We hadden gezien dat er bij ons in de buurt in een paar kleine huisjes kinderen wonen. Dus, zondagmiddag, misschien leuk om onze kinderen wat met ze te laten spelen. Ik nodigde ze in mijn beste swahili uit voor een potje voetbal op het pad voor het huis. 5 meisjes in armoedige kleertjes, in de leeftijd van 2 t/m 11, kwamen er op af. Ze gingen heel leuk met elkaar en de bal aan de gang. Na een half uur: dorst en met z'n allen kwamen ze in ons huis om wat water te drinken en een koekje eten. Hee, wat leuk, een schoolbord met krijtjes. Hee, wat is dat voor interessante aap op batterijen. Hee, wat is dat voor leuk klein apparaatje: een nintendo. Plotseling kijk je door de ogen van het afrikaanse kind en zie je een soort Alice in Wonderland-landschap. Een grote woonkamer, met electrische apparaten, speelgoed en schrijfwaren. En eten en drinken voor iedereen. Een moeder kwam poolshoogte nemen en liep maar gewoon naar binnen. Begon in allerlei boeken te bladeren, ging zitten en pakte ook een koekje. Isabelle, Anna en Maria wisten niet meer zo goed wat ze moesten doen, net als ik. Aan de ene kant wil je gastvrij zijn, aan de andere kant ging het eigenlijk te ver. Dus op een gegeven moment zei ik maar: "zo, jullie gaan nu naar huis"! Isabelle deelde op verzoek van 1 van de meisjes nog even al onze appels uit. En daar gingen ze, allemaal vriendelijk bye bye roepend.
1 meisje van 8 jaar heeft wel indruk op me gemaakt. Ze sprak het beste engels van iedereen en had alleen maar belangstelling voor het schoolbord en pen&papier. Ze maakte keersommen met honderdtallen en maakte rijtjes met woorden van swahili naar engels en liet dat vol trots zien. Hopelijk krijgt ze de kans om verder te leren.
Vervolgens ging ik met de meiden ergens wat drinken. Gaspard was overigens met Yohannes Kamm en nog een paar mensen een uitstapje gaan maken naar een hotspring, waar ooit een meisje is doodgebeten door een krokodil. Yohannes is een vloeiend swahilisprekende, hier geboren jongen met duitse ouders, die safaries organiseert. Hij is een echte ritselaar, heeft bijvoorbeeld voor ons het huis gevonden. Gaspard is gaan zwemmen, heeft geen krokodil gezien, maar wel schildpadden. Misschien vertelt-ie er binnenkort zelf nog wat over.
Toen ik met de meiden terugkwam bij het huis, hoorde ik bij de buren meteen een lopend vuurtje gaan: ze zijn er weer! En vervolgens kwamen er 7 kinderen het erf op. Maria en Anna gingen nog even met ze voetballen, maar daar waren ze eigenlijk niet in geïnteresseerd. Ze wilden weer naar binnen, en vroegen om drinken. Maar ik dacht "dit overkomt me geen tweede keer", en zei dat er voortaan alleen buiten samen zou worden gespeeld en dat ze thuis water moesten gaan drinken. Kijk, zo arm zijn ze nou ook weer niet. Toch voelde ik me er een beetje naar over, tenslotte hadden we ze in eerste instantie zelf zover laten komen. Maar goed, beter ten halve gekeerd dan ten hele gedwaald. Navraag bij Solomon en Yohannes over het gevoerde beleid, leverde een bevestiging op van de juistheid van mijn laatste begrenzende actie.
Gisteravond kwam Yohannes een auto laten zien, die te koop is. Een Suzuki Viagra of Vitara of zoiets, een soort barbie-4-wheeldrive. Schijnt hier vooral in de regentijd toch wel heel handig te zijn. We twijfelen eigenlijk een beetje of we wel een auto willen hebben. Tot nu toe lukt het allemaal wel qua vervoer, de volkswagenbus rijdt ook weer na een aantal dagen Intensive Care. Maar iedereen die we spreken roept "that you definitely need a car here!" We denken er nog maar 's rustig over na.
