Vandaag hebben we al wat bagage verplaatst naar het huis, een duidelijk geval van nesteldrang.
De meiden zijn al helemaal dol op de kleine Linda. Gaspard en mij vindt ze nogal eng.
Vanavond waren Isabelle en Anna een ontwerp aan 't maken voor hun slaapkamer. Ik dacht "leuk, hoe ze daarmee bezig zijn". Bleek het over de indeling te gaan van hun kamers op de Oosterweg, voor als we over een jaar terug zijn.....
We gingen overleggen over wat we morgen gaan doen. Maria: "Toverland!" (ligt in noord limburg) en Anna: "Efteling!"
Het geeft een beetje aan hoe we er in staan, aan de ene kant ervan overtuigd dat het een geweldige ervaring is, zo'n jaar Tanzania, aan de andere kant het gevoel van tjeetje wat een cultuurschok. De meiden zijn over het algemeen heel vrolijk en open naar al het nieuwe. Wat mij fascineert is dat je zo duidelijk voelt dat wij blank zijn en zij zwart. En hoe je daar mee om moet gaan. Het heeft te maken met angst voor het onbekende. We willen ons niet op zo'n blank eilandje gaan terugtrekken, maar dat kost wel moeite. Je wordt daar ook een beetje in gedrukt, door in zo'n wijk te gaan wonen, je kinderen naar de Internationale School te doen, personeel te hebben. Tanzanianen zelf verwachten ook dat je dat zo doet. Zelf ben ik altijd een beetje blij als ik een blanke zie lopen. Hoe je het ook wendt of keert, je bent op zoek naar iets vertrouwds.
Gaspard heeft dit overigens een stuk minder dan ik, maar dat komt omdat hij wel zo'n beetje wist wat hem te wachten stond. Op een gegeven moment zal het me wel lukken om er wat relaxter mee om te gaan, we zijn hier per slot van rekening pas 4 dagen.
Vanmiddag hebben we een hele leuke middag gehad bij het Lutheran Uhuru Hostel, een soort Koetshuis, met terras en speeltuin. We kwamen voor een late lunch, maar het werd uiteindelijk een vroeg diner. Bij het lange wachten hebben we ons al helemaal neergelegd.
Ik ga stoppen en naar bed, want om 5 uur worden we weer opgeroepen voor het gebed, vanuit de plaatselijke moskee. Dat oproepen gebeurt zo'n 4 keer per dag en werkt wel een beetje op de lachspieren. Moslims en christenen leven hier al heel lang vreedzaam samen.
Morgenavond gaan we eten met een arts uit het ziekenhuis, waar we mogelijk werk voor gaan doen.
