De zaterdag voor we vertrokken, de dag van de bruiloft, werd Maria ziek. Hoge koorts, boven de 40 graden. Er waren ook anderen ziek, dus de kans was groot dat het een virus was. Maar omdat we geen malaria-medicatie hadden genomen, sloeg de schrik me om het hart. Dus ben ik haar maar gaan behandelen. Het was wel even spannend of ze niet te ziek was om te vliegen, maar gelukkig ging het zondag alweer iets beter. We zijn wel op de bruiloft geweest, maar helemaal erbij waren we niet. Anna kreeg 's avonds een flinke huilbui, ze wilde in Tanzania blijven, ze vindt de mensen zo lief en zou Linda weer zo gaan missen. Nu weten we niet wanneer we weer kunnen gaan, en dat vond ze moeilijk te verwerken. In ieder geval gaat ze sparen voor een ticket.
In Nairobi hadden we 1,5 uur vertraging en daar werd Anna ook ziek. Dus de terugreis was geen pretje met 2 zieke kinderen die om de haverklap naar de toilet moesten, alleen maar wilden slapen op zo'n onhandige vliegtuigstoel en niets wilden eten en drinken. Op Schiphol stond Gaspard ons op te wachten bij de bagageband en ik was stomverbaasd. Hoe wist hij dat ik wel wat hulp kon gebruiken met 5 koffers en 2 zieke kinderen? En hoe was hij door de douane heengekomen? Wat bleek: hij was een weekendje met Isabelle naar Londen gegaan en een uur voor ons geland. Kaj stond ons ook nog op te wachten met Lennart, even koffie gedronken en toen naar huis. Het was heel koud en er lag sneeuw. Om 21.30 eindelijk thuis, bleek de verwarming kapot.
Maria is op maandag nog thuisgebleven ivm algehele slapte, Anna wilde perse naar school. Wat een contrast, van de droge bruinrode aarde naar de sneeuw. Ik kon het de eerste dagen gewoon niet warm krijgen.
Afgelopen zaterdag hebben we gesleed op een heuse skipiste op de Cauberg, wat een giller. Het is zelfs op het Journaal geweest. En zondag in de wei van de Roksjes, met voor de ouders een heuse steh-tisch met koek en zopie.
Nu is de rust wel weergekeerd. Voor mij is het heel goed geweest om terug te gaan. Het heimwee-gevoel is minder, wat blijft is een warm gevoel over Moshi en over de mooie tijd die we gehad hebben. Het weten dat er nog een plek op de wereld is waar ik me thuis voel, en dat het hier in Nederland ook goed is.
Nou, dit lijkt me eigenlijk wel een goed einde voor deze weblog. Dank, aan iedereen die de blog gevolgd heeft en voor de reacties. Wie weet begin ik nog wel een keer een nieuwe, want het is leuk om te doen.
KWAHERI!
dinsdag 12 januari 2010
vrijdag 1 januari 2010
Gelukkig Nieuwjaar
Oftewel: heri ya mwaka mpya!
Onze vakantie in Tanzania zit er alweer bijna op. Ik heb begrepen dat ons wederom een groot temperatuursverschil te wachten staat a.s. zondag. Het is omgevlogen. De 5 dagen aan de kust waren heerlijk. We hebben geen autopech gehad, een nieuwe ervaring op zo'n lange reis (6 uur rijden). De tweede dag zijn we gaan snorkelen bij een koraalrif, prachtig. Maria heeft ook gesnorkeld en was zeer onder de indruk van de onderwaterwereld die zich onder haar openbaarde. Verder hebben de kinderen heerlijk met elkaar gespeeld, voornamelijk met zand, water en schelpen. Er was ook een Amerikaans gezin mee, dus de meiden hebben volop hun engels kunnen oefenen. Het is helemaal terug. Net als Anna's swahili met Linda.
De afgelopen week hebben we leuke bekende dingen gedaan, zoals naar de tweedehandsmarkt, naar de stad en naar school. Ik had gelamineerde foto's mee voor Gaspard's favoriete marktkoopvrouw en voor de fietsenwinkel. Ze vonden het helemaal geweldig om een foto van zichzelf te krijgen. Op de markt ontstond een hele opstopping met allemaal verkoopsters.
Gisteren heb ik nog een bezoekje gebracht aan de school waar Anna, Tunde en Nadine voor muziek gemaakt hebben bij de kerstgrot. (klik op de link voor een berichtje en een foto van de meiden)Indrukwekkend wat Frida doet voor kansarme jongeren. Ze leidt ze op voor banen in de toeristensector, en ze vinden vrijwel allemaal een baan.
Verder hebben we gisteravond het eerste deel mee mogen maken van een bruiloft hier, van Nederlandse Selma met Tanziaans/Duitse Ngomi. Was erg leuk, met veel Tanziaanse rituelen. En meteen oudejaarsavond, wat een beetje een bezoeking was, met Maria die om half negen al naar bed wilde en Anna die buikpijn en het koud had. Uiteindelijk heeft Maria nog een uurtje geslapen en waren we om 00.45 weer thuis. Er was prachtig vuurwerk, maar de champagne ben ik klaarblijkelijk misgelopen. Voor het eerst in 25 jaar geloof ik. En zonder Gaspard en Isabelle voelde ook wel erg kaal. Morgen is de echte bruiloft, het schijnt dat er wel 400 mensen komen. Ben heel benieuwd hoe het zal zijn. Een voorrecht om mee te maken. De volgende ochtend worden we om 4 uur opgehaald door de taxi, om 6 uur eerst met een klein vliegtuigje naar Nairobi en dan naar Schiphol. De volgende dag barst het gewone leven meteen los, kinderen naar school, ik werken en naar Eindhoven voor de opleiding. We krijgen amper tijd om de koffers uit te pakken en te acclimatiseren. Nou ja, het is niet anders. Maria heeft trouwens weer een voortand, zo mooi om te zien, er komt elke dag wel een millimeter bij. Groeizame temperaturen zullen we maar zeggen.
Ik ben benieuwd wanneer we hier weer terug zullen komen. Het huis is weg, alle spullen gaan terug naar Nederland. Anna wil zeker elk jaar naar Moshi. Ik eigenlijk ook wel, we hebben inmiddels wel wat duurzame vriendschapsbanden opgebouwd. Gaspard wordt mogelijk nog betrokken bij 1 of ander project vanuit Nederland, dus de kans is groot dat hij ook weer gaat.
Wel voel ik dat het anders is, om nu hier te zijn. Ben nu meer een bezoeker, terwijl ik me vorig jaar meer inwoner voelde. Een mooi afbouwschema. O ja, afbouwschema's.... maandag weer aan het werk in de verslavingskliniek. Nog maar even niet aan denken.
Onze vakantie in Tanzania zit er alweer bijna op. Ik heb begrepen dat ons wederom een groot temperatuursverschil te wachten staat a.s. zondag. Het is omgevlogen. De 5 dagen aan de kust waren heerlijk. We hebben geen autopech gehad, een nieuwe ervaring op zo'n lange reis (6 uur rijden). De tweede dag zijn we gaan snorkelen bij een koraalrif, prachtig. Maria heeft ook gesnorkeld en was zeer onder de indruk van de onderwaterwereld die zich onder haar openbaarde. Verder hebben de kinderen heerlijk met elkaar gespeeld, voornamelijk met zand, water en schelpen. Er was ook een Amerikaans gezin mee, dus de meiden hebben volop hun engels kunnen oefenen. Het is helemaal terug. Net als Anna's swahili met Linda.
De afgelopen week hebben we leuke bekende dingen gedaan, zoals naar de tweedehandsmarkt, naar de stad en naar school. Ik had gelamineerde foto's mee voor Gaspard's favoriete marktkoopvrouw en voor de fietsenwinkel. Ze vonden het helemaal geweldig om een foto van zichzelf te krijgen. Op de markt ontstond een hele opstopping met allemaal verkoopsters.
Gisteren heb ik nog een bezoekje gebracht aan de school waar Anna, Tunde en Nadine voor muziek gemaakt hebben bij de kerstgrot. (klik op de link voor een berichtje en een foto van de meiden)Indrukwekkend wat Frida doet voor kansarme jongeren. Ze leidt ze op voor banen in de toeristensector, en ze vinden vrijwel allemaal een baan.
Verder hebben we gisteravond het eerste deel mee mogen maken van een bruiloft hier, van Nederlandse Selma met Tanziaans/Duitse Ngomi. Was erg leuk, met veel Tanziaanse rituelen. En meteen oudejaarsavond, wat een beetje een bezoeking was, met Maria die om half negen al naar bed wilde en Anna die buikpijn en het koud had. Uiteindelijk heeft Maria nog een uurtje geslapen en waren we om 00.45 weer thuis. Er was prachtig vuurwerk, maar de champagne ben ik klaarblijkelijk misgelopen. Voor het eerst in 25 jaar geloof ik. En zonder Gaspard en Isabelle voelde ook wel erg kaal. Morgen is de echte bruiloft, het schijnt dat er wel 400 mensen komen. Ben heel benieuwd hoe het zal zijn. Een voorrecht om mee te maken. De volgende ochtend worden we om 4 uur opgehaald door de taxi, om 6 uur eerst met een klein vliegtuigje naar Nairobi en dan naar Schiphol. De volgende dag barst het gewone leven meteen los, kinderen naar school, ik werken en naar Eindhoven voor de opleiding. We krijgen amper tijd om de koffers uit te pakken en te acclimatiseren. Nou ja, het is niet anders. Maria heeft trouwens weer een voortand, zo mooi om te zien, er komt elke dag wel een millimeter bij. Groeizame temperaturen zullen we maar zeggen.
Ik ben benieuwd wanneer we hier weer terug zullen komen. Het huis is weg, alle spullen gaan terug naar Nederland. Anna wil zeker elk jaar naar Moshi. Ik eigenlijk ook wel, we hebben inmiddels wel wat duurzame vriendschapsbanden opgebouwd. Gaspard wordt mogelijk nog betrokken bij 1 of ander project vanuit Nederland, dus de kans is groot dat hij ook weer gaat.
Wel voel ik dat het anders is, om nu hier te zijn. Ben nu meer een bezoeker, terwijl ik me vorig jaar meer inwoner voelde. Een mooi afbouwschema. O ja, afbouwschema's.... maandag weer aan het werk in de verslavingskliniek. Nog maar even niet aan denken.
dinsdag 22 december 2009
Terug
We hebben geluk gehad afgelopen zondag. Onze vlucht naar Kilimanjaro vanaf Schiphol was weliswaar een uur vertraagd, maar we vertrokken in ieder geval nog. Toen we aankwamen om half 11 was het nog steeds 26 graden. Zo'n 30 graden verschil met Nederland. Solomon, Vaileth en Linda (inmiddels 3 jaar) stonden ons op te wachten. Anna hoorde een klein stemmetje: "Anna!", Linda dus. Het was meteen weer liefde tussen die 2. Ik werd door de douane gesommeerd al mijn koffers open te maken. In 3 van de 4 zaten voornamelijk kadootjes, kaas en chocola, dus ze vonden het maar vreemd.
Om 12 uur kwamen we eindelijk aan bij Rene en Christine. We logeren in hun geweldige guesthouse achter in de tuin. Heerlijk om elkaar weer te zien. Verder ben ik voornamelijk bezig geweest met sociale contacten en alle etenswaren distribueren. Ik had namelijk ook nog ongeveer 10 kilo Wursten en Weinachtenchocola meegekregen van duitse mensen die in Moshi gewoond hebben.
Vanmorgen hebben we gerend, om 7.30, maar toch was het al heet. En heb ik de Kilimanjaro mogen aanschouwen, prachtig!
Kortom, het is heerlijk om terug te zijn. Het is zo vertrouwd en we voelen ons erg welkom. Ik werd zelfs omhelsd door de dames van de Woodland, de buurtsuper. Wel heel jammer dat we met een gebroken gezin zijn. We missen Gaspard en Isabelle, het was leuk geweest om alles samen weer te herkennen.
Morgen vertrekken we met 3 gezinnen richting Pangani, aan de Indische Oceaan. Zondag komen we terug en dan hebben we nog een week.
Om 12 uur kwamen we eindelijk aan bij Rene en Christine. We logeren in hun geweldige guesthouse achter in de tuin. Heerlijk om elkaar weer te zien. Verder ben ik voornamelijk bezig geweest met sociale contacten en alle etenswaren distribueren. Ik had namelijk ook nog ongeveer 10 kilo Wursten en Weinachtenchocola meegekregen van duitse mensen die in Moshi gewoond hebben.
Vanmorgen hebben we gerend, om 7.30, maar toch was het al heet. En heb ik de Kilimanjaro mogen aanschouwen, prachtig!
Kortom, het is heerlijk om terug te zijn. Het is zo vertrouwd en we voelen ons erg welkom. Ik werd zelfs omhelsd door de dames van de Woodland, de buurtsuper. Wel heel jammer dat we met een gebroken gezin zijn. We missen Gaspard en Isabelle, het was leuk geweest om alles samen weer te herkennen.
Morgen vertrekken we met 3 gezinnen richting Pangani, aan de Indische Oceaan. Zondag komen we terug en dan hebben we nog een week.
dinsdag 10 november 2009
Digitaal kletspraatje
Ik begin wel een beetje ontrouw te worden aan de blog. Een goed teken? Misschien wat minder verlangen naar wat was. Op mijn werk word ik in elk geval goed afgeleid, want ik heb het behoorlijk druk. We moeten alles wat we doen verantwoorden, door het werken met DiagnoseBehandelCombinaties (DBC). Dus elk contact dat met een patiënt te maken heeft, moet geregistreerd worden en wordt later afgerekend met de patiënt cq verzekering. Dus is er weinig tijd voor een kletspraatje met collega's, een kopje koffie of even rustig plassen. Ik doe veel adviesgesprekken, dat houdt in gesprekken voeren met mensen die mogelijk opgenomen kunnen worden. Ik moet inschatten of hun problematiek hanteerbaar is in onze setting en of ze kunnen profiteren van ons behandelprogramma. Voor veel mensen is het een heel grote stap om zich aan te melden bij een kliniek. Ik vind het mooi werk om ze op hun gemak te stellen, rustig te luisteren naar wat er aan de hand is en wat ze hopen te bereiken. Het is wel een enorm verschil met m'n baan in de verpleeghuissector, ik zie nu voornamelijk mensen die fysiek in orde zijn, die nog voor zichzelf kunnen zorgen en hopelijk weer verantwoordelijkheid kunnen nemen voor hun eigen leven. Ook is het heerlijk om niet bezig te hoeven zijn met bezuinigingen of personeelsproblemen.
Het herfstige weer spreekt me wat minder aan hier, ik vond het echt niet erg om een jaartje herfst-winter over te slaan. Behalve natuurlijk toen iedereen in NL aan het schaatsen was onder een strakblauwe hemel, dat was een moment waarop ik een heftige heimwee-aanval had.
Ik ben flink aan het aanhikken tegen Het Digitale Tanzania Fotoboek. Het moet er gewoon komen, maar ik lijdt aan een Digitale Blokkade. Het zijn zo ongelofelijk veel foto's. Tijd voor een zwangerschapsverlof, geintje!!
Over kinderen gesproken, het gaat goed met de meisjes. Behalve plastic in haar mond, de onzichtbare beugel, krijgt Isabelle nu ook plastic op haar oogbollen. Ze blijkt al een tijdje rond te lopen met behoorlijk slechte ogen. Maria mist nog steeds 2 voortanden. Anna ziet er normaal uit.
Gaspard heeft het gitaarspelen weer opgepakt, krijgt les van Anita van Cafe Classic. Hij is helemaal enthousiast.
Verder begin ik me langzaam geestelijk voor te bereiden op mijn Tanzania-trip met Anna en Maria. We gaan met vrienden van daar rond de kerstdagen naar Pangani, aan de kust. Dat wordt een witte kerst, maar dan geen sneeuw maar zand. In eerste instantie werd ik een beetje zenuwachtig van het idee om zonder Gaspard te gaan, en was ik ook bang voor een tegenvaller. Nu ik weet dat ik bij onze nederlandse vrienden René en Christine ga logeren, ben ik gerust en krijg ik er echt zin in.
Het herfstige weer spreekt me wat minder aan hier, ik vond het echt niet erg om een jaartje herfst-winter over te slaan. Behalve natuurlijk toen iedereen in NL aan het schaatsen was onder een strakblauwe hemel, dat was een moment waarop ik een heftige heimwee-aanval had.
Ik ben flink aan het aanhikken tegen Het Digitale Tanzania Fotoboek. Het moet er gewoon komen, maar ik lijdt aan een Digitale Blokkade. Het zijn zo ongelofelijk veel foto's. Tijd voor een zwangerschapsverlof, geintje!!
Over kinderen gesproken, het gaat goed met de meisjes. Behalve plastic in haar mond, de onzichtbare beugel, krijgt Isabelle nu ook plastic op haar oogbollen. Ze blijkt al een tijdje rond te lopen met behoorlijk slechte ogen. Maria mist nog steeds 2 voortanden. Anna ziet er normaal uit.
Gaspard heeft het gitaarspelen weer opgepakt, krijgt les van Anita van Cafe Classic. Hij is helemaal enthousiast.
Verder begin ik me langzaam geestelijk voor te bereiden op mijn Tanzania-trip met Anna en Maria. We gaan met vrienden van daar rond de kerstdagen naar Pangani, aan de kust. Dat wordt een witte kerst, maar dan geen sneeuw maar zand. In eerste instantie werd ik een beetje zenuwachtig van het idee om zonder Gaspard te gaan, en was ik ook bang voor een tegenvaller. Nu ik weet dat ik bij onze nederlandse vrienden René en Christine ga logeren, ben ik gerust en krijg ik er echt zin in.
donderdag 15 oktober 2009
coachen
Gaspard is gelukkig weer heelhuids teruggekomen uit donker Afrika. Hij heeft het fijn gehad, maar vond het wel erg stil zonder ons. Met het diabetesproject is het goed gegaan. Gaspard vindt het belangrijk om de Tanzanianen zoveel mogelijk zelf te laten doen. Helaas zijn er ook sommige blanken bij het project betrokken die nog niet doorhebben dat de tijd van de missionarissen voorbij is. Dus dat leverde af en toe wel wat frustratie op. Coaching werkt vaak veel beter: help de ander om zichzelf te ontwikkelen. Ja, daar weet ik inmiddels al het één en ander van. Ik ben flink bezig met gesprekken voeren met oefencliënten, reflectieverslagen en persoonlijke ontwikkelingsplannen schrijven. Ondertussen moet je je eigen functioneren onder de loep nemen. Ik ben dus al gaan onderzoeken waar mijn heimwee naar Moshi vandaan komt. Het heeft voornamelijk te maken met het verlangen om genoeg rust in m'n leven te creëren. In Moshi was dat gemakkelijk, vooral door het baanloos zijn en veel minder prikkels. In Nederland zit je al snel in een tredmolen. Er zijn weer allerlei verplichtingen. Veel is ook leuk om te doen, maar er zitten maar een beperkt aantal uren in een dag. Ik wil proberen aandacht te hebben voor wat echt belangrijk is, zoals de kinderen. Wat je van een kind al niet kunt leren! Op een zaterdagavond vroeg Maria aan mij: "zullen we een spelletje doen?" "Ja straks", antwoordde ik. 5 minuten later: "mam, gaan we nog een spelletje doen?" "Jaha, effe wachten" zei ik, en rommelde door met wat administratieve dingetjes. 10 minuten later en iets dwingender: "maham, we zouden toch een spelletje gaan doen?". Waarop ik uitbarstte: "je ziet verdorie toch dat ik bezig ben!!" Maria antwoordde gedecideerd: "als je dat meteen had gezegd, had ik er rekening mee kunnen houden". Ik stond met mijn mond vol tanden en kon alleen maar stamelen: "je hebt gelijk, sorry". Toen zijn we maar snel een paar potjes Uno gaan doen en hadden veel pret.
Al met al kost het veel tijd om een goede balans te vinden. Daarbij rekening houden met het leven vóór Moshi, waarom wilden we zo graag een jaar weg uit Nederland, wat wilden we loslaten? Het leven ín Moshi, waar genoten we van, voelden we ons goed bij? En het leven na Moshi, hoe zorgen we dat wat we wilden loslaten ook los blijft, en wat we fijn vonden, beklijft. Ja, het is bijna Sinterklaas.
Met Isabelle gaat het inmiddels wat beter op school. Ze was in het begin erg overweldigd door de enorme hoeveelheden huiswerk op 2 gym. Met Latijn loopt ze een jaar achter natuurlijk, maar met wat bijles trekt dat wel bij. Voor haar is het een interessante belevenis om 's een keer een paar vette onvoldoendes te halen. Deze week gaan ze op excursie naar Amsterdam, in het kader van een project over de Gouden Eeuw. Om 7 uur in de trein en 's avonds om 22.00 weer aankomen in Maastricht. Het enige waar ze het over heeft is dat ze 2 uur vrij hebben om te shoppen in de Kalverstraat!
Anna freewheelt lekker door groep 8. En Maria lijkt het wel te trekken in groep 4. Gisteren is ze met haar groep op bezoek geweest in onze praktijk in het kader van een project over het menselijk lichaam. 18 kinderen over de vloer, zich verbazend over het feit dat je plas en bloed kunt onderzoeken. Als uitsmijter mochten ze bij elkaar verbandjes aanleggen. Ze vonden het geweldig.
Ik geniet erg van mijn baan. De patiënten hebben altijd wel interessante levens. Uiteindelijk zijn ze in de problemen gekomen, maar veel hebben toch de veerkracht om er uit te komen. Ik heb wel een beetje last van het "projectiesyndroom": zoals als je graag zwanger wil worden, je overal kinderwagens ziet. Ik denk steeds vaker alcoholisten en mensen die op een burnout of depressie afstevenen te zien. En wat kunnen ze doen voordat ze als laatste strohalm opgenomen moeten worden: een coach nemen!
Al met al kost het veel tijd om een goede balans te vinden. Daarbij rekening houden met het leven vóór Moshi, waarom wilden we zo graag een jaar weg uit Nederland, wat wilden we loslaten? Het leven ín Moshi, waar genoten we van, voelden we ons goed bij? En het leven na Moshi, hoe zorgen we dat wat we wilden loslaten ook los blijft, en wat we fijn vonden, beklijft. Ja, het is bijna Sinterklaas.
Met Isabelle gaat het inmiddels wat beter op school. Ze was in het begin erg overweldigd door de enorme hoeveelheden huiswerk op 2 gym. Met Latijn loopt ze een jaar achter natuurlijk, maar met wat bijles trekt dat wel bij. Voor haar is het een interessante belevenis om 's een keer een paar vette onvoldoendes te halen. Deze week gaan ze op excursie naar Amsterdam, in het kader van een project over de Gouden Eeuw. Om 7 uur in de trein en 's avonds om 22.00 weer aankomen in Maastricht. Het enige waar ze het over heeft is dat ze 2 uur vrij hebben om te shoppen in de Kalverstraat!
Anna freewheelt lekker door groep 8. En Maria lijkt het wel te trekken in groep 4. Gisteren is ze met haar groep op bezoek geweest in onze praktijk in het kader van een project over het menselijk lichaam. 18 kinderen over de vloer, zich verbazend over het feit dat je plas en bloed kunt onderzoeken. Als uitsmijter mochten ze bij elkaar verbandjes aanleggen. Ze vonden het geweldig.
Ik geniet erg van mijn baan. De patiënten hebben altijd wel interessante levens. Uiteindelijk zijn ze in de problemen gekomen, maar veel hebben toch de veerkracht om er uit te komen. Ik heb wel een beetje last van het "projectiesyndroom": zoals als je graag zwanger wil worden, je overal kinderwagens ziet. Ik denk steeds vaker alcoholisten en mensen die op een burnout of depressie afstevenen te zien. En wat kunnen ze doen voordat ze als laatste strohalm opgenomen moeten worden: een coach nemen!
vrijdag 25 september 2009
Knop om
Gaspard zit inmiddels ruim 2 weken in Moshi en komt zaterdag weer thuis. Hij is druk bezig met het diabetesproject en het aanhalen van de banden met onze vrienden ter plaatse. Dit weekend heeft hij gekampeerd aan de Keniaanse grens. De Mitsubishi is er na de vierde motorrevisie niets beter op geworden,en wordt verkocht.
Gaspard heeft de afgelopen week iemand gevonden die ons huis gaat overnemen, met inboedel en al. Met pijn in het hart verlaten we ons leuke huis en de lieve staff. We zijn er inmiddels achter dat verhuur voor korte tijd weinig zin heeft, want dan gaan mensen toch allerlei meerdaagse trips maken en hebben geen huis nodig. Voor langere verhuur moeten we veel meer aan PR gaan doen, en daar hebben we geen tijd voor. Daarbij zijn de vliegtickets naar Moshi erg duur, als je gebonden bent aan schoolvakanties. Dus we zouden sowieso niet vaak zelf kunnen gaan. Natuurlijk hadden we dat allemaal kunnen bedenken voor we teruggingen naar Nederland. Blijkbaar waren we niet in staat om op dat moment de banden te verbreken. Ook was er toen niemand die de huisraad integraal wilde overnemen, en was het heerlijk dat we tot het einde toe lekker konden wonen. Het boeken van de tickets voor de kerstvakantie heeft eigenlijk de knop bij ons omgedraaid. Het is zo prijzig dat we hebben besloten dat Gaspard en Isabelle thuisblijven. Maria, Anna en ik gaan 2 weken, er zijn gelukkig genoeg plekken waar we kunnen logeren, en wij nemen dan de laatste persoonlijke bezittingen mee. We hebben alle drie periodiek een heimwee-aanval naar ons leventje in Moshi. Maar hier gaat alles ook weer helemaal z'n gangetje. Ik heb niet eens tijd om er teveel aan te denken. Zitten we dan nu alweer in de fuik van werken en drukdrukdruk, een van de redenen voor onze sabbatical? Aan de ene kant wel, het contrast met Moshi is natuurlijk enorm. Daar waren we veel meer baas over onze eigen tijd. Aan de andere kant doe ik zelf nu wel dingen die ik ook heel leuk vind. Ik heb een interessante parttime baan, waar ik 's nachts tenminste niet wakker van lig. Want in mijn laatste managementbaan in de ouderensector had ik dat wel regelmatig. Daarbij de coach-opleiding, die veel tijdsinvestering en discipline vraagt, maar ook erg boeiend is. Nu Gaspard 3 weken weg is, heb ik wel m'n handen vol aan alles. Vooral het iedere dag zelf koken valt me zwaar...
Mijn eerste vrijwilligersbaantje heb ik binnen: af en toe op vrijdagmiddag achter de bar staan bij de hockeyclub. Ik heb tot nu toe 1 keer commentaar gekregen op een tapbiertje. Van een engelsman die vond dat-ie teveel schuim in zijn bier had. Hij zei: "dit is een half biertje". Wat een beetje flauwekul was, want het was 2/3, zeg maar 4 vingers. Dus bood ik hem aan, als hij de helft op had, nog 's bij te tappen. Dat vond hij blijkbaar een vreemd voorstel, want ik heb 'm niet meer gezien. Het bier kost daar maar 1,25, dus weinig reden tot klagen lijkt me. Maar ja, die Engelsen willen nou eenmaal alleen maar geel zien in hun glas. Gelukkig heb ik geen tosties hoeven maken. Ooit heb ik gewerkt in een cafe op de Ceintuurbaan in Amsterdam, en daar een keer iemand een tosti gegeven die zeer donkerbruin van buiten was, en bevroren van binnen. De kroegeigenaar dronk 125 pilsjes per dag. Als ie nog leeft zou hij een goeie klant zijn voor het U-Center (waar ik nu werk), daar zitten veel mensen met een alcoholverslaving. Als je ziet wat voor ellende dat kan aanrichten, heb je meteen geen trek meer. Nou ja, dat is overdreven, een koud Kilimanjaro-biertje op z'n tijd is natuurlijk niet te versmaden.
Gaspard heeft de afgelopen week iemand gevonden die ons huis gaat overnemen, met inboedel en al. Met pijn in het hart verlaten we ons leuke huis en de lieve staff. We zijn er inmiddels achter dat verhuur voor korte tijd weinig zin heeft, want dan gaan mensen toch allerlei meerdaagse trips maken en hebben geen huis nodig. Voor langere verhuur moeten we veel meer aan PR gaan doen, en daar hebben we geen tijd voor. Daarbij zijn de vliegtickets naar Moshi erg duur, als je gebonden bent aan schoolvakanties. Dus we zouden sowieso niet vaak zelf kunnen gaan. Natuurlijk hadden we dat allemaal kunnen bedenken voor we teruggingen naar Nederland. Blijkbaar waren we niet in staat om op dat moment de banden te verbreken. Ook was er toen niemand die de huisraad integraal wilde overnemen, en was het heerlijk dat we tot het einde toe lekker konden wonen. Het boeken van de tickets voor de kerstvakantie heeft eigenlijk de knop bij ons omgedraaid. Het is zo prijzig dat we hebben besloten dat Gaspard en Isabelle thuisblijven. Maria, Anna en ik gaan 2 weken, er zijn gelukkig genoeg plekken waar we kunnen logeren, en wij nemen dan de laatste persoonlijke bezittingen mee. We hebben alle drie periodiek een heimwee-aanval naar ons leventje in Moshi. Maar hier gaat alles ook weer helemaal z'n gangetje. Ik heb niet eens tijd om er teveel aan te denken. Zitten we dan nu alweer in de fuik van werken en drukdrukdruk, een van de redenen voor onze sabbatical? Aan de ene kant wel, het contrast met Moshi is natuurlijk enorm. Daar waren we veel meer baas over onze eigen tijd. Aan de andere kant doe ik zelf nu wel dingen die ik ook heel leuk vind. Ik heb een interessante parttime baan, waar ik 's nachts tenminste niet wakker van lig. Want in mijn laatste managementbaan in de ouderensector had ik dat wel regelmatig. Daarbij de coach-opleiding, die veel tijdsinvestering en discipline vraagt, maar ook erg boeiend is. Nu Gaspard 3 weken weg is, heb ik wel m'n handen vol aan alles. Vooral het iedere dag zelf koken valt me zwaar...
Mijn eerste vrijwilligersbaantje heb ik binnen: af en toe op vrijdagmiddag achter de bar staan bij de hockeyclub. Ik heb tot nu toe 1 keer commentaar gekregen op een tapbiertje. Van een engelsman die vond dat-ie teveel schuim in zijn bier had. Hij zei: "dit is een half biertje". Wat een beetje flauwekul was, want het was 2/3, zeg maar 4 vingers. Dus bood ik hem aan, als hij de helft op had, nog 's bij te tappen. Dat vond hij blijkbaar een vreemd voorstel, want ik heb 'm niet meer gezien. Het bier kost daar maar 1,25, dus weinig reden tot klagen lijkt me. Maar ja, die Engelsen willen nou eenmaal alleen maar geel zien in hun glas. Gelukkig heb ik geen tosties hoeven maken. Ooit heb ik gewerkt in een cafe op de Ceintuurbaan in Amsterdam, en daar een keer iemand een tosti gegeven die zeer donkerbruin van buiten was, en bevroren van binnen. De kroegeigenaar dronk 125 pilsjes per dag. Als ie nog leeft zou hij een goeie klant zijn voor het U-Center (waar ik nu werk), daar zitten veel mensen met een alcoholverslaving. Als je ziet wat voor ellende dat kan aanrichten, heb je meteen geen trek meer. Nou ja, dat is overdreven, een koud Kilimanjaro-biertje op z'n tijd is natuurlijk niet te versmaden.
woensdag 9 september 2009
het gewone leven
Het Hollandse leven is nu toch wel in volle hevigheid losgebarsten. De meiden zijn eindelijk weer naar school. Isabelle met een rugzak van bijna 8 kilo, omdat ze nog geen kluisje heeft. Anna met enige tegenzin, omdat ze niet bij al haar vriendinnen in de klas zit. Maria heeft het sociaal gezien erg naar haar zin in groep 4, maar vindt de leerstof moeilijk. Ik heb alweer de nodige stressmomentjes gekend: sleutels kwijt, slordig met autorijden, telefoon/tas vergeten. Ik kwam aan op mijn werk en op de parkeerplaats stonden allemaal patiënten te roken. Er was nog een klein plekje om file te parkeren. Waar ik al bang voor was gebeurde: pas na 3 pogingen stond-ie goed. Het commentaar was natuurlijk niet van de lucht. Voor hun eigen zelfbeeld, wat vaak laag is, is het natuurlijk leuk om te zien dat de dokter ook maar een mens is. Dezelfde dag haalde ik Maria op bij Carlo. Om daar uit te parkeren moet je achteruit van een helling. Eerst knalde ik bijna tegen een paal en na correctie naar de andere kant eindigde ik in een heg. "Ik wil naar bed!" riep ik wanhopig.
Na La Palma zijn we nog een paar dagen naar Oostenrijk geweest met onze buren, de Roksjes. Ze hebben een erg leuk huis in Bichlbach, een prachtig gebied zowel in de zomer als de winter. We zijn de bergen in geweest, meestal omhoog met een kabelbaan, en dan een stukje lopen. Met altijd weer de beloning in een Stube, met groβe Bieren, Kaisersmarrn, Suppen en Apfelstrudel. Mijn duits ging weer geweldig, ik vroeg om Forken, moet zijn Gabeln. En zei "nein danke, keine Nachrichte", voor "geen toetje". Het was erg gezellig met z'n allen.
Afgelopen weekend hebben we nog een inhaalkampeerweekend bij MJ en Luuk in Terwolde gehad. In het begin was het een beetje nat, maar in de loop van de zaterdag knapte het op en hebben we heerlijk gezwommen in hun nieuwe verwarmde zwembad. We hebben ons weer prima vermaakt in en om de boerderie en de kinderen hadden het geweldig met elkaar. Isabelle heeft bijvoorbeeld al jaren geleden op het kampeerweekend haar vriendin Dorien leren kennen, die ook bij ons in Tanzania is geweest. Na al die reisjes en uitstapjes van de afgelopen tijd heb ik nu wel genoeg van in- en uitpakken. Ik blijf voorlopig hier, maar Gaspard vertrekt zondag voor 3 weken naar Moshi, om verder te gaan met het diabetesproject. Wat zou ik graag even meegaan. De praktijk gaat 2 weken dicht voor een renovatie. De wachtkamer wordt omgebouwd tot spreekkamer voor Floor en Gaspard's spreekkamer wordt geverfd en krijgt een wasbak.
Vorige week ben ik dus begonnen met mijn nieuwe baan in het U-Center. Het is een dynamische werkplek, met een enorme groei in het aantal patiënten. Het is indrukwekkend en soms ontroerend om te horen in welke nesten mensen zich gewerkt hebben door hun verslaving en hoe ze proberen weer perspectief te krijgen. Na 5 jaar ben ik weer aan het dokteren, dat is wel even wennen. Maar met behulp van wat handige boeken en collegiaal overleg met Gaspard kom ik een heel eind. Eigenlijk vind ik het praten met de mensen het leukst, dus dat sterkt me wel in mijn overtuiging dat ik met de coach-opleiding een goede weg ben ingeslagen. Heel irritant is dat de opleiding ivm gebrek aan aanmeldingen (kredietcrisis!) verplaatst is van Sittard naar Eindhoven. Ooit heb ik al 2 jaar iedere maandagavond naar Eindhoven gereden voor een managementopleiding, "dat nooit meer!", maar hup daar gaat-ie weer, je moet er wat voor over hebben.
Isabelle krijgt een beugel. Het is iets nieuws, Invisalign Teen, een soort transparant bitje, wat elke 2 weken moet worden gewisseld. De beugels kunnen uit tijdens het eten en je ziet het bijna niet. Dus geen etensresten op van die ijzeren slotjes en geen irriterende draadjes. Het wordt niet volledig vergoed door de verzekering, en maar weinig orthodontisten hebben er ervaring mee, dus het wordt nog niet algemeen toegepast. Voor een ijdele puber is het een ideale oplossing. En wij maar werken.
Na La Palma zijn we nog een paar dagen naar Oostenrijk geweest met onze buren, de Roksjes. Ze hebben een erg leuk huis in Bichlbach, een prachtig gebied zowel in de zomer als de winter. We zijn de bergen in geweest, meestal omhoog met een kabelbaan, en dan een stukje lopen. Met altijd weer de beloning in een Stube, met groβe Bieren, Kaisersmarrn, Suppen en Apfelstrudel. Mijn duits ging weer geweldig, ik vroeg om Forken, moet zijn Gabeln. En zei "nein danke, keine Nachrichte", voor "geen toetje". Het was erg gezellig met z'n allen.
Afgelopen weekend hebben we nog een inhaalkampeerweekend bij MJ en Luuk in Terwolde gehad. In het begin was het een beetje nat, maar in de loop van de zaterdag knapte het op en hebben we heerlijk gezwommen in hun nieuwe verwarmde zwembad. We hebben ons weer prima vermaakt in en om de boerderie en de kinderen hadden het geweldig met elkaar. Isabelle heeft bijvoorbeeld al jaren geleden op het kampeerweekend haar vriendin Dorien leren kennen, die ook bij ons in Tanzania is geweest. Na al die reisjes en uitstapjes van de afgelopen tijd heb ik nu wel genoeg van in- en uitpakken. Ik blijf voorlopig hier, maar Gaspard vertrekt zondag voor 3 weken naar Moshi, om verder te gaan met het diabetesproject. Wat zou ik graag even meegaan. De praktijk gaat 2 weken dicht voor een renovatie. De wachtkamer wordt omgebouwd tot spreekkamer voor Floor en Gaspard's spreekkamer wordt geverfd en krijgt een wasbak.
Vorige week ben ik dus begonnen met mijn nieuwe baan in het U-Center. Het is een dynamische werkplek, met een enorme groei in het aantal patiënten. Het is indrukwekkend en soms ontroerend om te horen in welke nesten mensen zich gewerkt hebben door hun verslaving en hoe ze proberen weer perspectief te krijgen. Na 5 jaar ben ik weer aan het dokteren, dat is wel even wennen. Maar met behulp van wat handige boeken en collegiaal overleg met Gaspard kom ik een heel eind. Eigenlijk vind ik het praten met de mensen het leukst, dus dat sterkt me wel in mijn overtuiging dat ik met de coach-opleiding een goede weg ben ingeslagen. Heel irritant is dat de opleiding ivm gebrek aan aanmeldingen (kredietcrisis!) verplaatst is van Sittard naar Eindhoven. Ooit heb ik al 2 jaar iedere maandagavond naar Eindhoven gereden voor een managementopleiding, "dat nooit meer!", maar hup daar gaat-ie weer, je moet er wat voor over hebben.
Isabelle krijgt een beugel. Het is iets nieuws, Invisalign Teen, een soort transparant bitje, wat elke 2 weken moet worden gewisseld. De beugels kunnen uit tijdens het eten en je ziet het bijna niet. Dus geen etensresten op van die ijzeren slotjes en geen irriterende draadjes. Het wordt niet volledig vergoed door de verzekering, en maar weinig orthodontisten hebben er ervaring mee, dus het wordt nog niet algemeen toegepast. Voor een ijdele puber is het een ideale oplossing. En wij maar werken.
vrijdag 21 augustus 2009
Viva España
Ook al wordt deze blog helemaal niet meer gelezen, zoals blijkt uit Google-analytics, ga ik toch gewoon door met schrijven. Het is wel even slikken, van 900 hits per maand toen we nog in Tanzania zaten, naar 0 in Nederland. Inderdaad, er is natuurlijk ook minder spectaculairs te melden. Toch gebeuren er nog steeds interessante dingen, die met Moshi te maken hebben. Er had een Spaanse familie een week ons huis geboekt via de homelidays-site. Ze zijn maar een paar uur gebleven, omdat er op dat moment geen electriciteit was en het huis niet helemaal was zoals ze verwacht hadden. Terwijl het er prima en gezellig uitzag en er een verse maaltjd op tafel stond. Ze schijnen zich erg bot gedragen te hebben. Hebben zelfs het eten in het kippenhok gestort! Volgens mij hebben ze last gehad van de cultuurschok en dat op onze accomodatie geprojecteerd. Terwijl Gaspard ze op alles had voorbereid en veel voor ze heeft geregeld, want hij heeft welgeteld 64 mails moeten sturen om al hun vragen te beantwoorden. En dan noem ik nog niet eens het aantal telefoontjes via Skype. Nou ja, snel vergeten maar.
Mijn schoonouders hebben op 7 augustus een heel geslaagd tuinfeest gegeven, met catering door onze vrienden Mark en Els van mobiel restaurant de Krux. In plaats van kadootjes vroegen ze een bijdrage voor 1 van de projecten in Moshi. En zo kunnen we 1520 euro schenken aan Stichting Maisha Mapya, die scholingstrajecten verzorgt voor kansarme jongeren.
Op dit moment zit ik op het spaanse La Palma bij m'n ouders in de Casa Bonita, met de kinderen en Manouk, vriendin van Isabelle. Het is heerlijk, al veel gezwommen en uitstapjes gemaakt. Vandaag is de Kalima weer opgestoken, de wind uit het oosten met warmte uit de Sahara. Vanmorgen vroeg was het al 32 graden. Maar ik zag dat het in Maastricht ook 34 graden was. De Kalima speelde een belangrijke rol bij het ontstaan van de bosbranden van 2 weken geleden. Het vuur was waarschijnlijk ontstaan door vuurwerk, maar kon heel moeilijk geblust worden door de harde wind. Het was zo'n 44 graden op het eiland, en dan ook nog een brand blussen in je brandweerpak. Onmenselijk bijna. M'n ouders hadden hun koffertjes klaarstaan voor een eventuele evacuatie, maar dat was gelukkig niet nodig. Wel even interessant om je dan te bedenken wat je eigenlijk mee wil nemen. Op een rit naar het zuiden, naar vulkaan San Antonio, zagen we hoeveel schade de brand heeft aangericht. Bij de vulkaan hebben we een ritje op kamelen gemaakt, een erg toeristische actie, maar goed. Maria wilde vooral heel graag, maar toen ze flink zat te schommelen hoog boven de grond, was het krijsen.
Gaspard is aan het werk, en heeft het naar zijn zin. Wat zo'n jaartje weg al niet kan bijdragen aan je werkplezier. In huis zijn we van alles aan het veranderen. Dat komt ook door zo'n jaar, je bekijkt je eigen huis weer met een andere blik. Heb m'n eerste behangervaring opgedaan, onder leiding van Margriet. Ook de praktijk ondergaat een renovatie, omdat Floor erbij komt als huisarts.
Ik heb een nieuwe baan, vanaf 1 september: als arts bij het U-center, een privé-kliniek voor o.a. verslavingsziekten in Epen, 20 uur per week. Daarnaast ga ik een beroepsopleiding tot coach volgen, bij de Alba-academie, 1 avond per week. Wat ik daar precies mee ga doen in de toekomst is nog open, maar het is iets wat ik allang wil. Ik vind het een erg leuk pakket, werken en studeren. En daarnaast nog genoeg tijd voor de kinderen, sociale activiteiten en hardlopen.
Mijn schoonouders hebben op 7 augustus een heel geslaagd tuinfeest gegeven, met catering door onze vrienden Mark en Els van mobiel restaurant de Krux. In plaats van kadootjes vroegen ze een bijdrage voor 1 van de projecten in Moshi. En zo kunnen we 1520 euro schenken aan Stichting Maisha Mapya, die scholingstrajecten verzorgt voor kansarme jongeren.
Op dit moment zit ik op het spaanse La Palma bij m'n ouders in de Casa Bonita, met de kinderen en Manouk, vriendin van Isabelle. Het is heerlijk, al veel gezwommen en uitstapjes gemaakt. Vandaag is de Kalima weer opgestoken, de wind uit het oosten met warmte uit de Sahara. Vanmorgen vroeg was het al 32 graden. Maar ik zag dat het in Maastricht ook 34 graden was. De Kalima speelde een belangrijke rol bij het ontstaan van de bosbranden van 2 weken geleden. Het vuur was waarschijnlijk ontstaan door vuurwerk, maar kon heel moeilijk geblust worden door de harde wind. Het was zo'n 44 graden op het eiland, en dan ook nog een brand blussen in je brandweerpak. Onmenselijk bijna. M'n ouders hadden hun koffertjes klaarstaan voor een eventuele evacuatie, maar dat was gelukkig niet nodig. Wel even interessant om je dan te bedenken wat je eigenlijk mee wil nemen. Op een rit naar het zuiden, naar vulkaan San Antonio, zagen we hoeveel schade de brand heeft aangericht. Bij de vulkaan hebben we een ritje op kamelen gemaakt, een erg toeristische actie, maar goed. Maria wilde vooral heel graag, maar toen ze flink zat te schommelen hoog boven de grond, was het krijsen.
Gaspard is aan het werk, en heeft het naar zijn zin. Wat zo'n jaartje weg al niet kan bijdragen aan je werkplezier. In huis zijn we van alles aan het veranderen. Dat komt ook door zo'n jaar, je bekijkt je eigen huis weer met een andere blik. Heb m'n eerste behangervaring opgedaan, onder leiding van Margriet. Ook de praktijk ondergaat een renovatie, omdat Floor erbij komt als huisarts.
Ik heb een nieuwe baan, vanaf 1 september: als arts bij het U-center, een privé-kliniek voor o.a. verslavingsziekten in Epen, 20 uur per week. Daarnaast ga ik een beroepsopleiding tot coach volgen, bij de Alba-academie, 1 avond per week. Wat ik daar precies mee ga doen in de toekomst is nog open, maar het is iets wat ik allang wil. Ik vind het een erg leuk pakket, werken en studeren. En daarnaast nog genoeg tijd voor de kinderen, sociale activiteiten en hardlopen.
woensdag 29 juli 2009
Jaar later
29 juli was het een jaar geleden dat we in Moshi arriveerden. Ik weet nog precies wat ik dacht: "moet ik hier een jaar gaan wonen?" Om 6 uur 's ochtends reden we in een auto uit het jaar 0 door een dor en droog landschap, met een grijs wolkendek erboven. Langs de weg sjouwden wat armoedige bruine mensen. In Moshi braken we bijna onze enkels door de hobbels en kuilen in wat een stoep moest voorstellen, en waren we vanwege onze bleekheid en de 3 ongelukkig kijkende meiden een lokale attractie. En wij de moed er maar in houden, wat is het hier leuk hè, toch!??!?
Maar goed alles went en de rest van het verhaal is bekend: we hadden grote moeite om 49 weken later Moshi te verlaten en hebben nog allerlei verbintenissen. Maria kreeg een paar dagen geleden zelfs een enorme huilbui, ze miste haar vriendinnetjes en haar juf van Moshi.
Gaspard heeft vorig week 1 dag spreekuur gedraaid en wat visites afgelegd, maar nu is de praktijk 2 weken dicht. Nicky, de assistente en Floor, de waarnemend huisarts die met Gaspard de praktijk gaat delen, hadden namelijk nog helemaal geen vakantie gehad. Dus helaas, hebben wij ook weer vrij..... Kunnen we nog even rustig doorploeteren met de administratie. Verder hebben we natuurlijk veel aanloop en zijn we naar Zaandam geweest. Eindelijk hebben we Viggo gezien, ons neefje dat vorig jaar werd geboren op de dag dat wij in Moshi aankwamen. Hij loopt al aan de hand en is de liefste 1-jarige van Nederland en omstreken. Lacht alleen maar, niet eenkennig, echt een superdreumes. Dat is vooral fijn voor Kaj en Marjolein, want met 2 grotere kleintjes van 5 en 3 hebben ze hun handen al vol genoeg.
Isabelle en Anna zijn deze week op ponykamp, waar vriendinnetje Tunde gisteren helaas van het paard gevallen is en een gebroken pols heeft opgelopen. Maar niet getreurd, ze is alweer terug in het kamp en gaat Inge helpen met lesgeven.
Ik ga ondertussen voort met mijn sollicitatieperikelen. Deze week een aantal dagen ter oriëntatie meegelopen in de verslavingszorg. Onder andere het heroïneverstrekkingsproject gezien, waar hardnekkig verslaafden een aantal maal per dag gratis heroïne kunnen krijgen. Het doel is zogenaamde "harmreduction", wat inhoudt het beperken van gezondheidsschade en criminaliteit. Ze hoeven door de gratis verstrekking namelijk niet meer de hele dag bezig te zijn met geld verzamelen om te dure heroïne op straat te kopen. Om 9.00 stonden er 15 onrustige junks met zweet op het voorhoofd klaar om hun dosis in ontvangst te nemen. Ze krijgen bij een loketje een plastic zakje met daarin een stuk aluminiumfolie, een aansteker, een rietje en een aantal gram zuivere heroïne. Vervolgens nemen ze dat rokend tot zich in een soort aquarium, en zie je ze langzaam gelukkig worden. Interessant om 's mee te maken. Ook ben ik nog op gesprek geweest bij een privé-kliniek voor verslavingszorg, waarover later wellicht meer.
Morgen gaan we naar de crematie van Herman, een professor van de universiteit van Maastricht, die ons aan contacten en informatie over Moshi heeft geholpen voor we gingen. En zelfs in april nog bij ons langs is geweest, omdat hij voor het werk in het KCMC moest zijn. Pas 49 jaar, overleden door een hartstilstand tijdens wielrennen. We vinden het zo erg voor zijn vrouw en 3 tienerkinderen.
Gaspard komt net thuis, heeft zijn eerste dienst gedraaid op de huisartsenpost. Alsof hij nooit was weg geweest, zo goed ging het hem af, hij vond het zelfs leuk.
Maar goed alles went en de rest van het verhaal is bekend: we hadden grote moeite om 49 weken later Moshi te verlaten en hebben nog allerlei verbintenissen. Maria kreeg een paar dagen geleden zelfs een enorme huilbui, ze miste haar vriendinnetjes en haar juf van Moshi.
Gaspard heeft vorig week 1 dag spreekuur gedraaid en wat visites afgelegd, maar nu is de praktijk 2 weken dicht. Nicky, de assistente en Floor, de waarnemend huisarts die met Gaspard de praktijk gaat delen, hadden namelijk nog helemaal geen vakantie gehad. Dus helaas, hebben wij ook weer vrij..... Kunnen we nog even rustig doorploeteren met de administratie. Verder hebben we natuurlijk veel aanloop en zijn we naar Zaandam geweest. Eindelijk hebben we Viggo gezien, ons neefje dat vorig jaar werd geboren op de dag dat wij in Moshi aankwamen. Hij loopt al aan de hand en is de liefste 1-jarige van Nederland en omstreken. Lacht alleen maar, niet eenkennig, echt een superdreumes. Dat is vooral fijn voor Kaj en Marjolein, want met 2 grotere kleintjes van 5 en 3 hebben ze hun handen al vol genoeg.
Isabelle en Anna zijn deze week op ponykamp, waar vriendinnetje Tunde gisteren helaas van het paard gevallen is en een gebroken pols heeft opgelopen. Maar niet getreurd, ze is alweer terug in het kamp en gaat Inge helpen met lesgeven.
Ik ga ondertussen voort met mijn sollicitatieperikelen. Deze week een aantal dagen ter oriëntatie meegelopen in de verslavingszorg. Onder andere het heroïneverstrekkingsproject gezien, waar hardnekkig verslaafden een aantal maal per dag gratis heroïne kunnen krijgen. Het doel is zogenaamde "harmreduction", wat inhoudt het beperken van gezondheidsschade en criminaliteit. Ze hoeven door de gratis verstrekking namelijk niet meer de hele dag bezig te zijn met geld verzamelen om te dure heroïne op straat te kopen. Om 9.00 stonden er 15 onrustige junks met zweet op het voorhoofd klaar om hun dosis in ontvangst te nemen. Ze krijgen bij een loketje een plastic zakje met daarin een stuk aluminiumfolie, een aansteker, een rietje en een aantal gram zuivere heroïne. Vervolgens nemen ze dat rokend tot zich in een soort aquarium, en zie je ze langzaam gelukkig worden. Interessant om 's mee te maken. Ook ben ik nog op gesprek geweest bij een privé-kliniek voor verslavingszorg, waarover later wellicht meer.
Morgen gaan we naar de crematie van Herman, een professor van de universiteit van Maastricht, die ons aan contacten en informatie over Moshi heeft geholpen voor we gingen. En zelfs in april nog bij ons langs is geweest, omdat hij voor het werk in het KCMC moest zijn. Pas 49 jaar, overleden door een hartstilstand tijdens wielrennen. We vinden het zo erg voor zijn vrouw en 3 tienerkinderen.
Gaspard komt net thuis, heeft zijn eerste dienst gedraaid op de huisartsenpost. Alsof hij nooit was weg geweest, zo goed ging het hem af, hij vond het zelfs leuk.
dinsdag 21 juli 2009
Wennen
Niet te geloven dat we alweer bijna twee weken in Nederland zijn. We zijn inmiddels tamelijk gewend hier en kunnen er ook van genieten. Af en toe gaat er een steek door me heen "oeh, ik mis Moshi", maar dat is goed te verdragen. Omdat de vakantie hier nog niet begonnen is, zien we veel bekenden. Meest gehoorde reactie: "Maar jullie zijn helemaal niet bruin!" Met andere woorden, waar was al die heisa nou voor nodig. En: "Tjeetje, zijn jullie nu al terug, wat is dat snel gegaan!" Wij maar denken dat we zo gemist werden, maar dat viel dus ook wel mee.
Toch zijn er in een jaar wel dingen veranderd. In plaats van de gele treinen, zoeft er nu een kruising tussen een metro en een trein achter ons huis langs. De zogenaamde lightrail maakt een stuk minder lawaai. Er is een mooi appartementencomplex gebouwd op de Nieuweweg, van mergel. Eindelijk 's mooie nieuwbouw in Valkenburg. Rond de begin- en eindtijden van de school mag je de Bosstraat niet meer in met de auto, een stuk veiliger voor de kinderen van de St. Josephschool. Hebben we het jaren over gehad, over de onveilige verkeerssituatie daar. In ons favoriete wandelgebied, richting Schin op Geul, is een nieuw wandelpad aangelegd, op een traject waarvan we altijd zeiden "goh, wat is het toch jammer dat je hier niet omhoog kunt". Blijkbaar vonden meer mensen dat een gemiste kans, en voila. Ik heb al weer een paar keer hardgelopen en gewandeld en dan kun je niet anders dan constateren dat we in een schitterend gebied wonen. Graan, mais, bieten, kool, haastig overstekende konijntjes en prachtige vergezichten. Omdat mijn eigen schoonheidsspecialiste het afgelopen jaar met pensioen is gegaan, moest ik nu naar iemand anders. Monique, eigenlijk meer een vriendin, heeft me goed onder handen genomen. Dat was nog 's wat anders dan op de rechte stoel in Moshi, met de rest van het personeel als toeschouwer, het ene smeerseltje na het andere op mijn gezicht, zonder dat er een meeëter of verdwaalde wenkbrauwhaar werd verwijderd.
Pluisje, onze buitenkat, die al maanden voor vermist was opgegeven, is weer aan komen lopen. Hij miauwde een stuk minder dan voorheen, dus ik was blij. Helaas, nu begint-ie op krachten te komen en het gejank klinkt als vanouds. Het huis is alweer bijna heringericht, dat was nog een behoorlijke klus. Ook wel leuk om weer spullen tegen te komen die we al vergeten waren. De prijzen in de winkels vallen me trouwens mee. En er zijn andere autonummerborden, met 3 letters in het midden. Langzamerhand komen telefoonnummers en namen weer bovendrijven, zo gek is dat, net of ze in een dicht laatje in m'n hoofd hebben gezeten een jaar lang.
Een baan als bedrijfsarts lijkt er voorlopig toch niet in te zitten. De recessie heeft ook de Arbo-diensten getroffen. Volgende week ga ik een paar dagen meekijken op de afdeling verslavingszorg van Mondriaan, voor de functie van verslavingsarts. Nooit aan gedacht, zo'n baan, maar interessant om 's op te oriënteren.
Met de meiden gaat het prima, alsof ze niet zijn weggeweest. Anna had het vorige week een beetje moeilijk op school en kreeg een acute heimwee-aanval naar Linda, Vaileth en Mister David, haar onderwijzer op ISM. Isabelle heeft al 2 gastspreekbeurten gehouden in groep 5/6 van de St. Josephschool over Tanzania. Gaspard heeft frequent contact over het diabetesproject, dus dat loopt ook. Het is wel fijn dat hij niet meteen in de praktijk hoeft te beginnen. Er zijn zoveel dingen te regelen na zo'n lange afwezigheid.
We voelen ons tevreden, in Moshi was het goed, en hier ook.
Toch zijn er in een jaar wel dingen veranderd. In plaats van de gele treinen, zoeft er nu een kruising tussen een metro en een trein achter ons huis langs. De zogenaamde lightrail maakt een stuk minder lawaai. Er is een mooi appartementencomplex gebouwd op de Nieuweweg, van mergel. Eindelijk 's mooie nieuwbouw in Valkenburg. Rond de begin- en eindtijden van de school mag je de Bosstraat niet meer in met de auto, een stuk veiliger voor de kinderen van de St. Josephschool. Hebben we het jaren over gehad, over de onveilige verkeerssituatie daar. In ons favoriete wandelgebied, richting Schin op Geul, is een nieuw wandelpad aangelegd, op een traject waarvan we altijd zeiden "goh, wat is het toch jammer dat je hier niet omhoog kunt". Blijkbaar vonden meer mensen dat een gemiste kans, en voila. Ik heb al weer een paar keer hardgelopen en gewandeld en dan kun je niet anders dan constateren dat we in een schitterend gebied wonen. Graan, mais, bieten, kool, haastig overstekende konijntjes en prachtige vergezichten. Omdat mijn eigen schoonheidsspecialiste het afgelopen jaar met pensioen is gegaan, moest ik nu naar iemand anders. Monique, eigenlijk meer een vriendin, heeft me goed onder handen genomen. Dat was nog 's wat anders dan op de rechte stoel in Moshi, met de rest van het personeel als toeschouwer, het ene smeerseltje na het andere op mijn gezicht, zonder dat er een meeëter of verdwaalde wenkbrauwhaar werd verwijderd.
Pluisje, onze buitenkat, die al maanden voor vermist was opgegeven, is weer aan komen lopen. Hij miauwde een stuk minder dan voorheen, dus ik was blij. Helaas, nu begint-ie op krachten te komen en het gejank klinkt als vanouds. Het huis is alweer bijna heringericht, dat was nog een behoorlijke klus. Ook wel leuk om weer spullen tegen te komen die we al vergeten waren. De prijzen in de winkels vallen me trouwens mee. En er zijn andere autonummerborden, met 3 letters in het midden. Langzamerhand komen telefoonnummers en namen weer bovendrijven, zo gek is dat, net of ze in een dicht laatje in m'n hoofd hebben gezeten een jaar lang.
Een baan als bedrijfsarts lijkt er voorlopig toch niet in te zitten. De recessie heeft ook de Arbo-diensten getroffen. Volgende week ga ik een paar dagen meekijken op de afdeling verslavingszorg van Mondriaan, voor de functie van verslavingsarts. Nooit aan gedacht, zo'n baan, maar interessant om 's op te oriënteren.
Met de meiden gaat het prima, alsof ze niet zijn weggeweest. Anna had het vorige week een beetje moeilijk op school en kreeg een acute heimwee-aanval naar Linda, Vaileth en Mister David, haar onderwijzer op ISM. Isabelle heeft al 2 gastspreekbeurten gehouden in groep 5/6 van de St. Josephschool over Tanzania. Gaspard heeft frequent contact over het diabetesproject, dus dat loopt ook. Het is wel fijn dat hij niet meteen in de praktijk hoeft te beginnen. Er zijn zoveel dingen te regelen na zo'n lange afwezigheid.
We voelen ons tevreden, in Moshi was het goed, en hier ook.
zondag 12 juli 2009
Weer thuis
We zijn weer thuis! Zo hartelijk, verwelkomd met ballonnen, spandoeken en slingers op de parkeerplaats. Familie, vrienden, vriendjes en vriendinnetjes van de meiden stonden ons op te wachten, in regen en wind. En vorige week was het zo heet, ja ja. De reis was perfect verlopen, om 4.00 vertrokken uit Moshi en om 21.00 zaten we aan de wijn in onze eigen keuken. Op het aanrecht stonden wat eerste behoeftes zoals hagelslag, ontbijtkoek en veel spekjes klaar en de koelkast was gevuld, heel attent en erg handig.
Het inpakken voor vertrek was natuurlijk toch wel weer wat meer werk dan verwacht. Vooral omdat de stroom de één na laatste avond uitviel. En inpakken met een zaklantaarn gaat niet echt soepel. De laatste avond zijn we nog gezellig uit eten geweest met een paar mensen, leuke afsluiting.
Het huis in Valkenburg was gelukkig tamelijk netjes achter gelaten. 's Nachts heerlijk geslapen in ons eigen bed, dat toch wel een stuk zachter is dan dat in Moshi.
Vanaf donderdag zijn de meiden alleen maar met hun vriendinnen geweest, ze zijn heel blij om terug te zijn. Anna is continu bezig om het haar van al haar vriendinnen in te vlechten. Wij hebben het iets moeilijker. Aan de ene kant heerlijk om iedereen weer te zien, aan de andere kant wel wat weemoed. En het weer werkt natuurlijk niet erg mee, het is lang geleden dat we vier dagen achter elkaar geen zon hebben gezien. We hebben de AGA en de open haard maar aangemaakt.
Het autorijden gaat goed, als je al die keren dat we de ruitenwisser aanzetten in plaats van de richtingaanwijzer en instappen aan de verkeerde kant niet meetelt. Wat zijn de wegen gelijkmatig, en wat glimmen al die kleine autootjes mooi. Lang geleden dat we voor een verkeerslicht hebben gestaan, in Moshi is er namelijk niet één.
Gaspard wilde een beetje boos worden omdat ik zijn belegen kaas had geraspt. Maar schat, zei ik, we kunnen zo weer nieuwe kopen. O ja! zei hij. Gisteren ben ik voor het eerst naar Albert Heijn geweest. Ik zou onder andere wat flesjes bier gaan kopen, en wilde daarvoor wat lege meenemen om in te ruilen. O nee, dat hoeft hier niet. Ik heb anderhalf uur rondgedoold, en allerlei lekkers in de wagen gegooid, zoals gerookte zalm, franse kaasjes, poffertjes en witte chocola. Wat een keus. In Moshi is er per product meestal maar 1 merk te koop. Natuurlijk kwam ik wat bekenden tegen, dus daardoor duurde het ook zo lang. We hebben nu de neiging, hopelijk tijdelijk, om veel te snoepen en te snacken. En raar dat we het water niet eerst door de filter hoeven te gooien.
Wat missen we?
De negers. Afgelopen donderdag zag ik er één in de verte lopen op het Berkelplein, maar dat was het dan. Oké, we zullen snel een keer naar Amsterdam komen.
Onze kippen. Het groente-afval gaat nu weer in de GFT-bak, geen super-verse eitjes, geen hanengekraai en kippenruzies meer.
Vaileth (op onze laatste dag ontdekte ik hoe ze haar naam spelt, ik schreef altijd Violet) en Linda. Linda van 2½, met de spekbenen, die al zo leuk engels sprak. En swahili met Anna.
Het huis, lekker overzichtelijk, zonder trappen en met niet al teveel spullen.
Het relaxte leven, met iedere dag wel weer een nieuwe, meestal grappige, ervaring.
Onze internationale vriendenkring, van Nederlander tot Amerikaan, tot Mauritiaan, tot Zuidafrikaan, tot Tanzaniaan, tot Duitser, tot Brit, tot Canadees enzovoort.
Maar, het is ook goed om weer terug te zijn. Gaspard heeft nog 3 weken vrij, en heeft er een fijne collega bij zodat hij daarna iets minder uren kan gaan werken. Het is goed gegaan in de praktijk, met name dankzij de enorme inzet van de assistentes en de waarnemers. Ik heb grote kans op een baan als bedrijfsarts bij ArboNed, via Tempo Team Professionals. Anna en Maria mogen nog 2 weken naar school, in hun oude klas. Anna gaat naar groep 8 en Maria naar 3 of 4. Isabelle kan naar 2 gymnasium op het Stella Maris College in Meerssen. In de vakantie moet ze wel wat Latijn en Grieks inhalen. Op haar nieuwe middelbare school gaat Isabelle een intensief programma, “Fast Lane English” volgen. Het einddoel is een Cambridge Certificate voor de Engelse taal. Mooi dat ze haar nieuw verworven vaardigheden meteen kan gebruiken.
Verder zijn we erg blij met het snelle internet, de betrouwbare stroomvoorziening en dat het zolang licht is 's avonds. Maria wil zelfs om 22.00 nog niet naar bed, want “het is nog geen avond”. Deze week gaan we besteden aan het weer op zijn plaats krijgen van al onze spullen. En hopelijk snel lekker in de tuin zitten, sociale banden aantrekken en verhalen herkauwen.
Terugkijkend voelen we ons heel blij en tevreden over het afgelopen jaar. Het was een geweldige ervaring. Eigenlijk is alles wat we hoopten en verwachtten uitgekomen. En nu maar proberen om al het goede vast te houden. Ik zal verslag blijven doen op de weblog.
Het inpakken voor vertrek was natuurlijk toch wel weer wat meer werk dan verwacht. Vooral omdat de stroom de één na laatste avond uitviel. En inpakken met een zaklantaarn gaat niet echt soepel. De laatste avond zijn we nog gezellig uit eten geweest met een paar mensen, leuke afsluiting.
Het huis in Valkenburg was gelukkig tamelijk netjes achter gelaten. 's Nachts heerlijk geslapen in ons eigen bed, dat toch wel een stuk zachter is dan dat in Moshi.
Vanaf donderdag zijn de meiden alleen maar met hun vriendinnen geweest, ze zijn heel blij om terug te zijn. Anna is continu bezig om het haar van al haar vriendinnen in te vlechten. Wij hebben het iets moeilijker. Aan de ene kant heerlijk om iedereen weer te zien, aan de andere kant wel wat weemoed. En het weer werkt natuurlijk niet erg mee, het is lang geleden dat we vier dagen achter elkaar geen zon hebben gezien. We hebben de AGA en de open haard maar aangemaakt.
Het autorijden gaat goed, als je al die keren dat we de ruitenwisser aanzetten in plaats van de richtingaanwijzer en instappen aan de verkeerde kant niet meetelt. Wat zijn de wegen gelijkmatig, en wat glimmen al die kleine autootjes mooi. Lang geleden dat we voor een verkeerslicht hebben gestaan, in Moshi is er namelijk niet één.
Gaspard wilde een beetje boos worden omdat ik zijn belegen kaas had geraspt. Maar schat, zei ik, we kunnen zo weer nieuwe kopen. O ja! zei hij. Gisteren ben ik voor het eerst naar Albert Heijn geweest. Ik zou onder andere wat flesjes bier gaan kopen, en wilde daarvoor wat lege meenemen om in te ruilen. O nee, dat hoeft hier niet. Ik heb anderhalf uur rondgedoold, en allerlei lekkers in de wagen gegooid, zoals gerookte zalm, franse kaasjes, poffertjes en witte chocola. Wat een keus. In Moshi is er per product meestal maar 1 merk te koop. Natuurlijk kwam ik wat bekenden tegen, dus daardoor duurde het ook zo lang. We hebben nu de neiging, hopelijk tijdelijk, om veel te snoepen en te snacken. En raar dat we het water niet eerst door de filter hoeven te gooien.
Wat missen we?
De negers. Afgelopen donderdag zag ik er één in de verte lopen op het Berkelplein, maar dat was het dan. Oké, we zullen snel een keer naar Amsterdam komen.
Onze kippen. Het groente-afval gaat nu weer in de GFT-bak, geen super-verse eitjes, geen hanengekraai en kippenruzies meer.
Vaileth (op onze laatste dag ontdekte ik hoe ze haar naam spelt, ik schreef altijd Violet) en Linda. Linda van 2½, met de spekbenen, die al zo leuk engels sprak. En swahili met Anna.
Het huis, lekker overzichtelijk, zonder trappen en met niet al teveel spullen.
Het relaxte leven, met iedere dag wel weer een nieuwe, meestal grappige, ervaring.
Onze internationale vriendenkring, van Nederlander tot Amerikaan, tot Mauritiaan, tot Zuidafrikaan, tot Tanzaniaan, tot Duitser, tot Brit, tot Canadees enzovoort.
Maar, het is ook goed om weer terug te zijn. Gaspard heeft nog 3 weken vrij, en heeft er een fijne collega bij zodat hij daarna iets minder uren kan gaan werken. Het is goed gegaan in de praktijk, met name dankzij de enorme inzet van de assistentes en de waarnemers. Ik heb grote kans op een baan als bedrijfsarts bij ArboNed, via Tempo Team Professionals. Anna en Maria mogen nog 2 weken naar school, in hun oude klas. Anna gaat naar groep 8 en Maria naar 3 of 4. Isabelle kan naar 2 gymnasium op het Stella Maris College in Meerssen. In de vakantie moet ze wel wat Latijn en Grieks inhalen. Op haar nieuwe middelbare school gaat Isabelle een intensief programma, “Fast Lane English” volgen. Het einddoel is een Cambridge Certificate voor de Engelse taal. Mooi dat ze haar nieuw verworven vaardigheden meteen kan gebruiken.
Verder zijn we erg blij met het snelle internet, de betrouwbare stroomvoorziening en dat het zolang licht is 's avonds. Maria wil zelfs om 22.00 nog niet naar bed, want “het is nog geen avond”. Deze week gaan we besteden aan het weer op zijn plaats krijgen van al onze spullen. En hopelijk snel lekker in de tuin zitten, sociale banden aantrekken en verhalen herkauwen.
Terugkijkend voelen we ons heel blij en tevreden over het afgelopen jaar. Het was een geweldige ervaring. Eigenlijk is alles wat we hoopten en verwachtten uitgekomen. En nu maar proberen om al het goede vast te houden. Ik zal verslag blijven doen op de weblog.
dinsdag 30 juni 2009
afronden
We zijn in Moshi in de afrondende fase beland. Er zijn al veel bekenden weg, of voor vakantie, of definitief. Isabelle en Anna hebben nu twee vriendinnen te logeren, Madeleine en Isabelle, uit Canada, die vlak na ons ook definitief teruggaan. Hun vader is dit jaar in Toronto gebleven. Ze zijn hier al een week, want hun moeder wilde nog wat van het land zien per openbaar vervoer, en daar hadden de dames geen zin in. De meiden zijn echt aan het uitrusten, hebben maar weinig zin in uitstapjes. Ze kijken films, luisteren muziek, lezen blaadjes, knoeien wat met make-up en kleden zich 5x per dag om. Van een uitstapje naar de markt kwamen Madeleine en onze Isabelle ziek terug. Met veel gevoel voor drama kregen we te horen dat ze hoofdpijn, keelpijn en nekpijn hadden en vreselijk duizelig waren. Genoeg reden om de volgende 2 dagen in en om het bed te blijven, met pijnstillers en bouillonnetjes. In de tussentijd heeft Maria eindelijk, ze is al 6, leren fietsen. Ze krijgt er geen genoeg van.
We zijn een beetje aan het opruimen, maar het is een prettig idee dat we het huis niet leeg hoeven op te leveren. Waarschijnlijk hebben we het al voor een ruime week verhuurd in augustus aan een Spanjaard. Hij mailde in het engels en Gaspard dacht “hé, ik kan wel in het spaans antwoorden, we hebben niet voor niets een cursus gevolgd”. Gaspard kreeg een mail terug, de man vond zijn spaans “impresionante”, en of hij met hem kon bellen. Waarop Gaspard maar even terug mailde dat hij eerlijk gezegd de tekst door de Google Translator had gehaald, en dat zijn gesproken spaans lang zo goed niet is als zijn schriftelijke..... zweetdruppel, zweetdruppel.
We hebben ongeveer 8 vrijdagavonden zonder stroom gezeten, maar afgelopen vrijdagavond bleef tot onze vreugde het licht branden. Te vroeg gejuicht: het viel nu uit op zaterdagavond. Dít zullen we niet missen, roepen we dan. Net als het slome internet en de slecht afgestelde of ontbrekende koplampen van de daladala's. Maar verder zullen we veel dingen wel missen.
Zoals al die bijzondere namen. Sommige kinderen worden genoemd naar de geboortedag of het geboortejaar. Zo kennen we een Jumanne, ofwel Dinsdag. Badmeester Sabini (Zeventig) is in 1970 geboren. Andere leuke namen zijn Godlisten, Goodluck, Heavenlight. Gaspard noemt zichzelf hier Jespa, want niemand kan Gaspard uitspreken. Knops is ook heel moeilijk: Nobbzz.
Gaspard gaat in september/oktober even terug naar Moshi, in verband met het diabetesproject. Hij is inmiddels gepromoveerd tot projectleider.
We verheugen ons wel op Nederland. Fijn om onze familie en vrienden te zien, terug te gaan naar ons eigen huis, in ons eigen bed te slapen, de lange zomeravonden. Het wordt al meteen druk: eerste dag gesprek op Isabelle's nieuwe school en de tweede dag moet ik naar Venlo voor een sollicitatiegesprek bij een Arbodienst voor een baan als bedrijfsarts in zuid- en/of midden-limburg. Vooral het rijden er naartoe lijkt me spannend, hopelijk ga ik niet spookrijden of onverantwoord inhalen. En ik moet snel een sollicitatiepakje kopen, want ik kan natuurlijk niet aan komen zetten in een outfit van de tweedehands kledingmarkt in Moshi of in een safaribroek.
Inmiddels is het hier behoorlijk fris geworden, 18-20 graden overdag. En in Nederland tussen de 25 en 30! Nog een reden om maar 's terug te gaan vliegen....
We zijn een beetje aan het opruimen, maar het is een prettig idee dat we het huis niet leeg hoeven op te leveren. Waarschijnlijk hebben we het al voor een ruime week verhuurd in augustus aan een Spanjaard. Hij mailde in het engels en Gaspard dacht “hé, ik kan wel in het spaans antwoorden, we hebben niet voor niets een cursus gevolgd”. Gaspard kreeg een mail terug, de man vond zijn spaans “impresionante”, en of hij met hem kon bellen. Waarop Gaspard maar even terug mailde dat hij eerlijk gezegd de tekst door de Google Translator had gehaald, en dat zijn gesproken spaans lang zo goed niet is als zijn schriftelijke..... zweetdruppel, zweetdruppel.
We hebben ongeveer 8 vrijdagavonden zonder stroom gezeten, maar afgelopen vrijdagavond bleef tot onze vreugde het licht branden. Te vroeg gejuicht: het viel nu uit op zaterdagavond. Dít zullen we niet missen, roepen we dan. Net als het slome internet en de slecht afgestelde of ontbrekende koplampen van de daladala's. Maar verder zullen we veel dingen wel missen.
Zoals al die bijzondere namen. Sommige kinderen worden genoemd naar de geboortedag of het geboortejaar. Zo kennen we een Jumanne, ofwel Dinsdag. Badmeester Sabini (Zeventig) is in 1970 geboren. Andere leuke namen zijn Godlisten, Goodluck, Heavenlight. Gaspard noemt zichzelf hier Jespa, want niemand kan Gaspard uitspreken. Knops is ook heel moeilijk: Nobbzz.
Gaspard gaat in september/oktober even terug naar Moshi, in verband met het diabetesproject. Hij is inmiddels gepromoveerd tot projectleider.
We verheugen ons wel op Nederland. Fijn om onze familie en vrienden te zien, terug te gaan naar ons eigen huis, in ons eigen bed te slapen, de lange zomeravonden. Het wordt al meteen druk: eerste dag gesprek op Isabelle's nieuwe school en de tweede dag moet ik naar Venlo voor een sollicitatiegesprek bij een Arbodienst voor een baan als bedrijfsarts in zuid- en/of midden-limburg. Vooral het rijden er naartoe lijkt me spannend, hopelijk ga ik niet spookrijden of onverantwoord inhalen. En ik moet snel een sollicitatiepakje kopen, want ik kan natuurlijk niet aan komen zetten in een outfit van de tweedehands kledingmarkt in Moshi of in een safaribroek.
Inmiddels is het hier behoorlijk fris geworden, 18-20 graden overdag. En in Nederland tussen de 25 en 30! Nog een reden om maar 's terug te gaan vliegen....
dinsdag 23 juni 2009
Nairobi
Vrij onverwacht zijn we 5 dagen naar Nairobi, de hoofdstad van Kenia, geweest. Samen met Terrie, de paardenjuf, haar man Greg en zoontje Nicoli. Er waren namelijk wat paarden-evenementen. Het leek ons een leuke gelegenheid om deze stad aan een nadere inspectie te onderwerpen. Het ligt hier niet zo heel ver vandaan, ongeveer 350 kilometer, en we hadden er al wat positieve verhalen over gehoord. Minder positief was men over de toestand van de weg, en dat hebben we inderdaad geweten.
De weg van Arusha naar Nairobi wordt opnieuw geasfalteerd, dus er waren allemaal stoffige, stenige wegomleidingen. In de buurt van Nairobi werden we, het was inmiddels donker, via een enorm hobbelig industrieterrein geleid. We kwamen in een file tussen allemaal vrachtwagens en er kwam geen eind aan. Om over de grens te komen moeten er allerlei formulieren worden ingevuld, en dat duurde zeker een uur. We prezen de Europese Unie. Het eerste autoprobleem van deze korte vakantie was een lekke band van Greg's auto. Om half negen 's avonds kwamen we eindelijk bij onze appartementjes aan. Daarna geweldig gegeten bij een Libanees en al snel waren we de zeven uur durende rit vergeten.
Nairobi is een grote stad met wolkenkrabbers, maar ook sloppenwijken. Er zijn veel meer blanken dan in Moshi, dus je valt minder op, wat ook wel eens fijn is. Om de paar kilometer is er een ShoppingCentre en dan waan je je in Europa. Werkelijk alles is te krijgen. Het is maar goed dat we dit jaar in Moshi zaten, want anders was dit jaartje-weg wel erg duur uitgevallen, in het kader van aanbod creëert vraag. Het serviceniveau ligt een stuk hoger dan in Tanzania. Dit blijkt uit de manier waarop je als klant tegemoet wordt getreden, namelijk veel professioneler. Men zegt over Kenia dat het 30 jaar voor loopt op Tanzania. We vonden de atmosfeer heel relaxed, voelden ons geen moment onveilig. Wel wemelt het van de bewakers overal, dus dat zal wel een reden hebben. Het is moeilijk voor te stellen dat Kenia een jaar geleden zo'n brandhaard was.
Nu het tweede autoprobleem: Gaspard reed met de Mitsubishi een helling af richting een drukke rotonde, trapte op de rem, echter geen enkele reactie, het voelde alsof er een baksteen onder het pedaal lag. Gelukkig was er een inhammetje langs de weg en met behulp van de handrem, kon hij daar tot stilstand komen. Greg regelde een Fundi bij een nabijgelegen tankstation. De aandrijfriem bleek gebroken, maar in een shopje 50 meter de andere kant op, hing precies de goeie op voorraad. In Afrika lijkt wel voor alles een oplossing voor handen, dit hebben we nu al zo vaak meegemaakt. Je hebt een probleem, en hup het wordt op de één of andere manier opgelost. Niet moeilijk kijken, zuchten, geen tijd hebben, geen materiaal op voorraad, medewerker niet ziek of een ATV-dag, geen “u wordt doorverbonden”, nee, gewoon OPLOSSEN dat probleem, NU en voor een redelijke prijs. Dus een uur later reed-ie weer.
De paardenshows waren leuk om te zien, vooral het springen en het racen. Verder hebben we nog gebowld, waarbij Gaspard zijn knie weer 's verdraaide. Hoe krijgt hij het voor elkaar, vraag je je af. Gelukkig gaat het alweer een stuk beter. Zelf heb ik een tropenzweer op mijn arm. Zodra je hier een wondje hebt, gaat het ontsteken. Maar ook dat gaat de goede kant op.
Op zaterdag zijn we naar een weeshuis voor olifantjes geweest. Je mocht ze aaien! Dat hoefde voor mij niet. Ook werd er een babyneushoorn-weesje geshowd, die een beetje opgewonden werd van alle aandacht. Hij trapte Isabelle op haar teen, liep onder Anna's benen door en gooide Maria bijna omver. Ook waren er 2 bijna-volwassen neushoorns die gered waren van stropers. Na verloop van tijd worden de dieren teruggeplaatst in een wildpark. Een soort zeehondencrèche dus.
Op maandag aanvaardden we de terugweg. Om dat vreselijke industrieterrein te vermijden, namen we een andere route. En dan zie je zomaar zebra's en struisvogels langs de weg, zo uniek. Het derde autoprobleem diende zich aan: onze auto trok slecht en bovenaan een berg kwam Gaspard erachter dat er een cylinder uit lag. Oké, net een volledige motorrevisie achter de rug, dus er was iets niet helemaal goed gegaan. Dat is ook Afrika, service tot aan de deur. Gelukkig reden we daarna voornamelijk bergaf richting Moshi en Gaspard kreeg het voor elkaar om de motor niet te heet te laten worden, want anders zouden we echt niet verder kunnen. Thuis bleek dat zelfs 2 cylinders kapot waren. Dus nu heeft Solomon de auto weer mee voor de volgende revisie.
O ja, het ontslag van Solomon. Uiteindelijk hebben we het niet over ons hart kunnen verkrijgen om het hele gezin te laten lijden onder zijn domme drinkgedrag. Ze waren er zo kapot van dat ze meteen in een soort gezinstherapie zijn gegaan bij de kerk en zijn zussen hebben een goed woordje voor hem gedaan. Hij blijft wel ontslagen, maar ze kunnen op het terrein blijven wonen en Violet blijft voor ons werken. Voor Solomon hebben we een andere baan gevonden, hij wordt verantwoordelijk voor het onderhoud van de auto's bij een bedrijf van vrienden. Eén druppel alcohol onder werktijd en hij vliegt eruit. Het prettige is dat hij 's avonds en 's nachts op het huis kan passen. Zijn nieuwe baan is wat uitdagender voor hem en heeft doorgroeimogelijkheden, dus we hopen dat het goed gaat.
De weg van Arusha naar Nairobi wordt opnieuw geasfalteerd, dus er waren allemaal stoffige, stenige wegomleidingen. In de buurt van Nairobi werden we, het was inmiddels donker, via een enorm hobbelig industrieterrein geleid. We kwamen in een file tussen allemaal vrachtwagens en er kwam geen eind aan. Om over de grens te komen moeten er allerlei formulieren worden ingevuld, en dat duurde zeker een uur. We prezen de Europese Unie. Het eerste autoprobleem van deze korte vakantie was een lekke band van Greg's auto. Om half negen 's avonds kwamen we eindelijk bij onze appartementjes aan. Daarna geweldig gegeten bij een Libanees en al snel waren we de zeven uur durende rit vergeten.
Nairobi is een grote stad met wolkenkrabbers, maar ook sloppenwijken. Er zijn veel meer blanken dan in Moshi, dus je valt minder op, wat ook wel eens fijn is. Om de paar kilometer is er een ShoppingCentre en dan waan je je in Europa. Werkelijk alles is te krijgen. Het is maar goed dat we dit jaar in Moshi zaten, want anders was dit jaartje-weg wel erg duur uitgevallen, in het kader van aanbod creëert vraag. Het serviceniveau ligt een stuk hoger dan in Tanzania. Dit blijkt uit de manier waarop je als klant tegemoet wordt getreden, namelijk veel professioneler. Men zegt over Kenia dat het 30 jaar voor loopt op Tanzania. We vonden de atmosfeer heel relaxed, voelden ons geen moment onveilig. Wel wemelt het van de bewakers overal, dus dat zal wel een reden hebben. Het is moeilijk voor te stellen dat Kenia een jaar geleden zo'n brandhaard was.
Nu het tweede autoprobleem: Gaspard reed met de Mitsubishi een helling af richting een drukke rotonde, trapte op de rem, echter geen enkele reactie, het voelde alsof er een baksteen onder het pedaal lag. Gelukkig was er een inhammetje langs de weg en met behulp van de handrem, kon hij daar tot stilstand komen. Greg regelde een Fundi bij een nabijgelegen tankstation. De aandrijfriem bleek gebroken, maar in een shopje 50 meter de andere kant op, hing precies de goeie op voorraad. In Afrika lijkt wel voor alles een oplossing voor handen, dit hebben we nu al zo vaak meegemaakt. Je hebt een probleem, en hup het wordt op de één of andere manier opgelost. Niet moeilijk kijken, zuchten, geen tijd hebben, geen materiaal op voorraad, medewerker niet ziek of een ATV-dag, geen “u wordt doorverbonden”, nee, gewoon OPLOSSEN dat probleem, NU en voor een redelijke prijs. Dus een uur later reed-ie weer.
De paardenshows waren leuk om te zien, vooral het springen en het racen. Verder hebben we nog gebowld, waarbij Gaspard zijn knie weer 's verdraaide. Hoe krijgt hij het voor elkaar, vraag je je af. Gelukkig gaat het alweer een stuk beter. Zelf heb ik een tropenzweer op mijn arm. Zodra je hier een wondje hebt, gaat het ontsteken. Maar ook dat gaat de goede kant op.
Op zaterdag zijn we naar een weeshuis voor olifantjes geweest. Je mocht ze aaien! Dat hoefde voor mij niet. Ook werd er een babyneushoorn-weesje geshowd, die een beetje opgewonden werd van alle aandacht. Hij trapte Isabelle op haar teen, liep onder Anna's benen door en gooide Maria bijna omver. Ook waren er 2 bijna-volwassen neushoorns die gered waren van stropers. Na verloop van tijd worden de dieren teruggeplaatst in een wildpark. Een soort zeehondencrèche dus.
Op maandag aanvaardden we de terugweg. Om dat vreselijke industrieterrein te vermijden, namen we een andere route. En dan zie je zomaar zebra's en struisvogels langs de weg, zo uniek. Het derde autoprobleem diende zich aan: onze auto trok slecht en bovenaan een berg kwam Gaspard erachter dat er een cylinder uit lag. Oké, net een volledige motorrevisie achter de rug, dus er was iets niet helemaal goed gegaan. Dat is ook Afrika, service tot aan de deur. Gelukkig reden we daarna voornamelijk bergaf richting Moshi en Gaspard kreeg het voor elkaar om de motor niet te heet te laten worden, want anders zouden we echt niet verder kunnen. Thuis bleek dat zelfs 2 cylinders kapot waren. Dus nu heeft Solomon de auto weer mee voor de volgende revisie.
O ja, het ontslag van Solomon. Uiteindelijk hebben we het niet over ons hart kunnen verkrijgen om het hele gezin te laten lijden onder zijn domme drinkgedrag. Ze waren er zo kapot van dat ze meteen in een soort gezinstherapie zijn gegaan bij de kerk en zijn zussen hebben een goed woordje voor hem gedaan. Hij blijft wel ontslagen, maar ze kunnen op het terrein blijven wonen en Violet blijft voor ons werken. Voor Solomon hebben we een andere baan gevonden, hij wordt verantwoordelijk voor het onderhoud van de auto's bij een bedrijf van vrienden. Eén druppel alcohol onder werktijd en hij vliegt eruit. Het prettige is dat hij 's avonds en 's nachts op het huis kan passen. Zijn nieuwe baan is wat uitdagender voor hem en heeft doorgroeimogelijkheden, dus we hopen dat het goed gaat.
zaterdag 13 juni 2009
Kilimanjaro
Gehaald! De top van Kilimanjaro, Uhurupeak, 5895 meter! Het was fantastisch en zwaar.
Samen met Gordana en Rosalind, mijn huidige hardloopmaatjes, hebben we in 5 dagen 69 km gelopen en 4000 meter hoogteverschil overbrugd. De eerste dag liepen we in 4 uur naar de Mandarahut, op 2727 meter, door het tropisch regenwoud, langs riviertjes en watervalletjes, geobserveerd door de zwart-witte colobus aap.
Als we ons zouden houden aan de volgende tips, zou het halen van de top geen probleem zijn:
Pole Pole lopen, m.a.w. zo langzaam stijgen, dat het bijna niet normaal aanvoelt. We namen dit zo serieus, dat we altijd als één van de laatsten bij een hut aankwamen.
Veel drinken, minimaal 4 liter per dag. Dus veel toilet-stopjes achter struiken en rotsen.
Goed insmeren met zonnebrand. Ondanks factor 30 ben ik toch nog een beetje verbrand in mijn gezicht. En de lippenbalsem bleek maar een factor 6 te hebben, dus ik heb nu net zulke lippen als Marijke Helwegen.
De tweede dag richting Horombohut op 3720 meter. We passeerden de boomgrens en kwamen terecht in een landschap met struiken, heide en rotsen. Kilimanjaro heeft 2 pieken, Kibo en Mawenzi, en op een gegeven moment stonden we op een punt met een schitterend uitzicht op beide.
Kibohut bereikten we op dag 3, 4703 meter, dus al hoger dan Mount Meru. Inmiddels zaten we in een soort maanlandschap.
We hadden de trip geboekt via het Maranguhotel, en het was geweldig verzorgd. Een team van 7 personen: 3 dragers, 1 kok, 2 assistentgidsen en 1 oppergids, Charly. Elke dag kregen we een ontbijt met havermoutpap, je bent er gek op (zoals ik) of je krijgt het niet door je keel, en gebakken eieren. Voor tussen de middag een lunchpakket en iedere avond een drie-gangen diner. En dan te bedenken dat alles, maar dan ook alles, naar boven gedragen moet worden. Water kregen we uit de riviertjes, prima drinkbaar. We sliepen met z'n drieën in een hutje, zonder licht of water, en kóud dat het 's nachts was. Ik sliep in 2 t-shirts, 2 fleecetruien, 2 trainingsbroeken, sokken, een winterjas op de matras, in een slaapzak en daarover heen nog een slaapzak en dan alleen een neuspuntje in de openlucht. Geen pretje dus om er uit te moeten om te plassen. Omdat het zo koud was 's avonds gingen we na het eten meteen naar bed.
De derde dag in de Kibo-hut moest dat ook, want die nacht zouden we naar de top gaan. Om 23 uur werden we gewekt, en om middernacht begonnen we aan de slopende tocht naar boven. Mijnwerkerslamp op en dan achter elkaar aan sloffen, stijl omhoog door het lavazand en langs de rotsen. Halverwege kreeg Rosalind wat last van hoogteziekte, misselijk en overgeven, maar gelukkig niet zo erg dat ze terug moest. Om de reden dat er mogelijk iemand terug moet ivm hoogteziekte of uitputting, werden we ieder door een eigen gids begeleid. Om kwart voor 6 bereikten we de kraterrand, Gillman's point, op 5685 meter. Daar een snel kopje thee, het begon inmiddels langzaam licht te worden en in de verte zagen we Uhuru-peak liggen. We veegden onszelf bij elkaar om verder te gaan, nog 1,5 uur langs de krater. De uitzichten waren fantastisch, enorme gletschervelden in de ochtendzon, Mount Meru op de achtergrond. We zaten weer in de achterhoede en er helemaal doorheen, en werden aangemoedigd door degenen die al op de terugweg waren. Om ongeveer 7.30 bereikten we Uhuru-peak. Het was steenkoud en winderig, dus na de obligate foto's gingen we snel weer lopen. Terug op Gillman's point viel ik bijna in slaap, zo moe. Toen aan de afdaling begonnen, ook geen pretje als je benen eigenlijk geen zin meer hebben. Rosalind moest nog steeds overgeven, dus enige haast was geboden om naar beneden te gaan. Afdalen is namelijk de beste remedie bij symptomen van hoogteziekte. Zelf had ik last van een lichte hoofdpijn en enige misselijkheid, maar niets verontrustends. Om 11 uur waren we terug in de Kibo-hut en mochten we een half uur liggen, lunchen, en hup verder afdalen naar de Horombo-hut. Moe maar gelukkig, kwamen we daar aan rond 16.00. Rosalind voelde zich een stuk beter, want we zaten 2000 meter lager dan die ochtend. Na deze superlange dag vielen we na het eten als een blok in slaap en droomde ik dat we terug in Nederland waren.
De vijfde en laatste dag bestond uit de afdaling van de Horombo- naar de Mandarahut. Weer 8 uur afdalen. Ik heb m'n tenen ongeveer 30 keer gestoten aan boomstronken en stenen, dus echt prettig voelen ze nu niet aan. Om 16.00 waren we weer bij de ingang van de Marangu-gate, vies en moe. Bij het Maranguhotel kregen we ons certificaat uitgereikt en was er een soort ceremoniële afsluiting met het team. Alle leden kregen een fooi, zongen een eeuwenoud Kilimanjaro-lied en dronken een paar biertjes op onze kosten. Nou, dat hadden ze ook wel verdiend. Ongelofelijk, hoe die mannen kunnen sjouwen. We hebben ontzettend geluk gehad met het weer, iedere dag was het stralend. Bij aankomst thuis in Moshi was alles donker, want weer 's geen stroom, en het regende. M'n Kilimanjaro-biertje smaakte desondanks heerlijk. Wat een berg, de hoogste van Afrika, en de hoogste vrijstaande berg in de wereld. Een aantal jaar geleden had ik de euvele moed om in een aanval van opruimwoede Gaspard voor te stellen het certificaat van zijn Kili-beklimming van 23 jaar geleden weg te gooien. Nu begrijp ik wel waarom hij, verbijsterd over mijn gebrek aan respect, dat weigerde.
Thuis had Gaspard de boel goed draaiende weten te houden. Alles draaide om school, want er was van alles te doen in het kader van de bijna laatste schoolweek. Isabelle had een fashionshow. Alle kinderen moesten een zelfontworpen kledingstuk laten maken en showen. Ze heeft een jurk ontworpen, met daarin verwerkt 2 culturen. Afrika werd gesymboliseerd door een band met bananenbladfranje, en de rest was in Amerikaanse Westernstyle. De jurk werd gemaakt door een plaatselijke kleermaker uit 2 grote bruine jurken van de tweedehandsmarkt, die samen 30 eurocent kostten. Daarbij geleende roze cowboylaarzen en een roze cowboyhoed. Ze had er veel succes mee. De volgende dag zat ze op school op een bankje met een Tanzaniaans vriendinnetje en een Indisch meisje, 3 kleuren op een rij, en werden ze gevraagd om te poseren voor reclamefoto's van de school. Dus binnenkort verschijnt Isabelle op billboards in Dar es Salaam, Dodoma en Arusha om reclame te maken voor ISM.
Anna heeft een diploma gekregen voor het afronden van de lagere school. In Nederland gaat ze overigens gewoon nog naar groep 8. Ze hebben allerlei dingen gedaan voor de vertrekkende leerkracht en Anna heeft al heel wat traantjes vergoten over het naderende afscheid van haar klasgenootjes. Want ondanks af en toe wat moeilijkere periodes heeft ze met hen een sterke band gekregen. In de klas is ze tweede op het gebied van de engelse taal, na een jongen uit Amerika. Haar bijnaam is de Human Spell Check, ze heeft het hoogste niveau van spelling gehaald en corrigeerde zelfs haar Australische onderwijzer. Echt geweldig als je bedenkt dat ze bijna geen woord engels sprak toen we hier kwamen.
Binnenkort meer over de oplossing van onze personeelsproblemen en over de streken van de electriciteitsleverancier. Anders wordt het wel een erg lang verhaal.
Samen met Gordana en Rosalind, mijn huidige hardloopmaatjes, hebben we in 5 dagen 69 km gelopen en 4000 meter hoogteverschil overbrugd. De eerste dag liepen we in 4 uur naar de Mandarahut, op 2727 meter, door het tropisch regenwoud, langs riviertjes en watervalletjes, geobserveerd door de zwart-witte colobus aap.
Als we ons zouden houden aan de volgende tips, zou het halen van de top geen probleem zijn:
Pole Pole lopen, m.a.w. zo langzaam stijgen, dat het bijna niet normaal aanvoelt. We namen dit zo serieus, dat we altijd als één van de laatsten bij een hut aankwamen.
Veel drinken, minimaal 4 liter per dag. Dus veel toilet-stopjes achter struiken en rotsen.
Goed insmeren met zonnebrand. Ondanks factor 30 ben ik toch nog een beetje verbrand in mijn gezicht. En de lippenbalsem bleek maar een factor 6 te hebben, dus ik heb nu net zulke lippen als Marijke Helwegen.
De tweede dag richting Horombohut op 3720 meter. We passeerden de boomgrens en kwamen terecht in een landschap met struiken, heide en rotsen. Kilimanjaro heeft 2 pieken, Kibo en Mawenzi, en op een gegeven moment stonden we op een punt met een schitterend uitzicht op beide.
Kibohut bereikten we op dag 3, 4703 meter, dus al hoger dan Mount Meru. Inmiddels zaten we in een soort maanlandschap.
We hadden de trip geboekt via het Maranguhotel, en het was geweldig verzorgd. Een team van 7 personen: 3 dragers, 1 kok, 2 assistentgidsen en 1 oppergids, Charly. Elke dag kregen we een ontbijt met havermoutpap, je bent er gek op (zoals ik) of je krijgt het niet door je keel, en gebakken eieren. Voor tussen de middag een lunchpakket en iedere avond een drie-gangen diner. En dan te bedenken dat alles, maar dan ook alles, naar boven gedragen moet worden. Water kregen we uit de riviertjes, prima drinkbaar. We sliepen met z'n drieën in een hutje, zonder licht of water, en kóud dat het 's nachts was. Ik sliep in 2 t-shirts, 2 fleecetruien, 2 trainingsbroeken, sokken, een winterjas op de matras, in een slaapzak en daarover heen nog een slaapzak en dan alleen een neuspuntje in de openlucht. Geen pretje dus om er uit te moeten om te plassen. Omdat het zo koud was 's avonds gingen we na het eten meteen naar bed.
De derde dag in de Kibo-hut moest dat ook, want die nacht zouden we naar de top gaan. Om 23 uur werden we gewekt, en om middernacht begonnen we aan de slopende tocht naar boven. Mijnwerkerslamp op en dan achter elkaar aan sloffen, stijl omhoog door het lavazand en langs de rotsen. Halverwege kreeg Rosalind wat last van hoogteziekte, misselijk en overgeven, maar gelukkig niet zo erg dat ze terug moest. Om de reden dat er mogelijk iemand terug moet ivm hoogteziekte of uitputting, werden we ieder door een eigen gids begeleid. Om kwart voor 6 bereikten we de kraterrand, Gillman's point, op 5685 meter. Daar een snel kopje thee, het begon inmiddels langzaam licht te worden en in de verte zagen we Uhuru-peak liggen. We veegden onszelf bij elkaar om verder te gaan, nog 1,5 uur langs de krater. De uitzichten waren fantastisch, enorme gletschervelden in de ochtendzon, Mount Meru op de achtergrond. We zaten weer in de achterhoede en er helemaal doorheen, en werden aangemoedigd door degenen die al op de terugweg waren. Om ongeveer 7.30 bereikten we Uhuru-peak. Het was steenkoud en winderig, dus na de obligate foto's gingen we snel weer lopen. Terug op Gillman's point viel ik bijna in slaap, zo moe. Toen aan de afdaling begonnen, ook geen pretje als je benen eigenlijk geen zin meer hebben. Rosalind moest nog steeds overgeven, dus enige haast was geboden om naar beneden te gaan. Afdalen is namelijk de beste remedie bij symptomen van hoogteziekte. Zelf had ik last van een lichte hoofdpijn en enige misselijkheid, maar niets verontrustends. Om 11 uur waren we terug in de Kibo-hut en mochten we een half uur liggen, lunchen, en hup verder afdalen naar de Horombo-hut. Moe maar gelukkig, kwamen we daar aan rond 16.00. Rosalind voelde zich een stuk beter, want we zaten 2000 meter lager dan die ochtend. Na deze superlange dag vielen we na het eten als een blok in slaap en droomde ik dat we terug in Nederland waren.
De vijfde en laatste dag bestond uit de afdaling van de Horombo- naar de Mandarahut. Weer 8 uur afdalen. Ik heb m'n tenen ongeveer 30 keer gestoten aan boomstronken en stenen, dus echt prettig voelen ze nu niet aan. Om 16.00 waren we weer bij de ingang van de Marangu-gate, vies en moe. Bij het Maranguhotel kregen we ons certificaat uitgereikt en was er een soort ceremoniële afsluiting met het team. Alle leden kregen een fooi, zongen een eeuwenoud Kilimanjaro-lied en dronken een paar biertjes op onze kosten. Nou, dat hadden ze ook wel verdiend. Ongelofelijk, hoe die mannen kunnen sjouwen. We hebben ontzettend geluk gehad met het weer, iedere dag was het stralend. Bij aankomst thuis in Moshi was alles donker, want weer 's geen stroom, en het regende. M'n Kilimanjaro-biertje smaakte desondanks heerlijk. Wat een berg, de hoogste van Afrika, en de hoogste vrijstaande berg in de wereld. Een aantal jaar geleden had ik de euvele moed om in een aanval van opruimwoede Gaspard voor te stellen het certificaat van zijn Kili-beklimming van 23 jaar geleden weg te gooien. Nu begrijp ik wel waarom hij, verbijsterd over mijn gebrek aan respect, dat weigerde.
Thuis had Gaspard de boel goed draaiende weten te houden. Alles draaide om school, want er was van alles te doen in het kader van de bijna laatste schoolweek. Isabelle had een fashionshow. Alle kinderen moesten een zelfontworpen kledingstuk laten maken en showen. Ze heeft een jurk ontworpen, met daarin verwerkt 2 culturen. Afrika werd gesymboliseerd door een band met bananenbladfranje, en de rest was in Amerikaanse Westernstyle. De jurk werd gemaakt door een plaatselijke kleermaker uit 2 grote bruine jurken van de tweedehandsmarkt, die samen 30 eurocent kostten. Daarbij geleende roze cowboylaarzen en een roze cowboyhoed. Ze had er veel succes mee. De volgende dag zat ze op school op een bankje met een Tanzaniaans vriendinnetje en een Indisch meisje, 3 kleuren op een rij, en werden ze gevraagd om te poseren voor reclamefoto's van de school. Dus binnenkort verschijnt Isabelle op billboards in Dar es Salaam, Dodoma en Arusha om reclame te maken voor ISM.
Anna heeft een diploma gekregen voor het afronden van de lagere school. In Nederland gaat ze overigens gewoon nog naar groep 8. Ze hebben allerlei dingen gedaan voor de vertrekkende leerkracht en Anna heeft al heel wat traantjes vergoten over het naderende afscheid van haar klasgenootjes. Want ondanks af en toe wat moeilijkere periodes heeft ze met hen een sterke band gekregen. In de klas is ze tweede op het gebied van de engelse taal, na een jongen uit Amerika. Haar bijnaam is de Human Spell Check, ze heeft het hoogste niveau van spelling gehaald en corrigeerde zelfs haar Australische onderwijzer. Echt geweldig als je bedenkt dat ze bijna geen woord engels sprak toen we hier kwamen.
Binnenkort meer over de oplossing van onze personeelsproblemen en over de streken van de electriciteitsleverancier. Anders wordt het wel een erg lang verhaal.
donderdag 4 juni 2009
Pieken en dalen
Onze laatste weken in Moshi zijn beslist niet saai te noemen. Gaspard heeft samen met René Mount Meru (4562 meter) beklommen, maar helaas moest hij op 4100 meter rechtsomkeert maken. De lucht bleek te ijl voor zijn hart. René heeft de top gehaald, maar daar was niet veel te beleven, want het regende en hij had geen uitzicht. Toch hebben ze genoten want de tocht was schitterend en ze hadden over het algemeen goed weer. Over een paar dagen ga ik de Kilimanjaro (5895 meter) op. Qua klimmen is het gemakkelijker dan Mount Meru, de moeilijkheid zit 'm vooral in de hoogte. Ben benieuwd. Ik ga met 2 vriendinnen en we hebben al besloten dat we het niet voor het doel (de top) doen, maar voor de weg er naartoe. Gewoon genieten van de belevenis en als we het halen is het mooi, maar zo niet, pech.
Verder kwamen we erachter dat er wat problemen waren in de klas van Isabelle. Ze was zelf één van de veroorzakers en de moeders zijn er zelfs aan te pas gekomen om het op te lossen. Gelukkig hebben de meiden het zelf ook heel goed opgepakt. Een belangrijke les: roddelen leidt altijd tot problemen. Blijkbaar is het iets universeels, op een Nederlandse middelbare school zal het vast niet minder zijn.
Isabelle is vanmiddag van het paard gevallen, het dier weigerde plotseling om te springen en ze vloog over de kop, uh, over het hoofd naar voren. Behalve wat lichte kneuzingen heeft ze gelukkig geen letsel.
En als klap op de vuurpijl hebben we Solomon moeten ontslaan. Voor de derde keer was hij dronken onder werktijd. Bij de tweede keer had Gaspard al aangekondigd dat het bij een volgende keer ontslag zou zijn. Omdat hij zoveel goede kanten heeft, gaven we hem het voordeel van de twijfel. Helaas was hij zo stom om het weer te doen. Als consequentie heeft het dat hij niet meer op het terrein kan blijven wonen. Aldus sleept hij Violet, Libe en Linda ook mee in de ellende. Terwijl Violet prima werkt en wij heel erg bereid waren om het gezin te blijven ondersteunen.
Waarschijnlijk gaan ze terug naar hun geboortestad, Bukoba, 3 dagen rijden hier vandaan. Ze zullen dan voor ons uit beeld verdwijnen. Vooral voor Anna is het een hele zware dobber, ze heeft zich zo aan Linda gehecht. Gaspard en ik lopen allebei rond met een steen in onze maag. Ons hele plan om het huis aan te houden staat of valt bij het toezicht dat op het huis kan worden gehouden. We moeten betrouwbare mensen op het terrein hebben. Wordt vervolgd dus.
De meiden hebben nog minder dan 2 weken school, 17 juni is de laatste dag. Hun taalgebruik wordt steeds meer een mengeling van nederlands en engels, vooral bij Maria. Afhankelijk van de ontwikkelingen op het personele vlak, gaan we wellicht nog een klein reisje ondernemen, voor we op 8 juli de terugreis naar Nederland aanvaarden. Tanzania is zo'n ongelofelijk groot land, 23x Nederland. In feite hebben we tot nu toe alleen het noorden gezien.
Verder kwamen we erachter dat er wat problemen waren in de klas van Isabelle. Ze was zelf één van de veroorzakers en de moeders zijn er zelfs aan te pas gekomen om het op te lossen. Gelukkig hebben de meiden het zelf ook heel goed opgepakt. Een belangrijke les: roddelen leidt altijd tot problemen. Blijkbaar is het iets universeels, op een Nederlandse middelbare school zal het vast niet minder zijn.
Isabelle is vanmiddag van het paard gevallen, het dier weigerde plotseling om te springen en ze vloog over de kop, uh, over het hoofd naar voren. Behalve wat lichte kneuzingen heeft ze gelukkig geen letsel.
En als klap op de vuurpijl hebben we Solomon moeten ontslaan. Voor de derde keer was hij dronken onder werktijd. Bij de tweede keer had Gaspard al aangekondigd dat het bij een volgende keer ontslag zou zijn. Omdat hij zoveel goede kanten heeft, gaven we hem het voordeel van de twijfel. Helaas was hij zo stom om het weer te doen. Als consequentie heeft het dat hij niet meer op het terrein kan blijven wonen. Aldus sleept hij Violet, Libe en Linda ook mee in de ellende. Terwijl Violet prima werkt en wij heel erg bereid waren om het gezin te blijven ondersteunen.
Waarschijnlijk gaan ze terug naar hun geboortestad, Bukoba, 3 dagen rijden hier vandaan. Ze zullen dan voor ons uit beeld verdwijnen. Vooral voor Anna is het een hele zware dobber, ze heeft zich zo aan Linda gehecht. Gaspard en ik lopen allebei rond met een steen in onze maag. Ons hele plan om het huis aan te houden staat of valt bij het toezicht dat op het huis kan worden gehouden. We moeten betrouwbare mensen op het terrein hebben. Wordt vervolgd dus.
De meiden hebben nog minder dan 2 weken school, 17 juni is de laatste dag. Hun taalgebruik wordt steeds meer een mengeling van nederlands en engels, vooral bij Maria. Afhankelijk van de ontwikkelingen op het personele vlak, gaan we wellicht nog een klein reisje ondernemen, voor we op 8 juli de terugreis naar Nederland aanvaarden. Tanzania is zo'n ongelofelijk groot land, 23x Nederland. In feite hebben we tot nu toe alleen het noorden gezien.
maandag 25 mei 2009
Fotoboekjes
Wie heeft er al 's een leuk digitaal fotoboekje in elkaar gezet? Ik heb het idee om hier voor een paar mensen een soort herinneringenboekje te maken. Bijvoorbeeld voor het vriendinnetje van Maria en haar moeder, waar ik bevriend mee ben geraakt. Nou, daar heb je wel een sabbatical year voor nodig. Wat een tijdrovend werkje. Eerst met veel moeite de software gedownload, ging hier natuurlijk heel langzaam, toen alle foto's uitzoeken. Vervolgens de foto's in een format plaatsen en teksten erbij zetten. Ik geloof dat ik wel 5x opnieuw ben begonnen. Ik word af en toe zo moe van die digitale fotografie. We hebben inmiddels ruim 5000 foto's op de computer staan. Zonder echt systeem en ook niet goed opgeschoond. Belofte: we houden geen dia-avond.
Voor een fotoboekje voor het personeel had ik al die foto's doorgeploegd op zoek naar leuke shots. Wil ik de selectie gaan exporteren naar de Fotofabriek om een album te maken: map weg. Vroeger kon ik ook wel wanhopig worden van schoenendozen vol foto's, maar in een zwangerschapsverlof was het inplakken een aardig tijdverdrijf. Ik verlang soms naar de tijd dat je gewoon een rolletje wegbracht naar het Kruidvat en een paar dagen later vol verwachting met je strookje in de hand in die enorme laden kon gaan kijken. “Zal ik de envelop hier openmaken of thuis?” “O, wat jammer dat die te donker is.” “Laat ik ze gelijk even in een plastic mapje schuiven, zodat ik ze aan oma kan laten zien.” In ieder geval, ik ben er al dágen omheen aan het draaien en heb nog niets concreet af. En de tijd gaat wel een beetje dringen, vooral als de albummetjes nog uit Nederland moeten komen.
Iets anders: we hebben besloten om ons huis aan te houden, omdat we onze band met Moshi niet willen verbreken. Gaspard blijft verbonden aan het diabetesproject, en daarnaast vinden we het jammer van alle investeringen die we gedaan hebben. Onze huisbaas is al lang blij dat wij blijven huren en we hebben de vrije hand gekregen. Ons plan is om het huis aan te bieden aan mensen die ook een sabbatical willen houden. Of aan mensen die hun proefschrift af willen maken, een boek schrijven, vrijwilligerswerk doen, hun digitale foto's willen reorganiseren, what ever. We hebben al zo vaak gehoord “goh, dat zou ik ook wel willen, maar ........”. Wij kunnen nu een instapklaar huis aanbieden, volledig ingericht, met personeel, auto, internet en kippen. Daarnaast hebben we goede contacten opgebouwd voor het regelen van safari's en bergbeklimmingen, en gaan we een mapje aanleggen met allerlei tips. Want we begrijpen wel dat niet iedereen er zin in heeft om het wiel uit te vinden. Dit land, deze plek, heeft zoveel te bieden. Gaspard heeft een website gemaakt (nog wel onder constructie).
Voor een fotoboekje voor het personeel had ik al die foto's doorgeploegd op zoek naar leuke shots. Wil ik de selectie gaan exporteren naar de Fotofabriek om een album te maken: map weg. Vroeger kon ik ook wel wanhopig worden van schoenendozen vol foto's, maar in een zwangerschapsverlof was het inplakken een aardig tijdverdrijf. Ik verlang soms naar de tijd dat je gewoon een rolletje wegbracht naar het Kruidvat en een paar dagen later vol verwachting met je strookje in de hand in die enorme laden kon gaan kijken. “Zal ik de envelop hier openmaken of thuis?” “O, wat jammer dat die te donker is.” “Laat ik ze gelijk even in een plastic mapje schuiven, zodat ik ze aan oma kan laten zien.” In ieder geval, ik ben er al dágen omheen aan het draaien en heb nog niets concreet af. En de tijd gaat wel een beetje dringen, vooral als de albummetjes nog uit Nederland moeten komen.
Iets anders: we hebben besloten om ons huis aan te houden, omdat we onze band met Moshi niet willen verbreken. Gaspard blijft verbonden aan het diabetesproject, en daarnaast vinden we het jammer van alle investeringen die we gedaan hebben. Onze huisbaas is al lang blij dat wij blijven huren en we hebben de vrije hand gekregen. Ons plan is om het huis aan te bieden aan mensen die ook een sabbatical willen houden. Of aan mensen die hun proefschrift af willen maken, een boek schrijven, vrijwilligerswerk doen, hun digitale foto's willen reorganiseren, what ever. We hebben al zo vaak gehoord “goh, dat zou ik ook wel willen, maar ........”. Wij kunnen nu een instapklaar huis aanbieden, volledig ingericht, met personeel, auto, internet en kippen. Daarnaast hebben we goede contacten opgebouwd voor het regelen van safari's en bergbeklimmingen, en gaan we een mapje aanleggen met allerlei tips. Want we begrijpen wel dat niet iedereen er zin in heeft om het wiel uit te vinden. Dit land, deze plek, heeft zoveel te bieden. Gaspard heeft een website gemaakt (nog wel onder constructie).
vrijdag 15 mei 2009
Geld
De afgelopen weken stonden nogal in het teken van Anna's Exhibition. Het doel was om een tentoonstelling te organiseren met de hele klas over een bepaald thema. Het thema van dit jaar was “de waarde van geld”. In groepjes van 3 à 4 kinderen moesten ze een aspect van geld uitwerken. Anna's groepje had als thema: hoe worden de prijzen op de markt bepaald. Ze hebben kopers en verkopers op diverse markten geinterviewd en zelfs een onderzoekje verricht of blanken nu inderdaad meer betalen dan autochtone tanzanianen. Het leek er wel even op, meester David die blank is en alleen engels spreekt betaalde 5x meer voor 3 sinaasappels dan Sia, de zwarte klasse-assistent die swahili sprak. Echter, een blanke proefpersoon, die vloeiend swahili spreekt, kreeg dezelfde prijs als Sia. De conclusie van de meiden was: het is niet de huidskleur die bepaalt dat de één meer betaalt dan de ander. Veel meer is het de kennis van gangbare prijzen, de vaardigheid in onderhandelen en de kennis van het swahili. Dit is ook onze eigen ervaring. We hebben het idee dat we soms wel wat meer betalen dan een Tanzaniaan, maar we weten nu zo langzamerhand wat iets kost en we kunnen in het swahili onderhandelen. Zodra je merkt dat je als westerse toerist wordt beschouwd en er een niet-marktconforme prijs wordt gevraagd, moet je ongeveer een kwart tot een derde van de vraagprijs bieden. Gisteren kocht Gaspard een zonnebril. De verkoper begon met 17.000 shilling, uiteindelijk betaalde hij 5000. En de verkoper bedankte Gaspard uitgebreid voor de klandizie. Andere tips zijn: neem de tijd en maak het persoonlijk door bijvoorbeeld de naam van de verkoper te vragen. Natuurlijk is het niet zo erg om wat meer te betalen in dit arme land, aan de andere kant voelt het ook niet goed om belazerd te worden.
Woensdagavond was de daadwerkelijke tentoonstelling, met presentaties van iedere groep, zang- en dans door de kinderen en een toneelstukje. Daarnaast hadden de kinderen marktstalletjes gemaakt om producten te verkopen voor een goed doel. Anna's groep deed het voor een schooltje voor kinderen van medewerkers op het terrein van ISM en voor het Scholarshipfund. Van diverse mensen in Nederland hadden we dingen gekregen om weg te geven, zoals ballen, pennen en proefparfummetjes. Die hebben ze nu verkocht en met het geld kunnen ze bijvoorbeeld boeken kopen voor het schooltje.
Interessante bevindingen van andere groepen waren: Tanzania geeft relatief veel meer geld uit aan onderwijs en wegenbouw dan Duitsland. De school van de meiden heeft, vergeleken met een lokale school in Moshi, 4x minder kinderen en 6x meer budget. Vandaar dat de lokale klassen vaak uit 50-70 kinderen bestaan.
Lokale inwoners kopen vrijwel al hun boodschappen op de markt, en de internationale gemeenschap veel meer in supermarkten. De internationals houden meer van vaste prijzen dan van onderhandelen. Ze geven 10-20x meer uit per maand aan boodschappen dan lokalen.
Al met al heeft Anna er veel van geleerd: het formuleren van een onderzoeksvraag, het zoeken naar informatie, het daadwerkelijk naar mensen toestappen voor interviews, een verslag schrijven, samenwerken, posters maken voor de tentoonstelling, het houden van een presentatie voor een zaal met mensen, en het verkopen van spullen voor het goede doel. En dat allemaal voor kinderen van 11 jaar, menig volwassene zou het niet voor elkaar krijgen.
Het begint een beetje kouder en bewolkter te worden. We hebben de winteropstelling ingevoerd, namelijk de eettafel in de woonkamer in plaats van op de veranda. 's Morgens en 's avonds is het ongeveer 17 graden, en de rest van de dag 20-25. Binnenkort lopen de Tanzanianen weer in winterjassen en mutsen, terwijl wij het eigenlijk nog aangenaam vinden. De meiden niet hoor, die zitten op 1 lijn met de Tanzanianen.
Gaspard gaat eind mei Mount Meru beklimmen en ik op 8 juni de Kilimanjaro. Erg leuk om dat nog in het vooruitzicht te hebben. Een goede oefening voor de Vaalserberg, want over minder dan 2 maanden zijn we terug in Limburg...
Woensdagavond was de daadwerkelijke tentoonstelling, met presentaties van iedere groep, zang- en dans door de kinderen en een toneelstukje. Daarnaast hadden de kinderen marktstalletjes gemaakt om producten te verkopen voor een goed doel. Anna's groep deed het voor een schooltje voor kinderen van medewerkers op het terrein van ISM en voor het Scholarshipfund. Van diverse mensen in Nederland hadden we dingen gekregen om weg te geven, zoals ballen, pennen en proefparfummetjes. Die hebben ze nu verkocht en met het geld kunnen ze bijvoorbeeld boeken kopen voor het schooltje.
Interessante bevindingen van andere groepen waren: Tanzania geeft relatief veel meer geld uit aan onderwijs en wegenbouw dan Duitsland. De school van de meiden heeft, vergeleken met een lokale school in Moshi, 4x minder kinderen en 6x meer budget. Vandaar dat de lokale klassen vaak uit 50-70 kinderen bestaan.
Lokale inwoners kopen vrijwel al hun boodschappen op de markt, en de internationale gemeenschap veel meer in supermarkten. De internationals houden meer van vaste prijzen dan van onderhandelen. Ze geven 10-20x meer uit per maand aan boodschappen dan lokalen.
Al met al heeft Anna er veel van geleerd: het formuleren van een onderzoeksvraag, het zoeken naar informatie, het daadwerkelijk naar mensen toestappen voor interviews, een verslag schrijven, samenwerken, posters maken voor de tentoonstelling, het houden van een presentatie voor een zaal met mensen, en het verkopen van spullen voor het goede doel. En dat allemaal voor kinderen van 11 jaar, menig volwassene zou het niet voor elkaar krijgen.
Het begint een beetje kouder en bewolkter te worden. We hebben de winteropstelling ingevoerd, namelijk de eettafel in de woonkamer in plaats van op de veranda. 's Morgens en 's avonds is het ongeveer 17 graden, en de rest van de dag 20-25. Binnenkort lopen de Tanzanianen weer in winterjassen en mutsen, terwijl wij het eigenlijk nog aangenaam vinden. De meiden niet hoor, die zitten op 1 lijn met de Tanzanianen.
Gaspard gaat eind mei Mount Meru beklimmen en ik op 8 juni de Kilimanjaro. Erg leuk om dat nog in het vooruitzicht te hebben. Een goede oefening voor de Vaalserberg, want over minder dan 2 maanden zijn we terug in Limburg...
maandag 4 mei 2009
Water
Vrijdag, een ruime week geleden, zijn Jacqueline, Marcel, Doris en Kaat gearriveerd. Ze kwamen aan in een met kaarsen verlicht huis, want de stroom was weer eens uitgevallen. Erg leuk om elkaar weer te zien. De volgende dag zijn we de stad in geweest. Vooral Kaatje trok de aandacht met haar blonde haartjes. Op de markt keken ze natuurlijk hun ogen uit, vooral op de vleesafdeling. Wie niet zeker weet of-ie vegetariër wil worden, moet hier absoluut een keer gaan kijken. De volgende dag zijn we wat gaan toeren over de hellingen van de Kilimanjaro en de koffieplantages. En kwamen we vast te zitten in de modder met de auto. Onder aanmoediging van wat locals kregen we weer vaste grond onder de wielen. We wilden gaan zwemmen bij de Kilimakyaro-lodge, maar helaas, wegens laagseizoen geen water in het zwembad. Ander hotel geprobeerd, ook geen water in het bad. Ondertussen waren we al bijna 2 uur aan 't rijden. Uiteindelijk kwamen we uit bij het zwembad van het Impalahotel, op 5 minuten van ons huis.
Maandag zouden Marcel en Jacqueline naar de populaire Chinese Massage gaan. Helaas, tot nader bericht gesloten. De één zegt vergunningsproblemen, de ander dat de 3 masseurs al 3 maanden geen salaris hadden kregen en toen het vliegtuig terug naar China hebben genomen. Vervolgens zijn M en J maar wat geld gaan uitgeven in de stad aan leuke sarongs en t-shirtjes. 's Middags hebben de meiden een bezoekje gebracht aan de Internationale School. Doris wil inmiddels niet meer terug naar Nederland, zo leuk vindt ze alles. Vooral ook de kikkervisjes, gekko's, salamanders, kippen en eenden bij ons in de tuin. Inmiddels zijn ze op safari geweest naar de Ngorogoro-krater en de Serengeti, en dat was natuurlijk wel even andere koek dan het kinderboerderijtje hier. Afgelopen vrijdag zijn ze naar Zanzibar gevlogen en ook van daaruit alleen maar positieve berichten.
Inmiddels regent het vrijwel iedere nacht. Het wordt behoorlijk modderig op de dirtroads. Voor het hardlopen is het geen pretje, vooral omdat ik nogal geneigd ben tot vallen met letsel. Overigens is mijn knie weer helemaal genezen. Wel bijna 6 weken rust nodig gehad.
De laatste maanden voor de zomervakantie staan in het teken van wie er weggaat en wie er blijft van de buitenlanders. Veel leerkrachten hebben 2-jaarcontracten en gaan na afloop daarvan terug naar hun moederland of naar een Internationale School elders. Veel anderen hebben ook tijdelijke contracten. Voor de buitenlanders die hier permanent wonen, is dat wel moeilijk. Iedere keer moeten ze opnieuw investeren in vriendschappen. Ook kinderen zien aan het eind van het schooljaar zo'n beetje hun halve klas vertrekken. Maria's beste vriendin Skye gaat terug naar Zuid-Afrika. Anna's vriendin Isabelle naar Canada. De vriendinnen van onze Isabelle zijn bijna allemaal boarders, en die blijven wel. Veel mensen bieden hun inboedel en auto te koop aan.
Koninginnedag ging eigenlijk helemaal aan ons voorbij, tot we hoorden van het vreselijke drama in Apeldoorn. Zo afschuwelijk. Het was echt internationaal nieuws want we kregen het van allerlei buitenlanders te horen.
Gisteren hebben we vlakbij Moshi een prachtige kloof met een rivier ontdekt. Gaspard heeft nog even gezwommen met wat lokale kinderen, die natuurlijk behoorlijk onder de indruk waren van zijn blanke torso. Het was weer een beetje klauteren, dus ik liep op mijn bekende houterige wijze naar boven, en werd gepasseerd door een 8-jarig meisje op kapotte slippers met een emmer water op haar hoofd. Zo zielig, een paar honderd meter verder struikelde ze over een steen, en lag ze met de emmer water op de grond. Hopelijk heeft ze geen straf gekregen. Wat is het toch een contrast met het leven van onze kinderen.
Maandag zouden Marcel en Jacqueline naar de populaire Chinese Massage gaan. Helaas, tot nader bericht gesloten. De één zegt vergunningsproblemen, de ander dat de 3 masseurs al 3 maanden geen salaris hadden kregen en toen het vliegtuig terug naar China hebben genomen. Vervolgens zijn M en J maar wat geld gaan uitgeven in de stad aan leuke sarongs en t-shirtjes. 's Middags hebben de meiden een bezoekje gebracht aan de Internationale School. Doris wil inmiddels niet meer terug naar Nederland, zo leuk vindt ze alles. Vooral ook de kikkervisjes, gekko's, salamanders, kippen en eenden bij ons in de tuin. Inmiddels zijn ze op safari geweest naar de Ngorogoro-krater en de Serengeti, en dat was natuurlijk wel even andere koek dan het kinderboerderijtje hier. Afgelopen vrijdag zijn ze naar Zanzibar gevlogen en ook van daaruit alleen maar positieve berichten.
Inmiddels regent het vrijwel iedere nacht. Het wordt behoorlijk modderig op de dirtroads. Voor het hardlopen is het geen pretje, vooral omdat ik nogal geneigd ben tot vallen met letsel. Overigens is mijn knie weer helemaal genezen. Wel bijna 6 weken rust nodig gehad.
De laatste maanden voor de zomervakantie staan in het teken van wie er weggaat en wie er blijft van de buitenlanders. Veel leerkrachten hebben 2-jaarcontracten en gaan na afloop daarvan terug naar hun moederland of naar een Internationale School elders. Veel anderen hebben ook tijdelijke contracten. Voor de buitenlanders die hier permanent wonen, is dat wel moeilijk. Iedere keer moeten ze opnieuw investeren in vriendschappen. Ook kinderen zien aan het eind van het schooljaar zo'n beetje hun halve klas vertrekken. Maria's beste vriendin Skye gaat terug naar Zuid-Afrika. Anna's vriendin Isabelle naar Canada. De vriendinnen van onze Isabelle zijn bijna allemaal boarders, en die blijven wel. Veel mensen bieden hun inboedel en auto te koop aan.
Koninginnedag ging eigenlijk helemaal aan ons voorbij, tot we hoorden van het vreselijke drama in Apeldoorn. Zo afschuwelijk. Het was echt internationaal nieuws want we kregen het van allerlei buitenlanders te horen.
Gisteren hebben we vlakbij Moshi een prachtige kloof met een rivier ontdekt. Gaspard heeft nog even gezwommen met wat lokale kinderen, die natuurlijk behoorlijk onder de indruk waren van zijn blanke torso. Het was weer een beetje klauteren, dus ik liep op mijn bekende houterige wijze naar boven, en werd gepasseerd door een 8-jarig meisje op kapotte slippers met een emmer water op haar hoofd. Zo zielig, een paar honderd meter verder struikelde ze over een steen, en lag ze met de emmer water op de grond. Hopelijk heeft ze geen straf gekregen. Wat is het toch een contrast met het leven van onze kinderen.
woensdag 22 april 2009
Gebakken termieten
Deze week hadden we een nieuwe ervaring. Ik dacht dat insecten eten alleen voorkwam in de Rimboe, maar nee, ook hier in Moshi!
Op een avond zagen we Violet en Libe onder een buitenlamp allemaal insecten vangen met grote vleugels. Ze grepen ze en stopten ze in een emmer met een laagje water, waardoor ze niet weg konden. Het zijn termieten, de beesten die ook de grote heuvels maken. Het heeft wel iets angstaanjagends, ze zijn tamelijk groot en fladderen alle kanten op. Anna ging meehelpen met vangen. We hadden geen idee wat ze ermee gingen doen.
De volgende dag kwam Violet met een schoteltje gebakken termieten. De vleugels waren eraf en ze waren bruin, maar nog wel erg herkenbaar als dikke mier. Je neemt een handje, net als bij pinda's, en met een licht gekraak werk je het weg. Ik liet me niet kennen en nam een hap. De smaak viel me reuze mee, wel een wat vreemde consistentie, maar het is natuurlijk vooral het idee dat je mieren aan het eten bent. Aan de andere kant, wat is het verschil met bijvoorbeeld een garnaal? In ieder geval, Isabelle liep er gillend van weg, Anna heeft er 1 geprobeerd en zag er verder vanaf, Maria zei “getver, dat hoef ik niet” en Gaspard heeft er ook een paar geproefd. Conclusie: leuk nieuw snackje, maar ik denk niet dat het bij ons het bakje chips gaat vervangen.
Mijn Zimbabwaanse hardloopvriendin, Monica, is met man en kinderen definitief terug naar Duitsland, en we hebben haar kippen en eenden overgenomen. We hebben nu 13 kippen, 2 hanen en 5 eenden. Solomon heeft het kippenhok uitgebreid en een klein vijvertje (met mozaiekrandje!) aangelegd. We hebben er zo'n lol van, het is net zoiets als een haardvuur, je kunt er uren naar kijken zonder dat het verveelt. De kippen scharrelen door de tuin, zitten elkaar af te katten of moeten op de vlucht voor Arie Haan. Als ik naar buiten kom, komen ze vol verwachting op me af want misschien breng ik wat GFT. Het is elke dag een beetje pasen, want de eieren liggen niet alleen in het hok, maar ook in de garage of in de struiken. Zaterdag kwam er plotseling muziek uit het eendenhokje. Wat bleek, Maria en haar vriendinnetje Skye hadden het er gezellig gemaakt. Het hok was versierd met bloemen en ze hadden het portabel dvd-spelertje geïnstalleerd. Allebei op een krukje, met een bakje lekkers, zaten ze een film te kijken.
En verder?
Gaspard is nog druk bezig met het diabetes-project. Ze gaan iedere week 1 dag naar een ziekenhuis in de buurt. De laatste keer in Same, waar de verpleegkundigen bleken rond te lopen in uniformen van het TweeSteden ziekenhuis in Tilburg.
Gaspard is laatst bijna uit elkaar getrokken op de markt. 2 vrouwen wilden zo graag wat groente aan hem verkopen, dat ze allebei aan 1 arm begonnen te trekken. Pas toen hij riep dat hij bij allebei wat zou kopen, lieten ze los.
De regentijd verloopt wat met horten en stoten. Af en toe, gelukkig vooral 's nachts, regent het keihard, maar het schijnt bij lange na nog niet genoeg te zijn voor alle gewassen die geplant zijn.
We hebben verder nog wat negatieve gevolgen ondervonden van een powercut. Soms, als de stroom terugkomt, is er een piek van bijvoorbeeld 500 volt. Met als gevolg allerlei schade aan apparaten. Resultaat: alle buitenlampen, de batterij van de laptop, 2 opladers en de wasmachine kapot. De wasmachine staat nu voor reparatie in Dar es Salaam, dus ik ben benieuwd of we die nog terugzien voor we vertrekken.
Aanstaande vrijdagavond krijgen we ons (waarschijnlijk laatste) bezoek uit Nederland: Jacqueline, Marcel, Doris en Kaat uit Soest. Onze meiden hebben helaas geen vrij, maar ze hebben een leuk programma. Op safari naar de Ngorogoro-krater en de Serengeti, en van daar vliegen naar Zanzibar, en dan logeren in hetzelfde guesthouse als waar wij geweest zijn. We hebben er veel zin in. Het is altijd weer leuk om mensen te laten zien hoe het hier is. En ze te laten proeven van overheerlijke Afrikaanse gerechten.
Op een avond zagen we Violet en Libe onder een buitenlamp allemaal insecten vangen met grote vleugels. Ze grepen ze en stopten ze in een emmer met een laagje water, waardoor ze niet weg konden. Het zijn termieten, de beesten die ook de grote heuvels maken. Het heeft wel iets angstaanjagends, ze zijn tamelijk groot en fladderen alle kanten op. Anna ging meehelpen met vangen. We hadden geen idee wat ze ermee gingen doen.
De volgende dag kwam Violet met een schoteltje gebakken termieten. De vleugels waren eraf en ze waren bruin, maar nog wel erg herkenbaar als dikke mier. Je neemt een handje, net als bij pinda's, en met een licht gekraak werk je het weg. Ik liet me niet kennen en nam een hap. De smaak viel me reuze mee, wel een wat vreemde consistentie, maar het is natuurlijk vooral het idee dat je mieren aan het eten bent. Aan de andere kant, wat is het verschil met bijvoorbeeld een garnaal? In ieder geval, Isabelle liep er gillend van weg, Anna heeft er 1 geprobeerd en zag er verder vanaf, Maria zei “getver, dat hoef ik niet” en Gaspard heeft er ook een paar geproefd. Conclusie: leuk nieuw snackje, maar ik denk niet dat het bij ons het bakje chips gaat vervangen.
Mijn Zimbabwaanse hardloopvriendin, Monica, is met man en kinderen definitief terug naar Duitsland, en we hebben haar kippen en eenden overgenomen. We hebben nu 13 kippen, 2 hanen en 5 eenden. Solomon heeft het kippenhok uitgebreid en een klein vijvertje (met mozaiekrandje!) aangelegd. We hebben er zo'n lol van, het is net zoiets als een haardvuur, je kunt er uren naar kijken zonder dat het verveelt. De kippen scharrelen door de tuin, zitten elkaar af te katten of moeten op de vlucht voor Arie Haan. Als ik naar buiten kom, komen ze vol verwachting op me af want misschien breng ik wat GFT. Het is elke dag een beetje pasen, want de eieren liggen niet alleen in het hok, maar ook in de garage of in de struiken. Zaterdag kwam er plotseling muziek uit het eendenhokje. Wat bleek, Maria en haar vriendinnetje Skye hadden het er gezellig gemaakt. Het hok was versierd met bloemen en ze hadden het portabel dvd-spelertje geïnstalleerd. Allebei op een krukje, met een bakje lekkers, zaten ze een film te kijken.
En verder?
Gaspard is nog druk bezig met het diabetes-project. Ze gaan iedere week 1 dag naar een ziekenhuis in de buurt. De laatste keer in Same, waar de verpleegkundigen bleken rond te lopen in uniformen van het TweeSteden ziekenhuis in Tilburg.
Gaspard is laatst bijna uit elkaar getrokken op de markt. 2 vrouwen wilden zo graag wat groente aan hem verkopen, dat ze allebei aan 1 arm begonnen te trekken. Pas toen hij riep dat hij bij allebei wat zou kopen, lieten ze los.
De regentijd verloopt wat met horten en stoten. Af en toe, gelukkig vooral 's nachts, regent het keihard, maar het schijnt bij lange na nog niet genoeg te zijn voor alle gewassen die geplant zijn.
We hebben verder nog wat negatieve gevolgen ondervonden van een powercut. Soms, als de stroom terugkomt, is er een piek van bijvoorbeeld 500 volt. Met als gevolg allerlei schade aan apparaten. Resultaat: alle buitenlampen, de batterij van de laptop, 2 opladers en de wasmachine kapot. De wasmachine staat nu voor reparatie in Dar es Salaam, dus ik ben benieuwd of we die nog terugzien voor we vertrekken.
Aanstaande vrijdagavond krijgen we ons (waarschijnlijk laatste) bezoek uit Nederland: Jacqueline, Marcel, Doris en Kaat uit Soest. Onze meiden hebben helaas geen vrij, maar ze hebben een leuk programma. Op safari naar de Ngorogoro-krater en de Serengeti, en van daar vliegen naar Zanzibar, en dan logeren in hetzelfde guesthouse als waar wij geweest zijn. We hebben er veel zin in. Het is altijd weer leuk om mensen te laten zien hoe het hier is. En ze te laten proeven van overheerlijke Afrikaanse gerechten.
zondag 12 april 2009
Dar es Salaam
Zondag 5 april vlogen we van Zanzibar naar Dar es Salaam, de kortste vlucht die we ooit gehad hebben: 20 minuten. Vervolgens gingen we met de taxi, een safari-auto, in ruim een uur naar de kust ten noorden van de stad.
Op de website zag de Jangwani Seabreeze Resort er aardig uit, maar in het echt bleek het een soort Lloret de Mar-achtige setting te zijn met iedere avond een discjockey. Op de kamers waren er vooral problemen met het sanitair, afwisselend lucht en water uit de kraan, soms bruin water of helemaal geen water en op de eerste ochtend teveel water. De kamer van de meiden en de galerij stonden namelijk blank. De schatten dachten in eerste instantie dat het hun schuld was, maar gelukkig kwam de lekkage uit een andere kamer. Deze hoeveelheid water was echter nog niks vergeleken bij de wateroverlast die we 3 dagen later meemaakten.
Er was gelukkig wel airco op de kamer, want het was weer vochtig warm, en tot grote vreugde van de meiden hing er een flatscreen aan de muur. Op maandag lieten we ons met de gratis shuttle-service naar de binnenstad van Dar brengen. (Insiders zeggen Dar, en geen Dar es Salaam, ahum)
Het is een grote stad, maar het stadscentrum vonden we een beetje vreemd. Minder winkels dan in Moshi, en overal worden torens (hotels, kantoren) gebouwd. Wat inhoudt dat je vaak over de straat om omheiningen heen moet, waarbij je van de sokken gereden wordt als je niet uitkijkt. Gaspard is 23 jaar geleden in Dar geweest en herkende helemaal niks meer. “O ja, dan is daar zus of zo, o nee, toch niet.” Hij liep met een noodgang door de straten op zoek naar iets bekends, ondertussen ons achter zich aan slepend, dus de familiesfeer liet wat te wensen over. Vooral ook omdat de meiden gehoopt hadden op wat westerse winkels. Ook waren er geen gezellige eetgelegenheden. Maar uiteindelijk pakte alles nog goed uit, want we kwamen terecht bij een hele leuke galerie, waar je wat kon drinken, kon plassen en met een schattig winkeltje erbij. In de galerie stond verscholen achter de toonbank een houten kunstwerk, wat we allebei prachtig vonden. Uiteindelijk hebben we 2 exemplaren gekocht van de kunstenaar Miguel Costales, voor een on-europese prijs. Bij elkaar weegt het zo'n 20 kilo, dus of het verstandig is moet blijken op het vliegveld op 8 juli, als we voor overgewicht moeten gaan betalen.
De volgende dag gingen we naar de Slipway, een modern winkelcentrum, met een geweldige boekwinkel, een lekker restaurantje en wat leuke winkeltjes. Dus langzamerhand konden we toch een beetje begrijpen waarom mensen speciaal naar Dar gaan om te shoppen. In een ander shopping center was een echt westerse supermarkt. De meiden liepen er gillend van enthousiasme rond, zo ontwend zijn ze de weelde van de gemakkelijke beschikbaarheid van spullen.
Om 13.00 op woensdag zou de taxi die we van tevoren al geregeld hadden, dezelfde van de heenweg, ons op komen halen. Isabelle en ik gingen nog even naar een winkelcentrum op de weg naar het vliegveld en Gaspard zou ons daar, met de taxi, op komen halen met Anna en Maria. Maar om een uur of 11 begon het toch te régenen, ongelofelijk. Binnen de kortste keren stonden de parkeerplaats en de straten compleet blank. Mensen liepen tot halverwege hun kuiten in het water. Dar staat met droge straten al bekend om z'n neiging tot verkeerschaos, dus ik vreesde het ergste voor onze rit naar het vliegveld. Maar om 12.15 kreeg ik een sms van Gaspard dat ze al in de taxi zaten. Dus ik prees de vooruitziende blik van de taxichauffeur en Isabelle en ik gingen wachten om opgehaald te worden. Ons shop-ochtendje was niet zo'n succes, want eerst deed de pinautomaat het niet, en daarna bleek-ie mijn pas niet te accepteren. Wel lekker weinig uitgegeven.
Een uur later weer een sms: de taxi, een nogal oud beestje, kon het winkelcentrum niet bereiken door de verkeerschaos ten gevolge van de ondergelopen straten. Maar er zou een andere auto komen, de safari-auto van de heenweg, om ons op te halen en naar een plek te brengen waar Gaspard zou zijn. Weer wachten, het was ondertussen 14.15, en ik had me er al bij neergelegd dat we het vliegtuig van 16.00 zouden gaan missen. De constatering dat we het gewoon niet zouden gaan halen, gaf me een heel rustig gevoel. Eindelijk kwam de safari-taxi, en wat bleek: hij was om 13.00, op het afgesproken tijdstip, bij het hotel en daar was niemand meer. Nee, zeiden ze bij de receptie, die familie is allang weg. Met een bloedvaart reden we door de plassen naar een tankstation waar Gaspard, Anna en Maria zaten te wachten. De aap kwam uit de mouw: ze waren met de verkeerde taxi meegegaan. Gaspard had het wel vreemd gevonden dat het een andere chauffeur en een andere auto was, maar de taxichauffeur had met volle overtuiging beweerd dat hij hen naar het vliegveld moest brengen. Pas toen Gaspard halverwege de rit noemde dat de taxi al vooruit betaald was, begon de chauffeur in te zien dat hij hen helemaal niet in zijn auto moest hebben. Gelukkig wisten de chauffeurs via de hotelreceptie elkaar te bereiken en ontmoetten we elkaar toch nog. Vanaf het tankstation was het niet zo ver meer, en 45 minuten voordat het vliegtuig zou vertrekken waren we op het vliegveld. Daar flink voorgedrongen, excuse me en samahani roepend, en werden we nog ingecheckt. Om even voor vieren stonden we in het vliegtuig, en kwam er een melding dat we er weer uitmoesten want de president van Qatar (even in de atlas kijken) zou gaan landen. En dan mochten er geen passagiers in klaarstaande vliegtuigen zitten. 3 kwartier later vlogen we richting Kilimanjaro. Al met al geen ontspannen afsluiting van het reisje. Thuis kwamen we erachter dat Maria haar nintendo kwijt was, bleek nog in het hotel te liggen. Isabelle's portemonnee lag ook nog bij de boekhandel in Slipway. Gelukkig wil een vriendinnetje van Isabelle, die tijdens de vakantie bij haar ouders zit, alles gaan ophalen. Het was leuk om Dar es Salaam gezien te hebben, maar we hoeven er niet nog eens heen.
We waren heel blij om terug te zijn in Moshi. Het klimaat is hier zoveel aangenamer dan aan de kust. De regentijd is gelukkig eindelijk begonnen. De boeren maakten zich namelijk al grote zorgen over de droogte. En het mooie is dat het vooral 's nachts regent en overdag de zon schijnt.
Op de website zag de Jangwani Seabreeze Resort er aardig uit, maar in het echt bleek het een soort Lloret de Mar-achtige setting te zijn met iedere avond een discjockey. Op de kamers waren er vooral problemen met het sanitair, afwisselend lucht en water uit de kraan, soms bruin water of helemaal geen water en op de eerste ochtend teveel water. De kamer van de meiden en de galerij stonden namelijk blank. De schatten dachten in eerste instantie dat het hun schuld was, maar gelukkig kwam de lekkage uit een andere kamer. Deze hoeveelheid water was echter nog niks vergeleken bij de wateroverlast die we 3 dagen later meemaakten.
Er was gelukkig wel airco op de kamer, want het was weer vochtig warm, en tot grote vreugde van de meiden hing er een flatscreen aan de muur. Op maandag lieten we ons met de gratis shuttle-service naar de binnenstad van Dar brengen. (Insiders zeggen Dar, en geen Dar es Salaam, ahum)
Het is een grote stad, maar het stadscentrum vonden we een beetje vreemd. Minder winkels dan in Moshi, en overal worden torens (hotels, kantoren) gebouwd. Wat inhoudt dat je vaak over de straat om omheiningen heen moet, waarbij je van de sokken gereden wordt als je niet uitkijkt. Gaspard is 23 jaar geleden in Dar geweest en herkende helemaal niks meer. “O ja, dan is daar zus of zo, o nee, toch niet.” Hij liep met een noodgang door de straten op zoek naar iets bekends, ondertussen ons achter zich aan slepend, dus de familiesfeer liet wat te wensen over. Vooral ook omdat de meiden gehoopt hadden op wat westerse winkels. Ook waren er geen gezellige eetgelegenheden. Maar uiteindelijk pakte alles nog goed uit, want we kwamen terecht bij een hele leuke galerie, waar je wat kon drinken, kon plassen en met een schattig winkeltje erbij. In de galerie stond verscholen achter de toonbank een houten kunstwerk, wat we allebei prachtig vonden. Uiteindelijk hebben we 2 exemplaren gekocht van de kunstenaar Miguel Costales, voor een on-europese prijs. Bij elkaar weegt het zo'n 20 kilo, dus of het verstandig is moet blijken op het vliegveld op 8 juli, als we voor overgewicht moeten gaan betalen.
De volgende dag gingen we naar de Slipway, een modern winkelcentrum, met een geweldige boekwinkel, een lekker restaurantje en wat leuke winkeltjes. Dus langzamerhand konden we toch een beetje begrijpen waarom mensen speciaal naar Dar gaan om te shoppen. In een ander shopping center was een echt westerse supermarkt. De meiden liepen er gillend van enthousiasme rond, zo ontwend zijn ze de weelde van de gemakkelijke beschikbaarheid van spullen.
Om 13.00 op woensdag zou de taxi die we van tevoren al geregeld hadden, dezelfde van de heenweg, ons op komen halen. Isabelle en ik gingen nog even naar een winkelcentrum op de weg naar het vliegveld en Gaspard zou ons daar, met de taxi, op komen halen met Anna en Maria. Maar om een uur of 11 begon het toch te régenen, ongelofelijk. Binnen de kortste keren stonden de parkeerplaats en de straten compleet blank. Mensen liepen tot halverwege hun kuiten in het water. Dar staat met droge straten al bekend om z'n neiging tot verkeerschaos, dus ik vreesde het ergste voor onze rit naar het vliegveld. Maar om 12.15 kreeg ik een sms van Gaspard dat ze al in de taxi zaten. Dus ik prees de vooruitziende blik van de taxichauffeur en Isabelle en ik gingen wachten om opgehaald te worden. Ons shop-ochtendje was niet zo'n succes, want eerst deed de pinautomaat het niet, en daarna bleek-ie mijn pas niet te accepteren. Wel lekker weinig uitgegeven.
Een uur later weer een sms: de taxi, een nogal oud beestje, kon het winkelcentrum niet bereiken door de verkeerschaos ten gevolge van de ondergelopen straten. Maar er zou een andere auto komen, de safari-auto van de heenweg, om ons op te halen en naar een plek te brengen waar Gaspard zou zijn. Weer wachten, het was ondertussen 14.15, en ik had me er al bij neergelegd dat we het vliegtuig van 16.00 zouden gaan missen. De constatering dat we het gewoon niet zouden gaan halen, gaf me een heel rustig gevoel. Eindelijk kwam de safari-taxi, en wat bleek: hij was om 13.00, op het afgesproken tijdstip, bij het hotel en daar was niemand meer. Nee, zeiden ze bij de receptie, die familie is allang weg. Met een bloedvaart reden we door de plassen naar een tankstation waar Gaspard, Anna en Maria zaten te wachten. De aap kwam uit de mouw: ze waren met de verkeerde taxi meegegaan. Gaspard had het wel vreemd gevonden dat het een andere chauffeur en een andere auto was, maar de taxichauffeur had met volle overtuiging beweerd dat hij hen naar het vliegveld moest brengen. Pas toen Gaspard halverwege de rit noemde dat de taxi al vooruit betaald was, begon de chauffeur in te zien dat hij hen helemaal niet in zijn auto moest hebben. Gelukkig wisten de chauffeurs via de hotelreceptie elkaar te bereiken en ontmoetten we elkaar toch nog. Vanaf het tankstation was het niet zo ver meer, en 45 minuten voordat het vliegtuig zou vertrekken waren we op het vliegveld. Daar flink voorgedrongen, excuse me en samahani roepend, en werden we nog ingecheckt. Om even voor vieren stonden we in het vliegtuig, en kwam er een melding dat we er weer uitmoesten want de president van Qatar (even in de atlas kijken) zou gaan landen. En dan mochten er geen passagiers in klaarstaande vliegtuigen zitten. 3 kwartier later vlogen we richting Kilimanjaro. Al met al geen ontspannen afsluiting van het reisje. Thuis kwamen we erachter dat Maria haar nintendo kwijt was, bleek nog in het hotel te liggen. Isabelle's portemonnee lag ook nog bij de boekhandel in Slipway. Gelukkig wil een vriendinnetje van Isabelle, die tijdens de vakantie bij haar ouders zit, alles gaan ophalen. Het was leuk om Dar es Salaam gezien te hebben, maar we hoeven er niet nog eens heen.
We waren heel blij om terug te zijn in Moshi. Het klimaat is hier zoveel aangenamer dan aan de kust. De regentijd is gelukkig eindelijk begonnen. De boeren maakten zich namelijk al grote zorgen over de droogte. En het mooie is dat het vooral 's nachts regent en overdag de zon schijnt.
dinsdag 7 april 2009
Zanzibar 2
Vorige week zaten de bejaarden dus met de kinderen op Zanzibar. Als je een jaar in Tanzania zit, mag je dat beroemde huwelijksreis-eiland natuurlijk niet missen. Hoewel we op een erg leuke plek zaten, vonden we Zanzibar wel wat minder bijzonder dan we hadden verwacht. Het Kilima Kidogo Guesthouse, een B&B gerund door een erg aardige, Zuidafrikaanse vrouwen-tweeling van middelbare leeftijd, was prima. Het ligt pal aan het strand en we konden gebruik maken van het zwembad van het hotel ernaast. En laat dat nu toevallig het hotel zijn, waar mijn ouders 4 dagen hebben gezeten, Hakuna Majiwe. Dat betekent letterlijk “geen stenen”. Stenen waren er inderdaad niet, maar er lag wel veel zeewier op het strand. Het was net boven de 30 graden, maar de hitte is moeilijk te verdragen door de hoge vochtigheidsgraad. Bij het weerbericht wordt ook de gevoelstemperatuur genoemd, die lag dan rond 37 graden. Het zand is zo wit, dat je midden op de dag bijna sneeuwblind wordt. Onze meiden worden al echte Afrikaantjes, zodra de temperatuur onder de 25 graden komt hebben ze het koud. Het is duidelijk regentijd aan het worden, af en toe regende het flink en er waren weinig toeristen.
Nu even over Zanzibar zelf. De prijzen liggen hoger dan in de rest van Tanzania en toch is alles minstens zo armoedig. Ook ligt er meer troep op straat. Ondernemers moeten zowel aan het Zanzibariaanse bestuur als aan de Tanzaniaanse regering belasting betalen. En die bestuurders zorgen vaak vooral goed voor zichzelf. De kust is mooi en het oude gedeelte van Zanzibar-stad, Stonetown, is voor Afrikaanse begrippen bijzonder. Het eiland is bedekt met struiken en palmen, niet indrukwekkend maar wel groen. 95% van de bevolking is Moslim en bijna iedere vrouw draagt een hoofddoek wat een kleurrijk beeld oplevert, alhoewel ik er zelf met gemengde gevoelens naar kijk. De mensen zijn heel vriendelijk, hoewel we in Stonetown af en toe gek werden van de mannetjes die van alles aanbieden. Eentje wilde me een leesbril verkopen! De botterik.
Heel indrukwekkend in Stonetown was de Slavenmarkt. We hebben de kelders gezien waar de slaven werden vastgehouden voordat ze verkocht werden. Na afschaffing van de slavenhandel is er een kerk gebouwd op de plek waar de Slavenmarkt altijd werd gehouden. Het doopvont staat op de plek waar kinderen werden omgebracht als de ouders waren verkocht, afschuwelijk. Wat erg grappig was, is dat in de kerk 4 pilaren in feite op hun kop staan. Het verhaal is dat de architect een paar dagen weg was, en dat de Fundi (zie weblog over Fundi) de sokkel bovenop de pilaar hebben gemetseld, in plaats van eronder. We kunnen ons helemaal voorstellen dat dit in Tanzania kan gebeuren.
Gaspard en ik hebben samen een eco-cultural tour gemaakt. We weten nu waar de kokosnoot allemaal voor gebruikt wordt en hoe een zeewier-plantage eruit ziet. (wat hoor ik daar? Gaap?) Ook hebben we een vierde generatie medicijnman ontmoet. Hij heeft ons allerlei geneeskundige planten laten zien. Eén ervan is een soort viagra-plantje. De gids vertelde ons dat dat gebruikt wordt als de “boss lazy is”. En dat hij, na een drankje met het plantje erin opgelost, weer naar de “office” kan. Huh? Oh!
In Paje, een dorpje vlakbij, kwamen we een jongen tegen, Mussa, die aanbood kokosnoten voor ons uit de boom te plukken. Tja, je realiseert je tot dan eigenlijk niet hoe al die kokosnoten naar beneden komen. En inderdaad, hij klom 20 meter omhoog, en even later zaten wij kokosmelk te drinken, verser kan niet! Het was een ondernemend ventje van 16 jaar (pasgetrouwd!), want de volgende dag regelde hij een paar zussen voor ons die bij de meiden een henna-tekening hebben gemaakt en bij Anna afro-vlechtjes. En 's middags kwam hij aan met een vriend met een dhow (heel smal vissersbootje) waar Anna, Gaspard en ik mee zijn gaan snorkelen. Prachtige vissen gespot, alsof we bij Robert Knops Vijver en Dier door een aquarium zwommen. Anna heeft zelfs een schorpioenvis gezien. En als toetje een prachtige zonsondergang. Aan het eind van de week moesten de meisjes toch wel toegeven dat ze een heerlijke vakantie hadden gehad. Maria en Anna hadden vooral erg genoten van de televisie want die hebben we in Moshi niet, en Isabelle van het draadloze internet.
Mocht het eilandbestuur ons advies vragen, dan zouden we zeggen: pomp geld in de aanblik van de dorpen. Zorg voor wat leuke terrasjes en winkeltjes, en doe aan sociale woningbouw, want de meeste mensen wonen in krotten. Dan zou het eiland echt nog aan populariteit kunnen winnen. Maar ja, ons wordt niks gevraagd...
Momenteel zitten we in Dar es Salaam, de informele hoofdstad van Tanzania. De echte hoofdstad is namelijk Dodoma, maar daar schijnt niet echt veel te gebeuren. Volgende weblog meer over deze stad.
Nu even over Zanzibar zelf. De prijzen liggen hoger dan in de rest van Tanzania en toch is alles minstens zo armoedig. Ook ligt er meer troep op straat. Ondernemers moeten zowel aan het Zanzibariaanse bestuur als aan de Tanzaniaanse regering belasting betalen. En die bestuurders zorgen vaak vooral goed voor zichzelf. De kust is mooi en het oude gedeelte van Zanzibar-stad, Stonetown, is voor Afrikaanse begrippen bijzonder. Het eiland is bedekt met struiken en palmen, niet indrukwekkend maar wel groen. 95% van de bevolking is Moslim en bijna iedere vrouw draagt een hoofddoek wat een kleurrijk beeld oplevert, alhoewel ik er zelf met gemengde gevoelens naar kijk. De mensen zijn heel vriendelijk, hoewel we in Stonetown af en toe gek werden van de mannetjes die van alles aanbieden. Eentje wilde me een leesbril verkopen! De botterik.
Heel indrukwekkend in Stonetown was de Slavenmarkt. We hebben de kelders gezien waar de slaven werden vastgehouden voordat ze verkocht werden. Na afschaffing van de slavenhandel is er een kerk gebouwd op de plek waar de Slavenmarkt altijd werd gehouden. Het doopvont staat op de plek waar kinderen werden omgebracht als de ouders waren verkocht, afschuwelijk. Wat erg grappig was, is dat in de kerk 4 pilaren in feite op hun kop staan. Het verhaal is dat de architect een paar dagen weg was, en dat de Fundi (zie weblog over Fundi) de sokkel bovenop de pilaar hebben gemetseld, in plaats van eronder. We kunnen ons helemaal voorstellen dat dit in Tanzania kan gebeuren.
Gaspard en ik hebben samen een eco-cultural tour gemaakt. We weten nu waar de kokosnoot allemaal voor gebruikt wordt en hoe een zeewier-plantage eruit ziet. (wat hoor ik daar? Gaap?) Ook hebben we een vierde generatie medicijnman ontmoet. Hij heeft ons allerlei geneeskundige planten laten zien. Eén ervan is een soort viagra-plantje. De gids vertelde ons dat dat gebruikt wordt als de “boss lazy is”. En dat hij, na een drankje met het plantje erin opgelost, weer naar de “office” kan. Huh? Oh!
In Paje, een dorpje vlakbij, kwamen we een jongen tegen, Mussa, die aanbood kokosnoten voor ons uit de boom te plukken. Tja, je realiseert je tot dan eigenlijk niet hoe al die kokosnoten naar beneden komen. En inderdaad, hij klom 20 meter omhoog, en even later zaten wij kokosmelk te drinken, verser kan niet! Het was een ondernemend ventje van 16 jaar (pasgetrouwd!), want de volgende dag regelde hij een paar zussen voor ons die bij de meiden een henna-tekening hebben gemaakt en bij Anna afro-vlechtjes. En 's middags kwam hij aan met een vriend met een dhow (heel smal vissersbootje) waar Anna, Gaspard en ik mee zijn gaan snorkelen. Prachtige vissen gespot, alsof we bij Robert Knops Vijver en Dier door een aquarium zwommen. Anna heeft zelfs een schorpioenvis gezien. En als toetje een prachtige zonsondergang. Aan het eind van de week moesten de meisjes toch wel toegeven dat ze een heerlijke vakantie hadden gehad. Maria en Anna hadden vooral erg genoten van de televisie want die hebben we in Moshi niet, en Isabelle van het draadloze internet.
Mocht het eilandbestuur ons advies vragen, dan zouden we zeggen: pomp geld in de aanblik van de dorpen. Zorg voor wat leuke terrasjes en winkeltjes, en doe aan sociale woningbouw, want de meeste mensen wonen in krotten. Dan zou het eiland echt nog aan populariteit kunnen winnen. Maar ja, ons wordt niks gevraagd...
Momenteel zitten we in Dar es Salaam, de informele hoofdstad van Tanzania. De echte hoofdstad is namelijk Dodoma, maar daar schijnt niet echt veel te gebeuren. Volgende weblog meer over deze stad.
vrijdag 3 april 2009
Zanzibar
Dit keer een bericht van Isabelle:
Hallo!
Lang geleden dat ik iets heb geschreven trouwens. Zoals jullie inmiddels weten hebben wij nu vakantie en zitten we op Zanzibar. Gelukkig is er een zwembad want voor de rest is het nogal saai. Ik vind het eigenlijk wat meer voor middelbare/bejaarde mensen want die vinden het leuk om een hele week boeken te lezen en in een hangmat te liggen. Gister zijn we naar Stonetown geweest, de grootste stad van Zanzibar. Ik heb nog 5 nieuwe armbanden gescoord en ik wilde nog een tas kopen maar toen we weer terug in het hotel waren realiseerde ik me dat ik vergeten was hem te kopen. Best dom eigenlijk. Op school wordt het druk. Ik heb voor de vakantie mijn rapport gekregen, best goed maar slechter dan de andere rapporten, maar you can't blame me want ik heb nu andere vriendinnen dan eerst en die zijn wat losser, dus we maken meer lol in de lessen dan dat we opletten.. Dat gaat veranderen na de vakantie hoor. Verder mis ik mijn vriendinnen in Nederland veel. Gelukkig houden we nog contact via Hyves. Het jaar is al bijna voorbij, aan de ene kant wel jammer want ik moet mijn nieuwe vriendinnen hier achterlaten en ik kan geen tassen, schoenen, armbanden of make-up meer kopen voor zo weinig geld (tassen zijn ongeveer 2/3 euro, schoenen 6 euro, armbanden 50 cent en make up 40 cent voor nagellak)! Nou ja als we hier nog terug komen in de andere vakanties neem ik gewoon een lege koffer mee. Het is hier nu 30 graden ik ben nog verbrand maar ik denk dat jullie een moord zouden doen om nu lekker aan het strand te zitten en bruin te worden. Gister zijn we trouwens ook nog naar Paje geweest een klein dorpje hier langs de kust. Heel erg arm. Ik vond het wel zielig om te zien, maar het betekent zeker niet dat ze hier ongelukkig zijn. Ik vind het wel mooi om te zien, veel kinderen zijn altijd blij, ze huilen bijna nooit, ze realiseren zich denk ik ook niet dat ze arm zijn. Zou ik ook wel eens een voorbeeld aan kunnen nemen, ik ben namelijk soms wel chagrijnig. Daar zijn we dus doorheen gelopen en toen nog naar de supermarkt geweest met de naam SupaDuka best grappig 'duka' betekent winkel in Kiswahili. Daar hebben we nog lekkere dingen ingeslagen (o.a. Pringles met kaassmaak!).
I hope 2 C U soon!
Dikke kus Isabelle.
Hallo!
Lang geleden dat ik iets heb geschreven trouwens. Zoals jullie inmiddels weten hebben wij nu vakantie en zitten we op Zanzibar. Gelukkig is er een zwembad want voor de rest is het nogal saai. Ik vind het eigenlijk wat meer voor middelbare/bejaarde mensen want die vinden het leuk om een hele week boeken te lezen en in een hangmat te liggen. Gister zijn we naar Stonetown geweest, de grootste stad van Zanzibar. Ik heb nog 5 nieuwe armbanden gescoord en ik wilde nog een tas kopen maar toen we weer terug in het hotel waren realiseerde ik me dat ik vergeten was hem te kopen. Best dom eigenlijk. Op school wordt het druk. Ik heb voor de vakantie mijn rapport gekregen, best goed maar slechter dan de andere rapporten, maar you can't blame me want ik heb nu andere vriendinnen dan eerst en die zijn wat losser, dus we maken meer lol in de lessen dan dat we opletten.. Dat gaat veranderen na de vakantie hoor. Verder mis ik mijn vriendinnen in Nederland veel. Gelukkig houden we nog contact via Hyves. Het jaar is al bijna voorbij, aan de ene kant wel jammer want ik moet mijn nieuwe vriendinnen hier achterlaten en ik kan geen tassen, schoenen, armbanden of make-up meer kopen voor zo weinig geld (tassen zijn ongeveer 2/3 euro, schoenen 6 euro, armbanden 50 cent en make up 40 cent voor nagellak)! Nou ja als we hier nog terug komen in de andere vakanties neem ik gewoon een lege koffer mee. Het is hier nu 30 graden ik ben nog verbrand maar ik denk dat jullie een moord zouden doen om nu lekker aan het strand te zitten en bruin te worden. Gister zijn we trouwens ook nog naar Paje geweest een klein dorpje hier langs de kust. Heel erg arm. Ik vond het wel zielig om te zien, maar het betekent zeker niet dat ze hier ongelukkig zijn. Ik vind het wel mooi om te zien, veel kinderen zijn altijd blij, ze huilen bijna nooit, ze realiseren zich denk ik ook niet dat ze arm zijn. Zou ik ook wel eens een voorbeeld aan kunnen nemen, ik ben namelijk soms wel chagrijnig. Daar zijn we dus doorheen gelopen en toen nog naar de supermarkt geweest met de naam SupaDuka best grappig 'duka' betekent winkel in Kiswahili. Daar hebben we nog lekkere dingen ingeslagen (o.a. Pringles met kaassmaak!).
I hope 2 C U soon!
Dikke kus Isabelle.
dinsdag 24 maart 2009
Godlisten
We hebben een erg geslaagd safari-weekend gehad. Vrijdag overnacht in Lake Manyara Tented Camp, overzichtelijk en knus. En zaterdag in de Tarangire Safari Lodge. Iets minder intiem, maar wel uniek door het schitterende uitzicht op de Tarangire-vlakte en midden in het park. Terwijl je een biertje drinkt op het terras, zie je beneden een giraffe of olifant voorbij schuiven. De kinderen moesten steeds onder begeleiding naar de tent, want je weet nooit wat je tegenkomt. En 's nachts mochten we de tent niet meer uit. In Arusha NP hebben we in Momella Lake duizenden flamingo's gezien, een onvergetelijke ervaring. Onze gids was geweldig, vooral zijn naam: Godlisten. Hij was tamelijk fanatiek en stopte voor alles wat bewoog. Gerda, die zoals bekend nooit te lang op een zelfde plek wil blijven, hoorden we regelmatig wat sputteren: It's so hot. Okay, very nice, we can go. Now I like a Cold White Wine in the Lodge. Ja, daar hebben we al 5 foto's van. The children want to swim.
Uiteindelijk listende hij ook wel naar ons, en lagen we om half vijf 's middags met z'n allen in het zwembad.
Violet is ziek: malaria. Nu wordt die diagnose hier wel erg gemakkelijk gesteld. Zodra je je ook maar een beetje niet lekker voelt: malaria-test. En natuurlijk komen daar soms verkeerde uitslagen uit. In deze regio komt malaria heel weinig voor. Wij zijn zelf dan ook gestopt met de pillen in verband met teveel bijwerkingen. En eerlijk gezegd maakt Violet niet de doodzieke indruk die je bij malaria ziet, maar heeft ze waarschijnlijk een griepje. Dus zijn we vandaag zelf aan 't poetsen. Gisteravond stak er namelijk een flinke wind op vanaf de Kili, en omdat er veel open staat, ligt alles binnen de kortste keren onder een laag stof.
Volgende week hebben de kinderen weer ruim 2 weken vakantie. We zijn nog aan het bedenken waar we naartoe willen. Mogelijk wordt het Zanzibar. Het is laagseizoen, dus dat is gunstig. Gerda en Henk zitten er nu, en ze belden gisteren om te vertellen hoe fantastisch het is. Ze zouden zelfs met dolfijnen gaan zwemmen. Misschien helpen ze Henk wel van het roken af! De dolfijnen schijnen namelijk nogal sterke therapeutische effecten te hebben op mensen. Toen ik een keer van dichtbij dolfijnen zag vanaf een boot op La Palma, moest ik bijna huilen. Maar ja, ik krijg ook tranen in mijn ogen van Klaar-Overs in de regen, dus dat zegt niet zoveel.
Maria is inmiddels ook haar tweede voortand kwijt, beetje vroeg, dus dat wordt waarschijnlijk 2 jaar rondlopen met een groot gat. Haar uitspraak van het engels was al goed, maar nu is de engelse th van “thing” en “the” helemaal perfect.
woensdag 18 maart 2009
ouders
Zaterdagavond stond er een eenzaam echtpaar op Kilimanjaro-airport. Om half negen zou het vliegtuig landen, dus Gaspard kwam om negen uur rustig aangewandeld, bleek het vliegtuig wind mee te hebben gehad en waren de formaliteiten allemaal erg vlot afgehandeld. Een licht gevoel van paniek had al postgevat bij mijn ouders: we weten niet eens waar ze wonen! We hebben geen telefoonnummer! Maar gelukkig, een klein uur later stonden we met z'n allen met stukken kaas, een pak hagelslag en een zak spekjes in onze woonkamer.
Maandag zijn ze naar de stad geweest en waren flink onder de indruk van het kleurige straatbeeld en de gaten in het wegdek. Verder hebben we al leuke plannetjes gemaakt. In het weekend gaan we met z'n allen een mini-safari doen. Zondag wordt Henk 70, dus dat wordt een speciale verjaardag. Maandag tot donderdag gaan ze met een vliegtuigje van Drop Air naar Zanzibar. Gisteren hebben ze beiden een Chinese massage gehad. Henk had een béétje een stijve nek namelijk, en inmiddels is het een hele érge stijve nek. Maar dat had de masseur ook voorspeld: het zou eerst erger worden. Maar zo erg! De westerse brufen helpt gelukkig wel.
De eindstand van de sponsoropbrengst is bekend gemaakt. Het is het hoogste bedrag dat ooit met een schoolactie is verkregen. Hieronder het stukje dat door de directeur in de nieuwsbrief aan alle ouders is geschreven:
Kilimanjaro Marathon
Team ISM had nearly 100 participants in the Kilimanjaro Marathon and Fun Run which took place on 1st March. 90 of these were runners and there were a number of volunteer assistants including our current scholarship students. To date TSh 5,290,700/- has been raised for the Scholarship Programme through this fantastic effort.
Special thanks got to:
Aline Kruit. The only Team ISM runner to do the full marathon also raised the most money for the ISM Scholarship Programme. She fundraised on her blog and raised TSh 3,200,000/=. Aline wants to give a special acknowledgement to children of Anna Knops's class in Holland who raised $282 by doing all kinds of work for their parents, neighbours and family like carwashing, gardening etc. Aline wins the i-pod nano.
Mari Skarp (D1). Mari was the top fund-raising student on the Moshi Campus. Mari raised TSh 474,700/= and wins the i-pod shuffle.
Maike Kusserow (P6). Maike was the top fund-raiser in Arusha Campus who raised TSh 250,000/=. She wins the i-pod shuffle.
Congratulations to all involved. If you still have some outstanding pledges, please bring them to the Development Office in school as soon as possible.
5,2 miljoen shilling is ongeveer 3200 euro. Leuk, een i-pod nano, ben benieuwd hoe lang ik 'm uit de handen van de meiden kan houden. Ondertussen zit ik nog steeds met de gevolgen, pijnlijke knie na ongeveer 1 kilometer hardlopen. Heb nu besloten dat ik de komende 2 weken geen hardloopschoen mag aanraken, en dat ik ga zwemmen met Gaspard. Dus waarschijnlijk was dit m'n eerste en laatste marathon, ik ben er blijkbaar niet op gebouwd of al te oud voor.
Isabelle en Anna hebben een afscheidsdienst gehad voor Moscow, het overleden paard. Hij is begraven ergens achter de school op een braakliggend terreintje. Terrie, de eigenaresse, leidde de dienst. Ze had een tafel neergezet, er was kinderchampagne en een aantal paardenmeisjes droeg een gedicht voor. Judith, één van de meisjes, kon het niet aan. Dus Terrie las haar gedicht voor, met zonnebril op. Er werd menig traantje geplengd, maar het was dan ook het beste paard van stal. Isabelle zou met hem een examen afleggen, level 7. Nu met een ander paard, mister Bean, dat lang niet zo veel beheerst als Moscow, wordt het level 3 of 4.
Iedereen die mijn ouders een beetje kent, weet dat ze altijd nogal met het weer en temperaturen bezig zijn. Dus hebben we een klok met temperatuurmeter van ze gekregen. En wat blijkt, het is midden op de dag wel tussen de 35 en 38 graden, in de schaduw. Nu snap ik waar die zweetaanvallen vandaan komen, ik dacht al dat het opvliegers waren. 's Morgens vinden we het altijd zo lekker koel, en tot onze verbazing is het dan nog 22 graden. De meiden zitten dan bijna klappertandend aan het ontbijt.
Afgelopen weekend was er “international day” op school. Allerlei landen had een eigen kraampje met nationale versieringen en eten. Er waren o.a. kraampjes van Duitsland, Zuid Amerika, Canada, Zuid Afrika, Australië, Mauritius, Tanzania, Engeland, India. Wij hadden op de Nederlandse tafel delfts-blauwe en oranje spulletjes, en klompen. Als eten poffertjes, appeltaart en speculaas om uit te delen. Verder konden de kinderen ganzenborden en oud-hollands memory spelen. Alle Nederlanders hadden oranje shirts aan en geschminkte vlaggetjes op de wangen. Beetje stereotiep natuurlijk allemaal, maar ja, wat moet je anders laten zien, de gevolgen van de kredietcrisis? En het blijft altijd leuk om mensen aan de neus te hangen dat we allemaal op klompen lopen.
dinsdag 10 maart 2009
eindstand sponsoring
Werkelijk geweldig, de opbrengst van de marathonsponsoring, 1944 euro! Ik weet nog niet wat de totale opbrengst is van het hele ISM-team, maar het zal me niet verbazen als dit bedrag ongeveer de helft uitmaakt van het hele opgehaalde bedrag. Iedereen die heeft gegeven: hartelijk dank! Tanzania is een land met economische groei en heeft goed opgeleide mensen nodig. We hebben hier met z'n allen een steentje aan bijgedragen.
Groep 7/8 van de st. Josephschool in Valkenburg, de klas van Anna, verdient een aparte vermelding. Op initiatief van Els (moeder Tunde) en Monique (moeder Nadine) hebben ze een actie gehouden om geld in te zamelen voor het Scholarshipfund. De kinderen hebben allerlei klusjes gedaan en daarmee 222,50 opgehaald, fantastisch!
Sinds de marathon heb ik niet meer kunnen hardlopen vanwege pijn in mijn knie. Maar dat komt wel weer goed, als ik even rustig aan doe. Al met al is het niet gezond hoor, zo'n marathon, maar wel leuk.
Ik weet nog dat ik de 6 chemokuren die ik 5 jaar geleden kreeg met het lopen van een marathon vergeleek. Nummer 1 en 2, de eerste 20 kilometer, gaan nog wel, nummer 3 en 4, tussen 20 en 30 kilometer, zijn slopend en nummer 5 en 6, richting 42 kilometer zijn zwaar, maar dan is het eind in zicht. En daarna overvalt je een opluchting vermengd met leegte. Ik had 5 jaar geleden, toen het borstkankerverhaal begon, natuurlijk nooit gedacht dat ik ooit nog een marathon zou kunnen lopen. De 5-jaarsgrens is sowieso een mijlpaal, de kans dat de kanker niet meer terugkomt, is nu heel groot. Het hardlopen heeft me er goed doorheen geholpen, zowel mentaal als lichamelijk. Bij wijze van spreken het gevoel dat ík met mijn lichaam loop, en mijn lichaam niet op de loop gaat met mij. Mijn ziekte-story is een belangrijke reden waarom we dit jaar in Tanzania zitten. Het heeft ons laten realiseren dat je dingen die je heel graag wil, niet moet uitstellen. En gelukkig is het tot nu toe goed bevallen, zo'n pas op de plaats.
We hebben ons derde kinderfeestje achter de rug, eindelijk zijn we klaar met onze verjaardagenreeks van 5 in 3 maanden. Anna had 13 kinderen op bezoek en we hebben een bananenblad-workshop gedaan onder leiding van Solomon. De kinderen konden kaarten en wandversieringen maken met bananenblad, erg leuk. Anna was zo lief om af te zien van zo'n vreselijk arbeidsintensieve pinata. Toch kon Gaspard het niet helemaal laten. We hebben een kartonnen doos ingepakt, voorstellend een kadootje, en daar konden ze op slaan. Eigenlijk was het de beste tot nu toe, pas 20 minuten en vele slagen later, vertoonde zich de eerste scheur en viel het snoep eruit.
Het grappige is dat er hier ook wel weer sleur ontstaat. Veel dingen zijn al niet meer zo interessant om te melden. Iedereen weet nu wel dat de stroom om de haverklap uitvalt, er telkens een auto gerepareerd moet worden, we regelmatig te weinig water hebben, dat Anna steeds weer huidontstekingen heeft, dat de hitte vermoeiend is, het slome internet ergerlijk is, dat we 2-wekelijks leuke hash-wandelingen maken, dat we blij zijn met tekenen van leven uit Nederland, dat we een gezellig internationaal sociaal leven hebben, dat Tanzanianen zo bijzonder zijn, dat we met minder luxe ook gelukkig kunnen zijn, de meiden al zo goed engels spreken en dat Gaspard inmiddels een agenda nodig heeft voor zijn afspraken. En dan de sleur van iedere dag om 6 uur de wekker.
Wel enige nieuwswaarde:
Gaspard had laatst voor het eerst een beetje heimwee.
Maria klom gisteren in de hangmat en viel er meteen aan de andere kant weer uit: mond vol met afrikaanse aarde, tand door de lip en bloedneus.
Afgelopen nacht heb ik 12 muggen geëlektrocuteerd.
Isabelle's favoriete paard, Moscow, is vannacht overleden aan koliek. Ze vindt het heel erg.
Zaterdag komen mijn ouders 2 weken op bezoek. Het contrast La Palma en Tanzania is natuurlijk groot, maar wel iets minder dan Nederland en Tanzania. Van een bananenboom zullen ze in ieder geval niet opkijken en ook de hitte zal wat makkelijker te verdragen zijn. Aan veel negers zijn ze niet gewend. Op La Palma is er maar 1, namelijk Albert, hun tuinman, die zich immer in de nesten werkt en door mijn ouders steeds weer op de rails moet worden gezet. Het levert wel altijd goeie verhalen op, en dat is ook wat waard.
Abonneren op:
Posts (Atom)