Adembenemend

Onder beide grote tenen een bloedblaar en flinke spierpijn in mijn benen, maar ik heb het gehaald: de top van Mount Meru op 4562 meter hoogte. De berg ligt in het National Park van Arusha en bij binnenkomst zie je meteen zebra's, giraffen, bavianen en buffalo's. Ik zat opgepropt in een auto vol rugzakken, kookspullen, Saudy de kok, Selemeni de hulpkok, Andi en Alex. Andi is een 30-jarige duitse student die hier een half jaar stage heeft gelopen in een irrigatieproject. Een blij, sociaal en beetje onhandig figuur die ik via-via heb kennengeleerd. Hij deelt een flat met Alex, een 37-jarige vent van het stoerdere type, met een tanzaniaanse vader en een duitse moeder die hier sinds 4 jaar een reisbureautje heeft. Hij verkoopt onder andere Mount Meru-trips, maar was er zelf nog nooit op geweest. Het handige was dat hij alles goed kon regelen tegen kostprijs. We kregen ook nog 2 dragers mee, 1 voor de keukenspullen en 1 voor mijn rugzak en daarnaast Michael de Ranger. De ranger sprak vloeiend engels, en ook nog een paar woorden in andere talen, onder andere nederlands. Duidelijk zo iemand die gewend is toeristen te charmeren. Ik vond hem eerlijk gezegd een beetje glad en langdradig. Maar goed, hij heeft mij wel op weg naar de top over enkele moeilijke stukken heen geholpen.
De eerste dag naar de Miriakambahut, een tocht van ongeveer 4 uur met schitterende vergezichten. In de hutten sliepen we in kamertjes van nog geen 3x3 meter, met 2 stapelbedden. De eerste nacht was een ramp, niet alleen de geur van opdrogende bergschoenen, vochtige matrassen en germaanse winden, maar Andi in het bed boven mij was ook nog 's snipverkouden. Snif, snuit, omdraai, hoest, slok water en dit maal honderdvijftig. De tweede dag in 4 uur naar de Saddlehut en s'middags nog een korte wandeling naar de top van Little Meru, een soort pukkel op de grote Meru. Het traject naar de Saddlehut was prachtig, door tropisch bos. Iedereen die wel eens in de Droomvlucht heeft gezeten in de Efteling weet waar ik het over heb. Grillig gevormde bomen met over de takken gedrapeerd mos, vogelgeluiden, flarden mist, alleen de trollen en elfjes ontbraken.
Die nacht moesten we om 1 uur opstaan voor de weg naar de top. In de kou, in het donker met de hoofdlamp op, sommige stukken over los lavazand, andere over losliggend gesteente en iets te vaak over rotsen. Ik liep af en toe echt te worstelen en dan voel je je wel een erg stijve hark als je ziet dat op dezelfde trajecten de ranger met zijn handen in zijn zakken loopt en de drager met zijn armen over elkaar. De laatste paar honderd meter was echt klimmen met handen en voeten, maar net na zonsopkomst bereikten we de top. Andi had een beetje last van de hoogte, maar daar had ik gelukkig geen probleem mee. Het was een geweldige ervaring om onder de Tanzaniaanse vlag te staan met een adembenemend mooi uitzicht. Maar ja, toen weer naar beneden.....Om 11 uur zaten we aan het ontbijt in de Saddlehut, daarna 2 uurtjes gerust, en toen verder afgedaald naar de Miriakambahut. Die dag ongeveer 12 uur gelopen, eerst 1000 meter gestegen, toen 2000 gedaald, ongeveer 19 kilometer, dus je kunt je voorstellen dat we om 20.00 heel blij waren met ons meurende slaapkamertje. Die nacht als een blok geslapen.
Gisteren hebben we de laatste afdaling gemaakt en toen terug naar huis. De geurbeschrijving van de auto zal ik achterwege laten, maar als ik vertel dat er nergens douches waren en in de Saddlehut zelfs helemaal geen stromend water, en dat de kok en hulpkok nog aan het vasten waren in verband met de ramadan, dan kunnen we wederom spreken van een adembenemende ervaring.
Met Gaspard en de kinderen was alles prima gegaan. Anna is derde van de 4 geworden op de sportdag. Vanaf donderdag hebben de meiden 2 weken vrij en gaan we een paar dagen richting de kust, naar de Capricorn Beachcottages, vlak boven Pangani. Isabelle heeft haar rapport gekregen, met allemaal prima cijfers. Echt heel knap, veel nieuwe leerstof en dan ook nog 's alles in het engels. Voor de meiden een welverdiende vakantie, en voor ons, tja....nog niet echt verdiend. Maar wel lekker!

Zweten

Het bloggen is er even bij ingeschoten, want ons luie leventje is voorbij. Sinds deze week zijn we als vrijwilliger gekoppeld aan de afdeling automatisering van het KCMC. Het ziekenhuis staat aan de vooravond van de introductie van een digitaal patiëntendossier, en daar gaan we ondersteuning in bieden. Gaspard vooral op inhoud en ik meer in de implementatie. Het hoofd automatisering, Hans, is een jongen die het snapt en net als Gaspard geen Windowsfan. We hebben er wel zin in. Ben benieuwd hoe de samenwerking tussen mij en Gaspard gaat verlopen! 

Het wordt hier nu echt zomer, temperaturen tussen de 25 en 30 graden. En uit Nederland bereiken ons berichten over vallende bladeren, fleece-truien en terrasstoelen die naar de kelder worden verplaatst...

Omdat het nu weinig regent wordt het erg stoffig, en vooral op de onverharde wegen als er een auto langsrijdt, zie je even geen hand voor ogen. Alle kleren zijn in 1 dag vies. Omdat iedereen hetzelfde probleem heeft, is er niet veel aandacht voor mode of tiptop-verzorgd erbij lopen. Nieuwe, moderne kleren zijn sowieso moeilijk te krijgen. Als je iemand in een Tommy Hilfiger-overhemd ziet lopen, ook blanken, weet je bijna zeker dat-ie voor 2 euro op de tweedehandsmarkt is gekocht. In Moshi haal je toeristen er zo uit. Die lopen steevast in een te korte broek of rokje, wat echt als ongepast wordt beschouwd. Ja, we horen al echt bij de incrowd :)

Aanstaande vrijdag ga ik in 4 dagen Mount Meru beklimmen. Het is het kleine broertje van de Kilimanjaro, bijna 5000 meter hoog. De berg ligt in Arusha National Park, en we zijn verplicht om een ranger met een geweer mee te nemen, want er zijn wilde dieren. Eigenlijk is het een soort wandelsafari, maar dan met de extra uitdaging van het bereiken van een hoge bergtop. Hoogteziekte komt iets minder voor dan bij de Kilimanjaro, want het scheelt toch wel ruim 1000 meter. Op de Kili zijn ook nog 's weinig dieren te zien en het is veel drukker op de routes, dus ik vind dit eigenlijk wel een heel leuk alternatief. Ik ga samen met 2 duitse jongens, 2 dragers en een kok. We overnachten in hutten. De tweede nacht staan we om 2.00 op, en lopen dan naar de top om de zon te zien opkomen. Ter geruststelling voor de ouders: het is bergwandelen en geen bergbeklimmen. Er zitten wel wat lastigere stukken tussen, maar het is niet met touwen en stijgijzers enzo. Verhalen en foto's volgen! Als ik het tenminste kan navertellen, geintje. 

Gaspard gaat zaterdag met Anna naar Arusha voor een sportwedstrijd tussen de basisscholen van campus Moshi en campus Arusha van de International School. Anna is geselecteerd om mee te doen aan de 400 meter voor meiden onder de 11, en voor de Shot Put, een soort kogelstoten. Isabelle zal wel mee willen, want in Arusha kun je wat leuker shoppen dan in Moshi...

Kuku Vitara

Gelukkig hebben we weer een auto. Gaspard heeft in Arusha een Suzuki Vitara (nee, geen Viagra) voor een zacht prijsje op de kop getikt. 5 deurs, waarvan die van de bestuurder niet van binnenuit open kon worden gemaakt, het raam aan die kant idem dito, een gescheurd uitlaatspruitstuk, 4WD, een airco die nog werkt, een 'klein' lekje in de benzinetank, automaat, uit 1995, kilometerstand 105.000 (waarschijnlijk teruggedraaid). Alle gebreken zijn en worden opgelost door Solomon in de plaatselijke garage. De vering is veel beter dan in de auto van Jean. Kortom, we zijn er blij mee. Oh ja en hij trekt een beetje naar links tijdens het rijden.

Sinds vorige week hebben we eigen kippen. Ze heten Stresskip, Nugget, Kuku(*) en Jimmy: de familie Tokkie. Jimmy is reeds op onverklaarbare wijze verdwenen. Geen sporen van een schermutseling met een roofdier, en het hek is ook te hoog om overheen te vliegen. Dus Solomon vroeg na bij een buurvrouw of zij soms een kip had "gezien". Ze vatte dit op als een beschuldiging, wat een levendige woordenwisseling over de heg opleverde. Volgens Solomon is ze gestoord. Haar vorige huisje elders zou zijn platgebrand na een reeks conflicten met de buren. Het is moeilijk te achterhalen in hoeverre bijgeloof (is ze een heks?) hier een rol speelt. Mensen bezoeken naast gewone artsen ook wel lokale medicijnmannen. Op straat staan stalletjes met allemaal potjes met poeders, alternatieve geneesmiddelen. Solomon gebruikt voor zichzelf en zijn familie, naast de reguliere medicijnen, net zo gemakkelijk middeltjes van de Masai. In ieder geval, Jimmy is vervangen door een andere kip. We hebben al een paar hele kleine eitjes kunnen rapen. 

De groentetuin gaat als een speer. Een veldje met spinazie, tomaten, sla en pompoenen. Ja, de pompoenzaden van de Roksjes, onze buren op de Oosterweg. Ooit hebben ze ons verslagen, maar dat gaat dit keer niet lukken. Gaspard zou vandaag een bevruchtingsritueel uitvoeren tussen de mannelijke en de vrouwelijke bloemen, want hij zag weinig bijen. Zojuist aangekomen bij de planten zag hij ze echter nijver bezig, dus er is toch geen interventie nodig.

Inmiddels ben ik ook weer bij de kapper annex pedicure/manicure geweest, dit keer uitgebreid met een gezichtsbehandeling. Men doet hier alles in 1 sessie in 1 ruimte, het duurde dan ook wel 4 uur. In Nederland bij schoonheidsspecialiste Lenie: een heerlijke stoel, rust, een uitgebreide epileer-,knijp-, massagesessie. Hier: een kamertje van 2 bij 3, een gewone stoel waarop ik onderuitgezakt moest gaan zitten en op de bank naast me 5 kletsende pedicures en kappers die geen klanten hadden. Op een gegeven moment had ik een mosterdgeel smeersel op mijn gezicht, waarmee ik boven een stoomapparaat moest hangen. Daarna weer een paar andere mengsels. Ik voelde me niet echt relaxed...en had ook niet het idee dat er iets substantieels met mijn gezicht gebeurde. Even later begon de schoonheidsspecialiste een bleekmaker op haar eigen gezicht te smeren, en op dat van 2 kapsters. Toen ze daarmee klaar was, ging ze weer verder met mij met nog 1 of ander scrubje. Ik had mijn eigen make-up meegenomen, en ik zag haar zeer geïnteresseerd kijken. Dus toen ik haar aanbood om bij haarzelf ook wat van mijn mascara en oogpotlood op te doen, zei ze geen nee. Het is wel bijzonder allemaal, maar ik denk niet dat ik zo'n behandeling nog een keer wil ondergaan.  

(*) kuku = kip in swahili 

Management

Het is heerlijk stil in huis. De kinderen zijn op school en Violet is naar het consultatiebureau met Linda in het ziekenhuis. Dat gaat zonder afspraak, dus het zal daar wel weer een dolle boel zijn, met veel geuren en kleuren. Linda groeit volledig van de curve af, ver boven de P90, kortom behoorlijk te zwaar. Leuk contrast met de beelden die men gewoonlijk over Afrika laat zien.

Gaspard is met Solomon naar Arusha om te kijken naar een auto. Jean heeft de auto vorige week helaas weer opgehaald. Haar andere auto was stuk en haar zoon bleek de "onze" vaker nodig te hebben dan ze dacht, dus of ze hem weer terug kon krijgen. Van de ene op de andere dag zaten we zonder. En nu we eenmaal weten hoe handig het is, moet er toch maar een andere komen.

Afgelopen weekend heeft Milou bij ons gelogeerd en we hadden beloofd haar thuis te brengen. Konden we meteen even kijken op de door Isabelle zo geprezen boerderij. Met Solomon's volkswagenbus over een "dirtroad", ongeveer een half uur hier vandaan richting de Kilimanjaro. Inderdaad een indrukwekkend gebeuren. Een gebied van 100 hectare met alleen maar bloemen- en plantenvelden en kassen. De bloemen worden gekweekt voor het zaad en de planten voor de stekjes. Twee keer per week gaan er 2 containers op transport per vliegtuig naar Nederland en van daaruit wordt het ook naar naar andere landen geëxporteerd. Dus behalve dat ik heb gevonden waar onze tweedehandskleding naartoe gaat, heb ik nu ook ontdekt waar Nederlandse kamerplanten vandaan komen! 

Op de plantage werken bijna 400 mensen. Fons, de vader van Milou, loopt als een echte Boss over de plantage en levert zo nodig commentaar, in vloeiend Swahili en op vrij directieve wijze. Management by Walking Around noemen we dat in Nederland, maar bij ons gaat het er wel wat softer aan toe. Er zit nog 1 laag management tussen hem en de werkvloer. Een landarbeider verdient nog geen 2 euro per dag. Ze werken 6 dagen per week en krijgen tussen de middag een warme maaltijd. De arbeider heeft wel een bepaalde bescherming en er zijn ook afspraken met de vakbond, maar bijvoorbeeld ontslaan gaat hier een stuk gemakkelijker. Het op de plantage zijn, was weer 1 van die "schurende" ervaringen. Het verschil tussen blank en zwart (of rijk en arm) is dan zo groot. Volgens Milou kon Solomon maar beter in het busje op ons wachten, want voor de honden is hij een onbekend zwart gezicht, dus...

Even later zitten wij op het terras op mooie banken en worden bediend. Aan de andere kant, er zijn hier zoveel mensen die willen en kunnen werken, dat degenen die een baan hebben, zich gelukkig kunnen prijzen. En als je in een klein huisje woont aan de rand van de plantage, met wellicht een eigen moestuintje, is het leven goedkoop. Maar je moet dan niet de ambitie hebben dat je kinderen naar de middelbare school gaan en qua luxe valt er niet veel te wensen. Behalve een mobieltje, want dat heeft bijna iedereen. Helaas werd foto's maken niet op prijs gesteld. Er is wel een website van vasso-agroventures.

Vorige week zijn we voor het eerst in het KCMC geweest. We hadden een afspraak met een professor, maar toen we daar precies op tijd voor de deur stonden, bleek dat hij nog in een Meeting zat, en behalve dat zaten er nog 3 mensen te wachten die ook om 16.00 een afspraak hadden. In de tussentijd hebben we een rondleiding gekregen van Anthony Hall, hoofd van de Oogkliniek. Hij is zelf bezig met nieuwbouw, ziet er goed uit, maar de rest van het KCMC is erg armoedig. En dat is dan het AZM van deze regio! Ik was qua gebouwen al wat gewend van Belgische ziekenhuizen, maar dit... Hoe de zorg verder is, weten we natuurlijk niet, maar van wat we tot nu toe gehoord hebben, is ook dat niet om over naar huis te schrijven. Behalve de beperkte middelen zou er nogal een aansturingsprobleem zijn.

Om het ziekenhuis heen is het één en al bedrijvigheid. Familieleden, onontbeerlijk bij de verzorging van de patiënten, liggen op het gras. En verder natuurlijk weer stalletjes met van allerlei waren. Na de rondleiding van een uur kwamen we terug bij het kantoor van de professor, maar in de rij wachtenden was nog geen verandering opgetreden. We krijgen een nieuwe afspraak, maar tot nu toe hebben we nog niets gehoord. Dit is Afrika!

Op de markt

Heb je je ooit afgevraagd wat er met de kleren gebeurt die je in een zak stopt voor een goed doel? Nou, ik heb ze gevonden. Dinsdag ben ik met Monica en Rosalind naar de tweedehandsmarkt geweest in Moshi. Ons was aangeraden om er met een ervaren iemand naar toe te gaan, want anders wordt je bedonderd en misschien gezakkenrold. Het is een groot terrein met allemaal permanente kraampjes gemaakt van takken. Op dinsdag en vrijdag komen er grote balen aan met tweedehandskleding, die verdeeld worden over de kramen. Soms ligt het gewoon op een hoop, anderen maken er wat mooiers van door het op hangertjes te hangen. Maar het is heel gekreukt en de spullen zijn erg herkenbaar. Van H&M-jurkjes tot hardloopschoenen, kinderkleding, spijkerbroeken, trainingspakken. Er zijn zelfs tweedehands BH's, onderbroeken en handdoeken te krijgen. De prijzen zijn onderhandelbaar, aan onervaren blanken worden dubbele bedragen gevraagd, vandaar dat Monica het voortouw nam. Dus uiteindelijk kwam ik thuis met 2 broeken voor Maria, een weekendtas, en een Pradatas voor Isabelle, voor in totaal 10 euro. Ik moest erg denken aan mijn opruimtijd de laatste weken op de Oosterweg. Volgens mij heb ik wel 30 plastic zakken met kleding weggebracht. En nu ga ik het zelf weer kopen en misschien kom ik over een half jaar wel eigen spullen tegen! Aan de andere kant is dit natuurlijk veel beter dan spullen weggeven aan derde wereld landen. Mensen kunnen er nu hun brood mee verdienen en het is een mooie vorm van hergebruik. Ik had geen fotocamera mee, ivm de waarschuwingen vooraf. Overigens was de sfeer niet bedreigend, dus wie weet kunnen we volgende keer wel wat foto's maken.

Op school werden hulpouders gevraagd voor bij het schoolzwemmen. Dus ik naar de juf van Maria, nou, ze kon nog wel wat vrijwilligers gebruiken. Voor de zekerheid vroeg ik of het de bedoeling is dat ik de kinderen help met aan- en uitkleden, net als in Valkenburg. 

• Nee, je gaat het water in met een groepje! 
  
• O.
  
• Ja maar, ik ben geen goede zwemmer. 
  
• Geen probleem!!!!
  
• Gedachtenwolk: wat nu???? Hoe kom ik hier uit? Dat water is niet verwarmd!
  
• Slik, okay, ik zal er zijn om 10.30, bij het buitenbad.

Naar huis. "Gaspard, lijkt het je niet leuk om de klas van Maria te helpen bij het schoolzwemmen?" En gelukkig, hij zei ja.

We hebben deze week regelmatig een powercut, en dan ook geen internet. Dit is Afrika! zegt Gaspard dan..... grrrrr, zeggen de meiden.

Binnenkort in dit theater: een eerste bezoek aan het ziekenhuis ivm het vrijwilligerswerk, op zoek naar een andere auto, kippen, het marktaandeel van Coca-Cola (foto's).

Bril

Gelukkig krijgen we af en toe berichten over het zeer matige weer in Nederland, want het afgelopen weekend voelde ik een zweem van heimwee naar Nederland. Ik dacht aan de mooie Limburgse heuvels, aan de vertrouwde mensen, aan het je gemakkelijk bewegen en communiceren daar. Als je kijkt hoe lang het me gekost heeft om echt eigen te worden in het Limburgse, dan gaat me dat hier natuurlijk nooit lukken in een jaar. Dat moet ik ook niet willen, maar wat is het toch een sterke menselijke behoefte om je ergens echt thuis te willen voelen. Met de kinderen hebben we af en toe een spraakverwarring, is thuis de Oosterweg of bedoel je hier? Isabelle is zo enthousiast over de school dat ze óf al vriendinnen en de H&M hier naartoe zou willen halen, óf de school naar Valkenburg verplaatsen. Wat heel mooi is om te zien op deze school, is dat het Vreedzame School-concept geen concept is, maar echt geïntegreerd. Je gaat op een respectvolle manier met elkaar om en wie zich daar niet aan houdt, wordt er op aangesproken. Aan de ene kant komt het soms een beetje Amerikaans-overdreven over, aan de andere kant kun je kinderen niet genoeg doordringen met hoe je fatsoenlijk met elkaar om hoort te gaan. Daarbij is er veel aandacht voor het zich welkom voelen van nieuwkomers, dat strekt zich zelfs uit tot de sfeer van de volwassenen, zoals we zelf al hebben kunnen ondervinden. Tussen de groepen op school is er veel minder verschil, vooral op de Secondary, waar Isabelle in M1 zit, gaat iedereen met elkaar om. Het begrip brugmug of brugpieper bestaat niet. Afgelopen vrijdag is Isabelle op het feestje geweest van Judith uit M2. En Anna op het feestje van Julian, de zoon van Monica. Naast zijn echte vrienden, nodigen ze standaard een paar nieuwe kinderen uit, "to let them feel welcome". Mooi toch?

Anna heeft vrijdagochtend op de Assembly, een wekelijkse bijeenkomst met alle kinderen van Primary en de ouders, met haar klas een presentatie gegeven over hun favoriete schrijvers. Anna moest een stukje inleidende tekst uit haar hoofd opzeggen en een bladzijde voorlezen. Ze sprak keurig engels en stotterde bijna niet. We zaten er apentrots naar te kijken. Ook wordt bij die bijeenkomst standaard het Tanzaniaanse volkslied gezongen, in het Swahili, dat heeft ook wel wat. 

Gisteren hadden we onze tweede hash, in de buurt van Marangu, een uurtje richting het oosten, aan de voet van de Kilimanjaro. We werden over een rivier gestuurd, wat Gaspard een nat pak opleverde tot aan zijn middel en Anna, Maria en mij natte schoenen. Het pijnlijke was dat we te laat zagen dat we gewoon aan 1 kant hadden kunnen blijven, en dat 2 bejaarde afrikanen, waarvan 1 vrouw met een enorm pak takken op haar hoofd, als hinden naar de overkant sprongen. En natuurlijk overal weer de kinderen die toe staan te kijken, i.p.v. televisie een live-uitzending met blunderende blanken. We kwamen met nog 3 anderen als laatste aan, en het eten was al op. 

Gaspard's make-over is trouwens niet gestopt bij zijn kapsel. Hij heeft zich een bril aan laten meten. In Nederland had hij er ook wel 1, maar deed die nooit op. Maar nu vond hij het toch wel lastig worden, bijvoorbeeld met autorijden. Dat kun je je wel voorstellen als je aan de ene kant -7 hebt en aan de andere kant -1,5. Het glas aan de slechtste kant lijkt een beetje op de bodem van een jampot, de glazen kleuren mee met de zon, het montuur was heel erg in in 1985, kortom de meiden worden nog minder graag met hun vader samen gezien. Inmiddels is Gaspard voor de 2e keer terug voor een kleine reparatie. Maar wat wil je ook voor omgerekend 40 euro. Op de een of andere manier heeft hij het fototoestel tot nu toe kunnen ontlopen, maar dat zal niet lang duren. 

Ter afsluiting twee geinige taaldingetjes. Ik hoorde Maria tegen een vriendinnetje zeggen: "Ken you Tom and Jerry?"

En zelf bestelde ik in de buurtsuper een zak schoenen i.p.v. chips. Viatu is schoenen en viazi chips/aardappel in het swahili.

Hoe zien onze dagen eruit?

We staan om iets na 6 uur op, meestal met lichte tegenzin. Gaspard maakt het ontbijt. Het brood van hier is na 1 dag niet meer gewoon te eten, dus hij maakt er een tostie van. Ja, inderdaad, toch maar een tostie-apparaat aangeschaft. Flesjes water, pauzehapje, net als thuis, in de schooltassen.

Om tien over zeven de deur uit, hetzij lopend of met de auto, de ene dag ik, de andere dag Gaspard. Op school aangekomen neemt Isabelle zo snel mogelijk afscheid, want ze wordt liever niet met ons gezien. Anna en Maria brengen we naar hun klassen. Elke dag hetzelfde ritueel met juf Narelle: "goodmorning Maria, how are you today?". Waarop een zacht "I'm fine, thank you" volgt. 

Vervolgens ga ik rond een uur of 8 lopen met 1 of meer loopmaatjes. Vandaag alleen met Monica, de Zimbabwaanse. Ze wist een oversteekje bij een tamelijk onstuimige rivier, en via een paar rotsblokken bereikten we de overkant. Er zat een oude man zich te wassen, die de grootste lol had over mijn houterigheid. Met Monica gesproken over het drama Zimbabwe. Haar ouders zijn door aanhangers van de regeringspartij geïntimideerd, alleen om het feit dat ze een blanke schoonzoon hebben, en daarom wel aanhangers van de oppositie zullen zijn. Wat ze natuurlijk ook zijn, net als ieder weldenkend mens daar. 

Daarna thuis een kopje koffie met mijn man. Violet is dan begonnen aan het huishouden en Solomon werkt in de tuin. Wij handelen ondertussen allerlei administratieve- en praktijkzaken af uit Nederland, naast mail en blog. Dit jaar zouden we niet kunnen doen als het internet niet bestond. 

Dan boodschappen doen of even de stad in. Tot nu toe hadden we nog tamelijk wat regeldingen, maar dat wordt natuurlijk steeds minder. Binnenkort gaan we kennismaken in het ziekenhuis, het heeft even geduurd omdat een aantal sleutelfiguren er nog niet was. Maar dat vinden we eigenlijk wel prima. Het is heerlijk om eerst alles praktisch een beetje voor elkaar te hebben.

s' Middags komen de kinderen weer in beeld. We zijn tamelijk veel tijd kwijt met halen en brengen. Ze hebben alle drie andere eindtijden door verschillende buitenschoolse activiteiten. Nederlandse les krijgen ze 2x1,5 uur per week van juf Meike uit de Achterhoek. Daarnaast moeten ze uit een aantal sportactiviteiten kiezen. Bij gebrek aan hockey heeft Anna voor voetbal gekozen en Isabelle voor basketbal. Na de herfstvakantie is er weer een ander aanbod. Maria krijgt samen met een jongetje privé-zwemles in het buitenbad van de school. Dat moeten we apart afrekenen, kost wel 1 euro per les van ruim een half uur. Ondertussen zit ik lekker op een bankje te kletsen met de andere moeder. Ik vond zwemles altijd één van de grootste rampen van het ouderschap, maar zo is het goed te doen.

Anna krijgt dwarsfluitles van een swingende, goedlachse Amerikaanse neger. Isabelle is na 1 pianoles al geswitcht van leraar. De eerste stonk enorm naar zweet en had een heel ander idee dan zij over de inhoud van de les. Nu heeft ze een juf en gaat het een stuk beter.

Dan zit Anna nog op de creativiteitsclub, lekker fröbelen in een tuin. Vanaf morgen beginnen ze met paardrijles. Nou, en dan lijkt alles weer op thuis, behalve dat alles zich hier op school afspeelt, alleen op doordeweekse dagen en dat ze nog veel meer buiten zijn. En last but not least: alles in het engels. 

Verder geef ik iedere dag engelse les aan Violet. Ze heeft alleen lagere school en spreekt geen woord engels. Ze is heel gemotiveerd en voor mij is het ook leerzaam, want de enige andere taal waarin we kunnen communiceren is Swahili. 

In vergelijking met Nederland gaan we zeker een uur eerder naar bed allemaal. Niet alleen door die absurd-vroege opstaantijd, maar ook omdat we s' avonds een stuk minder te doen hebben. Onze boekenvoorraad begint al goed te slinken.

uitstapjes

De meiden hebben de afgelopen dagen leuke dingen gedaan. Maria had een uitstapje met de klas naar een Masai-dorpje. Ze gingen erheen met de schoolbus, een omgebouwde, blauw geverfde vrachtwagen, aan de zijkanten open. Ze zijn daar in een hut en op school geweest en Maria vertelde dat de mensen er heel arm waren. De school had bijna geen tafels en stoelen en er was niets om mee te spelen. En sommige mensen hadden rotte tanden. Onze school had pennen en papier meegenomen om kado te doen. Maria was er behoorlijk van onder de indruk.
Anna was vrijdag uitgenodigd door een meisje van haar klas, die in boarding (intern) zit, voor een " sleep-over". Af en toe mogen de boarders iemand uitnodigen in het boarding-house om te komen logeren. Anna was dolgelukkig, want ze had deze week echt een beetje een crisis. Nu heeft ze gelukkig Loulou, een Tanzaniaans meisje, waar ze wat meer mee optrekt. Ze hebben samen engelse bijles, dus dat schept een band. Anna vond het erg gezellig op kostschool, maar is toch blij dat ze er niet de hele week hoeft te zitten. Vooral omdat ze veel hulp nodig heeft bij haar huiswerk.
Isabelle had haar eerste kampeer-uitstapje met de klas. Met de blauwe schoolbus naar TPC, een suikerplantage, ongeveer 3 kwartier hier vandaan. Op school kon ze een rugzak lenen en nog wat andere kampeerbenodigdheden. Ze moesten zelf de tent opzetten, koken en hebben flinke wandelingen gemaakt. Vanmorgen 3 uur, met volle bepakking, op wandelschoenen die van haar vriendin Manouk zijn geweest. Ze sliep op een matje, lag op een hobbel, dus niet echt een goede nacht, ze was blij toen ze om 6.30 op moest staan.
Wij hadden zelf gisteren een barbecue in hetzelfde TPC, georganiseerd door de oudervereniging van de school. TPC is een enorm uitgestrekt gebied, ongeveer zo groot als Zuid-Limburg, met alleen maar suikerriet en een raffinaderij. De eigenaar is iemand die van St. Mauritius komt, en er wonen ongeveer 10 gezinnen die ook daar vandaan komen, in een klein dorpje. Deze mensen, franstalige blanken, werken in het bedrijf, en hun kinderen zitten op de Internationale School. De arbeid wordt verricht door Tanzanianen, die ook op het terrein wonen.
De bbq was erg leuk, met zwembad, en veel leraren en ouders. Iedereen had eigen eten en drinken mee. Dit jaar zitten er 32 nationaliteiten op school. Inmiddels heb ik er ook een Zimbabwaans loopmaatje bij, zij is getrouwd met een duitser, en 1 van haar zoons zit bij Anna in de klas. Ben benieuwd naar haar perceptie van de politieke situatie in Zimbabwe. Wij zitten ons hier af en toe te ergeren aan de hoeveelheid bankbiljetten die je nodig hebt om iets te betalen. Het grootste bankbiljet is 10.000 Tanzaniaanse Shilling, ongeveer 5 euro. Dus als je 200 euro uit de muur trekt, heb je meteen een grote stapel briefjes. We moesten 6 maanden huur vooruit betalen, dat loopt dan meteen in de miljoenen, het leek wel een koffer met losgeld. Maar zo erg als in Zimbabwe is het natuurlijk niet en de inflatie valt ook best mee.
Er wordt hier flink geklaagd over het weer, vooral door de nederlandse bloemen- en plantenkwekers. Het schijnt te koud te zijn voor de tijd van het jaar en te weinig zonuren, het is het hele jaar al niks, " zo erg hebben ze het nog nooit meegemaakt". Wij zijn dik tevreden met het weer, het is geen dag onder de 20 graden en het regent zelden. En dan zie je toch regelmatig mensen met wollen mutsjes op en een portier bij de school loopt de hele dag in een ski-jack.