Gelukkig krijgen we af en toe berichten over het zeer matige weer in Nederland, want het afgelopen weekend voelde ik een zweem van heimwee naar Nederland. Ik dacht aan de mooie Limburgse heuvels, aan de vertrouwde mensen, aan het je gemakkelijk bewegen en communiceren daar. Als je kijkt hoe lang het me gekost heeft om echt eigen te worden in het Limburgse, dan gaat me dat hier natuurlijk nooit lukken in een jaar. Dat moet ik ook niet willen, maar wat is het toch een sterke menselijke behoefte om je ergens echt thuis te willen voelen. Met de kinderen hebben we af en toe een spraakverwarring, is thuis de Oosterweg of bedoel je hier? Isabelle is zo enthousiast over de school dat ze óf al vriendinnen en de H&M hier naartoe zou willen halen, óf de school naar Valkenburg verplaatsen. Wat heel mooi is om te zien op deze school, is dat het Vreedzame School-concept geen concept is, maar echt geïntegreerd. Je gaat op een respectvolle manier met elkaar om en wie zich daar niet aan houdt, wordt er op aangesproken. Aan de ene kant komt het soms een beetje Amerikaans-overdreven over, aan de andere kant kun je kinderen niet genoeg doordringen met hoe je fatsoenlijk met elkaar om hoort te gaan. Daarbij is er veel aandacht voor het zich welkom voelen van nieuwkomers, dat strekt zich zelfs uit tot de sfeer van de volwassenen, zoals we zelf al hebben kunnen ondervinden. Tussen de groepen op school is er veel minder verschil, vooral op de Secondary, waar Isabelle in M1 zit, gaat iedereen met elkaar om. Het begrip brugmug of brugpieper bestaat niet. Afgelopen vrijdag is Isabelle op het feestje geweest van Judith uit M2. En Anna op het feestje van Julian, de zoon van Monica. Naast zijn echte vrienden, nodigen ze standaard een paar nieuwe kinderen uit, "to let them feel welcome". Mooi toch?
Anna heeft vrijdagochtend op de Assembly, een wekelijkse bijeenkomst met alle kinderen van Primary en de ouders, met haar klas een presentatie gegeven over hun favoriete schrijvers. Anna moest een stukje inleidende tekst uit haar hoofd opzeggen en een bladzijde voorlezen. Ze sprak keurig engels en stotterde bijna niet. We zaten er apentrots naar te kijken. Ook wordt bij die bijeenkomst standaard het Tanzaniaanse volkslied gezongen, in het Swahili, dat heeft ook wel wat.
Gisteren hadden we onze tweede hash, in de buurt van Marangu, een uurtje richting het oosten, aan de voet van de Kilimanjaro. We werden over een rivier gestuurd, wat Gaspard een nat pak opleverde tot aan zijn middel en Anna, Maria en mij natte schoenen. Het pijnlijke was dat we te laat zagen dat we gewoon aan 1 kant hadden kunnen blijven, en dat 2 bejaarde afrikanen, waarvan 1 vrouw met een enorm pak takken op haar hoofd, als hinden naar de overkant sprongen. En natuurlijk overal weer de kinderen die toe staan te kijken, i.p.v. televisie een live-uitzending met blunderende blanken. We kwamen met nog 3 anderen als laatste aan, en het eten was al op.
Gaspard's make-over is trouwens niet gestopt bij zijn kapsel. Hij heeft zich een bril aan laten meten. In Nederland had hij er ook wel 1, maar deed die nooit op. Maar nu vond hij het toch wel lastig worden, bijvoorbeeld met autorijden. Dat kun je je wel voorstellen als je aan de ene kant -7 hebt en aan de andere kant -1,5. Het glas aan de slechtste kant lijkt een beetje op de bodem van een jampot, de glazen kleuren mee met de zon, het montuur was heel erg in in 1985, kortom de meiden worden nog minder graag met hun vader samen gezien. Inmiddels is Gaspard voor de 2e keer terug voor een kleine reparatie. Maar wat wil je ook voor omgerekend 40 euro. Op de een of andere manier heeft hij het fototoestel tot nu toe kunnen ontlopen, maar dat zal niet lang duren.
Ter afsluiting twee geinige taaldingetjes. Ik hoorde Maria tegen een vriendinnetje zeggen: "Ken you Tom and Jerry?"
En zelf bestelde ik in de buurtsuper een zak schoenen i.p.v. chips. Viatu is schoenen en viazi chips/aardappel in het swahili.
