Omdat het grijs op mijn hoofd zich weer begon te manifesteren, werd het tijd voor een kappersbezoekje. Op naar de salon van onze Tanzaniaanse vriendin Jean in Chaggastreet, met op zak een tube verf en een handvol tips van mijn kapper Maurice.
Moudy, de kapper, sprak geen woord engels, dus ik ging met mijn woordenboekje in de hand uitleggen dat de verf gemengd moest worden met 30 ml waterstofperoxyde, dat alleen de uitgroei moest worden geverfd, en dat het ongeveer een half uur moest intrekken. En of-ie geen handschoenen aan wilde doen?
Het aanbrengen van de verf deed hij met een soort houten ijsstokje, dus ik vreesde het ergste. Hij liet het ongeveer een uur zitten (zonder droogkap), omdat ik ondertussen mijn gepedicuurd werd, door een andere man, Sam. Een heel grondige behandeling van de onderbenen en voeten, die bij elkaar ook wel een uur geduurd heeft, scrubben, schuren, knippen, voetenbadje, nagels lakken. Gaspard was ondertussen de stad in en kwam af en toe even kijken hoe ver ik was. En net steeds op die momenten was Sam bezig mijn kuiten te kneden. Ondertussen zat Moudy de kapper er gewoon bij op een bank, met zijn mobiel te rommelen en te kletsen met Sam. In een andere hoek had een kapster die niks te doen had, zich voor een dutje genesteld in een luie stoel. Dat zie ik ze bij haarmode Zijlstra niet doen!
Mijn haar is wonderwel goed gelukt. Ik heb het niet laten knippen, dat durfde ik nog niet aan. Na afloop moest ik het enorme bedrag van 11000 shilling afrekenen, oftewel €5,50.
Het is zo leuk, dingen die in Nederland zo vanzelfsprekend zijn, zijn hier een avontuur.
Isabelle heeft het afgelopen weekend met nog 2 meisjes bij Milou gelogeerd, haar van oorsprong nederlandse, maar hier geboren vriendinnetje. Ouders hebben een bloemenfarm, een schitterend huis en heel veel personeel. Van koken tot het klaarmaken van de logeerbedden, alles werd gedaan door de medewerkers. Ze keek haar ogen uit.
Isabelle had nogal een schokkende ervaring: ze was getest op Engels and “her results were very bad”. Dit was natuurlijk te verwachten, maar voor een strebertje als zij even slikken. Dus ze krijgt bijles engels, net als Anna.
Anna heeft af en toe wel heimwee. Ze slaapt niet zo goed en heeft nog niet echt een maatje gevonden. Ze doet ontzettend haar best op haar Engels, omdat ze zelf ook wel voelt dat dat het contact leggen een stuk makkelijker zal maken. Verder is ze wel vrolijk en kan ook genieten van alle nieuwigheden en het spelen met Linda. Het is fijn dat we nu echt tijd kunnen besteden aan het haar door deze moeilijke periode heen slepen.
De school communiceert zich helemaal suf hier. Iedere week een nieuwsbrief, briefjes tussendoor en een wekelijkse bijeenkomst waarin de kinderen van de basisschool iets presenteren voor de ouders. We moeten voor Anna en Maria een heel formulier invullen met hun doelstellingen voor de komende weken, aan de hand van competentie-profielen, leerstijlen enzovoorts. Het huiswerk van Anna moeten we iedere dag aftekenen. Het is maar goed dat we niet hoeven te werken, want daar hebben we helemaal geen tijd voor!
