Vanmorgen zijn de meiden voor het eerst naar hun nieuwe school gegaan. Isabelle kon de slaap maar moeilijk vatten gisteravond. Het is natuurlijk ook wel heel spannend.
Om 6.00 stonden we op, want ze moeten om 7.30 beginnen. Licht aan: geen licht. Ja, dit is Afrika, zeiden we tegen elkaar. Laptop aangezet op de accu, mobiele telefoons als zaklantaarn, de echte zaklantaarn konden we natuurlijk nergens vinden. Na wat aanmodderen in het donker, dook Solomon op. We moesten de aardlekschakelaar even omzetten, gebeurt wel vaker. Het was dus gewoon een huisprobleem en helemaal geen Afrikaprobleem. Leuk, die vooroordelen. Op de Oosterweg zouden we altijd eerst denken dat het aan onze eigen stroomvoorziening zou liggen, ipv meteen roepen dat het een structureel probleem van de omgeving is.
Om 7.00 zijn we rustig naar school gaan lopen, tochtje van ongeveer een kwartier. Bij de school kwam de een na de andere 4-wheeldrive aanrijden, wat dat betreft zijn we niet helemaal aangepast. Isabelle wilde ons zo snel mogelijk lozen, want ze wilde niet dat mensen zouden zien dat wij haar ouders zijn. Vooral niet na gisteren, toen ik op Gaspard's verzoek met de tondeuse tekeer ben gegaan op zijn hoofd. Hij heeft nu heel kort haar, geen krul meer te bekennen. Wel lekker koel, maar helemaal niet cool! Volgens de meiden is hij nu een soort kruising van de man van de Albert Heijn-reclame, Marcel van Jacqueline en Theo van de hockeyclub (sorry jongens). Foto's volgen!
Maria zat al snel op de grond te spelen in haar nieuwe klas. Ik heb haar een paar engelse zinnetjes geleerd, bijvoorbeeld hoe je zegt dat je naar de wc moet. (ze zegt: ai toe hef toe ko toe te badroem)
Vanmorgen ben ik weer gaan hardlopen. De eerdergenoemde Gordana blijkt 1 van de beste lange-afstandslopers te zijn geweest van Macedonie. Nu waren daar niet veel vrouwen die aan atletiek deden, maar toch (10 km in 43 minuten). Ze heeft verschillende marathons gelopen. Gelukkig is ze niet zo lang geleden bevallen en heeft ze veel maagdarmklachten gehad sinds ze in Afrika is, dus ik houd haar nog gemakkelijk bij.
Sinds vanmorgen heb ik ook een fiets. Dat vind ik echt een inburgerings-iets, net als dat je je in Amsterdam ook meer een Amsterdammer voelt als je fietst.
Misschien even tijd voor een evaluatie. We zijn nu bijna 2 weken hier, en eigenlijk loopt alles als een trein. De verwachtingen zijn tot nu toe allemaal uitgekomen. Ik begin me steeds meer op mijn gemak te voelen. Dat de meiden het goed doen (hopelijk krijgen we vanmiddag enthousiaste verhalen....) is erg prettig. Volgende week gaat de praktijk weer draaien in Valkenburg, hopelijk zal dat ook goed gaan.
We genieten erg van de leuke reacties en mailtjes. We kunnen er niet uitgebreid op reageren, want dan zitten we teveel achter de computer. Maar blijf schrijven, zou ik zeggen.
