zucht

Het is niet te geloven, maar ik ben nog steeds niet klaar met het verplaatsen van spullen. De berg "mee te nemen" groeit gestaag, vooral boeken. Maar ook het proces van wat uit het huis moet worden gehaald om ruimte te maken voor de huurders loopt nog steeds. Ondertussen heb ik tijd om na te denken over de mogelijke oorzaken hiervan:

• ik ben te langzaam
• er zijn teveel spullen
• ik word tegengewerkt

Dat laatste is niet zo, de kinderen zijn veel weg, mogen mee op leuke uitjes en uit logeren, en daardoor kan ik goed doorwerken. Wel worden we sinds vanavond tegengewerkt door een paar luizen op het hoofd van Maria. Gaspard houdt zich ook in door niet van alles uit vuilniszakken te halen wat ik net heb weggegooid.

Ja, er zijn inderdaad veel spullen, maar ook wel hele leuke. Zoals een sentimentendoos met liefdesbrieven van exen, foto's, maar ook felicitatiekaarten van de geboortes van de meiden en beterschapskaarten toen ik ziek was. En die bewaar je toch om er nog 's een keer naar te kijken.

Blijft over: ik ben te langzaam. Nou ja, dat klopt natuurlijk wel. Ik ben in de loop van de jaren een beetje een bureauridder geworden. Ik heb nog meer respect gekregen voor Margriet, die ons huis en de praktijk schoonhoudt, fysiek is dat echt geen makkie. Nu is dat langzame misschien wel goed als voorbereiding op Tanzania, want daar schijnt het tempo ook niet al te hoog te liggen. Het is maar goed dat ik al gestopt ben met werken, want ik had het anders echt niet gered. Of met een behoorlijke franse slag en allerlei slecht geregelde dingen waar je dan pas achter komt als je al weg bent.

Ondertussen zijn we ook aan het afscheid nemen. Af en toe met dikke tranen van Isabelle en Anna. Het afscheid van hun vriendinnen valt ze behoorlijk zwaar. Zelf sta ik ook regelmatig te slikken en te snuffen. Gelukkig regent het veel, valt het niet zo op. En volgend jaar is het misschien hetzelfde verhaal, als er afscheid moet worden genomen van de nieuwe vriendinnen in Moshi. Gelukkig is er msn, skype, hyves...Ik kan daar nog steeds verbaasd over zijn, over die ongekende mogelijkheden van het worldwideweb. Hoe regelden we vroeger dingen, hoe kwamen we toen aan onze informatie etc. Een 40-plus verzuchting zullen we maar zeggen.

We hebben nog precies een week om de laatste losse eindjes weg te werken en de koffers te pakken. Ben benieuwd op hoeveel kilo we gaan uitkomen.

Maar ook ben ik benieuwd naar ons nieuwe neefje of nichtje dat 1 dezer weken geboren gaat worden in Zaandam, de derde van broer Kaj en Marjolein. Zien we de baby nog met navelstrengstomp, of pas als-ie al kan zitten en zelf een danoontje probeert te eten?