Gelukkig hebben we weer een auto. Gaspard heeft in Arusha een Suzuki Vitara (nee, geen Viagra) voor een zacht prijsje op de kop getikt. 5 deurs, waarvan die van de bestuurder niet van binnenuit open kon worden gemaakt, het raam aan die kant idem dito, een gescheurd uitlaatspruitstuk, 4WD, een airco die nog werkt, een 'klein' lekje in de benzinetank, automaat, uit 1995, kilometerstand 105.000 (waarschijnlijk teruggedraaid). Alle gebreken zijn en worden opgelost door Solomon in de plaatselijke garage. De vering is veel beter dan in de auto van Jean. Kortom, we zijn er blij mee. Oh ja en hij trekt een beetje naar links tijdens het rijden.
Sinds vorige week hebben we eigen kippen. Ze heten Stresskip, Nugget, Kuku(*) en Jimmy: de familie Tokkie. Jimmy is reeds op onverklaarbare wijze verdwenen. Geen sporen van een schermutseling met een roofdier, en het hek is ook te hoog om overheen te vliegen. Dus Solomon vroeg na bij een buurvrouw of zij soms een kip had "gezien". Ze vatte dit op als een beschuldiging, wat een levendige woordenwisseling over de heg opleverde. Volgens Solomon is ze gestoord. Haar vorige huisje elders zou zijn platgebrand na een reeks conflicten met de buren. Het is moeilijk te achterhalen in hoeverre bijgeloof (is ze een heks?) hier een rol speelt. Mensen bezoeken naast gewone artsen ook wel lokale medicijnmannen. Op straat staan stalletjes met allemaal potjes met poeders, alternatieve geneesmiddelen. Solomon gebruikt voor zichzelf en zijn familie, naast de reguliere medicijnen, net zo gemakkelijk middeltjes van de Masai. In ieder geval, Jimmy is vervangen door een andere kip. We hebben al een paar hele kleine eitjes kunnen rapen.
De groentetuin gaat als een speer. Een veldje met spinazie, tomaten, sla en pompoenen. Ja, de pompoenzaden van de Roksjes, onze buren op de Oosterweg. Ooit hebben ze ons verslagen, maar dat gaat dit keer niet lukken. Gaspard zou vandaag een bevruchtingsritueel uitvoeren tussen de mannelijke en de vrouwelijke bloemen, want hij zag weinig bijen. Zojuist aangekomen bij de planten zag hij ze echter nijver bezig, dus er is toch geen interventie nodig.
Inmiddels ben ik ook weer bij de kapper annex pedicure/manicure geweest, dit keer uitgebreid met een gezichtsbehandeling. Men doet hier alles in 1 sessie in 1 ruimte, het duurde dan ook wel 4 uur. In Nederland bij schoonheidsspecialiste Lenie: een heerlijke stoel, rust, een uitgebreide epileer-,knijp-, massagesessie. Hier: een kamertje van 2 bij 3, een gewone stoel waarop ik onderuitgezakt moest gaan zitten en op de bank naast me 5 kletsende pedicures en kappers die geen klanten hadden. Op een gegeven moment had ik een mosterdgeel smeersel op mijn gezicht, waarmee ik boven een stoomapparaat moest hangen. Daarna weer een paar andere mengsels. Ik voelde me niet echt relaxed...en had ook niet het idee dat er iets substantieels met mijn gezicht gebeurde. Even later begon de schoonheidsspecialiste een bleekmaker op haar eigen gezicht te smeren, en op dat van 2 kapsters. Toen ze daarmee klaar was, ging ze weer verder met mij met nog 1 of ander scrubje. Ik had mijn eigen make-up meegenomen, en ik zag haar zeer geïnteresseerd kijken. Dus toen ik haar aanbood om bij haarzelf ook wat van mijn mascara en oogpotlood op te doen, zei ze geen nee. Het is wel bijzonder allemaal, maar ik denk niet dat ik zo'n behandeling nog een keer wil ondergaan.
(*) kuku = kip in swahili
