Sinds gisteren heb ik er een loopmaatje bij. Het is een smalle Italiaanse, met een lange zwarte vlecht, petje op, genaamd Theresa. Ze werkt op school als kostschoolmoeder en "alzo laikz runnink". Ze weet hier nog beter de weg dan Gordana, dus we hebben gisteren meer dan een uur gelopen. En toen hebben we besloten dat ons doel wordt: de Kilimanjaro-marathon! Die is in februari, dus nog tijd genoeg. Wil ik ooit in mijn leven een keer een marathon doen, dan is dit wel de beste kans. Ik heb nu tijd om te trainen en maatjes met hetzelfde doel. En als voorbereiding hadden ze gedacht aan de halve marathonnen van Nairobi en Zanzibar!
En nu over de Tanzaniaanse Opzij-vrouw. We vroegen aan Solomon of hij iemand kent die gordijnen voor ons kan maken. Nou, hij kon zijn zus Jean wel vragen. Gistermorgen, keurig op de afgesproken tijd, verscheen ze ,een soort Oprah Winfrey in haar dikkere periode, in haar eigen 4-wheeldrive. Even uitgelegd wat we wilden, en toen ging ze 1 van haar fundi (werkman) halen. Hij nam de maten, Jean en ik kletsten wat in het engels en ze nam me mee naar de stad om stof uit te zoeken. Volgens haar moest ik haar laten onderhandelen over de prijs, want anders zou ik 2x teveel betalen. Uiteindelijk een leuk traditioneel printje uitgezocht voor ongeveel 2 euro per meter. Of ik het leuk vond om haar bedrijfjes en haar huis te zien. Nou, dat wilde ik natuurlijk wel.
Jean werkt als accountant bij een overheidsinstelling, maar verdient daar veel te weinig, dus ja, dan zoek je nevenactiviteiten in business. We kwamen terecht op een zijpad van Chaggastreet, waar een winkel was, bruisend van activiteit. Rechts een ruimte van 4x3 met 6 naaimachines waar mensen zaten te werken en links een kapsalon/schoonheidssalon/pedicure/manicure. Het was helemaal vol. 1 man was iemands voeten aan het vijlen. Daarnaast zaten ongeveer 5 kapsters op een stoel met aan hun voeten op de grond vrouwen die hun haar lieten invlechten. En het zou geen probleem zijn om mijn haar te verven! En ik was van harte welkom voor een schoonheidsbehandeling. Dat ga ik dus zeker een keer uitproberen. Jean heeft 7 mannen en 10 vrouwen in dienst. Daarna vertrokken we naar haar huis. Ze heeft 2 al wat grotere kinderen en geen man, en hoeft ook geen man, ze wil "independent" zijn. Het was een huis in een buitenwijk, ommuurd en met waakhonden. Er doken nog een paar kinderen op, die zich heel netjes in het engels kwamen voorstellen. Dit waren de kinderen van haar broer, die in een dorpje woont en waar de kinderen kansloos zouden opgroeien als zij ze niet in huis had genomen. Dus ze wonen bij haar en zij betaalt hun schoolgeld. De woonkamer was een belevenis op zich. Een driekwart cirkel met zware roze leunstoelen, een stuk of 10, zij aan zij. Gordijnen met grote rode rozen erop en een roze koof erboven. Een zware, donkere kast, met als versiering aan de deurknop 2 kerstklokken. Dit alles verder nog opgevrolijkt met de meest lelijke kunstbloemen. Ik kreeg ook alle slaapkamers te zien en haar schoenenkast a la Imelda Marcos. We kletsten wat, onder andere over de ouderenzorg in Nederland, en dat je dat hier niet hebt, verpleeg- en verzorgingshuizen. Jean zag al meteen een gat in de markt, want stel je hebt een beetje geld, je woont zelf in Dar es Salaam en je ouders zitten hulpbehoevend in een dorpje, wat is er dan fijner dan ze ergens te laten verzorgen. Even later bracht ze me weer naar huis en over een paar dagen zijn de gordijnen klaar. En we moesten zeker eens komen lunchen.
Als afsluiting van de eerste schoolweek zijn we gisteravond met z'n vijven uitgebreid gaan eten bij de chinees (die zitten ook overal) om de hoek, voor het enorme bedrag van ongeveer 50.000 tanzaniaanse shillingen, iets meer dan 25 euro.
