Deze week hadden we een nieuwe ervaring. Ik dacht dat insecten eten alleen voorkwam in de Rimboe, maar nee, ook hier in Moshi!
Op een avond zagen we Violet en Libe onder een buitenlamp allemaal insecten vangen met grote vleugels. Ze grepen ze en stopten ze in een emmer met een laagje water, waardoor ze niet weg konden. Het zijn termieten, de beesten die ook de grote heuvels maken. Het heeft wel iets angstaanjagends, ze zijn tamelijk groot en fladderen alle kanten op. Anna ging meehelpen met vangen. We hadden geen idee wat ze ermee gingen doen.
De volgende dag kwam Violet met een schoteltje gebakken termieten. De vleugels waren eraf en ze waren bruin, maar nog wel erg herkenbaar als dikke mier. Je neemt een handje, net als bij pinda's, en met een licht gekraak werk je het weg. Ik liet me niet kennen en nam een hap. De smaak viel me reuze mee, wel een wat vreemde consistentie, maar het is natuurlijk vooral het idee dat je mieren aan het eten bent. Aan de andere kant, wat is het verschil met bijvoorbeeld een garnaal? In ieder geval, Isabelle liep er gillend van weg, Anna heeft er 1 geprobeerd en zag er verder vanaf, Maria zei “getver, dat hoef ik niet” en Gaspard heeft er ook een paar geproefd. Conclusie: leuk nieuw snackje, maar ik denk niet dat het bij ons het bakje chips gaat vervangen.
Mijn Zimbabwaanse hardloopvriendin, Monica, is met man en kinderen definitief terug naar Duitsland, en we hebben haar kippen en eenden overgenomen. We hebben nu 13 kippen, 2 hanen en 5 eenden. Solomon heeft het kippenhok uitgebreid en een klein vijvertje (met mozaiekrandje!) aangelegd. We hebben er zo'n lol van, het is net zoiets als een haardvuur, je kunt er uren naar kijken zonder dat het verveelt. De kippen scharrelen door de tuin, zitten elkaar af te katten of moeten op de vlucht voor Arie Haan. Als ik naar buiten kom, komen ze vol verwachting op me af want misschien breng ik wat GFT. Het is elke dag een beetje pasen, want de eieren liggen niet alleen in het hok, maar ook in de garage of in de struiken. Zaterdag kwam er plotseling muziek uit het eendenhokje. Wat bleek, Maria en haar vriendinnetje Skye hadden het er gezellig gemaakt. Het hok was versierd met bloemen en ze hadden het portabel dvd-spelertje geïnstalleerd. Allebei op een krukje, met een bakje lekkers, zaten ze een film te kijken.
En verder?
Gaspard is nog druk bezig met het diabetes-project. Ze gaan iedere week 1 dag naar een ziekenhuis in de buurt. De laatste keer in Same, waar de verpleegkundigen bleken rond te lopen in uniformen van het TweeSteden ziekenhuis in Tilburg.
Gaspard is laatst bijna uit elkaar getrokken op de markt. 2 vrouwen wilden zo graag wat groente aan hem verkopen, dat ze allebei aan 1 arm begonnen te trekken. Pas toen hij riep dat hij bij allebei wat zou kopen, lieten ze los.
De regentijd verloopt wat met horten en stoten. Af en toe, gelukkig vooral 's nachts, regent het keihard, maar het schijnt bij lange na nog niet genoeg te zijn voor alle gewassen die geplant zijn.
We hebben verder nog wat negatieve gevolgen ondervonden van een powercut. Soms, als de stroom terugkomt, is er een piek van bijvoorbeeld 500 volt. Met als gevolg allerlei schade aan apparaten. Resultaat: alle buitenlampen, de batterij van de laptop, 2 opladers en de wasmachine kapot. De wasmachine staat nu voor reparatie in Dar es Salaam, dus ik ben benieuwd of we die nog terugzien voor we vertrekken.
Aanstaande vrijdagavond krijgen we ons (waarschijnlijk laatste) bezoek uit Nederland: Jacqueline, Marcel, Doris en Kaat uit Soest. Onze meiden hebben helaas geen vrij, maar ze hebben een leuk programma. Op safari naar de Ngorogoro-krater en de Serengeti, en van daar vliegen naar Zanzibar, en dan logeren in hetzelfde guesthouse als waar wij geweest zijn. We hebben er veel zin in. Het is altijd weer leuk om mensen te laten zien hoe het hier is. En ze te laten proeven van overheerlijke Afrikaanse gerechten.
