Deze week stond in het teken van de integratie met de Mzungu (blanken)-populatie. Nou, daar hoef je geen moeite voor te doen want overal kom je dezelfde mensen tegen.
Er is hier een wekelijkse bijeenkomst, the Playgroup, voor moeders met hun babies, steeds bij een andere moeder. Deze week was het bij Gordana, mijn loopmaatje. Ze nodigde me uit om ook een kopje koffie te komen drinken, "zodat ik wat mensen zou ontmoeten". Ik zag het eigenlijk niet zitten, maar wilde mijn nieuwbakken vriendin niet voor het hoofd stoten. Ik ging zo laat mogelijk. Daar aangekomen zaten er allemaal moeders met kindjes in de tuin, samen met hun Tanzaniaanse nannies. Ik was de enige zonder kind, want gelukkig heb ik de baby-leeftijd ver achter me gelaten en waren de meiden op school. Iedereen was weer amerikaans spontaan en aardig. Op een gegeven moment riep een duitse moeder, die, als het hier niet zo warm zou zijn zeker geitenwollen sokken zou dragen, "we gaan zingen!" Iedereen zeeg neer in een cirkel in het gras met een kind op schoot, en ik dacht wat moet ik nou? Weggaan was te bot, op een afstandje zitten kijken te arrogant, dus ik ging er maar bij zitten. Daar zat ik enigszins gegeneerd meeneurieënd en klappend, en op een bepaald moment rondjes lopend in de kring. Ik keek van een afstandje naar mezelf en moest eigenlijk zo vreselijk lachen. Volgende keer neem ik Gaspard mee, dat zou pas shockerend zijn! Zo snel als enigszins fatsoenlijk was, heb ik me uit de voeten gemaakt.
In een Club op een werkelijk zeer idyllisch plekje, aan een rivier, kun je wat drinken/eten en draaien ze regelmatig films in de open lucht. Op donderdagavond is het Ladies Night en worden er een aantal afleveringen van "Sex and the City" gedraaid. Ik had me tegen 1 van de dames laten ontvallen dat het me wel leuk leek om een keer mee te gaan. Volgens mij niks concreet afgesproken, maar plotseling stond ze gisteravond luid toeterend voor de poort. Dus ik maar snel mee, want het is de moeder van Maria's vriendinnetje Malaika. En die prille vriendschap moet natuurlijk niet stuklopen op mijn blijkbaar onduidelijke communicatie.
Op de club communiceerde ik ook heel goed. Maakte kennis met twee, naar ik aanneem amerikaanse vrouwen, die een cocktail aan het drinken waren. Ik vroeg ze hoe de cocktails heten. 1 zei "Bokito". Dus ik riep uit: "o, the monkey!" Vraagtekens in hun ogen. Dus ik hang maar even snel een slap verhaal op over Bokito die een vrouw besprongen had, blabla, haha. Kijk ik even later op de cocktailkaart, geen Bokito te bekennen, wel een Mojito. Door het geruis van de rivier had ik het niet goed verstaan. Ik heb het maar zo gelaten, weten zij veel. Dat kijken naar Sex and the City is in ieder geval goed voor mijn engels, ik heb maar een paar keer op het verkeerde moment gelachen.
Eindelijk hebben we internet thuis! En de man van TTCL, de Tanzaniaanse provider, is er maar 6x voor geweest! Het is hier gebruikelijk dat iedereen die een huis betreedt, z'n schoenen uitdoet. Is ook wel logisch, met alle stof. Maar met deze man was dat geen feest, ongelofelijk, het heeft me bijna een hele spuitbus toiletverfrisser gekost.
Vandaag was de Kilimanjaro heel goed te zien. Dat gebeurt namelijk niet zo vaak, meestal zit-ie in de wolken. Heel bijzonder eigenlijk, zo'n berg die zich alleen maar laat zien wanneer het hem goeddunkt.
vrijdag 29 augustus 2008
woensdag 27 augustus 2008
Naar de kapper en over de meiden
Omdat het grijs op mijn hoofd zich weer begon te manifesteren, werd het tijd voor een kappersbezoekje. Op naar de salon van onze Tanzaniaanse vriendin Jean in Chaggastreet, met op zak een tube verf en een handvol tips van mijn kapper Maurice.
Moudy, de kapper, sprak geen woord engels, dus ik ging met mijn woordenboekje in de hand uitleggen dat de verf gemengd moest worden met 30 ml waterstofperoxyde, dat alleen de uitgroei moest worden geverfd, en dat het ongeveer een half uur moest intrekken. En of-ie geen handschoenen aan wilde doen?
Het aanbrengen van de verf deed hij met een soort houten ijsstokje, dus ik vreesde het ergste. Hij liet het ongeveer een uur zitten (zonder droogkap), omdat ik ondertussen mijn gepedicuurd werd, door een andere man, Sam. Een heel grondige behandeling van de onderbenen en voeten, die bij elkaar ook wel een uur geduurd heeft, scrubben, schuren, knippen, voetenbadje, nagels lakken. Gaspard was ondertussen de stad in en kwam af en toe even kijken hoe ver ik was. En net steeds op die momenten was Sam bezig mijn kuiten te kneden. Ondertussen zat Moudy de kapper er gewoon bij op een bank, met zijn mobiel te rommelen en te kletsen met Sam. In een andere hoek had een kapster die niks te doen had, zich voor een dutje genesteld in een luie stoel. Dat zie ik ze bij haarmode Zijlstra niet doen!
Mijn haar is wonderwel goed gelukt. Ik heb het niet laten knippen, dat durfde ik nog niet aan. Na afloop moest ik het enorme bedrag van 11000 shilling afrekenen, oftewel €5,50.
Het is zo leuk, dingen die in Nederland zo vanzelfsprekend zijn, zijn hier een avontuur.
Isabelle heeft het afgelopen weekend met nog 2 meisjes bij Milou gelogeerd, haar van oorsprong nederlandse, maar hier geboren vriendinnetje. Ouders hebben een bloemenfarm, een schitterend huis en heel veel personeel. Van koken tot het klaarmaken van de logeerbedden, alles werd gedaan door de medewerkers. Ze keek haar ogen uit.
Isabelle had nogal een schokkende ervaring: ze was getest op Engels and “her results were very bad”. Dit was natuurlijk te verwachten, maar voor een strebertje als zij even slikken. Dus ze krijgt bijles engels, net als Anna.
Anna heeft af en toe wel heimwee. Ze slaapt niet zo goed en heeft nog niet echt een maatje gevonden. Ze doet ontzettend haar best op haar Engels, omdat ze zelf ook wel voelt dat dat het contact leggen een stuk makkelijker zal maken. Verder is ze wel vrolijk en kan ook genieten van alle nieuwigheden en het spelen met Linda. Het is fijn dat we nu echt tijd kunnen besteden aan het haar door deze moeilijke periode heen slepen.
De school communiceert zich helemaal suf hier. Iedere week een nieuwsbrief, briefjes tussendoor en een wekelijkse bijeenkomst waarin de kinderen van de basisschool iets presenteren voor de ouders. We moeten voor Anna en Maria een heel formulier invullen met hun doelstellingen voor de komende weken, aan de hand van competentie-profielen, leerstijlen enzovoorts. Het huiswerk van Anna moeten we iedere dag aftekenen. Het is maar goed dat we niet hoeven te werken, want daar hebben we helemaal geen tijd voor!
dinsdag 26 augustus 2008
HASH
We hebben onze eerste HASH meegemaakt. Dat is een activiteit die al jaren door hier wonende buitenlanders wordt georganiseerd, 1x per 2 weken. 2 mensen zetten ergens in de omgeving van Moshi een hardloop- annex wandelroute uit, met om de 20 meter een markering. Elke kilometer staat er een kruis en stopt de route-aanduiding. Op die plek moeten de eersten die aankomen de verdere route proberen te vinden. Ergens, in een straal van 100 meter, bevindt zich namelijk weer een markering en wordt de route vervolgd. Degenen die de route vinden, moeten pijlen, van bijvoorbeeld takken, leggen in de goede richting. De bedoeling is dus dat door het zoeken er oponthoud ontstaat bij de eersten, zodat de groep niet te ver uit elkaar gaat.
Het principe was mij al een keer in het Engels uitgelegd en ik, op mijn beurt, had het Gaspard en de meiden verteld voordat we gingen. Ik vertelde ze dat er om de 20 meter een bloem zou staan om de route te markeren. Ik dacht al bij mezelf: “zouden ze daar plastic bloemen voor gebruiken, die ze iedere keer doorgeven aan de volgende organisator?” Dus toen we gingen rennen en lopen vroegen we aan de mensen waar nou toch die bloemen stonden. Wat bleek: het waren markeringen met flour (meel, uitgestrooid als stip of kruis op de grond) en geen flower.
Nou ja, het was heel erg leuk. Rennen en wandelen door de koffie- en bananenplantages, door gehuchtjes met nieuwsgierige inwoners, prachtige uitzichten. Na afloop was er drinken en eten en hebben we weer een aantal aardige mensen ontmoet. Het is opvallend hoe snel je hier contact hebt met andere buitenlanders. We zijn zelfs de dag ervoor al op een verjaardagsfeestje geweest. De Nederlanders die hier zitten, zijn bijna allemaal bloemenkwekers. Anderen, voornamelijk Duitsers, Amerikanen en Engelsen, werken voor ontwikkelingsprojecten, voor de kerk of in het ziekenhuis.
Inmiddels hebben we een auto. Jean, de zus van de tuinman, waar ik al eerder over verteld heb, is zo aardig om 1 van haar auto's een jaar tegen vergoeding uit te lenen. Het is een Toyota HiLux Surf 4wd, een heel krachtige bak. Omdat er hier links wordt gereden, zit de hele bediening gespiegeld, dus als je de richtingaanwijzer denkt aan te zetten, beginnen de ruitenwissers op en neer te zwiepen.
Vanmiddag hebben we er een uitstapje mee gemaakt. We wilden naar een paarden-boerderij gaan, maar hebben 'm niet kunnen vinden. We kwamen na een uur terecht bij de ingang van Kilimanjaro National Park, mooie rit, maar het geklaag op de achterbank was niet van de lucht. Waar is het nou, we moeten plassen, we hebben honger, we zijn misselijk, we zijn moe, we hebben hoofdpijn, gaan we terug naar huis want we vinden het toch niet, au m'n kop. Inderdaad, we kwamen onverrichter zake terug, maar hebben wel even goed de 4-wheeldrive uit kunnen proberen. Want het is af en toe ongelofelijk, zulke kuilen in de weg.
Volgende keer: de schoonheidssalon...
maandag 25 augustus 2008
snel tussendoor
We zitten in het huis nog steeds te wachten op de internetaansluiting, dus zijn nog even afhankelijk van het internetcafe, dat over 10 minuten dicht gaat. Er komen wel weer een paar verhalen aan, hoor. Over de "HASH", en over mijn eerste kappers-en pedicure ervaring.
Verder gaat alles prima. We zijn heel blij met berichtjes op welke manier dan ook uit Nederland!
Foto's worden binnenkort ook ge-updated.
Veel liefs uit Moshi van ons vijven.
Verder gaat alles prima. We zijn heel blij met berichtjes op welke manier dan ook uit Nederland!
Foto's worden binnenkort ook ge-updated.
Veel liefs uit Moshi van ons vijven.
donderdag 21 augustus 2008
Van alles
Vanmorgen heeft Gaspard Maria van school moeten halen omdat ze niet lekker was. Waarschijnlijk een geval van oververmoeidheid. De meiden hebben een beetje moeite met slapen. Anna en Maria slapen samen in een bed, en vooral vannacht was het mis. Er was een muggenprobleem en ook al zitten ze buiten de klamboe, je hoort ze toch. Daarbij het geblaf van de honden in de wijk, en dan moet je ook nog aan allerlei enge monsters denken!
De meiden hebben het naar hun zin op school, maar we kunnen merken dat het veel van ze vergt. Vooral het alles in het engels moeten doen, maakt het zwaar. Maria zit nu lekker op de bank onder een dekentje Tom en Jerry te kijken op de laptop. Voor de vorm heeft ze buikpijn, maar toch ook wel honger..... Misschien een sliertensoepje, mam?
Binnenkort gaat het waarschijnlijk lukken om thuis internet te krijgen. We zijn er wel aan toe, want het internetcafe is ook niet alles. Gistermorgen was er geen verbinding, waarschijnlijk omdat de beheerster steeds films aan het downloaden is. Gistermiddag ging ik er even heen om te kijken of ik op de computer kon, lag ze op een salontafeltje onder een handdoek te slapen. Het zag er erg komisch uit, want ze is niet 1 van de slanksten. Ik kon op internet, was de enige klant, maar het was erg lawaaiig in de zaak. Links van me stond een mediaplayer steeds hetzelfde afrikaanse liedje af te spelen en aan de rechterkant ging mevrouw uit verveling nog maar wat muziek downloaden en luid afspelen. En ondertussen duurt het voor mij dan ongeveer 2 minuten om een andere webpagina te openen. Het is een goede oefening in niet-ergeren-kunde.
De nieuwe gordijnen zijn geleverd. Als Kruit Wonen dit zou zien......Maar we zien de humor er wel weer van in. Het printje is een beetje kinderachtig, hutjes en afrikaanse krijgers, maar dat krijg je als je er niet teveel geld aan wil uitgeven. Dan hebben ze niet gehoord van plooien, dus als ze dicht zijn hangen er gewoon lappen voor de ramen. In de woonkamer zijn 4 ramen, en van alle vier is de lengte van de gordijnen verschillend. Bij de 2 grotere ramen hebben ze maar 3 lappen gemaakt i.p.v. 2 want anders kwamen ze niet aan de breedte. Toch ziet het er een stuk gezelliger uit.
De verblijfsvergunningen zijn we aan 't regelen via de school. Allemaal moeilijk, moeilijk, maar als we de jongens van de Immigration Office een beetje tegemoet kunnen komen, gaat het wel lukken......Mijn eerste ervaring met corruptie, kosten 200 dollar. En het leuke is dat er een bordje hangt in de Immigration Office met This is a Corruption-Free Zone. Ik denk dat Free-Corruption Zone de lading beter dekt. Ik vind het grappig om te merken wat het met mijzelf doet. Aan de ene kant berusting: we moeten nu eenmaal zo'n vergunning hebben, en dat is blijkbaar zoals het gaat. Aan de andere kant boosheid dat die loketjongens, die het toch al beter hebben dan de gemiddelde tanzaniaan, zo misbruik maken van hun positie. Dus ik zei tegen Gaspard, als we de vergunning eenmaal hebben gaan we dit bij de "Autoriteiten aan de Kaak Stellen". Gelukkig is Gaspard wat minder Don Quichotterig dan ik, volgens hem kunnen ze, als je lastig doet, de vergunning gewoon weer intrekken en je per kerende post op het vliegtuig zetten met je grote mond. Oke, oke, acceptatie.
De meiden hebben het naar hun zin op school, maar we kunnen merken dat het veel van ze vergt. Vooral het alles in het engels moeten doen, maakt het zwaar. Maria zit nu lekker op de bank onder een dekentje Tom en Jerry te kijken op de laptop. Voor de vorm heeft ze buikpijn, maar toch ook wel honger..... Misschien een sliertensoepje, mam?
Binnenkort gaat het waarschijnlijk lukken om thuis internet te krijgen. We zijn er wel aan toe, want het internetcafe is ook niet alles. Gistermorgen was er geen verbinding, waarschijnlijk omdat de beheerster steeds films aan het downloaden is. Gistermiddag ging ik er even heen om te kijken of ik op de computer kon, lag ze op een salontafeltje onder een handdoek te slapen. Het zag er erg komisch uit, want ze is niet 1 van de slanksten. Ik kon op internet, was de enige klant, maar het was erg lawaaiig in de zaak. Links van me stond een mediaplayer steeds hetzelfde afrikaanse liedje af te spelen en aan de rechterkant ging mevrouw uit verveling nog maar wat muziek downloaden en luid afspelen. En ondertussen duurt het voor mij dan ongeveer 2 minuten om een andere webpagina te openen. Het is een goede oefening in niet-ergeren-kunde.
De nieuwe gordijnen zijn geleverd. Als Kruit Wonen dit zou zien......Maar we zien de humor er wel weer van in. Het printje is een beetje kinderachtig, hutjes en afrikaanse krijgers, maar dat krijg je als je er niet teveel geld aan wil uitgeven. Dan hebben ze niet gehoord van plooien, dus als ze dicht zijn hangen er gewoon lappen voor de ramen. In de woonkamer zijn 4 ramen, en van alle vier is de lengte van de gordijnen verschillend. Bij de 2 grotere ramen hebben ze maar 3 lappen gemaakt i.p.v. 2 want anders kwamen ze niet aan de breedte. Toch ziet het er een stuk gezelliger uit.
De verblijfsvergunningen zijn we aan 't regelen via de school. Allemaal moeilijk, moeilijk, maar als we de jongens van de Immigration Office een beetje tegemoet kunnen komen, gaat het wel lukken......Mijn eerste ervaring met corruptie, kosten 200 dollar. En het leuke is dat er een bordje hangt in de Immigration Office met This is a Corruption-Free Zone. Ik denk dat Free-Corruption Zone de lading beter dekt. Ik vind het grappig om te merken wat het met mijzelf doet. Aan de ene kant berusting: we moeten nu eenmaal zo'n vergunning hebben, en dat is blijkbaar zoals het gaat. Aan de andere kant boosheid dat die loketjongens, die het toch al beter hebben dan de gemiddelde tanzaniaan, zo misbruik maken van hun positie. Dus ik zei tegen Gaspard, als we de vergunning eenmaal hebben gaan we dit bij de "Autoriteiten aan de Kaak Stellen". Gelukkig is Gaspard wat minder Don Quichotterig dan ik, volgens hem kunnen ze, als je lastig doet, de vergunning gewoon weer intrekken en je per kerende post op het vliegtuig zetten met je grote mond. Oke, oke, acceptatie.
dinsdag 19 augustus 2008
buurkinderen
We hadden gezien dat er bij ons in de buurt in een paar kleine huisjes kinderen wonen. Dus, zondagmiddag, misschien leuk om onze kinderen wat met ze te laten spelen. Ik nodigde ze in mijn beste swahili uit voor een potje voetbal op het pad voor het huis. 5 meisjes in armoedige kleertjes, in de leeftijd van 2 t/m 11, kwamen er op af. Ze gingen heel leuk met elkaar en de bal aan de gang. Na een half uur: dorst en met z'n allen kwamen ze in ons huis om wat water te drinken en een koekje eten. Hee, wat leuk, een schoolbord met krijtjes. Hee, wat is dat voor interessante aap op batterijen. Hee, wat is dat voor leuk klein apparaatje: een nintendo. Plotseling kijk je door de ogen van het afrikaanse kind en zie je een soort Alice in Wonderland-landschap. Een grote woonkamer, met electrische apparaten, speelgoed en schrijfwaren. En eten en drinken voor iedereen. Een moeder kwam poolshoogte nemen en liep maar gewoon naar binnen. Begon in allerlei boeken te bladeren, ging zitten en pakte ook een koekje. Isabelle, Anna en Maria wisten niet meer zo goed wat ze moesten doen, net als ik. Aan de ene kant wil je gastvrij zijn, aan de andere kant ging het eigenlijk te ver. Dus op een gegeven moment zei ik maar: "zo, jullie gaan nu naar huis"! Isabelle deelde op verzoek van 1 van de meisjes nog even al onze appels uit. En daar gingen ze, allemaal vriendelijk bye bye roepend.
1 meisje van 8 jaar heeft wel indruk op me gemaakt. Ze sprak het beste engels van iedereen en had alleen maar belangstelling voor het schoolbord en pen&papier. Ze maakte keersommen met honderdtallen en maakte rijtjes met woorden van swahili naar engels en liet dat vol trots zien. Hopelijk krijgt ze de kans om verder te leren.
Vervolgens ging ik met de meiden ergens wat drinken. Gaspard was overigens met Yohannes Kamm en nog een paar mensen een uitstapje gaan maken naar een hotspring, waar ooit een meisje is doodgebeten door een krokodil. Yohannes is een vloeiend swahilisprekende, hier geboren jongen met duitse ouders, die safaries organiseert. Hij is een echte ritselaar, heeft bijvoorbeeld voor ons het huis gevonden. Gaspard is gaan zwemmen, heeft geen krokodil gezien, maar wel schildpadden. Misschien vertelt-ie er binnenkort zelf nog wat over.
Toen ik met de meiden terugkwam bij het huis, hoorde ik bij de buren meteen een lopend vuurtje gaan: ze zijn er weer! En vervolgens kwamen er 7 kinderen het erf op. Maria en Anna gingen nog even met ze voetballen, maar daar waren ze eigenlijk niet in geïnteresseerd. Ze wilden weer naar binnen, en vroegen om drinken. Maar ik dacht "dit overkomt me geen tweede keer", en zei dat er voortaan alleen buiten samen zou worden gespeeld en dat ze thuis water moesten gaan drinken. Kijk, zo arm zijn ze nou ook weer niet. Toch voelde ik me er een beetje naar over, tenslotte hadden we ze in eerste instantie zelf zover laten komen. Maar goed, beter ten halve gekeerd dan ten hele gedwaald. Navraag bij Solomon en Yohannes over het gevoerde beleid, leverde een bevestiging op van de juistheid van mijn laatste begrenzende actie.
Gisteravond kwam Yohannes een auto laten zien, die te koop is. Een Suzuki Viagra of Vitara of zoiets, een soort barbie-4-wheeldrive. Schijnt hier vooral in de regentijd toch wel heel handig te zijn. We twijfelen eigenlijk een beetje of we wel een auto willen hebben. Tot nu toe lukt het allemaal wel qua vervoer, de volkswagenbus rijdt ook weer na een aantal dagen Intensive Care. Maar iedereen die we spreken roept "that you definitely need a car here!" We denken er nog maar 's rustig over na.
zaterdag 16 augustus 2008
Gordijnen
Sinds gisteren heb ik er een loopmaatje bij. Het is een smalle Italiaanse, met een lange zwarte vlecht, petje op, genaamd Theresa. Ze werkt op school als kostschoolmoeder en "alzo laikz runnink". Ze weet hier nog beter de weg dan Gordana, dus we hebben gisteren meer dan een uur gelopen. En toen hebben we besloten dat ons doel wordt: de Kilimanjaro-marathon! Die is in februari, dus nog tijd genoeg. Wil ik ooit in mijn leven een keer een marathon doen, dan is dit wel de beste kans. Ik heb nu tijd om te trainen en maatjes met hetzelfde doel. En als voorbereiding hadden ze gedacht aan de halve marathonnen van Nairobi en Zanzibar!
En nu over de Tanzaniaanse Opzij-vrouw. We vroegen aan Solomon of hij iemand kent die gordijnen voor ons kan maken. Nou, hij kon zijn zus Jean wel vragen. Gistermorgen, keurig op de afgesproken tijd, verscheen ze ,een soort Oprah Winfrey in haar dikkere periode, in haar eigen 4-wheeldrive. Even uitgelegd wat we wilden, en toen ging ze 1 van haar fundi (werkman) halen. Hij nam de maten, Jean en ik kletsten wat in het engels en ze nam me mee naar de stad om stof uit te zoeken. Volgens haar moest ik haar laten onderhandelen over de prijs, want anders zou ik 2x teveel betalen. Uiteindelijk een leuk traditioneel printje uitgezocht voor ongeveel 2 euro per meter. Of ik het leuk vond om haar bedrijfjes en haar huis te zien. Nou, dat wilde ik natuurlijk wel.
Jean werkt als accountant bij een overheidsinstelling, maar verdient daar veel te weinig, dus ja, dan zoek je nevenactiviteiten in business. We kwamen terecht op een zijpad van Chaggastreet, waar een winkel was, bruisend van activiteit. Rechts een ruimte van 4x3 met 6 naaimachines waar mensen zaten te werken en links een kapsalon/schoonheidssalon/pedicure/manicure. Het was helemaal vol. 1 man was iemands voeten aan het vijlen. Daarnaast zaten ongeveer 5 kapsters op een stoel met aan hun voeten op de grond vrouwen die hun haar lieten invlechten. En het zou geen probleem zijn om mijn haar te verven! En ik was van harte welkom voor een schoonheidsbehandeling. Dat ga ik dus zeker een keer uitproberen. Jean heeft 7 mannen en 10 vrouwen in dienst. Daarna vertrokken we naar haar huis. Ze heeft 2 al wat grotere kinderen en geen man, en hoeft ook geen man, ze wil "independent" zijn. Het was een huis in een buitenwijk, ommuurd en met waakhonden. Er doken nog een paar kinderen op, die zich heel netjes in het engels kwamen voorstellen. Dit waren de kinderen van haar broer, die in een dorpje woont en waar de kinderen kansloos zouden opgroeien als zij ze niet in huis had genomen. Dus ze wonen bij haar en zij betaalt hun schoolgeld. De woonkamer was een belevenis op zich. Een driekwart cirkel met zware roze leunstoelen, een stuk of 10, zij aan zij. Gordijnen met grote rode rozen erop en een roze koof erboven. Een zware, donkere kast, met als versiering aan de deurknop 2 kerstklokken. Dit alles verder nog opgevrolijkt met de meest lelijke kunstbloemen. Ik kreeg ook alle slaapkamers te zien en haar schoenenkast a la Imelda Marcos. We kletsten wat, onder andere over de ouderenzorg in Nederland, en dat je dat hier niet hebt, verpleeg- en verzorgingshuizen. Jean zag al meteen een gat in de markt, want stel je hebt een beetje geld, je woont zelf in Dar es Salaam en je ouders zitten hulpbehoevend in een dorpje, wat is er dan fijner dan ze ergens te laten verzorgen. Even later bracht ze me weer naar huis en over een paar dagen zijn de gordijnen klaar. En we moesten zeker eens komen lunchen.
Als afsluiting van de eerste schoolweek zijn we gisteravond met z'n vijven uitgebreid gaan eten bij de chinees (die zitten ook overal) om de hoek, voor het enorme bedrag van ongeveer 50.000 tanzaniaanse shillingen, iets meer dan 25 euro.
En nu over de Tanzaniaanse Opzij-vrouw. We vroegen aan Solomon of hij iemand kent die gordijnen voor ons kan maken. Nou, hij kon zijn zus Jean wel vragen. Gistermorgen, keurig op de afgesproken tijd, verscheen ze ,een soort Oprah Winfrey in haar dikkere periode, in haar eigen 4-wheeldrive. Even uitgelegd wat we wilden, en toen ging ze 1 van haar fundi (werkman) halen. Hij nam de maten, Jean en ik kletsten wat in het engels en ze nam me mee naar de stad om stof uit te zoeken. Volgens haar moest ik haar laten onderhandelen over de prijs, want anders zou ik 2x teveel betalen. Uiteindelijk een leuk traditioneel printje uitgezocht voor ongeveel 2 euro per meter. Of ik het leuk vond om haar bedrijfjes en haar huis te zien. Nou, dat wilde ik natuurlijk wel.
Jean werkt als accountant bij een overheidsinstelling, maar verdient daar veel te weinig, dus ja, dan zoek je nevenactiviteiten in business. We kwamen terecht op een zijpad van Chaggastreet, waar een winkel was, bruisend van activiteit. Rechts een ruimte van 4x3 met 6 naaimachines waar mensen zaten te werken en links een kapsalon/schoonheidssalon/pedicure/manicure. Het was helemaal vol. 1 man was iemands voeten aan het vijlen. Daarnaast zaten ongeveer 5 kapsters op een stoel met aan hun voeten op de grond vrouwen die hun haar lieten invlechten. En het zou geen probleem zijn om mijn haar te verven! En ik was van harte welkom voor een schoonheidsbehandeling. Dat ga ik dus zeker een keer uitproberen. Jean heeft 7 mannen en 10 vrouwen in dienst. Daarna vertrokken we naar haar huis. Ze heeft 2 al wat grotere kinderen en geen man, en hoeft ook geen man, ze wil "independent" zijn. Het was een huis in een buitenwijk, ommuurd en met waakhonden. Er doken nog een paar kinderen op, die zich heel netjes in het engels kwamen voorstellen. Dit waren de kinderen van haar broer, die in een dorpje woont en waar de kinderen kansloos zouden opgroeien als zij ze niet in huis had genomen. Dus ze wonen bij haar en zij betaalt hun schoolgeld. De woonkamer was een belevenis op zich. Een driekwart cirkel met zware roze leunstoelen, een stuk of 10, zij aan zij. Gordijnen met grote rode rozen erop en een roze koof erboven. Een zware, donkere kast, met als versiering aan de deurknop 2 kerstklokken. Dit alles verder nog opgevrolijkt met de meest lelijke kunstbloemen. Ik kreeg ook alle slaapkamers te zien en haar schoenenkast a la Imelda Marcos. We kletsten wat, onder andere over de ouderenzorg in Nederland, en dat je dat hier niet hebt, verpleeg- en verzorgingshuizen. Jean zag al meteen een gat in de markt, want stel je hebt een beetje geld, je woont zelf in Dar es Salaam en je ouders zitten hulpbehoevend in een dorpje, wat is er dan fijner dan ze ergens te laten verzorgen. Even later bracht ze me weer naar huis en over een paar dagen zijn de gordijnen klaar. En we moesten zeker eens komen lunchen.
Als afsluiting van de eerste schoolweek zijn we gisteravond met z'n vijven uitgebreid gaan eten bij de chinees (die zitten ook overal) om de hoek, voor het enorme bedrag van ongeveer 50.000 tanzaniaanse shillingen, iets meer dan 25 euro.
vrijdag 15 augustus 2008
relativeren
Gisteren zijn we de bureaucratische molen ingegaan. Om cashdollars te krijgen voor een half jaar huur, moeten we een Tanzaniaanse bankrekening hebben. Om een bankrekening te openen, hebben we een verblijfsvergunning nodig. En om die te krijgen moeten we zijn uitgenodigd door een Tanzaniaanse organisatie. En dat zijn we niet, want dat lukte allemaal niet vanuit Nederland. Dus zitten we nog op een toeristenvisum, maar dat telt niet. We hebben nu de hulp maar ingeroepen van de directeur van de school.
Het weer is heel aangenaam, rond de 20-24 graden, en niet klam. Als we naar de stad fietsen gaat het bergafwaarts. Gaan we terug naar huis, volgepakt met boodschappen, moeten we dus bergop, en dan is het wel zweten. Het goede nieuws is dat Gaspard totaal geen hartklachten heeft bij het fietsen.
In de stad begin ik me iets meer op mijn gemak te voelen, maar die huidskleurbewustheid ben ik nog niet kwijt en misschien gebeurt dat ook wel niet. Vergelijk het met in de zomer in een carnavals-outfit door Valkenburg lopen. Iedereen kijkt naar je, sommige mensen spreken je aan, je valt gewoon op. Daarbij weet je dat ze denken dat bij iedere Mzungu (blanke) wel wat te halen valt. Aan de andere kant zijn mensen heel open en knopen gewoon een praatje aan.
De eerste schoolweek zit er op. De meiden geven het tot nu toe een 8. We vroegen Maria om ook een cijfer te geven tussen 1 en 10. Ze geeft een 100, zo leuk vindt ze het. Maar haar school in Valkenburg krijgt een 105, anders is het zo zielig.....
O ja, eergisteravond hadden we dan toch eindelijk een echte Powercut! Gaspard helemaal blij, maar het duurde slechts een kwartier. Het was echt aardedonker. Tegen de tijd dat we alle waxinelichtjes, laptops, en zaklantaarns aan hadden was het alweer voorbij. En uiteindelijk is het natuurlijk wel wat makkelijker om je huiswerk niet te hoeven maken bij het licht van je nintendo.
Zijn er dingen die niet zo leuk zijn? Tja. Het geblaf van honden s'avonds en s'nachts. De mensen verbranden hier zelf hun huisvuil, dus er is vaak rook. In deze droge tijd ben je binnen de kortste keren stoffig als je een stukje loopt. De verhalen die je hoort over criminaliteit. We noemen onze veranda, die omgeven is door horren en tralies, inmiddels de voliere. Wij zitten er in, en de prachtigste vogeltjes vliegen vrij rond in de tuin.
Je moet wat meer moeite doen om dingen te kopen, maar als je goed zoekt is alles wel te krijgen. Er zijn gewoon geen Hema's, Blokkers en Bijenkorven. Maar dat is ergens ook wel heel leuk, je komt in zulke geinige winkeltjes. Op een paar vierkante meter, helemaal volgestouwd met spullen, al dan niet onder een laag stof en altijd met mensen die voor de winkel gezellig bij elkaar zitten. En bij veel winkels staat er een naaimachine op de stoep, waar iemand mee aan het werk is.
Het een jaar lang moeten slikken van malariapillen is natuurlijk ook geen pretje, maar het is gelukkig maar 1x per week. Qua muggen is het goed te doen, in Nederland hadden we er echt niet minder.
Volgende keer:
Toch de Kilimanjaro-marathon?
Kennismaking met een Tanzaniaanse Opzij-vrouw
woensdag 13 augustus 2008
eerste schoolervaringen
De meiden hebben een goede start gemaakt op school. Maria heeft de eerste dag geen woord gezegd, maar deed wel overal aan mee. Anna en Isabelle hebben allebei een paar meisjes ontmoet, waar ze wel van verwachten dat ze er bevriend mee kunnen raken. De eerste dag was vooral Anna heel enthousiast, maar gisteren waren Anna en Maria een beetje huilerig. Ze hebben samen nederlandse les bij juf Meike en volgens Anna had Maria zich slecht gedragen. Maria had geen zin, en zei steeds: "ik ben moe". Anna voelde zich duidelijk veel te verantwoordelijk, sprak Maria aan op haar gedrag en ja, ruzie natuurlijk. Want het zijn en blijven zussen.
Anna en Isabelle vinden het moeilijk om te accepteren dat hun engels nog niet zo goed is. Geduld, geduld... Alledrie waren ze gisteren heel moe. Het zijn ook lange dagen.
Verder is het een hele leuke school, met een "holistic learning approach in an intercultural environment".
En wat ook zo leuk is: we hebben nu zoveel tijd om ze te helpen. In alle rust halen en brengen, verhalen aanhoren, samen huiswerk maken. In het gewone leven gaat dat allemaal toch wel vaak tussen de soep en de aardappels door.
Anna en Isabelle vinden het moeilijk om te accepteren dat hun engels nog niet zo goed is. Geduld, geduld... Alledrie waren ze gisteren heel moe. Het zijn ook lange dagen.
Verder is het een hele leuke school, met een "holistic learning approach in an intercultural environment".
En wat ook zo leuk is: we hebben nu zoveel tijd om ze te helpen. In alle rust halen en brengen, verhalen aanhoren, samen huiswerk maken. In het gewone leven gaat dat allemaal toch wel vaak tussen de soep en de aardappels door.
dinsdag 12 augustus 2008
Nog een fiets
We hebben weliswaar al een fiets type Mountainbike Made in the People's Republic of China, en Leo tot jouw en mijn verbazing ik heb er al aardig op gefietst, weinig keuze als je geen auto ter beschikking hebt, hum op de auto kom ik straks nog terug.
Op de fiets dus de heuvel af, Moshi Town in op zoek naar een fiets voor Aline, want een degelijke damesfiets met versnellingen zou wel fijn zijn. Het is verder dan ik dacht, en als ik halverwege bent klinkt het of ik iets verlies, ja er wordt lachend gewezen, een fietsende mzungu is natuurlijk altijd leuk, zeker als de achterreflector van zijn spiksplinternieuwe fiets valt. Ik verdring de associatie met die keer dat ik het Vrijthof opreed met mijn zojuist gerestaureerde MG Midget en al net voorbij de Perroen mijn complete uitlaat vanaf het uitlaatspruitstuk achter die bult in het wegdek daar bleef haken: een reflector stop je namelijk snel in je rugzak, maar een hete uitlaat... Maud zat toen nogal toevallig naast me en als ze zich al geneerde: niets van gemerkt waardoor ik er ook in slaagde het rondje Vrijthof strak grijnzend voor me uitkijkend richting Kapoenstraat te vervolgen, anderhalve meter uitlaat achter uit de kofferbak stekend en een kabaal...
Tot nu toe is het me aardig gelukt om links te fietsen maar nu ik even afgeleid ben kies ik bij het linksafslaan de rechterweghelft, achterop- en tegemoetkomend verkeer tracteren me hiervoor op een toeterconcert en gelukkig loopt het goed af, zoals zo vaak in dit soort situaties. Een tweedehands damesfiets, met versnellingen, is vervolgens snel gevonden, aan het zuidwestelijke einde van de stad. Met twee fietsen vervolgens terug: bij de fietsenzaak staan ze breed lachend te bekijken hoe me dat afgaat maar ik geef geen krimp alhoewel ik natuurlijk weer begin op de verkeerde weghelft.
Ongeveer halverwege de weg terug besluit ik een kop koffie te pakken en een SMS naar Aline te sturen, misschien kan zij naar de stad komen zodat we samen terug op fietsen? Ik heb mijn bericht nog niet verzonden of ik krijg er al een van Aline:
'Waar ben je? XXXA'
''Fiets gekcht aan ndere kant van mshi wel zwaar ftsen met twee ftsen bergop rust nu uit bij coffee shop naast Aleem als je wl kn je kmen met auto dn ftsen w smn'
'Msch ff std in vr grdn smn?'
'OK nu w hbbn td gng zndr d kndrn. Ik drnk nu 1 hrlk cpccino b d cff shp & dnk na ovr d aanschf vn 1 motor (ook t kp b d wnkl aan de overknt) Nou tt zo. Xxx G'
Mijn koffie was op, een laatste SMS van Aline: 'Auto doet t nt, k km lpn'
Solomon heeft inmiddels al een nieuwe accu, hemelbekleding en vloerbedekking in de Donderbus geinstalleerd maar rijden... ho maar.
Jajaja eergisteravond kwam hij blij knallend op drie en een halve cilinder het terrein opgereden, Yes the car is fine now: na twee dagen in de garage waarbij de motor is in- en uitgebouwd, compressie gemeten, distributie gesteld (hmmm...) afijn alles nagekeken, alles tiptop op natuurlijk de plastic jerrycan + slangetje in de achterbak na welke bij gebrek aan een brandstofmeter de benzinetank vervangt. Een krijtstreepje, laat staan stroboscoop is niet echt nodig bij zo'n Kevermotor, ontsteking wordt hier gesteld op het gehoor.
Nu heeft hij bedacht dat een electronische ontsteking het probleem zou moeten oplossen. Daar hij automonteur is met enige ervaring wil ik hem niet voor het hoofd stoten, en hoewel ik me realiseer dat zo'n project zonder einde een fijne melkkoe voor ons kan worden stem ik in. Het vooruitzicht dat hij morgen een hypermoderne thyristor-ontsteking in zijn busje gaat zetten laat Solomon's ogen glanzen. Van Donderbus naar Schicht.
Een leven zonder auto, internetaansluiting of TV. Het bevalt prima tot nu toe, dan mag er best een electronische ontsteking in zo'n meer dan 40 jaar oud wrak komen. Of er iets te ontsteken valt zullen we moeten afwachten.
Op de fiets dus de heuvel af, Moshi Town in op zoek naar een fiets voor Aline, want een degelijke damesfiets met versnellingen zou wel fijn zijn. Het is verder dan ik dacht, en als ik halverwege bent klinkt het of ik iets verlies, ja er wordt lachend gewezen, een fietsende mzungu is natuurlijk altijd leuk, zeker als de achterreflector van zijn spiksplinternieuwe fiets valt. Ik verdring de associatie met die keer dat ik het Vrijthof opreed met mijn zojuist gerestaureerde MG Midget en al net voorbij de Perroen mijn complete uitlaat vanaf het uitlaatspruitstuk achter die bult in het wegdek daar bleef haken: een reflector stop je namelijk snel in je rugzak, maar een hete uitlaat... Maud zat toen nogal toevallig naast me en als ze zich al geneerde: niets van gemerkt waardoor ik er ook in slaagde het rondje Vrijthof strak grijnzend voor me uitkijkend richting Kapoenstraat te vervolgen, anderhalve meter uitlaat achter uit de kofferbak stekend en een kabaal...
Tot nu toe is het me aardig gelukt om links te fietsen maar nu ik even afgeleid ben kies ik bij het linksafslaan de rechterweghelft, achterop- en tegemoetkomend verkeer tracteren me hiervoor op een toeterconcert en gelukkig loopt het goed af, zoals zo vaak in dit soort situaties. Een tweedehands damesfiets, met versnellingen, is vervolgens snel gevonden, aan het zuidwestelijke einde van de stad. Met twee fietsen vervolgens terug: bij de fietsenzaak staan ze breed lachend te bekijken hoe me dat afgaat maar ik geef geen krimp alhoewel ik natuurlijk weer begin op de verkeerde weghelft.
Ongeveer halverwege de weg terug besluit ik een kop koffie te pakken en een SMS naar Aline te sturen, misschien kan zij naar de stad komen zodat we samen terug op fietsen? Ik heb mijn bericht nog niet verzonden of ik krijg er al een van Aline:
'Waar ben je? XXXA'
''Fiets gekcht aan ndere kant van mshi wel zwaar ftsen met twee ftsen bergop rust nu uit bij coffee shop naast Aleem als je wl kn je kmen met auto dn ftsen w smn'
'Msch ff std in vr grdn smn?'
'OK nu w hbbn td gng zndr d kndrn. Ik drnk nu 1 hrlk cpccino b d cff shp & dnk na ovr d aanschf vn 1 motor (ook t kp b d wnkl aan de overknt) Nou tt zo. Xxx G'
Mijn koffie was op, een laatste SMS van Aline: 'Auto doet t nt, k km lpn'
Solomon heeft inmiddels al een nieuwe accu, hemelbekleding en vloerbedekking in de Donderbus geinstalleerd maar rijden... ho maar.
Jajaja eergisteravond kwam hij blij knallend op drie en een halve cilinder het terrein opgereden, Yes the car is fine now: na twee dagen in de garage waarbij de motor is in- en uitgebouwd, compressie gemeten, distributie gesteld (hmmm...) afijn alles nagekeken, alles tiptop op natuurlijk de plastic jerrycan + slangetje in de achterbak na welke bij gebrek aan een brandstofmeter de benzinetank vervangt. Een krijtstreepje, laat staan stroboscoop is niet echt nodig bij zo'n Kevermotor, ontsteking wordt hier gesteld op het gehoor.
Nu heeft hij bedacht dat een electronische ontsteking het probleem zou moeten oplossen. Daar hij automonteur is met enige ervaring wil ik hem niet voor het hoofd stoten, en hoewel ik me realiseer dat zo'n project zonder einde een fijne melkkoe voor ons kan worden stem ik in. Het vooruitzicht dat hij morgen een hypermoderne thyristor-ontsteking in zijn busje gaat zetten laat Solomon's ogen glanzen. Van Donderbus naar Schicht.
Een leven zonder auto, internetaansluiting of TV. Het bevalt prima tot nu toe, dan mag er best een electronische ontsteking in zo'n meer dan 40 jaar oud wrak komen. Of er iets te ontsteken valt zullen we moeten afwachten.
Power Cut
Vanochtend om 6 uur ging Aline's telefoon. Aline had deze als wekker ingesteld, dus voor de zekerheid (Aline en techniek....) had ik mijn telefoon dezelfde opdracht gegeven. Van mijn telefoon is niets vernomen. Pas toen we al enige minuten wakker waren drong het tot ons door dat het nog erg donker was: niet alleen was de zon er nog niet maar ook de buitenverlichting, welke 's nachts brandt als soort veiligheid, was uit. 'Aha' schoot door me heen, 'Power Cut!'. Enige zelfvoldaanheid bij deze constatering kon me niet ontzegd worden, want dat hoort toch bij Afrika? Tot mijn heimelijke teleurstelling is in de twee weken die we nu hier zijn de stroom niet een enkele keer serieus uitgevallen.
Waar bleven nu de ervaringen voor de meisjes: ervaringen als drukken op een lichtknop zonder dat er iets gebeurt, draaien aan een kraan zonder dat er water uitkomt (of hooguit een bruin drabje), kakkerlakken zo groot als je duim (eentje maar tot nu toe), poepen en plassen door een gat in de grond, met, al naar gelang de gevuldheid van de latrine, na langere (pas aangelegd) of kortere (al aardig vol en dus al heel erg stinkend) dan wel zeer korte (bijna vol, waarschijnlijk al oud en er dreigt dus gevaar voor instorten...snel weg!) tijd het 'pletsj' van de drol welke zich tussen zijn soortgenoten vleit. En: hier zijn we op voorbereid! Weliswaar duurt het even voordat we de zaklantaarns vinden, maar met twee laptops waar Firefox op wordt opgestart (Webpage not found... dus een flink wit vlak) is de keuken aardig uitgelicht. De boterhammen worden gesmeerd, rugzakken klaargemaakt voor de eerste schooldag, het begint langzaam te schemeren en ik denk erover me alsnog maar te gaan scheren wanneer er op de keukendeur wordt geklopt:
'Hodi!'
'Karibu Solomon, habari za asubuhi?'
'Mzuri, asante sana, but eh I want to show you something concerning the lights'.
'Ah yes Solomon, thank you, we don't mind the power cut, we are prepared'
'Ehmm well, actually it's the earth trip switch, happens sometime, I'll show you'
Ja, de aardlekschakelaar, dat hadden we natuurlijk ook kunnen bedenken.
Waar bleven nu de ervaringen voor de meisjes: ervaringen als drukken op een lichtknop zonder dat er iets gebeurt, draaien aan een kraan zonder dat er water uitkomt (of hooguit een bruin drabje), kakkerlakken zo groot als je duim (eentje maar tot nu toe), poepen en plassen door een gat in de grond, met, al naar gelang de gevuldheid van de latrine, na langere (pas aangelegd) of kortere (al aardig vol en dus al heel erg stinkend) dan wel zeer korte (bijna vol, waarschijnlijk al oud en er dreigt dus gevaar voor instorten...snel weg!) tijd het 'pletsj' van de drol welke zich tussen zijn soortgenoten vleit. En: hier zijn we op voorbereid! Weliswaar duurt het even voordat we de zaklantaarns vinden, maar met twee laptops waar Firefox op wordt opgestart (Webpage not found... dus een flink wit vlak) is de keuken aardig uitgelicht. De boterhammen worden gesmeerd, rugzakken klaargemaakt voor de eerste schooldag, het begint langzaam te schemeren en ik denk erover me alsnog maar te gaan scheren wanneer er op de keukendeur wordt geklopt:
'Hodi!'
'Karibu Solomon, habari za asubuhi?'
'Mzuri, asante sana, but eh I want to show you something concerning the lights'.
'Ah yes Solomon, thank you, we don't mind the power cut, we are prepared'
'Ehmm well, actually it's the earth trip switch, happens sometime, I'll show you'
Ja, de aardlekschakelaar, dat hadden we natuurlijk ook kunnen bedenken.
maandag 11 augustus 2008
naar school
Vanmorgen zijn de meiden voor het eerst naar hun nieuwe school gegaan. Isabelle kon de slaap maar moeilijk vatten gisteravond. Het is natuurlijk ook wel heel spannend.
Om 6.00 stonden we op, want ze moeten om 7.30 beginnen. Licht aan: geen licht. Ja, dit is Afrika, zeiden we tegen elkaar. Laptop aangezet op de accu, mobiele telefoons als zaklantaarn, de echte zaklantaarn konden we natuurlijk nergens vinden. Na wat aanmodderen in het donker, dook Solomon op. We moesten de aardlekschakelaar even omzetten, gebeurt wel vaker. Het was dus gewoon een huisprobleem en helemaal geen Afrikaprobleem. Leuk, die vooroordelen. Op de Oosterweg zouden we altijd eerst denken dat het aan onze eigen stroomvoorziening zou liggen, ipv meteen roepen dat het een structureel probleem van de omgeving is.
Om 7.00 zijn we rustig naar school gaan lopen, tochtje van ongeveer een kwartier. Bij de school kwam de een na de andere 4-wheeldrive aanrijden, wat dat betreft zijn we niet helemaal aangepast. Isabelle wilde ons zo snel mogelijk lozen, want ze wilde niet dat mensen zouden zien dat wij haar ouders zijn. Vooral niet na gisteren, toen ik op Gaspard's verzoek met de tondeuse tekeer ben gegaan op zijn hoofd. Hij heeft nu heel kort haar, geen krul meer te bekennen. Wel lekker koel, maar helemaal niet cool! Volgens de meiden is hij nu een soort kruising van de man van de Albert Heijn-reclame, Marcel van Jacqueline en Theo van de hockeyclub (sorry jongens). Foto's volgen!
Maria zat al snel op de grond te spelen in haar nieuwe klas. Ik heb haar een paar engelse zinnetjes geleerd, bijvoorbeeld hoe je zegt dat je naar de wc moet. (ze zegt: ai toe hef toe ko toe te badroem)
Vanmorgen ben ik weer gaan hardlopen. De eerdergenoemde Gordana blijkt 1 van de beste lange-afstandslopers te zijn geweest van Macedonie. Nu waren daar niet veel vrouwen die aan atletiek deden, maar toch (10 km in 43 minuten). Ze heeft verschillende marathons gelopen. Gelukkig is ze niet zo lang geleden bevallen en heeft ze veel maagdarmklachten gehad sinds ze in Afrika is, dus ik houd haar nog gemakkelijk bij.
Sinds vanmorgen heb ik ook een fiets. Dat vind ik echt een inburgerings-iets, net als dat je je in Amsterdam ook meer een Amsterdammer voelt als je fietst.
Misschien even tijd voor een evaluatie. We zijn nu bijna 2 weken hier, en eigenlijk loopt alles als een trein. De verwachtingen zijn tot nu toe allemaal uitgekomen. Ik begin me steeds meer op mijn gemak te voelen. Dat de meiden het goed doen (hopelijk krijgen we vanmiddag enthousiaste verhalen....) is erg prettig. Volgende week gaat de praktijk weer draaien in Valkenburg, hopelijk zal dat ook goed gaan.
We genieten erg van de leuke reacties en mailtjes. We kunnen er niet uitgebreid op reageren, want dan zitten we teveel achter de computer. Maar blijf schrijven, zou ik zeggen.
Om 6.00 stonden we op, want ze moeten om 7.30 beginnen. Licht aan: geen licht. Ja, dit is Afrika, zeiden we tegen elkaar. Laptop aangezet op de accu, mobiele telefoons als zaklantaarn, de echte zaklantaarn konden we natuurlijk nergens vinden. Na wat aanmodderen in het donker, dook Solomon op. We moesten de aardlekschakelaar even omzetten, gebeurt wel vaker. Het was dus gewoon een huisprobleem en helemaal geen Afrikaprobleem. Leuk, die vooroordelen. Op de Oosterweg zouden we altijd eerst denken dat het aan onze eigen stroomvoorziening zou liggen, ipv meteen roepen dat het een structureel probleem van de omgeving is.
Om 7.00 zijn we rustig naar school gaan lopen, tochtje van ongeveer een kwartier. Bij de school kwam de een na de andere 4-wheeldrive aanrijden, wat dat betreft zijn we niet helemaal aangepast. Isabelle wilde ons zo snel mogelijk lozen, want ze wilde niet dat mensen zouden zien dat wij haar ouders zijn. Vooral niet na gisteren, toen ik op Gaspard's verzoek met de tondeuse tekeer ben gegaan op zijn hoofd. Hij heeft nu heel kort haar, geen krul meer te bekennen. Wel lekker koel, maar helemaal niet cool! Volgens de meiden is hij nu een soort kruising van de man van de Albert Heijn-reclame, Marcel van Jacqueline en Theo van de hockeyclub (sorry jongens). Foto's volgen!
Maria zat al snel op de grond te spelen in haar nieuwe klas. Ik heb haar een paar engelse zinnetjes geleerd, bijvoorbeeld hoe je zegt dat je naar de wc moet. (ze zegt: ai toe hef toe ko toe te badroem)
Vanmorgen ben ik weer gaan hardlopen. De eerdergenoemde Gordana blijkt 1 van de beste lange-afstandslopers te zijn geweest van Macedonie. Nu waren daar niet veel vrouwen die aan atletiek deden, maar toch (10 km in 43 minuten). Ze heeft verschillende marathons gelopen. Gelukkig is ze niet zo lang geleden bevallen en heeft ze veel maagdarmklachten gehad sinds ze in Afrika is, dus ik houd haar nog gemakkelijk bij.
Sinds vanmorgen heb ik ook een fiets. Dat vind ik echt een inburgerings-iets, net als dat je je in Amsterdam ook meer een Amsterdammer voelt als je fietst.
Misschien even tijd voor een evaluatie. We zijn nu bijna 2 weken hier, en eigenlijk loopt alles als een trein. De verwachtingen zijn tot nu toe allemaal uitgekomen. Ik begin me steeds meer op mijn gemak te voelen. Dat de meiden het goed doen (hopelijk krijgen we vanmiddag enthousiaste verhalen....) is erg prettig. Volgende week gaat de praktijk weer draaien in Valkenburg, hopelijk zal dat ook goed gaan.
We genieten erg van de leuke reacties en mailtjes. We kunnen er niet uitgebreid op reageren, want dan zitten we teveel achter de computer. Maar blijf schrijven, zou ik zeggen.
zaterdag 9 augustus 2008
dagje Arusha
Gisteren een heel leuke dag gehad. Eerst ben ik met een nieuw loopmaatje gaan hardlopen, ze heet Gordana, komt oorspronkelijk uit Macedonie, en heeft een duitse man. Hij werkt bij een waterirrigatiebedrijf en ze hebben een zoontje van 1. Ik kwam haar, samen met Anna en Maria, op het pad naar ons huis tegen, we begonnen een praatje (blij met iedere aanspraak!), ze nodigde ons uit bij haar thuis voor een ijsje (dankbaar aanvaard!) en al snel kwam ik erachter dat ze rent (toen beet ik meteen door natuurlijk!).
Om 10.45 vertrokken we naar Arusha, een stad 80 km verderop. We hadden nog wat spullen voor school nodig, en daar zijn wat beter gesorteerde winkels. We gingen met Solomon in de volkswagenbus. Het zou een ritje worden van een uur ongeveer. Uiteindelijk kwamen we om 13.30 aan. In een dorpje langs de weg werden we aangehouden door een politieagente voor papierencontrole. Alles in orde, maar de auto wilde niet meer starten. Het dorpje was een belevenis op zich. Overal mensen met kippen, ezels, manden op hun hoofd. Eerst durfden de meiden de auto niet uit, maar toen het wat langer ging duren en de temperatuur in de auto steeg, kwamen ze er schoorvoetend uit. En natuurlijk zijn we dan een attractie, maar het gaat allemaal zo gemoedelijk. Colaatje gekocht voor 6 cent.
Na een half uur reed de auto weer, daarna nog een paar korte stops waarin Solomon, zelf automonteur gelukkig, wat reparaties uitvoerde en na 3 uur kwamen we aan in Arusha.
De route was prachtig, uitzicht op de bergen, maar vooral het schouwspel langs de weg is zo fascinerend. Er lopen kuddes koeien en geiten langs de weg, je passeert een Maasai op een fiets, in de verte zie je iemand lopen, waar naartoe?, vrouwen in felgekleurde jurken, armoedige dorpjes met muurreclames van omo en coca cola, 6 handelaars op een rijtje met volle emmers tomaten en uien.
In Arusha kwamen we in een supermarkt annex huishoudwinkel terecht. We zitten steeds met het dilemma: hebben we dit dit jaar werkelijk nodig? We proberen een basic huishouden te houden, maar langzamerhand zal het wel dichtslibben, net als de Oosterweg. Want ja, een knoflookpers, rasp en kurkentrekker zijn eigenlijk wel basics..... En zo stimuleren we toch de lokale economie?!
De terugweg ging 2x zo snel, volgens Solomon omdat de terugroute meer omlaag ging dan de heenweg.
We kunnen inmiddels ook post ontvangen. Het adres luidt:
Gaspard BRM Knops
p.o. box 8475
Moshi
Tanzania
Mijn nieuwe mobiele nummer: +255764930646 (mijn oude nummer 06 51555286 is definitief uit de lucht, want was van mijn werk)
Gaspard's nieuwe nummer: +255787173995 (zijn nederlandse nummer 06 24442424 wordt weer operationeel bij terugkomst)
Het is gelukt om nieuwe foto's te publiceren.
Om 10.45 vertrokken we naar Arusha, een stad 80 km verderop. We hadden nog wat spullen voor school nodig, en daar zijn wat beter gesorteerde winkels. We gingen met Solomon in de volkswagenbus. Het zou een ritje worden van een uur ongeveer. Uiteindelijk kwamen we om 13.30 aan. In een dorpje langs de weg werden we aangehouden door een politieagente voor papierencontrole. Alles in orde, maar de auto wilde niet meer starten. Het dorpje was een belevenis op zich. Overal mensen met kippen, ezels, manden op hun hoofd. Eerst durfden de meiden de auto niet uit, maar toen het wat langer ging duren en de temperatuur in de auto steeg, kwamen ze er schoorvoetend uit. En natuurlijk zijn we dan een attractie, maar het gaat allemaal zo gemoedelijk. Colaatje gekocht voor 6 cent.
Na een half uur reed de auto weer, daarna nog een paar korte stops waarin Solomon, zelf automonteur gelukkig, wat reparaties uitvoerde en na 3 uur kwamen we aan in Arusha.
De route was prachtig, uitzicht op de bergen, maar vooral het schouwspel langs de weg is zo fascinerend. Er lopen kuddes koeien en geiten langs de weg, je passeert een Maasai op een fiets, in de verte zie je iemand lopen, waar naartoe?, vrouwen in felgekleurde jurken, armoedige dorpjes met muurreclames van omo en coca cola, 6 handelaars op een rijtje met volle emmers tomaten en uien.
In Arusha kwamen we in een supermarkt annex huishoudwinkel terecht. We zitten steeds met het dilemma: hebben we dit dit jaar werkelijk nodig? We proberen een basic huishouden te houden, maar langzamerhand zal het wel dichtslibben, net als de Oosterweg. Want ja, een knoflookpers, rasp en kurkentrekker zijn eigenlijk wel basics..... En zo stimuleren we toch de lokale economie?!
De terugweg ging 2x zo snel, volgens Solomon omdat de terugroute meer omlaag ging dan de heenweg.
We kunnen inmiddels ook post ontvangen. Het adres luidt:
Gaspard BRM Knops
p.o. box 8475
Moshi
Tanzania
Mijn nieuwe mobiele nummer: +255764930646 (mijn oude nummer 06 51555286 is definitief uit de lucht, want was van mijn werk)
Gaspard's nieuwe nummer: +255787173995 (zijn nederlandse nummer 06 24442424 wordt weer operationeel bij terugkomst)
Het is gelukt om nieuwe foto's te publiceren.
donderdag 7 augustus 2008
veranda
Gaspard is de stad in, met de meiden en Solomon als chauffeur, en ik zit in het internetcafe. Er zijn nog veel regeldingetjes te doen, zoals het openen van de postbus waar ik binnenkort het nummer van zal doorgeven. We beginnen te wennen in het nieuwe huis. Het is een soort vesting met tralies voor de ramen en overal sloten. Blijkbaar kan dat niet anders. s' Avonds zitten we op de veranda met een drankje en een boekje en dan verzuchten we: hier hebben we het voor gedaan....!!!!
Het gaat allemaal heel relaxed, maar tot onze verbazing komt iedereen wel z'n afspraken na.
Anna heeft gisteren op school kennis gemaakt met mr. David, haar onderwijzer. Een vrolijke engelsman, die vond dat Anna al aardig engels spreekt. We zijn ook wel flink aan 't oefenen, onder andere met engels taalkwartet. De meiden zijn er aan toe om naar school te gaan. We krijgen onze dagen nog goed om met van alles en nog wat, maar ze krijgen nu wel behoefte aan speelkameraadjes.
Het leven hier is erg goedkoop. Gisteren heeft Gaspard een nieuwe mountainbike gekocht voor ongeveer 60 euro. Ik heb nog niet hardgelopen. Ik weet dat er iemand is die loopt en daar ga ik eerst mee afspreken, want ik vind het nog een beetje eng om zelf te gaan. Maar het moet wel gauw gaan gebeuren, want ik mis het.
Met de foto's lukt het even niet.
dag! Aline
Het gaat allemaal heel relaxed, maar tot onze verbazing komt iedereen wel z'n afspraken na.
Anna heeft gisteren op school kennis gemaakt met mr. David, haar onderwijzer. Een vrolijke engelsman, die vond dat Anna al aardig engels spreekt. We zijn ook wel flink aan 't oefenen, onder andere met engels taalkwartet. De meiden zijn er aan toe om naar school te gaan. We krijgen onze dagen nog goed om met van alles en nog wat, maar ze krijgen nu wel behoefte aan speelkameraadjes.
Het leven hier is erg goedkoop. Gisteren heeft Gaspard een nieuwe mountainbike gekocht voor ongeveer 60 euro. Ik heb nog niet hardgelopen. Ik weet dat er iemand is die loopt en daar ga ik eerst mee afspreken, want ik vind het nog een beetje eng om zelf te gaan. Maar het moet wel gauw gaan gebeuren, want ik mis het.
Met de foto's lukt het even niet.
dag! Aline
woensdag 6 augustus 2008
In ons nieuwe huis
Zo, er is even geen post van ons geweest omdat we verhuisd zijn naar ons nieuwe huis. De meubels zijn gisteren gearriveerd, in een toyota pick-up dus dat werd twee keer rijden. De mannen die de meubels in elkaar kwamen schroeven zaten tussen de meubels in de laadbak, hun baas reed doodleuk weg dus zij konden na het in elkaar ztten van de meubels teruglopen naar de stad, zo'n 5 km. Het maakt niemand iets uit.
Boodschappen gedaan in het winkeltje vlakbij, en het verbaast me telkens weer wat er allemaal te krijgen is. Eigenlijk zo'n beetje alles wat in Nederland ook te krijgen is, en natuurlijk exotische of archaische dingen (staven sunlight-zeep bijvoorbeeld)
Onze eerste nacht in de nieuwe bedden beviel goed, het is natuurlijk wennen aan de nachtelijke geluiden, naast de bekende sjirpende sptrinkhanen ook nogal wat blaffende en later huilende honden... en ik meen ook een aap gehoord te hebben maar volgens Aline was het een mens. Oeh? Oeh!
We hebben geen internet-aansluiting meer dus moeten nu naar een internet-cafe. Het zal ook wel even duren voordat we die aansluiting hebben want het aanvragen is hier verschrrrikkkelijk kostbaar (minimaal US$500, en dan nog zo'n US$60 per maand voor een internetverbinding met een snelheid van 64Kb/s maximaal, waar in Nederland de gemiddelde snelheid nu op zo'n 5 Mb/s zit dus dat is 100x zo snel. Youtube? Uitzendinggemist? vergeet het maar!).
Isabelle, Anna en Maria zijn helemaal weg van Linda. Dus de beslissing over wel of niet op boarding gaan werd snel gemaakt: niet dus. Het zou eigenlijk wel onzin zijn ook want we wonen nu op loopafstand van school.
Vandaag met Solomon in zijn inmiddels gerepareerde VW-bus naar de stad geweest, boodschappen gedaan, een mountainbike aangeschaft voor een prikkie...
groeten Gaspard (gisteren geschreven, maar computer bleef hangen)
Boodschappen gedaan in het winkeltje vlakbij, en het verbaast me telkens weer wat er allemaal te krijgen is. Eigenlijk zo'n beetje alles wat in Nederland ook te krijgen is, en natuurlijk exotische of archaische dingen (staven sunlight-zeep bijvoorbeeld)
Onze eerste nacht in de nieuwe bedden beviel goed, het is natuurlijk wennen aan de nachtelijke geluiden, naast de bekende sjirpende sptrinkhanen ook nogal wat blaffende en later huilende honden... en ik meen ook een aap gehoord te hebben maar volgens Aline was het een mens. Oeh? Oeh!
We hebben geen internet-aansluiting meer dus moeten nu naar een internet-cafe. Het zal ook wel even duren voordat we die aansluiting hebben want het aanvragen is hier verschrrrikkkelijk kostbaar (minimaal US$500, en dan nog zo'n US$60 per maand voor een internetverbinding met een snelheid van 64Kb/s maximaal, waar in Nederland de gemiddelde snelheid nu op zo'n 5 Mb/s zit dus dat is 100x zo snel. Youtube? Uitzendinggemist? vergeet het maar!).
Isabelle, Anna en Maria zijn helemaal weg van Linda. Dus de beslissing over wel of niet op boarding gaan werd snel gemaakt: niet dus. Het zou eigenlijk wel onzin zijn ook want we wonen nu op loopafstand van school.
Vandaag met Solomon in zijn inmiddels gerepareerde VW-bus naar de stad geweest, boodschappen gedaan, een mountainbike aangeschaft voor een prikkie...
groeten Gaspard (gisteren geschreven, maar computer bleef hangen)
maandag 4 augustus 2008
Hallo!!!
Ik ben Anna, degene die die stomme blunder had gemaakt met de roltrap!!
(hihihhihihihihihih)
Zoals jullie al konden lezen gaan (zijn) wij een jaar naar Tanzania.
Er zijn hier heel veel arme mensen...
Bijvoorbeeld mensen zonder handen en voeten...
En ik zag laatst nog een mens die op zijn hakken en handen liep, waarom
weet ik ook niet, maar volgensmij omdat zijn teennagels te lang waren!!(JEK)
We hebben al een huis gevonden zoals je kon lezen,
Met zo'n LIEF buurmeisje...
Linda, 1 en half..
Ze is helemaal gek van knopjes, ze zegt steeds JIMA (knopje) als ze een knopje ziet,, Soo sweet!!!
Morgen gaan we naar het huis, en dan komen de bedden, stoelen, tafels, banken, enz.....
De hotelkamers zijn heeeeeeeel luxe!!
Alleen de bedden zijn volgensmij van beton(hihihihi)!!
Ik mis ook heel erg m'n klas, m'n vrienden, en m'n vriendinnen!!!!!!!
Nou, dat was het dan,
Tot in Nederland!!
Greetzzz en xxxxxxxxxxjes Anna (Anntjuhhh)
Ik ben Anna, degene die die stomme blunder had gemaakt met de roltrap!!
(hihihhihihihihihih)
Zoals jullie al konden lezen gaan (zijn) wij een jaar naar Tanzania.
Er zijn hier heel veel arme mensen...
Bijvoorbeeld mensen zonder handen en voeten...
En ik zag laatst nog een mens die op zijn hakken en handen liep, waarom
weet ik ook niet, maar volgensmij omdat zijn teennagels te lang waren!!(JEK)
We hebben al een huis gevonden zoals je kon lezen,
Met zo'n LIEF buurmeisje...
Linda, 1 en half..
Ze is helemaal gek van knopjes, ze zegt steeds JIMA (knopje) als ze een knopje ziet,, Soo sweet!!!
Morgen gaan we naar het huis, en dan komen de bedden, stoelen, tafels, banken, enz.....
De hotelkamers zijn heeeeeeeel luxe!!
Alleen de bedden zijn volgensmij van beton(hihihihi)!!
Ik mis ook heel erg m'n klas, m'n vrienden, en m'n vriendinnen!!!!!!!
Nou, dat was het dan,
Tot in Nederland!!
Greetzzz en xxxxxxxxxxjes Anna (Anntjuhhh)
Inrichten! (Toevoeging van Isabelle aan deze weblog).
Hallo allemaal!
Ik (Isabelle) had zin om ook eens iets op mijn ouders weblog te schrijven, dus hier mijn algemene indruk van Afrika en natuurlijk de gebeurtenissen van vandaag. De eerste dag dat we hier waren dacht ik echt waarom kijken ze zo naar me? Als ik eerlijk ben voelde ik me wel een beetje interessant maar daarna vond ik het een beetje eng worden. Overal langs de weg staan kraampjes met zonnebrillen, draagbare radio's, horloges enz. Je hoeft maar een blik daarop te werpen en ze denken al meteen dat je iets wil kopen. Dat is natuurlijk wel vervelend maar na een tijdje denk je zelf ook; wat zou ik doen als ik een hele dag langs de drukke weg moest staan wachten met zo'n kraampje tot je ,iets verkoopt. Ik zou dan ook wel een beetje aandringen hoor. Ook hebben we dus de school al gezien. Ik vind het allemaal wel leuk en aardig. Ik denk niet dat ik boarding ga, (Op de school slapen en dan in het weekend naar huis) omdat ik het huis heel gezellig vind en ik een leuke kamer heb wil ik toch liever thuis blijven. Ook hoorde ik van een klasgenootje dat er een Nederlands meisje bij me in de klas komt, Milou. Dus het valt hier allemaal wel mee;). Maar iedereen vindt dit de bush-bush terwijl dat nergens op slaat want ik heb nog geen bosjesmannen gezien hoor! Alleen bedelaars, verkopers, tuinmannen, werksters, taxichaffeurs en veel donkere mensen.... Vandaag zijn we naar het centrum gegaan en hebben we keukenapparatuur ingeslagen: koelkast, oven, waterkoker enz. Toen zijn mama, Anna, Maria en ik naar het hotel gelopen en is papa geld gaan pinnen voor de spullen. Toen kwam hij met onze rafiki (= vriend en is vaker onze taxichaffeur) ons oppikken en zijn we met spullen naar het nieuwe huis in Shanty Town gereden. Daar alles neergezet en hebben wij met Linda gespeeld. Alleen ze gleed uit, moest huilen en viel vervolgens in slaap. Dus toen verveelden we ons een beetje. Toen ben ik met papa naar een supermarktje gelopen en heb ik een cola gedroken. Toen hebben we de man ontmoet die de oven en koelkast kwam brengen (die paste namelijk niet in de taxi) het was een pick-up en papa en ik moesten in de laadbak. Ik heb het overleefd!! De weg naar ons huis zit namelijk vol kuilen, je voelt hem aan komen. Maar het was wel stoer. Die oven stond los, dus met een hand hield ik de oven vast en de andere de auto. Haha, ik viel er bijna uit.
Toen we er waren werden de oven en koelkast in de keuken gezet en ze reden weer weg (betaald hoor). Toen zagen we wel dat de oven een andere stekker had dan het stopcontact;). Dus dat moet nog geregeld worden! We zitten nu gewoon weer in het hotel. We werden namelijk terug gebracht door onze rafiki. Het is echt een hele lieve man. Dalijk gaan we lekker eten in het hotel. Ze hebben hier echt alles! Ik dacht dat we gebakken sprinkanen zouden krijgen maar ze hebben ook frites!! Anna gaat ook nog een stukje op de weblog schrijven dus jullie horen nog van mij en natuurlijk mijn moeder en de rest van de knopsjes!
Dikke kus Isabelle!!
Ik (Isabelle) had zin om ook eens iets op mijn ouders weblog te schrijven, dus hier mijn algemene indruk van Afrika en natuurlijk de gebeurtenissen van vandaag. De eerste dag dat we hier waren dacht ik echt waarom kijken ze zo naar me? Als ik eerlijk ben voelde ik me wel een beetje interessant maar daarna vond ik het een beetje eng worden. Overal langs de weg staan kraampjes met zonnebrillen, draagbare radio's, horloges enz. Je hoeft maar een blik daarop te werpen en ze denken al meteen dat je iets wil kopen. Dat is natuurlijk wel vervelend maar na een tijdje denk je zelf ook; wat zou ik doen als ik een hele dag langs de drukke weg moest staan wachten met zo'n kraampje tot je ,iets verkoopt. Ik zou dan ook wel een beetje aandringen hoor. Ook hebben we dus de school al gezien. Ik vind het allemaal wel leuk en aardig. Ik denk niet dat ik boarding ga, (Op de school slapen en dan in het weekend naar huis) omdat ik het huis heel gezellig vind en ik een leuke kamer heb wil ik toch liever thuis blijven. Ook hoorde ik van een klasgenootje dat er een Nederlands meisje bij me in de klas komt, Milou. Dus het valt hier allemaal wel mee;). Maar iedereen vindt dit de bush-bush terwijl dat nergens op slaat want ik heb nog geen bosjesmannen gezien hoor! Alleen bedelaars, verkopers, tuinmannen, werksters, taxichaffeurs en veel donkere mensen.... Vandaag zijn we naar het centrum gegaan en hebben we keukenapparatuur ingeslagen: koelkast, oven, waterkoker enz. Toen zijn mama, Anna, Maria en ik naar het hotel gelopen en is papa geld gaan pinnen voor de spullen. Toen kwam hij met onze rafiki (= vriend en is vaker onze taxichaffeur) ons oppikken en zijn we met spullen naar het nieuwe huis in Shanty Town gereden. Daar alles neergezet en hebben wij met Linda gespeeld. Alleen ze gleed uit, moest huilen en viel vervolgens in slaap. Dus toen verveelden we ons een beetje. Toen ben ik met papa naar een supermarktje gelopen en heb ik een cola gedroken. Toen hebben we de man ontmoet die de oven en koelkast kwam brengen (die paste namelijk niet in de taxi) het was een pick-up en papa en ik moesten in de laadbak. Ik heb het overleefd!! De weg naar ons huis zit namelijk vol kuilen, je voelt hem aan komen. Maar het was wel stoer. Die oven stond los, dus met een hand hield ik de oven vast en de andere de auto. Haha, ik viel er bijna uit.
Toen we er waren werden de oven en koelkast in de keuken gezet en ze reden weer weg (betaald hoor). Toen zagen we wel dat de oven een andere stekker had dan het stopcontact;). Dus dat moet nog geregeld worden! We zitten nu gewoon weer in het hotel. We werden namelijk terug gebracht door onze rafiki. Het is echt een hele lieve man. Dalijk gaan we lekker eten in het hotel. Ze hebben hier echt alles! Ik dacht dat we gebakken sprinkanen zouden krijgen maar ze hebben ook frites!! Anna gaat ook nog een stukje op de weblog schrijven dus jullie horen nog van mij en natuurlijk mijn moeder en de rest van de knopsjes!
Dikke kus Isabelle!!
zondag 3 augustus 2008
koffiebonen
Vanmiddag hebben we ons af laten zetten bij een lodge op het platteland. Een prachtige plek met uitzicht op de Kilimanjaro. Maar die liet maar heel af en toe een topje zien, want het was tamelijk bewolkt er omheen.
Het weer is over het algemeen matig tot zwaar bewolkt, met temperaturen tussen de 20 en 24 graden, dat noemen ze winter. Vanaf augustus begint de zomer, die duurt tot februari, met een regenperiode in november. De meeste regen valt in april en mei. Ook hier heeft men het over klimaatverandering, want het is nu al te lang te koud en nat voor de tijd van het jaar: 'onze' taxichauffeur noemt het 'frreezing cold'.
De Kilemakyaro Lodge ligt tussen de koffieplantages. We hebben daar heerlijk geluncht en vervolgens gewandeld. Interessant om te zien waar eigenlijk de basis ligt van die eindeloze hoeveelheid koppen koffie die we in Nederland naar binnen gieten. Het is gewoon een soort bes met daarin een zacht, glad wit boontje. Maria klaagde over een jeukende muggenbult. Ik vertelde haar dat het heel goed helpt om met zo'n boontje over de bult te wrijven. Het hielp! Lang leve het placebo-effect.
Tijdens de wandeling kwamen we langs krotachtige huisjes met heel veel kinderen. Die vervolgens weer erg nieuwsgierig achter ons aan kwamen. Ze lopen al gniffelend een stukje met je op en ondertussen oefenen we een beetje swahili.
Vanavond hebben we in een restaurantje gegeten met Claudette en Anthony, het engelse echtpaar dat al 8 jaar in Moshi woont. Zij doet promotie-onderzoek en hij is hoofd van de oogheelkunde-afdeling van het KCMC.
Van hen hebben we wat tips gekregen, over bijvoorbeeld bij welke supermarkt we het beste boodschappen kunnen doen. We zullen een postbus moeten openen, want de straat (beter gezegd zandpad) waaraan ons huis ligt, heeft geen straatnaam. Alleen geasfalteerde wegen hebben straatnamen.
Is het niet geweldig, behalve een huis gevonden, hebben we nu ook al vrienden gemaakt! Neeeee, ze zijn natuurlijk niet zo leuk als onze vrienden thuis.....
In het restaurant waren ook 2 meisjes, waarvan de ene in de klas komt bij Anna en de andere bij Isabelle. Zij waren heel aardig en wisten te vertellen dat er in beide klassen ook een nederlands meisje zit. Dus de meiden helemaal blij.
Morgen staat de aanschaf van huisraad op het programma. We hebben al een soort Winkel van Sinkel gevonden, dus dat wordt weer lachen.
Het weer is over het algemeen matig tot zwaar bewolkt, met temperaturen tussen de 20 en 24 graden, dat noemen ze winter. Vanaf augustus begint de zomer, die duurt tot februari, met een regenperiode in november. De meeste regen valt in april en mei. Ook hier heeft men het over klimaatverandering, want het is nu al te lang te koud en nat voor de tijd van het jaar: 'onze' taxichauffeur noemt het 'frreezing cold'.
De Kilemakyaro Lodge ligt tussen de koffieplantages. We hebben daar heerlijk geluncht en vervolgens gewandeld. Interessant om te zien waar eigenlijk de basis ligt van die eindeloze hoeveelheid koppen koffie die we in Nederland naar binnen gieten. Het is gewoon een soort bes met daarin een zacht, glad wit boontje. Maria klaagde over een jeukende muggenbult. Ik vertelde haar dat het heel goed helpt om met zo'n boontje over de bult te wrijven. Het hielp! Lang leve het placebo-effect.
Tijdens de wandeling kwamen we langs krotachtige huisjes met heel veel kinderen. Die vervolgens weer erg nieuwsgierig achter ons aan kwamen. Ze lopen al gniffelend een stukje met je op en ondertussen oefenen we een beetje swahili.
Vanavond hebben we in een restaurantje gegeten met Claudette en Anthony, het engelse echtpaar dat al 8 jaar in Moshi woont. Zij doet promotie-onderzoek en hij is hoofd van de oogheelkunde-afdeling van het KCMC.
Van hen hebben we wat tips gekregen, over bijvoorbeeld bij welke supermarkt we het beste boodschappen kunnen doen. We zullen een postbus moeten openen, want de straat (beter gezegd zandpad) waaraan ons huis ligt, heeft geen straatnaam. Alleen geasfalteerde wegen hebben straatnamen.
Is het niet geweldig, behalve een huis gevonden, hebben we nu ook al vrienden gemaakt! Neeeee, ze zijn natuurlijk niet zo leuk als onze vrienden thuis.....
In het restaurant waren ook 2 meisjes, waarvan de ene in de klas komt bij Anna en de andere bij Isabelle. Zij waren heel aardig en wisten te vertellen dat er in beide klassen ook een nederlands meisje zit. Dus de meiden helemaal blij.
Morgen staat de aanschaf van huisraad op het programma. We hebben al een soort Winkel van Sinkel gevonden, dus dat wordt weer lachen.
zaterdag 2 augustus 2008
blank
Vandaag hebben we al wat bagage verplaatst naar het huis, een duidelijk geval van nesteldrang.
De meiden zijn al helemaal dol op de kleine Linda. Gaspard en mij vindt ze nogal eng.
Vanavond waren Isabelle en Anna een ontwerp aan 't maken voor hun slaapkamer. Ik dacht "leuk, hoe ze daarmee bezig zijn". Bleek het over de indeling te gaan van hun kamers op de Oosterweg, voor als we over een jaar terug zijn.....
We gingen overleggen over wat we morgen gaan doen. Maria: "Toverland!" (ligt in noord limburg) en Anna: "Efteling!"
Het geeft een beetje aan hoe we er in staan, aan de ene kant ervan overtuigd dat het een geweldige ervaring is, zo'n jaar Tanzania, aan de andere kant het gevoel van tjeetje wat een cultuurschok. De meiden zijn over het algemeen heel vrolijk en open naar al het nieuwe. Wat mij fascineert is dat je zo duidelijk voelt dat wij blank zijn en zij zwart. En hoe je daar mee om moet gaan. Het heeft te maken met angst voor het onbekende. We willen ons niet op zo'n blank eilandje gaan terugtrekken, maar dat kost wel moeite. Je wordt daar ook een beetje in gedrukt, door in zo'n wijk te gaan wonen, je kinderen naar de Internationale School te doen, personeel te hebben. Tanzanianen zelf verwachten ook dat je dat zo doet. Zelf ben ik altijd een beetje blij als ik een blanke zie lopen. Hoe je het ook wendt of keert, je bent op zoek naar iets vertrouwds.
Gaspard heeft dit overigens een stuk minder dan ik, maar dat komt omdat hij wel zo'n beetje wist wat hem te wachten stond. Op een gegeven moment zal het me wel lukken om er wat relaxter mee om te gaan, we zijn hier per slot van rekening pas 4 dagen.
Vanmiddag hebben we een hele leuke middag gehad bij het Lutheran Uhuru Hostel, een soort Koetshuis, met terras en speeltuin. We kwamen voor een late lunch, maar het werd uiteindelijk een vroeg diner. Bij het lange wachten hebben we ons al helemaal neergelegd.
Ik ga stoppen en naar bed, want om 5 uur worden we weer opgeroepen voor het gebed, vanuit de plaatselijke moskee. Dat oproepen gebeurt zo'n 4 keer per dag en werkt wel een beetje op de lachspieren. Moslims en christenen leven hier al heel lang vreedzaam samen.
Morgenavond gaan we eten met een arts uit het ziekenhuis, waar we mogelijk werk voor gaan doen.
De meiden zijn al helemaal dol op de kleine Linda. Gaspard en mij vindt ze nogal eng.
Vanavond waren Isabelle en Anna een ontwerp aan 't maken voor hun slaapkamer. Ik dacht "leuk, hoe ze daarmee bezig zijn". Bleek het over de indeling te gaan van hun kamers op de Oosterweg, voor als we over een jaar terug zijn.....
We gingen overleggen over wat we morgen gaan doen. Maria: "Toverland!" (ligt in noord limburg) en Anna: "Efteling!"
Het geeft een beetje aan hoe we er in staan, aan de ene kant ervan overtuigd dat het een geweldige ervaring is, zo'n jaar Tanzania, aan de andere kant het gevoel van tjeetje wat een cultuurschok. De meiden zijn over het algemeen heel vrolijk en open naar al het nieuwe. Wat mij fascineert is dat je zo duidelijk voelt dat wij blank zijn en zij zwart. En hoe je daar mee om moet gaan. Het heeft te maken met angst voor het onbekende. We willen ons niet op zo'n blank eilandje gaan terugtrekken, maar dat kost wel moeite. Je wordt daar ook een beetje in gedrukt, door in zo'n wijk te gaan wonen, je kinderen naar de Internationale School te doen, personeel te hebben. Tanzanianen zelf verwachten ook dat je dat zo doet. Zelf ben ik altijd een beetje blij als ik een blanke zie lopen. Hoe je het ook wendt of keert, je bent op zoek naar iets vertrouwds.
Gaspard heeft dit overigens een stuk minder dan ik, maar dat komt omdat hij wel zo'n beetje wist wat hem te wachten stond. Op een gegeven moment zal het me wel lukken om er wat relaxter mee om te gaan, we zijn hier per slot van rekening pas 4 dagen.
Vanmiddag hebben we een hele leuke middag gehad bij het Lutheran Uhuru Hostel, een soort Koetshuis, met terras en speeltuin. We kwamen voor een late lunch, maar het werd uiteindelijk een vroeg diner. Bij het lange wachten hebben we ons al helemaal neergelegd.
Ik ga stoppen en naar bed, want om 5 uur worden we weer opgeroepen voor het gebed, vanuit de plaatselijke moskee. Dat oproepen gebeurt zo'n 4 keer per dag en werkt wel een beetje op de lachspieren. Moslims en christenen leven hier al heel lang vreedzaam samen.
Morgenavond gaan we eten met een arts uit het ziekenhuis, waar we mogelijk werk voor gaan doen.
vrijdag 1 augustus 2008
huis en haard
We hebben 2 vruchtbare dagen achter de rug. Door een via-via contact hebben we een huis gevonden in Shantytown. Het is een bungalow met 4 kamers. Het mooie eraan is dat het een tegen insecten beschermde veranda heeft, een houten vloer en een tuin. Verder is het wel een beetje armoedig, maar we zijn tevreden. Het is grappig om te merken dat je in zo'n andere omgeving je eigen grenzen makkelijk verlegt.
Omdat het ongemeubileerd is, zijn we vandaag op meubeljacht gegaan. De meubels kunnen we aan het eind van het jaar verkopen aan de huiseigenaar. We hebben enkele authentieke stukken op de kop getikt: een eethoek, bankje, bedden. Meubels die je Nederland nooooit zou kopen, maar voor hier prima. We hadden de taxichauffeur gebeld die ons ook van het vliegveld had gehaald. Hij heeft ons naar een matrassenwinkel gebracht en de matrassen op het dak van zijn Peugeot naar het huis vervoerd. Het zag er heel komisch uit.
Aanstaande dinsdag komen de meubels en kunnen we verkassen.
Bij het huis woont een klein gezinnetje, dat bij ons gaat werken. De vrouw spreekt alleen swahili, dus dat wordt een prima leersituatie. Ze hebben een dochtertje van 1,5, Linda, echt een snoepje. We kunnen haar nederlands leren als second language (of limburgs dialect!), want op die leeftijd pikt ze dat natuurlijk snel op.
Gisteren zijn we gaan kennismaken op de Internationale School, rondleiding gehad van bijna 2 uur door de directeur. Het is een uitgestrekt complex met allemaal laagbouwgebouwtjes, grote sportvelden, een zwembad en paardenstallen. De atmosfeer voelde goed, maar ook hier is alles net weer wat armoediger dan je gewend bent. We denken dat de meiden er een prima tijd gaan krijgen.
Isabelle, Anna en Maria passen zich goed aan. Ik heb nog steeds af en toe het gevoel dat ik in een film zit als ik door de stad loop. Het is zo'n compleet andere wereld. Gaspard geniet erg van al het afrikaanse om hem heen. Hij gaat nu even het cijferslotje van een koffer mollen. Het gaat niet meer open, ondanks de juiste code.
Het publiceren van recente foto's loopt nog niet helemaal soepel, de netwerkverbinding is tamelijk traag.
Leuk, de reacties die we krijgen op de weblog!
Omdat het ongemeubileerd is, zijn we vandaag op meubeljacht gegaan. De meubels kunnen we aan het eind van het jaar verkopen aan de huiseigenaar. We hebben enkele authentieke stukken op de kop getikt: een eethoek, bankje, bedden. Meubels die je Nederland nooooit zou kopen, maar voor hier prima. We hadden de taxichauffeur gebeld die ons ook van het vliegveld had gehaald. Hij heeft ons naar een matrassenwinkel gebracht en de matrassen op het dak van zijn Peugeot naar het huis vervoerd. Het zag er heel komisch uit.
Aanstaande dinsdag komen de meubels en kunnen we verkassen.
Bij het huis woont een klein gezinnetje, dat bij ons gaat werken. De vrouw spreekt alleen swahili, dus dat wordt een prima leersituatie. Ze hebben een dochtertje van 1,5, Linda, echt een snoepje. We kunnen haar nederlands leren als second language (of limburgs dialect!), want op die leeftijd pikt ze dat natuurlijk snel op.
Gisteren zijn we gaan kennismaken op de Internationale School, rondleiding gehad van bijna 2 uur door de directeur. Het is een uitgestrekt complex met allemaal laagbouwgebouwtjes, grote sportvelden, een zwembad en paardenstallen. De atmosfeer voelde goed, maar ook hier is alles net weer wat armoediger dan je gewend bent. We denken dat de meiden er een prima tijd gaan krijgen.
Isabelle, Anna en Maria passen zich goed aan. Ik heb nog steeds af en toe het gevoel dat ik in een film zit als ik door de stad loop. Het is zo'n compleet andere wereld. Gaspard geniet erg van al het afrikaanse om hem heen. Hij gaat nu even het cijferslotje van een koffer mollen. Het gaat niet meer open, ondanks de juiste code.
Het publiceren van recente foto's loopt nog niet helemaal soepel, de netwerkverbinding is tamelijk traag.
Leuk, de reacties die we krijgen op de weblog!
Abonneren op:
Posts (Atom)