi, en dan ook nog van matige kwaliteit.
Verder is maar 1 kapper voor blanken, een vrouw die binnenkort 3 maanden naar Amerika vertrekt. En ik ga hier zo ongeveer elke 4 weken!
Ze is heel enthousiast over de school.
De meiden hebben hun laatste schoolweek. Vooral Isabelle heeft het tamelijk moeilijk met het naderende afscheid van groep 8.
Zelf heb ik ook wel mijn moeilijke momenten. Gelukkig had Carolien meteen een psychologische theorie klaar: het is een bekend fenomeen dat als je bijna je doel nadert, je je liever terugtrekt. Een half jaar geleden had ik nog een grote mond, dit doen we gewoon effe, maar nu denk ik af en toe "help, waar zijn we aan begonnen?". Er zijn nog zoveel losse eindjes, vergeet ik geen belangrijke dingen te regelen, wat staat ons te wachten enz. We gaan allemaal leuke mensen missen. Vandaag een heimwee-doos gekregen van de families Krux en Robeers met o.a. een geweldig leuk boek erin met foto's en verhaaltjes. Zo lief.
Ik moet ervoor zorgen dat ik deze laatste weken een beetje relaxed blijf, dat is beter voor de sfeer in huis.
Inmiddels zijn we ook op TV-valkenburg te zien met een interview. Ik zit als een soort schemerlamp naast Gaspard, vrijwel alles wat ik heb gezegd is eruit geknipt! Hij is steeds aan het woord, op zich prima gedaan hoor. Hij heeft het zelf nog niet gezien, wil-ie ook niet. Op hun laatste vraag of ze kunnen komen logeren in Tanzania voor de vervolgreportage, antwoordt Gaspard dat er vast wel een mogelijkheid is om een rieten hutje in de tuin te plaatsen. Prima idee.
Helaas konden we hierdoor niet naar het jaarlijkse kampeerweekend in Terwolde bij MJ en Luuk.
We hebben een (van oorsprong engelse) vrouw ontmoet die al 8 jaar in Moshi woont. Ze is hier ivm een cursus aan de universiteit van Maastricht. Zij heeft het zo langzamerhand wel gezien daar. Het is een tamelijk klein wereldje, waarschijnlijk precies goed voor een jaar. Ze werd wel een beetje gek in Maastricht, zo druk, zoveel winkels, zoveel aanbod van hetzelfde. Volgens haar moeten we vooral ondergoed meenemen van hier. Er is maar 1 winkel die dat verkoopt in Moshi, en dan ook nog van matige kwaliteit.
Verder is maar 1 kapper voor blanken, een vrouw die binnenkort 3 maanden naar Amerika vertrekt. En ik ga hier zo ongeveer elke 4 weken!
Ze is heel enthousiast over de school.
De meiden hebben hun laatste schoolweek. Vooral Isabelle heeft het tamelijk moeilijk met het naderende afscheid van groep 8.
Zelf heb ik ook wel mijn moeilijke momenten. Gelukkig had Carolien meteen een psychologische theorie klaar: het is een bekend fenomeen dat als je bijna je doel nadert, je je liever terugtrekt. Een half jaar geleden had ik nog een grote mond, dit doen we gewoon effe, maar nu denk ik af en toe "help, waar zijn we aan begonnen?". Er zijn nog zoveel losse eindjes, vergeet ik geen belangrijke dingen te regelen, wat staat ons te wachten enz. We gaan allemaal leuke mensen missen. Vandaag een heimwee-doos gekregen van de families Krux en Robeers met o.a. een geweldig leuk boek erin met foto's en verhaaltjes. Zo lief.
Ik moet ervoor zorgen dat ik deze laatste weken een beetje relaxed blijf, dat is beter voor de sfeer in huis.
Inmiddels zijn we ook op TV-valkenburg te zien met een interview. Ik zit als een soort schemerlamp naast Gaspard, vrijwel alles wat ik heb gezegd is eruit geknipt! Hij is steeds aan het woord, op zich prima gedaan hoor. Hij heeft het zelf nog niet gezien, wil-ie ook niet. Op hun laatste vraag of ze kunnen komen logeren in Tanzania voor de vervolgreportage, antwoordt Gaspard dat er vast wel een mogelijkheid is om een rieten hutje in de tuin te plaatsen. Prima idee.
Abonneren op:
Posts (Atom)